Verkamaðurinn - 30.11.1926, Qupperneq 1

9ERH9Mð9Dnlnll
Útgefandí: Verklýðssamband Norðurlands.
IX. áfg. | Akoreyrt Þriðjudaginn 30. Nóvember 1926. t 84. tbl.
NYJA B(Ó.
Fimtudajfskvöld kl. 8V*.
BLINDA STÍ/LKAN.
Kvikmynd í 8 þáttum. — Aðalhlutverkin leika:
DOROTHY MAC CAILL og JAMES RENNIE.
Karl man naföt á 37 kr. settið.
í síðasta mánuði fékk Kaupfélag Verkamanna karlmannaföt,
sem kosta aðeins 37 krónur settið. Þessi föt eru álíka væn eins
og karlmannaföt, sem enn eru seld víða á 55 til 65 krónur
settið. Vegna þessarar geysilegu verðlækkunar er gefinn 10—20°lo
afsldttur d öllum eldri karlmannafatnaði, drengjafatnaði, karl-
mannayfirhöfnum, drengjayfirhöfnum og kvenkdpum.
KAUPFÉLAG VERKAMANNA.
Siðafiir meni).
P»ð þyktr hin mest» prýði hvers
faeimilis, »ð umgengni öli sé góð
og hirðusemi i beiðri höið. Þykir
þetta bera vott um menningu beim-
llisfólks og góða siði.
Þjóð, sem sýnir i verki, að bún
elskar og virðir land sitt, leggur
stund á að fegra landið og græða,
vernda sögustaði og minjar merkra
viðburða, faefir á sér það siðmenn-
Ingarsnið, að augu gestsins fara þess
ekki dulin, að um sé að ræða þá
þjóð, sem verðskuldi virðingu og
faeiður.
Seiðmagn náttúrufegurðarinnar er
ómótstæðilegt. Maðurinn ferðast um
óravegu, til að beimsækja þá staði,
sem frægastir eru fyrir fegurð og
tign. Löngun óspiltrar mannssálar
til að teyga fegurð náttúrunnar, er
hin rama taug, sem dregur ber-
skarana land úr landi, yfir hauðuv
og höf, fram fyrir fótstall þess guðs,
sem augað gaf, og hvers nálægð er
skýrust, Ijúfust og Ijósust, gegnum
fegurð og tign hafs og hauðurs.
Á vorum syndum spiltu sérhyggju-
tfmum, þegar b'óra jarðarinnar eru
vegin til verðs, og sál og samviska
mannsins metin til peninga, er von
að virðing og ist á dásemdaverkum
skapara himins og jarðar vfki fyrir
ránfýsi manna, og drápsæði. Ein-
kennilegar og fagrar náttúrumín-
jar eru eyðilagðar, ef hægt er að
faafa upp úr þvf nokkurra króna
vlrði, og þegar bugsað er til þeirr-
ar eyðileggingar á fögru og frjófu
fandi, sem átti sér stað f beims-
styr jöldinni miklu, sést sorglega glögt,
hve drápseðll uannanna rekur til
likra athafna og hugsanlegt væri,
»ö ættu sér stað, ef miljónum vlt-
firringa væri slept lausum, með vítis-
vélar nútimans f höndum.
Maðurinn var settur f aldingarð-
inn Eden, til að yrkja hann og verja.
Mörgum virðist vera það næsta ó-
Ijóst, að sama skylda hvflir á öilum
mönnum allra tíma, og hinum fyrstu
fruœbyggjum jarðarinnar. Að yrkja
og verja (vernda) land sitt, átthaga
og nánasta umhverfi heimilisins, virð-
Ist liggja svo fjarri föngun fjölda
fólks, að undrun sætir,
r Aftur virðist bera mjög á þvf, að
fólk — f hugsunarleysi, eða af skorti
á fegurðarsmekk, eða af hvorutveggja
— eyðileggur, aflagar og rænlr leg-
urð, margt það, sem þeim, er hafa
opin augu fyrir list og fegurð, er
dýrmætt og hugljúft.
þó slept sé hneigð, einkum ung-
linga, til að skemma hluti og færa
úr lagi, svo sem brjóta rúður I
gluggum, kasta skarni á hús, rissa,
tálga og brjóta girðlngar og fleira,
að ógleymdu öllu klámkrotinu á al-
menning* vanhúsum og þvf um Ifkt,
er þessi skemdafýsn fólks breinasta
glága á mörgum stöðum. Kveður
svo ramt að þessu sumstaðar, að
ekki tjáir annað en hafa strangt eftir-
lit með framferði fóiks á opinberum
samkomustöðum og jafnvel gisti-
húsum. Þarf ékki um það að fjöl-
yrða, hve þetta bendir á lágt menn-
ingarstig og skort á góðum siðum,
auk þess sem tjónið, sem»af þvf
hlýst, er oft óbstanlcgt.
Hér skal minst á tvent, sem Ak-
ureyrarbúum kemur nokkuð við og
þarf að lagfærast, ef þeir eiga að
eiga það nafn með réttu, að beita
siðaðir menn.
Undanfarin ár hefir verið lagt
miklð starf og fé f að koma upp
lystlgarði fyrir bæinn. Oarðurinn er
þegar komfnn svo vel á veg, að
bæjatbúum væri mikll ánægja að
þvf, að bafa aðgang að hon-