Verkamaðurinn - 03.09.1938, Qupperneq 2

2
VERKAMAÐURINN
NÝJABÍÓ
laugardags- og
sunnudagskvöld kh 9:
Scipio Africanus
Aðalhlutverkin Ieika ítalskir
úrvalsleikarar.
Sunnudagiun kl. 5:
Iar§an
Niðursett verð !
Sýnd í síðasta sinn !
Börxain frái Laufahlíð
(Framhald af 1. síðu).
Þetta er í fyrsta sinn sem svona
stór barnahópur hefir verið í
sumardvöl á þessu heimili. Okkur
konunum í „Einingu“, sem höfum
starfað að þessu máli, teljum okk-
ur skylt að skýra opinberlega frá
þessu og hvetja enn fleiri til þess
að vinna að því að margfalt fleiri
börn eigi kost á því að njóta
samskonar aðbúnaðar á sumrin
eins og börnin 15 í Laufahlíð. En
til þess þarf mikið átak, sameig-
inlegt átak fjöldans.
Dvalarkostnaður barnanna var
kr. 1.75 á dag fyrir hvert barn,
auk sundlaugar- og baðstofugjalds
(sem rennur til ungmennafélags-
ins), en það var kr. 1.50 á barn
fyrir allan tímann. Ferðakostnað-
ur fram og til baka var samtals
kr. 88.00 og alls var því kostnað-
urinn við dvöl hinna 11 barna, sem
„Eining“ sá um, kr. 1201.75.
Greiddi „Eining“ þetta alt for-
eldrum barnanna að kostnaðar-
lausu. Þess er skylt að geta að
Soffía Sófoníasdóttir garðyrkju-
kona, færði félaginu til styrktar
þessari starfsemi 100 krónur í
sumar, sem var ágóði af blóma-
sölu sem hún hafði með höndum
s.l. haust. Ennfremur að fjárhags-
nefnd og bæjarstjórn samþyktu
góðfúslega að verða við beiðni fé-
lagsins um 300.00 kr. styrk úr
bæjarsjóði til styrktar þessari
starfsemi „Einingar“.
Er þess að vænta að skilningur
bæjarbúa á því að hér er um
merkilegt menningarskref að
ræða, glæðist svo mjög á næstunni
að kleift verði að senda sem allra
flest börn framvegis til sumar-
dvalar í sveit. Þetta starf er eng-
an veginn eingöngu bundið við
félagskonur í „Einingu“ eða
„Hlíf“. Allir eiga að leggja fram
sinn skerf. Og þess má geta að
barnaverndunarnefnd hefir íhlut-
unarrétt um hvaða börn eru send.
Við treystum því að íbúar höf-
uðstaðar Norðurlands skilji, að
sómi þeirra og heill bæjarfélags-
ins er undir því kominn hvort
fleiri og stærri skref verða stigin
á þeirri braut sem hér hefir verið
troðin.
„Einingar“-kona.
Eggert Stefánsson söng í Sam-
komuhúsinu á fimtudagskvöldið
var.
Ferill hans hefir á undangengn-
um árum legið milli ýmsra helstu
þjóða heimsins, svo sem Svíþjóð-
ar, Englands, Frakklands, Ítalíu
og Ameríku. Færustu söngdóm-
endur í höfuðborgum þessara
landa hafa hafið hann upp til
skýjanna, sem frábæran lista-
mann, sérstaklega við að túlka
sönglist sinnar fámennu og
óþektu þjóðar, listamann, sem
gefi viðfangsefnunum líf, lit og
tilfinningu og geri stórbrotið lista-
verk úr litlu smálagi.
Svo kemur þessi maður heim
og hann langar til þess að syngja
sönglist sinnar þjóðar fyrir fólkið.
Hvað skeður? Troðfyllir það ekki
húsið? Vill það ekki vita hvað það
er, sem vekur raunverulega hrifn-
ingu listrænna þjóða á íslandi?
Vill það ekki þyrpast um þennan
boðbera og brautryðjanda hins
endurreista Gullaldartímabils Is-
lendinga, manninn, sem meira en
flestir aðrir hefir farið út af hin-
um gömlu slóðum og flutt ís-
lenskan hugsunarhátt nær hinum
evrópisku menningarstraumum,
en nokkur annar í seinni tíð.
Nei! íslendingar þurfa ekki að
koma til þess að hlusta og læra,
þeir vita alt sjálfir, kunna alt og
geta auðvitað alt líka. í augum
þeirra kann Eggert ekkert að
syngja, af því hann ekki líkist
þeim, hefir enga rödd og grettir
sig þegar hann -syngur o. s, frv.
Það eru bara auðir bekkirnir,
sem hlusta á hann hér á Akureyri.
En hvernig söng þá Eggert að
þessu sinni, munu menn spyrja.
Hann söng eins og sá, sem valdið
hefir. Fyrst á söngskránni voru
fjögur lög eftir Kaldalóns, sungin
létt og leikandi, með ljóðrænni
stemijjngu. Síðan söng hann þrjú
kirkjulög, hátíðlega og af djúpri
tilfinningu. Svo Stándchen eftir
Schubert og Goodbye eftir Tosti,
það fyrra létt og dreymandi, en
það seinna með hreimi haustfölvra
blaða og sorgar þess manns, sem
er að kveðja alt og alla. Þá kom
„Heiðin há“, yndislegt nýtt lag
eftir Kaldalóns, sungið út úr sum-
arnóttum íslenskra öræfa.
En hvað gerðist svo næst? Þá
hvarf maðurinn Eggert Stefánsson
af leiksviðinu, en eftir stóð Sverr-
ir konungur, hár og tiginborinn,
með feigðarfölva á konunglegu yf-
irbragði. Og hann talaði til þegn-
anna í hinsta sinn, með sömu
karlmenskunni og hann barðist
fyrir land sitt og þjóð. Betri túlk-
un á lagi hefir aldrei heyrst hér á
Akureyri. Síðasta lagið var „Ása-
reiðin“ voldug og voðaleg, svo
stjörnurnar hrapa og jörðin skelf-
ur og hefðu þeir, sem þvætta um
að Eggert sé búinn að missa
röddina átt að heyra hann syngja
þetta lag.
Undirleikinn annaðist Páll H.
Jónsson frá Laugum og fórst vel
ír hendi, þrátt fyrir það að hann
er algjörlega óvanur, sem undir-
leikari.
Ef Eggert syngur hér aftur, þá
ættu Akureyringar að sjá sóma
sinn í því að fylla húsið, ekki