Voröld - 04.02.1919, Síða 3

Wiimipeg, 4. febrúar, 1919
VORÖLD.
Bte. 3
PRESTSKONAN
JÓLASACrA
eftir Guðrúnu Lárusdóttur.
peim liaf'ði orðið sundurorða og
nú var hann farinn.
Hún sat ein eftir í notalegu stof-
unni þeirra, sem hún var búin að
fága og prýða eins og hún mögu-
lega gat, til þess að geta haldið
sem allra hátíðlegustu fyrstu jólin
sem þau voru í hjónabandi. Ilún
hafði hlakkað til þeirra^ eins og
barn, einkum hlakkaði hún þó tiJ
þess að gefa manninum sínum
myndina, sem hún hafði varið
iöngum tíma til að sauma; það var
mynd af snotrum bóndabæ, honum
þótti svo vænt um sveitina, og var
sjálfur fæddur og uppalinn í sveit.
Hún var búin að setja kei*ti í
margálmuðu ljósastikurnar, sem
þau fengu í brúðargjöf hjá systr-
um hans, alt átti að verða sem há-
tíðlegast þessi fyi-stu jól á sameig-
inlegu heimili þeirra, og þá þui*fti
hann að fara að heiman! Hún
éettist í hægindastólinn fyrir fram
an arninn og virti herbergið fyrir
sér. Húsakynnin voru að vísu
hvorki vegleg eða mikil, en hér
átti hún heima og hér lagði hún
gjörva hönd að því að pi*ýða alt
og fegra. Svo fór hún að hugsa
um síðasta samtal þeiri’a hjónanna
“pað er dáindis skemtileg staða
þessi prestsstaða, ” hafði hún sagt
þegar hún heyrði að það væri kom-
inn maður til þess að sækja mann-
inn hennar, til að skíra veik börn
á pverá. ‘ ‘ pú færð ekld einu sinni
að vera í friði á jólanóttina. Bless-
aður farðu hvergi! pú getur skírt
þessa krakka á morgun, þegar þú
ferð til kirkjunnar. ”
Harin var að láta hempuna og
handbókina í töskuna sína á með-
an hún lét dæluna ganga, “Og það
sendir þér ekki hesta^ þú átt að
fara gangandi, það er þó víst góð
tveggja tíma ferð. Eg þakkaði
fyrir í þínum sporum ! ’ ’
“Fátæklingar hafa ekki efni á
að halda eldishesta, ’ ’ svaraði mað-
ur hennar með hægð. “Gangfær-
ið er ágætt, og það verður glaða-
tunglsljós seinna í kveld. Eg flýti
mér heim til þín, Anna mín, og* þá
höidum við okkar jól,” og liann
iagði brosandi handleggimt- utan
um hana. ,
“pað verða skárri jólin þetta,”
sagði hún afundin, “Eg hefði átt
að hlakka ögn meira til þeirra. ”
“Við verðum að hugsa um fleiri
en okkur sjálf,” svaraði hann og
klappaði henni á kinnina. “Ileld-
urðu að mér hefði ekki þótt fult
eins skemtilegt að mega vera
heima hjá þér í kvöld, góða mín?
En skyldustörf mín verða að sitja
í fyrirrúmi fyrir eigin þægindum”
“Jæja, blessaður farðu þá!”
sagði hún stutt í spuna. “Eg hcld
þú kimnir hvort, sem er bezt, við
þig á kotbæjunum hérna,—minsta
kosti talsvert betur beldur en
heima hjá mér. ”
pað var eins og hann Iieyrði
þessi síðustu orð hennar eklri fyr
en stundarkorni eftir að hún sagði
þau, þá leit hann á hana alvarleg-
ur í bragði: “pú skilnr mig ekki
enn þá, elsku Anna mín !” sagði
hann þá með hægð.
“Eg kæri mig ekki uin að skilja
þá menn, sem eru að vasast í öllu
mögulegu, en tolla aldrei stundu
lengur heima hjá sér, ” svaraði
hún og bar ört á.
