Voröld - 14.05.1918, Page 6

BLs. 6
VORÖLD
Winnipeg, 14. maí, 1918.
TIL SÓLALDARBARNA
(FRAMHALD)
Oft er skamt milli skins of skúra, eða svo
fanst okkur í þetta sinn, því skömmu eftir að
við komum til gistihallarinnar í Vietaori
hyrjaði að rigna, og látlaust ringdi á meðan
við dvöldum þar, og varð því við dvölin þar
okkur eigi sem liappasælust, en við regni má
maður ávalt búast við ströndina á þessum tíma
árs.
Kl. 4 skreið skipið á stað á ný áleiðis til
Seattle, en sökum þess að þokan gráa grúfði
yfir strönd og sæ, eyddum við mestum tíman-
um undir þiljum, og ræddum um framhald
ferðarinnar, og eg man að þið sögðuð svo oft,
“6, hvað það er gaman að ferðast á sjónum,”
og ekki vóru þið mjög smeik um að þið yrðuð
sjóveik, og svo var brosað og hlegið dátt, því
létt var lundin, en sízt af öllu grunaði ykkur þá
að það væri tvent ólíkt að ferðast á skipi, á smá
sævi, inni á milli skerja og eyja, eða út á regin
hafi, þar sem elckert skjól var fyrir vindi og
hafrót, en á morgun finnið þið muninn.
Kl. 9 um kveldið létti þokunni og þá gátum
við greinilega séð Seattle, sem líktist hálf
mána í lögun, þétt settum tindrandi stjörnum.
Já mikið dáðum við þá sjón, en eftir því sem
við færðumst nær borginni, varð okkur æ
starsýnna á eitt ljós sem bar hærra við loft
en hin, og sem blossaði með miklum bjarma í
fáar skúndur en hvarf svo með öllu jafn lang-
an tíma. Fyrst flaug okkur í hug að það
væri að brjótast út eldur í stórhýsi, en síðar
sáum við að það var nafnspjald á stærsta
verzlunarfélagsins í þeirri borg, og
oigi var að undra þó það hefði höfuð og herðar
yfir hin, því byggingin var 30 hæða há
og þar fyrir ofan var glerkúla sem ljós-
geymirinn var í er framleiddi þetta einkenni-
lega auglýsingaljós.
ótti neyðir þá til þess; ekþi geta þeir gengið
nema í sandi, en þá rísa þeir upp á afturfæt-
uma, og eru þeir þá líkir manni tilsýndar. í
eðli sínu eru þeir fremur meinlausir en þó hefir
það komið fyrir að stórir selir hafa ráðist á
menn er þeir hafa líf sitt að verja, en þá
er betra að hafa annaðhvort bissu eða kylfu í
hendi, því þeir geta bæði slegið fast með hreif-
unum og bitið illa.
Alt í einu*var hrópað “Hvalir!” og sem
skot voram við komin út að borðstokk, og þá
sáum við stóran hóp smá hvala með trjónu-
myndaðan haus, og horn upp úr hryggnum,
renna sér með miklum hraða og sporða köst-
um rétt í vatnsskorpunni, og af því að þið
höfðuð aldrei séð hvali fyr fanst ykkur mjög
mikið til þcirrar sjónar koma.
Ilvað! skot! Hver skyldi vera að skjóta?
þaö þurftum við að sjá, og okkur tókst brátt að
sjá það því aftast á skipinu stóð maður með lít-
inn riffil í hendinni og var að leika sér að því ða
skjóta aumingja litlu máfana sem altaf fylgdu
okkur eftir, og hyrtu það sem til þeirra var
hent, og þó honum tækist að dauðskjóta suma
þá voru það þó eins margir sem féllu aðeins
særðir til sjávar og börðust við dauðann svo
lengi sem við sáum, og þótti okkur þessi leikur
ijótur og hættum því að horfa á hann, en eitt
er vist að þó það sé yndi og nauðsýn af og
einatt að veiða, þá ætti enginn að hafa það að
leikfangi að skjóta dýr eða fugla, því það er í
mesta máta ámannúðlegt, og fyrst að eg er nú
farinn að minnast á dýrin, þá vil eg minna
ykkur á það að vera ávalt góð og nærgætin við
skynlausar skepnur af hvaða tegund sem þær
eru, og sýna það í verki að þið séuð því vaxin
að vera þeirra verndarar, því í því er fólgin
sönn mannúð.
