Verkamaðurinn - 02.02.1926, Page 1

OERHðMflðllnlHII
Útgefandf: Verklýðssamband J'loröurlands.
i-« • • •• * • • • »-»■» >-« # • • t • •••••••« « « « • -• • • * • •»»«♦«« • • • • • • • • • • •■
IX. árg. | Akureyrl Priðjudaginn 2. Febrúar 1926. • 7. tbl.
Verkamannafélag ^kureyrar 20 ára.
• Framfarirnar ber að þakka
vökumönnum þjóðarinnar..
Þegar menn eru staddlr á vega-
mótum gefa flestir sér tima til að
varpa msðinni nokkur augnablik,
Ifta til baka yfir farinn veg og spá
fram i tfmann, um ferðalagið, sem
fyrir böndum er.
Minningaauðurinn, sem á þeim
stundum safnast að oss, er mikiil
eða litiil eftir þvf bvort för vor hefir
legið yiir flatneskjur hversdagsliisins,
eða yffir óruddar, eða litt varðaðar,
iendur nýrra málefna og hugsjóna.
Og þvi dýrmætari er þessi auður,
sem við hann eru tengdar fleiri
þrekraunir, stærri fórnir, meira vöku-
starf, jafnvel fleiri tár og sviðandi
sársauki.
Þegar Verkamannafélag Akureyrar
hefir starfað i tvo tugi ára, ber fyrst
og fremst að minnast þeirra manna,
sem fyrir 20 árum hófu för um ó-
rudd lönd verkíýðshreifingarinnar.
Þeir voru ekki úr hópi þeirra manna,
sem láta hverjum degi nægja sina
þjáningu, mennirnir, sem fyrst tóku
höndum saman og iögðu land undir
fót. Það voru vökumenn, ekki úr
hópi þeirra stærstu, heldur úr þeirri
stétt þjóðíélagsins, sem litið var
niður á. Þeir fundu að skyldan
kallaði þá til þessa starfs. Þeir máttu
ekki sofa. Takmarkið var ekki sett
I upphafi. Vegvísirinn var dreng-
lund þeirra, og trú á sigur góðs
málefnis. Hiklaust og vonglaðir
stigu þeir inn, án þess að spyrja
um laun. Starf þeirra varð vöku-
starf i þágu þefrra smáu og smáðu.
Þökk sé þessum mönnum.
I öðru lagi mun að þvi spurt,
hver sé ávöxtur 20 ára iðju verka-
manna i þarfir verklýðshreifingar-
innar.
Þaö myndi um of likjast útfarar-
ræðu, <f hafin yrði hér upptaining
allra þeirra starfs, er Verkamanna-
félag Akureyrar hefir haft með hönd-
um, og þvi ber að þakka ffyrir að
hala komið i framkvæmd. Það verður
þvf iátiö nægja, að benda á þft
tvo meginþætti, er einkent hafa þaö
starf, sem eftir félagið liggur.
Það atvik, sem i öndverðu vakti
verkamenn til samstarfs, markaði
aðra aðal starfsstefnu félagsins, eins
og hún var i byrjun og er enn i
dag. Það að gengið var á rétt verka-
lýðsins, vakti upp réttarmeðvitund
hans. Starfiö varð strax barátta fyrir
jafnrétti, og f þeirri baráttu skýrðist
það k betur og betur, að i hvaða
stöðu sem maðurinn er, og hvaða
atvinnu sem hann stundar, þá á
hann jafnan rétt tii mannréttinda og
gæða lifsins. Það er þvi langt frá
að vera nokkur tilviljun, að starfsemi
félagsins fyrir aukningu mannrétt-
inda, andlega og efnalega, hefir
orðið ákveðnari og sterkari þvi ieng-
ur sem félagið starfaöi.
Vegna þess hve Ijóst forgöngu-
mönnum Verkamannafélagsins befir
verið þaö, að þeir hafi starfað að
réttu máli, hefir oft verið hvast um
þá. Þeir hafa aidrei farið dult með
það, hvert þeir steindu og æfinlega
staðið augliti til auglitis við þá menn,
sem snúist hafa gegn þvi. Það sem
unnist hefir ð, er feiigið ffyrir starf,
framið fyrir allra augum, i nafni og
þágu þeirrar hugsjónar, sem altaf
hefir iljað félaginu.
Það er haft efftir einum spekingi
mannkynsins: „Spyr þú tyrst eftir
hvort starfið sé göfgandi og sva
eitir laununuma. Þótt Verkamanna-
félagið hafi æfinlega verið skjald-
borg utan um hagsmunamál verka-
lýðsins i Akureyrarbe, hefði það
aldrei orðið voldugt og sterkt, aldrei
eggjað fram samstilta kraita yngri
og eldri, ef sjálfsfórnarkendin hefðl
ekki náð tökum á félaginu og fylgt
þvi gegnum ár og daga. Það hefir
ekki verlð stysti vegurinn til auðs
og valda, að starfa fyrir verkalýð-
inn. Oull og grænir skógar lífsþæg-
indanna hafa aldrei blasað við sjón-
um forgöngumanna félagsins. Sam-
hjálp allra hinna smáu og iátsku
heffir það verið, sem tengt hefir
saman hugi félagsmanna, margra
hverra svo fast að ekki mun bila.
Með framlögum, eitir getu hvers
og eins, hefir félagið reynt að styðja
hinn sjúka, leiða binn fatlaða og
bjarga þeim frá ffalli, sem halloka
heffir farið i baráttunni ffyrir lifinu.
Hvert er þá starf vort i öli þessi
ár? Hvað höfum vér Isrt sjálfir og
hvað kent öðrum?
Fyrst og fremst höfum vér læri
að þekkja köllun vora og mátt. Vér
höfum lært aö lelta að og skilja
þarffir meðbræðra vorra og samherja,
og vér höfum ennfremur lært að beita
kröftum vorum sameiginiega, öðrum
til velfarnaðar. Vér höfum notið
náms i skóla reynsiunnar, sem gerir
oss færari tii að starfa á komandl
tfma. Stari vort hefir verið brota-
kent, þvi liggur minna eftir oss en
ella. Vér gleðjumst yfir þvi, sem ft
hefir unnist, en miklumst ekki. Og
hamingjunni sé loi fyrir að ávöxtur
iðju vorrar fellur ekki siður i skaut
eftirkomendanna en sjáifra vor. Vér
höfum safnað iorða til komandi
tima.