“ pví segirðu þetta, kona” sagði
hann alvarlegur, “þii veizt að eg
vil það eitt, ef verða mætti að mér
auðnaðist að hafa góð áhrif á
safnaðarfólk mitt og leiða það nær
Guði. A öðrum kosti hefði eg
ablrei orðið prestur, og látið setjs
mig hingað í afskekta sveit. iDg
’ issi hér af fólki, sem hefir fá tælr
ifæi*i til þess að heyra Guðs orð;
mig langar til þess að færa fólkinu
orð Guðs, það er alt og sumt. Og
þótt þú kallir preststöðuna leiðin-
lega, þá heíir þó maður í þeirri
stétt, ótal tækifæri fremur öðrum
til þess að gleðja aðra.” Hann
þagði um hríð. “pér hefir sjálf-
sagt hálf-lciðst stundum, þegar eg
hefi verið lengi burtu, en mundu
þá, vina mín, hvaða málefni það
er, sem þú leggur þetta í sölumar
fyrir.”
Unga frúin ypti öxlunji óþolin-
móðlega. “Já, leiðst, hefir mér,
það er satt,” sagði hún þóttalega.
“ Viðbrigðin eru heldur ekki svo
btil, að koma hingað úr fjölmenni
og glaðværð,—eg veit svo sem að
eg má hýrast innan um fólkið í
baðstofunm, en það kæri eg mig
ekkert um, og mér er ekkert vand-
ara um á jólunum en endranÆr.
“Bezta ráðið við leiðindunum
væri það að kynnast fólkinu og*
gjöra eitthvað fyrir það,” sagði
maður hennar stillilega.
“pú ætlast þó tæplega til þess
að eg fari að prédika yfir því.”
Hanri brosti. “ó, nei, ekki bein
íínis. En hlýlegt viðmót og hjálp-
fús bönd getur oft verið á við
meðal prédikun. ’ ’
‘“Fólkið hérna er svo fádæma
leiðinlegt. pað er bæði fákunn-
andi og klunnalegt.”
“Prestskonan ætti þá að reyna
að bæta eitthvað lír því,—það væri
henni samboðið.”
Hún mundi samtalið frá upp-
hafi til enda; fyrst í stað þóttist
hún hafa komist vel að orði, en nú
fór hún að yfirvega orð sín nokk-
ru nánar, og komst þá að þeirri
niðurstöðu að sumt hefði betur
verið ósagt, og óefað ógætilega
talað af prestskonu.
pví var löngum spáð fyrir henni
að hún yrði prestskona, en hún
liafði altaf þvertekið fyrir það,
þangað til daginn, sem þan settu
upp hringana.
“Nú færðu ekld að dansa oftar,
c’g’ nú verðurðu að sitja eins og*
brúða í kirkju á hverjum sunnu-
degi,” hvíslaði kunningjastúlka
þá að henni.
Hún tók ekki mjög' nærri sér að
srnia baki við glingri og skemtun-
um; úr því Einar áleit rétt að
sneiða hjá því, þá var sjálfsagt að
gjöra það, og hún gat ósköp vel
gjórt það, honum til þægðar, að
s’ija í kirkjunni, þangað til úti
vgi*.
Bún sinti því engu þó stöllur
licnnar hentu gaman mð “siða-
vendni” hans og sérgæðingshaitti,
í ijda þótt lienni þætti stundum
sjáifri nóg um.
Og nú voru þau orðin bjón, þau
hófðu gift sig' um haustið. Henni
l.nfði liðið hverjum Meginum- bét-
or, síðan hún kom að Grund.
A! aðurinn hennar bar hana á höncl
um sér. Ilúsfreyjan sá þeim fyrir
tæði og þjónustu svo ekki átti hún
annríkt að jafnaði. Bezta her-
bergið fengu þau til íbúðar.
En henni leiddist hvað maður-
inti hennar var oft að heiman.
pegar hún kvartaði um það við
hann, sag'ði hann oftast: “Komdu
með mér. Hjálpaðu mér til að
húsvitja. Komdu til sjúkling-
anna og þeirra sem bágt eiga,—
hjálpaðu mér til að vera góður
prestur.”
pegar hann 'sagði þetta, fann
hún jafnan til þess að hún hafði
færst of mikið í fang, þegar hún
varð prestskona. Henni varð lit-
ið í spegil, sem hékk fyrir ofan
legubekkinn. Var hún annars
orðin nokkuð prestkonuleg? Speg-
illinn sýndi henni góðlátlegt,
kringlótt andlit, með djúpa bros-
holu í annari kinninni. Dökk,
fjörleg* augu sögðu hlæjandi:
sérðu okkur ekki, hlæju'm við ekki
enn þá? og dökkjörpu hárlokkarn-
ir vöfðu hofuð hennar mjúkir og
gljáandi.
