Þjóðhvellur - 01.03.1908, Blaðsíða 4

80
Þjóðhvellur
mennirnir létu eins og þeir væru band-
vitlausir, en til allrar hamingju stóðu þessi
voðalegu feykn ekki lengi. Að fimm mín-
útum liðnum var komin kyrð á alt, og
við vorum eftir tveir einir, ritstjórinn og
eg. Hann var alblóðugur, en alt brotið
og bramlað í kringum okkur.
„Yður líst sjálfsagt vel á vistina", sagði
ritstjórinn, „þegar þér eruð farinn að venj-
ast henni svolítið".
„Eg held, samt sem áður, að þér verðið
að virða mjer til vorkunnar", svaraði jeg.
„Þegar frá líður, gæti jeg ef til vill ritað
svo yður ltkaði; jeg er jafnvel viss um,
að eg gæti það, þegar eg hefði lært mál-
ið til hlýtar, og væri farinn að venjast
við ntháttinn. Satt að segja eru þó ýms
óþægindi við þennan fjöruga rithátt, og
það er svo hætt við að maður sé trufl-
aður, eins og dæmin sanna, að því er
snertir sjálfan yður. Það er ómögulegt
að neita því, að kjarnyrt málfæri kippir
fjöri í alþýðuna, en eg skal segja yður:
mér er ekki um að vekja eftirtekt þá,
sem slíkt hefir í för með sér. Mér láta
ekki ritstörfin, svo f lagi sé, þegar eg er
truflaður, eins oft og átt hefur sér stað
í dag. Mér líkar vistin hjá yður mæta
vel, en það á einhvern veginn ekki við
mig að vera einn og taka á móti mönn-
um, sem koma í ritstjórnarerindum. Eg
kannast fúslega við, að það er eitthvað
nýstárlegt við þetta alltsaman, og eg get
ekki heldur neitað því, að það er all-
skemtilegt, að vissu leyti, en ánægjunni
er misskift. Maður skýtur á yður inn um
gluggann og særir m i g. Sprengikúla
dettur niður um ofninn, yðurtil sæmdar,
en ofnhurðin fer ofan í m i g, eins og
hún er. Kunningi yðar kemur inn til að
heilsa upp á yður, eri skýtur í m i g hvað
eftir annað. Eg er orðinn svo götóttur,
að eg held að allar lífsreglur mfnar blási
út um belginn. Þér farið að borða mið-
degismat, en á meðan kemur Jones með
stóreflis svipu. Gillespie fleygir mér út um
gluggann; Thompson tætir af mér lepp-
ana. Einhver ókunnugur roaður gerir sig
heimakominn, eins og hann væri gam-
all kunningi minn, og rffur svo af mér
höfuðleðrið; og áður en fimm mfnútur
eru liðnar, þyrpast hingað allir þjófar og
bófar úr ríkinu, búnir út í brandasálma,
og ætla að gera út af við þetta lítilræði,
sem eftir er af mér, með því að ota að
mér öxum sínum. Þegar öllu er á botn-
inn hvolft, þá held eg að eg hafi aldrei
komist í annnan eins soll og í dag. Þetta
er alveg dagsatt. Eg kann vel við yður
sjálfan, og eg dáist mjög að, hve þér
skýrið hitt og þetta stillilega fyrir skifta-
vinum yðar; en þér verðið að gæta þess,
að eg er ekki vanur því. Tilfinningarn-
ar eru alt of næmar hér suðurfrá og
gestrisnin alt of áköf. Eg skrifaði nokkrar
smágreinar f dag og er setningaskipunin
ef til vill fremnr þurleg, en þér hafið
skotið inn í þær þessum eldlegu orðum,
sem einkenna blaðamennina í Tennessee,
með mikilli snild. Þessar smágreinar
kveikja eflaust í nýjum bálkesti. Blaða-
menn þeir, sem þér minnist á, koma
sjálfsagt allir saman; þeir verða hver
öðrum grimmari, og mér þykir mjög
sennilegt, að þá blóðlangi til að rífa mig
í sig, í morgunmatar stað. Eg ætla því
að kveðja yður. Mig langar alls ekkert
til að vera staddur við hátíðahöld þau,
sem fara f hönd. Eg er kominn hingað
suður heilsunnar vegna og nú fer eg
heim afur af sömu ástæðum, og það fyr
en seinna. Það er alt of glatt á hjalla
fyrir mig hjá blaðamönnunum í Tenn-
essee".