í Seattle dvöldum við aðeins yfir blá nótt-
ina, því árla næsta morgun lagði haf skip það
á stað er flytja átti okkur næsta áfangann, en
mikil urðu vonarbrigði okkar þegar við lítum
það, því við höfðum búist við, eftir sögu að
dæma, að við mundum fara þá för á stóru og
skrautlegu skipi, en þetta var mjög lítið og
^álitlegt í alla staði, en við fréttum brátt að
orsökin til þess að svo væri ætti rót sína að
rekja til ófriðarins, eins og svo margt annað.
Hægt og rólega leið skipið áfram yfir sléttan
hafflötinn. Sátum við uppi á efsta þilfari
skipsins, lítandi borgina smá fara minkandi og
að síðustu hverfa með öllu, við sjóndeildar-
hringinn, en þó landsýn væri, þá var hún mjög
óglögg, sökum bláleitrar móðu er yfir henni
hvíldi, en glöð og ánægð með tilveruna nut-
um við hins fagra morguns, lítandi við og við
selina reka upp gjlásvartan kolinn, glápandi
undrandi á þetta ferlíki er fram hjá þeim
skreið.
Já selirnir eru undarlegar skepnur, þeir eru
svo óskaplega forvitnir, og hafa mjög gaman
af hljóðfæraslætti, og oft hafa menn gert sér
glada stund með þvi móti að fara fram á sjó
á bát með eiMhvert hljóðfæri, eða flagg, helst
rautt, og litaðan sterkum lit, og svo þegar þeir
sjá selinn þá leggjast þeir kyrrir, og ekki líður
á löngu þar til selurinn kemur að bátnum, en
í fyrstu er hann mjög hræddur, en svo sefast
hræðslan og að síðustu getur þú séð hann
standa hreyfingarlausan alt að hálfri klukku-
stund og hlustar eða horfir á það sem liann
sér. En oft verður þetta honum að fjör-
tjóni því til eru þeir menn sem nota þetta til
þess að fá á þeim betra skotfæri. Selanna
mesta yndi á heitum sólskinsdegi er að liggja
uppi á klöppum eða í volgum sandinum og
þurka á sér skrokkinn, en þegar4?eir era orðnir
þurrir þá verða þeir svo væru kærir, að þeir
bleyta sig ekki fyr en annaðhvort himgur eða
En þegar leið á daginn þá fór skipið að
veltast, því það var komin þung undir alda,
en þó var logn, hvernig var þessu varið, það
áttum við ervitt með að skilja, því við héldum
að það þyrfti vind til að orsaka öldur, og það
er eð vissu leyti rétt því undir aldan myndast
af stormi sem geysar oft i margra mílna fjar-
lægð, en sem er að smá færast nær, og eftjr
því sem undiraldan er þyngri búast sjómenn
ávalt við verra veðri, enda var þess ekki lengi
að bíða í þetta sinn að stormurinn næði til
okkar, því innan stundar var orðið rok hvast
og' gríðar alda, sem velti svo skipinu að við
áttum ervitt með að standa án þess að halda
okkur í eitthvað, og fyrir kom það að aldan,
með glcttnissvip lyfti sér yfir borðstokkinn og
reyndi að bleyta okkur í fæturna, og fyrir
kom það að hún skall með feikna afli á brjóst
skipinu og irði þá okkur brimsöltu vatni, og
þó við hefðum í aðra röndina gaman af gletni
hennar og hamföi’um, þá gátum við ekki að
því gjört að okkur reis einnig beigur af henni.