Nei, hún var ekki orðin vitund
prestskonuleg enn þá. pær voru
þó búnar að spá því, stöllurnar
heima, að hún yrði ekki lengi að
fá á sig “maddömu” svipinn.
j Hún hafði ætlað sér að búast
sínu bezta slcarti í kvöld, ætlaði
að bjóða öllu heimilisfólkinu til
kaffidrykkju; og hún ætlaði að
vera kátínan sjálf, öldungu eins
og hún væri aftur orðin ung neim-
asæta, en þetta hlaut alt að íarast
fyrir vegna þessarar barnsskírnar.
Og fyrir bragðið átti hún cngin
jól.
pað setti að henni þunglindis-
legar hugsanir og heimþrá, lieima
var glatt á lijalla að venju, en hún
var einstæðingur, sem var orðin
viðskila við gleðina.
Hún settist hjá glugganum og
Iiorfði út. Veðrið var yndislega
fagurt og nú var tunglið að gægj-
ast upp fyrir f jallið gegnt bænum;
bráðum glóði alt í fögru tungl-
skini, sem minti liana á ýmislegt
bæði nýtt og gamalt.
“Komdu út” hvíslaði tunglskin
ið. “teigaðu tárhreint loftið
Hristu a!; þér mókið og loiðindin.
Fáðu þér jólabirtu hjá okkur!”
Og hún fann að hún varð að hlýða
“Hvað ætli Einar segi, þegar
hann mætir mér á förnum vegi?”
hugsaði hún með sér, þegar hún
var að fara í yfirhöfnina sína.
Hún rataði auðvitað ekkert, en
í svona bj^irtu veðrí var óriiögu-
legt að villast, og alt, var betra en
að sitja einsömul heima, og hún
fór að hugsa um hve tómlegt og
gleðisnautt lífið yrði, ef hann
kæmi ekki heim aftur. Og hún
sem hafði kvatt hann svo kulda-
lega! Hún þurfti að finna hann
sem allra fyrst, leggja hendur urii
háls honum og biðja hann að fyr-
irgefa sér.
Hún hljóp í spretti ofan túnið,
léttfætt eins og telpukrakki, svo
hægði hún á sér þegar hún kom á
þpóðveginn, og teigaði að sér tært
vetrarloftið, en hraustlegum roða
sló á vangann.
Hún var ókunnug veginum, en
hafði heyrt talað um að vegir
skildust skamt frá Grund. pegar
þar kom, vissi hún ekki livora
leiðina hún ætti að fara, og* þótt
tunglið lýsti eftir föngum, þá var
unga prestskonan cngu nær. Hún
réði það af að ganga heim að bæ,
sem stóð í hliðirgii spölkom frá
reginum, og spyrja þar til vegar.
Hún drap að dyrum, en þegar
enginn kom til dyra, gekk hún hik
laust inn. pað lagði ljósglætu um
rifu á hurð til annarar handar við
bæjardyrnar og hún heyrði manna
mál þar inni.
“Eg vildi óska að einhvei* sencl-
ist hanclan af bæjunum, til þess að
hella upp á könnuna íyrir mig,”
heyrði hún að sagt var fyrir innan
Hún klappaði hægt á hurðina.
“Kom inn,” var svarað, hún
opnaði hurðina og- gekk inn í lítið
en þokkalegt lierbergi.
pau urðu 1 frekara lagi forvitin,
gömlu hjónin í Koti, þegar velbú*
iu kona í útlendum búningi gekk
inn í baðstofu-kitruna þeirra og
bauð gott kvöld. Látbragð henn-
ar var eitthvað svo hressandi, rétt
cins og tungsljósið sjálft og hreina
loftið liti væri komið alla leið inn
að fletununum þeirra, þar sem þau
kúrðu hvort í sínu lagi. pau risu
bæði upp við olboga og horfðu á
gestinn eins og forvitin börn.
“Hver er konan, ef eg má spyr-
ja?” spurði gamli maðurinn, þeg-
ar frúin var búin að heilsa þeim
báðum með handabancli. Hún
sagði til sín.
‘ ‘ Svo það er prestskonan okkar.