Svo kvöddumst við og kvörtuðum báðir
yfir því að verða að skilja. Eg fór beina
leið inn á sjúkrahús og lagðist þar fyrir.
(„Útsýn“ I., 1892).
I i æ jar-molar.
Sögn er um, að setja eigi hér á stofn
banka, í suniar eða haust; á það að
verða víxlabanki, rekinn með ensku
fé. Einar Benediktsson er sagður for-
göngumaður þessa fyrirtækis, og kvað
liann vera búinn að kaupa lóð í því
skyni. — Þykj a okkur þetta góð tíð-
indi, sem alt af erum víxlaðir.
A sunnudaginn annan en var, léku
nokkrir menn hér gamanleik, er heitir
»frk. Hulda Skallagrímsson«, eftir ein-
hvern ónefndan höfund. Var hann
leikinn tvö kvöld með sæmilegri að-
sókn. Leikur þessi fjallaði mjög um
andatrúartilraunirnar hér í höfuðstaðn-
um og dáraðiþær mjög; vorut. d. sum-
ir leikendurnir alllíkir ýmsum þeim, er
fremstir fara i fylkingu andatrúartil-
raunanna reykvísku, bæði að útliti og
málfæri. Var leikurinn því miður þokka-
sæll hjá þeim og mætti enda megnri
mótsþyrnu, og mikið kapp lagt á, að
hann yrði ekki leikinn. Lék jafnvel
orð á, að fé hefði verið boðið forgöngu-
mönnunum til þess að hætta við leik-
inn, en hvort satt er, veit maður ekki
með vissu.—Heilsuhælið fékk ágóðann.
Kappglimunni í fyrra kvöld (1. apr.)
lauk þannig, að Hallgr. Benediktsson
ÞJÓÐH V. kostar 10 a. nr., borgast út í hönd.
Abyrgðarm. blaðsins er Hallgr. Benediktss., Berg-
staðastr. 19. Heima kl. 3—4 og 8—10 síðd.J veitir
hann viðtöku stuttum og smellnum skrýtlum og ritgerð*
um og kemur þeim til ritstj. blaðsins. A Bergst.str. 19
geta menn fengið blaðið kej’pt alla tíma dags.
verslunarm. bar hinn fræknasta sigur
al' hólmi. Alls glimdu tólf og lagði
hann hvern á fætur öðrum, en engum
tókst að koma honum af fótunum. -
Hallgr. fékk því silfurskjöldinn góða.
— Næst Hallgr. að fimleik standa þeir
Guðm. Stefánsson og Sigurjón Péturs-
son, en auk þeirra á »Armann« marga
mjög efnilega glímumenn.
Það kvað ekki vera smælingja með-
færi að fá bón sína i Islandsbanka nú
um þessar mundir. Er það t. d. haft
fyrir satt, að hann hafi synjað Flóa-
bátshlutafélaginu nýja, »Ingólfi«, um
nokkurra þús. kr. lán; þykir sú synjun,
eftir atvikum, stórmerkileg, og gengur
gerræði næst, ef satt er. Annars ganga
ýmsar sögur af þeim banka, miður geð-
feldar, margar hverjar.
Loftg'rip úrbænum.
A. (ldappar á magann): »Nú er eg
sæll, það segi eg satt. — Gettu hvað
eg át!«
B. (hugsar sig um); »Hákalogbrenni-
vín, hygg eg«.
A.: »Held nú síður! Eg át vestfirsk-
an rikling, barinn með srnériw.
Uppruni mannkynsins.
Trésmíðameistari kom inn á bók-
bandsverkstofu fyrir nokkru og gaf
sig á tal við starfsmann, er var að
brjóta örk af náttúrusögu, er á
voru myndir af kröbbum, kongulóm
og fleiri smákvikindum. Þegar meist-
arinn hafði skoðað eitt arkareintakið í
krók og kring, sagði hann:
»0-jæja — svo þér eruð þá að brjóta
mannkynssöguna«.
Hvað núll gerir að verkum.
Gárunginn: »Getið þér sagt mér,
hvort er meira, 4 eða 5?«
Drengurinn: Fjórir verða að sjálf-
sögðu meira, þegar búið er að bæta
yður aftan í«.
I*eii- sem skulda fyrir blöð af
Þjóðhv., er hafa verið send, eftir beiðni
þeirra, eru vinsamlega beðnir að borga
þau hið fyrsta.
Prentsmiðjan Gutenberg.