En hvað hefir nú konlið fyrir, því eruð þið
að verða svona föl í andliti? þið eruð þó lík-
lega aldrei að fá sjósótt? Nei, það er nú síður
en svo, við erum bara orðin þreytt, og því förum
við niður til að geta notið hvíldar, en næsta
dag sannfærðust þið þó um það að það væri
ekki sopið kálið þó í ausuna væri komið, með
sjósóttina frekar en annað.
En þrátt fyrir stríðan mótvind og þunga
báru, litum við leiðarljós hins Gullna Hliðs
síðla kvölds hins þriðja dags, og það þótti
okkur sannarlega yænt um, því við voMm bú-
in að fá nóg af sjóvolkinu. Hið Gullna Hlið
er mynni San Francisco fjarðarins kallað, og
dregur það nafn sitt af hinu gullna sólskini
sem þar sést svo oft, þó við værum ekki svo
heppin að fá það séð í þetta sinn, en innsigling-
in inn fjörðinn og það alla leið inn á höfn er
einhver sú fegursta sem við höfum séð,
því stöðugt frá báðum löndum fjarð-
arins hvíldi á skipinu hinn bjarti og
sterki kastljósa straumur, sem gerði leiðina
eins greiða og bjarta sem um dag væri, og þó
sú sjón væri áhrifa mikil þá fanst okkur þó
enn áhrifameira að líta stærstu borg kyrra-
hafstrandai’nnar í öllu sínu marglita Ijós-
liafi og kvöldljóma, á hinu milda og kyrláta
vetrarkvöldi (eða janúarkveldi).
FRAMHALD
MUNDI LITLI OG FROSKURINN
Mundi:
Heyrðu hróið mitt,
hvað er nafnið þitt?
pú ert hvorki rotta, fugl né fiskur
Heima í húsið inn
heyrði eg sönginn þinn.
Ifvaðan komstu? ertu canadiskur?
Froskurinn:
Fáráð fræða ber,
froskur nafn mitt er,
eg er hvorki rotta, fugl né fiskur.
Eg er, maður minn,
minni bróðir þinn,
fæddur hérna, ekta candiskur.
GÓDUR DRENGUR
Albert litli hafði verið úti að leika sér allan
daginn. Um kveldið kom hann inn háskæl-
andi því hann hafði dottið ofaní poll og var
allur holdvotur.
Mamma hans vissi að hann óhreinkaði ekki
fötin sin viljandi; hún strauk tárin af kinnon-
um á honum, færði hann úr votu fötunum og
í önnur pur.
Nú leið Alla litla vel. Hann settist við ann-
an endan á borðinu þar sem marnma. hans var
að vinna og fór að leika sér við gullin sín,
og svo raulaði hann þessa vísu hvað eftir annað
þangað til hann steinsofnaði fram á borðið:
“Elskulega mamma mín,
mjúk er blessuð höndin þín,
tárin þorna sérhvert sinn
sem þú strýkur vanga minn.
f þegar stór eg orðinn er
alt það launa skal eg þér. ’ ’
VÍSA.
Ef hví^lar einhver hljótt að þór:
“0, heiliavinur, fylgdu mér,”
og leiðir þig á lasta braut,
þá leitaðu aftur guð í skaut.
Björnstjerne Björnsoru
SÓLÖLD
kemur út í öðnl formi en venjulega. Póst-
stjornin í Canada bannar að prenta hana þann-
ig að hún verði klipt úr Voröld og bundin sér-
staklega; það verður því að hafa hana svona
fyrst xim sinn. Voraldai’menn ætla að gefa
hana út. sérstaka eins og áður og fá fyrir liana
sérstök réttindi.
Um alt fyrirkomu lag Sólaldar verður rætt
í næsta blaði. Börnin verða að hafa sitt eigið
blað hvað sem það kostar.
/