Verið þér velkomin. Maðurinn
yðar hefir oft glatt okkur með því
að koma til okkar, og lesa fyrir
okkur” sagði gamla konan. “Mað-
ur kemst ekki orðið til kirkju.
pað var mikill Guðs gjöf að fá
hann í þetta bygðarlag. Hér er
þörf á Guðs orði eins og* víðar.”
“Guð blessi hann,” sagði gamli
maðurinn, hátíðlegu’r í bragði.
“Hann hefir margan aumingjan
glatt,, síðan haðm kom hingað.”
Frú Anna bar nú upp erindi sitt
pau litu hvoi*t á annað gömlu
hjónin. “Nei, það er engin leið
að ljá yður fylgd, ” sagði gamli
maðurinn, “og við getum tæpast
sagt yður svo greinilega til vegar
að það dugi, því það er hálf vand-
ratað yfir ár-skömmina. Öllu er
óhætt fyrir kunúuga, en ókunnug-
ir mega vara sig* á henni. ”
“Við erum nú ein í kotinu,”
sagði gamla konan, “dóttir okkar
fór yfir að þverá til þess að hjálpa
henni Jórunni með veiku börnin,
þess vegna eru nú jólin okkar í
daufar lagi. Og Jói litli ætlaði
að hjálpa Jóni við hirðinguna, á
meðan hann fylgdi prestinum. Ójá
það gengur nú svona. Einhvern
tíma hefði eg nú verið búin að
hella á könnuna, en nú treysti eg
mér ekki einu sinni til þess, eg
hefi verið svo undur lasin í allan
dag.”
“Og þá er nú Signýjuu minni
brugðið, þegar hún getur ekki
helt upp á könnuná,” sagði maður
hennar brosandi.
“Stcina mín bjó undir jólin,
eftir því sem hún gat,” hélt gamla
konan áfram, “en ekki liefi eg
haft mannrænu í mér til þess að
fara fram í búrið eftir lunimulium,
sém hún bjó til 1 gær.”
“Ilafið þið þá ekkert borðað í
dag?” spurði frú Anna alúðlega.
“Jú, í morgun, þá var eg á róK,
en svo lagðist eg út af um hádegis-
bilið og síðan ekki söguna meir.”
‘ ‘ líg sé áð mér þýðir ekkert að
hugsa frekar um ferðlag að þessu
sinni,” sagði frú Anna. ‘“En á
eg ekki að búa til kaffisopa lianda
ykkur áður en eg fer?”
“pað er svo ósköp mikil fyrir-
höfn, góða mín,” sagði gamla kon-
an liæversklega. “En ekki tala
eg nú um hvað fcgin eg yrði að fá
kaffisopa. ’ ’
“Máske eg geti svo fundið
.lummurnar, ” sagði frú Anna glað
lega.
“pær eru á búrhyllunnú búrið
er hérna inni í göngunum. Svo eig-
um við íáein kerti í handraðanum
á kistunni þarna, ef þér vilduð
gjöra svo vel og kveikja á þeim.
Blessuð frúin, að vera að hugsa
um að gleðja okkur gömlu skörin’
“pað er vel farið að séra Einar
minn á sér samhenta konu, ” taut-
aði gamli maðurinn.
Frú Anna var ekki svipstund að
liita kaffið á eldstóar krýli, sem
var í baðstofunni, og von bráðar
var borðið uppbúið með sykruðum
lummum og glóðheitu rjómakaffi.
‘ ‘ pað fer að rakna fram úr fyrir
okkur, Hannes minn,” sagði kona
hans. “Ætíð lifnar yfir mér við
blessaðan kaffi-ilminn. ”
“Ef eg mætti svo bera fram
mína æðstu ósk,” sagði Hannes
gamli við frú Önnu, sem var að
láta kerti í kertapípu, “þá vildi eg
helzt af öllu biðja prestkonuna um
að lesa jólaguðspjallið fyrir okkur
pá fyrst finn eg að jólin séu kom-
in, og ef þér vilduð svo syngja
einn sálm.” — Hann rétti henni
nýjatestamenti og sálmabók, sem
hann tók undan koddanum sínum.
Frú ~Anna hafði fallega söng-
rödd, og bráðum hljómuðu jóla*
söngvar í litlu baðstofunni, en
gömlu hjónin rauluðu skjálfrödd-
uð með. pau horfðu á jólaljósin
og* hlustuðu eins og góð börn á
fagnaðarerindi jólanna.
=»
Séra Einar var í þann veginn að
leggja af stað frá pverá. pað var
orðið áliðið og' honum var farið
að verða hálfórótt innan brjósts
út af Önnu, sem alt af sat ein
heima og dauðleiddist.
Koma hans að pverá hafði verið
öllu heimilisfólkinu til mikillar
gleði, hann farin hlýja strauma
velvildar og* þakklætis í viðmóti
þess og orðum.
Steinunn í Koti átti að verða
prestinum og fylgdarmanni hans
samferða, “pið eigið samleið alla
leið,” sagði Jórunn húsfreyja við
hana. “Og' þakkaðu svo íoreldr-
um þínum innilega fyrir hjálpina;
segðu þeim að eg voni að nú skifti
alveg um með blessuð börnin, mér
sýriist enda vera tekið að votta
fyrir bata. Og eg skal reyna að
vera róleg hvað sem verður. Bless-
aður presturinn bað svo undur vel
fyrir okkur öllum. ’ ’
Lítilli stundu síðar lagði séra
Einar af stað ásamt Jóni bónda á
pverá og Steinunni. peim sóttist
ferðin fljótt og segir ekki frá ferð
um þeirra fyr en þau staðnæmdust
fyrir neðan túnið í Koti.
“Eg* er hrædcl um að foreldrum
mínum þyki sárt að frétta að
presturinn hafi íarið fraln.hjá
kotinu,” sagði Steinunn, þegar
presturinn ætlaði að kveðja hana.
“Eg verð þá líklega að heilsa
upp á þau,” sagði séra Einar.
Ljósbirtuna úr glugganum lagði
út á hlaðið og* séra Einari brá all-
mjög í brún þagar honum varð lit-
ið inn um gluggann, sem var
skamt frá jörðu; var það konan
hans, sem var þarna inni að syngja
jólasálm? Hann lét þó á engu bera
en gekk inn á eftir þeim Steinunni
og Jóni. pau fóru sem hljóðlegast
og staðnæmdust öll fyrir framan
hálfopna hurðina og lögðu við
hlustir, seinustu söngstefin hljóm-
uðu til þeirra skær og mjúk, svo
varð þögn. Séra Einar gægðist
inn og sá að konan hans laut höfði
og gömlu hjónin fómuðu skjálf-
andi höndum til bæna, svo báðu
þau öll Faðir vor. Raddirnar
blöncluðust saman í hreimfagran
klið, og séra Einari vöknaði um
augu, hér voru Guðs börn ,á bæn.
Og það var konan hans, sem var
að lesa Guðs orð fyrir gömlu hjón-
in, hún var að færa þeim það bezta
sem til var, fagnaðarerindið um'
fæðingu frelsarans! Svona f^gra
hafði liann ekki séð hana, svona
vænt hafði honum aldrei þótt um
liana! !
pegar hann rétt 'á eftir, þrýsti
hénninpp að brjósti sínu, hvíslaði
hún að honum brosandi en með tár
vot augu:
“pað er satt sem þú segir, Einar
mest gamal er að gleðja aðra.”
« =* #
Hún sagði það stundum síðar á
æfinni að fyrstu jólin sín hefði
hún haldið í kotinu hjá gömlu
hjónunum.
“pá sá eg í liverju jólagleðin
fyrst og fremst er fólgin.”
(Bjarmi)
BANDARÍKIN
Hér í Canada eru þúsundir
manna iðjulausir og geta enga at-
vinnu fengið. Stjórnin hefst ekk-
ert að enn sem Iiomið er t.il þess að
skapa störf handa mönnum; hefði
það átt að vera eitt af helztu vei'k-
um hennar að ráðast í stórkostleg,
nytsöm og arðvænleg fyrirtæki,
sem margir fengju atvinnu við.
í Bandaríkjunum ér því öðruvísi
varið. par hafa þegar verið veitt-
ir $212,000,000 ekki til ölmusu út-
býtingar til atvinnulausra manna
heldur til þess að ráðast í ýms stór
fyrirtæki sem atvinnu veita. í
vikunni sem leið voru atvinnulaus-
ir menn þar 42,000 eftir því sem
Jesse II. Evans verkamáiástarfs-
maður segir.
Auk þess hafa járnbrautarnefnd
irnar í Bandaríkjunum ákveðið að
verja $300,000,000 til þess að legg-
ja nýjar járnbrautit* og bæta þær
gömlu og enn fremur $200,000,000
fyrir nýja vagna og gufuvélar eft-
ir því sem Hines aðaljárnbrauta-
ráðsmaður segir. Eru þ£tta alls
yfir $700,000,000 clala og veitir
það afarmikla atvinnu.
VEÐRIÐ í WINNIPEG
21. jan.—Norðvestan andvari; ná-
lega frostlaust; hrímþoka í lofti
gekk í norður um kveldið og
kólnaði dálítið.
22. jan.-—pykt loft; norðvestan
kaldi; talsvert hrímfall og dá-
lítið fjúk; mjög frostvægt.
23. jan.—pykt loft; stinningsgola
á sunnan; lítið frost; birti til
um hádegið og varð svo að
segja frostlaust.
24. jan.—Stinningskaldi á sunnan;
frostlaust og þoka í lofti; birti
upp eftir hádegið og gerði sól-
biáð og þíðu; vatn rann eftir
götum eins og í leysingu á vor-
degi og snjóhús sem börn bygðu
sér bráðnuðu jafnharðan.
25. jan.—Nokkuð hvast á norðvest-
an; frostlítið; þykt loft; birti
upp síðari partinn og var hlýtt
um miðjan daginn en kólnaði
talsvert um kveldið; blæjalogn
26. jan.—Talsvert frost um morg*
uninn; austan gola; þykt loft
framan ax en létti til eftir há-
degið og gerði blíðviðri; snjór
bráðnaði.
27. jan.—Vestan gola, dálítið frost
þykt loft; norðanstormur og
kuldi seinni partinn.
28. jan.—Blæja logn og örlítið
frost; þiðnaði á móti sól um
miðjan daginn; þykt loft.
29. jan.—Vestan andvari; hálf-
þykt loft; frostlítið; heiðslrirt
loft síðari partinn og svo frost-
lítið að snjór þiðnaði. Böm
léku sér að snjókasti; blæjalogn
30. jan.—Norðvestan gola; lieið-
skírt loft; dálítið frost; gckk í
norður og kólnaði seinni part-
inn.
31. jan.—Heiðríkt, talsvert frost;
hrímþokt við jörð; norðan kaldi
KENNARA VANTAR
að Hayland skóla. Kensla byrjar lsta
marz næstkomandi og stendur yfir til
ársloka, að undanteknum júli og ágúst
Umsækjendur tiltaki mentastig og
caupgjald er þeir óska eftir, og sem»i
undirrituðum fyrir 15. febr.
Dog Creek Man. 2. jan. 1919
OLl LARSON, Sec.-Treas.
Wheat City
Tannery, Ltd.
BRANDON, MAN.
Eltiskinns idnadur
Láttu elta nauta og hrussabúð-
imar yðar fyrir Feldi ‘Ra-wbide’’
eða “Lace Leather” hjá "’WHBAT
CITY TANNERY” félaginu.
Elsta og stærsta eltiskinna 3ðaa3-
ar framleiðslu félag S Vestur-
Canada. Kaupa húðir og loðskinn
með hæðsta verðo. Góð skil.
, Spyrjið eftir verðlista UtanA
skrift vor er Brandon, Man.
75c
I EINNI 3AMSETTRI RESKN-
ING3BOK
Meðnafninu þrystu í 23 ^rot guit-
stöfum. Til þess að koma nafni vor®,
enn þá víðar þekt, jafnframt þvt augst.
armiði að ná I fíeiri viðskiftavrid ger*
__ um vér þetta JWerkHeg®
t :hoð. bar sem vér bjó?<f
um fallega leSJurbdli.
með samsettmn reika.
lugs eyðublððum eins o$
hér er sýnt wieð nafoj
eigandans prýnta I JS
karot gullstöfuao. pett*.
er fullkomin sajnseit
bók sem f/r a othcof í sjfr
fðldum tilgangi: 3. aem
23WKA7"éoic»Ártt stór vasi til þosa aS
-*• geyma reikinga; 2. ann-
ar vasi fyrir spjöld og seðía; 3 þriðjí
vasi fyrir ávvanir; 4. vasi fyrir ýmis
leg skjöl; 5. stutt.ur meðvasi :með lok*a
fyrir frímerki; 6. spjald til einkennía
með plássi íyrir mynd þína eða ástvbi.
þinna; 7. almanak með mánaðardöguns.
Einkennisspjaldið og mánaðardagus:'
inn sjást i gegn um gagnsseja hRf.
Stærð alls 3x3% þuml. Vérð 76c
Nafnið í einni llnu, 25c aukaverð tyrir
Uverja aulia línu. Fæst einnig sérlege
vandað fyrir $1.25. tvær línur 91-59.
Skrautmunabók og útsæðisskrá ékcyp
is með hverri pöntun.
ALVIN SALES CO.
Dept. 90, P. O Box 56, Winnlpejj, Man.
Voröld vill ráð'tfggja öiiwn þeim
sem veikír eru af gigt, taygasjCikdówv
um eða gyllinæð að snúa sér ti) Mbi-
eral Springs Sanitarium. pað er a)-
kirnn og mjög vel þekt stofnun. '
Axli sem vaxa af útkynjaðri giilini-
.eð þegar þær blæða ekki exu pser
kállaðar blindar gilliniæðar; pegar
þær blæða-öðruhvoru, eru þaer kall-
iðar blæðandi eða opnar.
—Orðabók Websetrs
KENNARA VANTAR
að Háland skóla Nr. 1227 fyrir tíu mán-
uði frá 3. marz næstkomardi. Umsækj-
andi verður að hafa Second Class Pro-
fessional Certificate. Tilboðum, er
greina frá æfingu og kaup sem er ósk-
að eftlr, verður veitt móttöku af und-
irrituðum tll 1g. feb. 1919.
S Eyjólfsson
Sec.-Treas.
Hove, P. O., Man.
GILLINIÆÐAR
VALDA MÖRGUM SJOKDÓMUM
Pú getur hel.t ofan í þig öllum
meðölum sem hægt er að kaupa;
—eða þú getur látið skera þig og
tæta allan í sundur eins og þér sýn-
ist—
—Og samt losnar þú aldrei við þá
sjúkdóma sem af gilliniæðum stafa
FYR EN pÆR ERU LÆKNAÐAR.
(Sönnunin fyrir þessu er sú að
.ekkert sem þú hefir reynt, hefir
iæknað þig til fulls)
ER ANNARS NOKKUR pöRF A
AÐ SEGJA þ£R pETTA
VÉR LÆKNUM til fulls hvern ein-
asta mann sem hefir GILLINIÆÐ
og til vor leitar hvort sem veikin er
í láu stigi eða lagi langvarandi eða
skammvinn. Vér læknum með
VEIKUM RAFMAGNSSTRAUMUM
eða ef þér læknist ekki þá þurfið
þér ekki að borga eitt einasta cent.
Aðrir sjúkdó.mar eru einnig Iknaðir
án meðala.
Ef þér getið ekki komið þá skrifið.
DRS. AXTELL & THOMAS
503 McGreevy Btock Winnipeg, Man.
White & Manahan, LtcS.
-Stofnsett fyrir 36 árum-
18882-
-1918.
Kaupið Jólagjafir yðaá* fyrir Karlmenn hjá hinni gömki *g
áreiðanlegu búð. Yér höfum gjört þúsundir fólks ánægt síO-
astliðin þrjátíu og sex* ár. Vér höfum gjört betri ráðstafanlr
þetta ár en nokkru sinni fyr til að láta ferðir yðar í búð v©*a
verða sem ánægjulegastar.
ÚRVALS HÁLSBINDI
50c. 75c. $1.00 $1.50 $2.50.
---Margar tegnndir' af Skirtum, Pyjamas, Vetlingron, SiBri-
klútum, Axlaböndum, Húsfrökkum.
VERÐ MJÖG SANNGJARNT.
White & Manahan, LtcL
500 MAIN STREET

Qi'mm —— i — - » o — :i —. 3 m
Komið til vor þegar þér Sas-
eika í augunum. Hin iasga Miynste
or og hinir mörgu ánægðra riðskirta-
ivinir vorir eru ábyrgð þín lyrir teiöEl
ieztu og óbrigðuluetu þjónustB,
3Q7 PORTAGE AVENUE
Phone Main 7286.
'Fowler Optical Coo Ltdl
áður
Royal Optical C®,.
\