Þjóðin - 16.01.1915, Blaðsíða 2

2
þ JÓÐIN
Þ JÓÐIN
kemur út hvern laugardag. Verð
árgangsins kr. 2,50 auk póstburðar-
gjalds.
Útg.: Fjelagið Þjóðin.
Ritstj.: Einar Gunnarsson.
Afgreiðslan í Austurstræti 14, uppi
opin virka daga kl. 10—4.
Pósthólf A. 26. Sími 77.
Kirkjuhljómleikarnir.
Sjaldan mun hafa verið öUu
almennari aðsókn að hljómleik-
um hjer, heldur en í síðara skift-
ið, er þeir ljeku í kirkjunni bræð-
urnir Eggert og þórarinn á 3. í
nýári. Virtist kirkjan vera troð-
fuli þá. Sýnir það, hvað orgel-
hljómurinn með rjettu á vald á
eyrum fólksins. Ber þetta vott
um mjög heilbrigðan smekk, því
að o r g e 1 i ð er álitið eitt hið
göfugasta hljóðfæri, sem til er.
Hjer á landi eru ekki til nema
2 eða 3 regluleg orgel, og
þótt dómkirkjuorgelið sje þeirra
skást, þá jafnast það auðvitað
ekki við hin dýru orgel víða í
kirkjum erlendis. En orgel er
það nú samt og vel brúklegt, og
er strax afarmikill munur á að
heyra þar hljóð úr ekta orgel-
pípum, heldur en úr fjöðrunum
á venjulegum svokölluðum „orgel-
harmoníum", þótt góð sjeu út af
fyrir sig. það er ekki ofmælt,
þótt sagt sje, að það sje miklu
meiri munur á hljóðum í orgeli
og harmoníi, heldur en í harmoníi
og harmoniku. — Og E g g e r t
Guðmundsson á með rjettu
skilið alt það lof, sem hann hefur
fengið bæði frá kennurum sín-
um og öðrum, að hann er fyrir-
taks organleikari, látlaus, ná-
kvæmur og vandvirkur, eins og
sæmir svo göfugri list. í síðara
skiftið var skráin öllu fullkomn-
ari en hið fyrra. þar voru t. d.
með tveir seinni liðirnir á hinni
fögru sónötu Guiimants,
mjög stórfenglegar tónsetningar af
laginu „Eaðir vor sem á himnum
ert“ eftir Mendelsohn, að
ógleymdri Fantazíunni og Fúg
unni eftir kirkjusöngskonunginn
Seb. Bach og geisihátíðlegri
prelúdíu eftir F r . L i s z t. —
Hafi fiðlan hjá þórarni nottð
sín miður en skyldi á fyrri hljóm-
leiknum i sumum lögunum, þá
náði hún fullkomlega rjetti sínum
á þeim seinni t. d. í sónötunni
eftir T a r t í n í, en þó einkum
í Romance Svendsens, sem
var hreint og beint snildarlega
leikið. Ýms fleiri lög ijek hann
og ágætlega. —
Væri æskilegt, ef framhald gæti
orðið á góðum kirkjuhljómleikum,
því að sú hljómlist er að vissu
leyti göfugust allra og hefur sið-
bætandi áhrif. En athugavert er
það, að í raun og veru eru fastir
hljómleika áheyrendur fremur fáir
í þessum bæ, og það er af mjög
eðlilegum ástæðum. Og þó er
þessi áheyrendahópur máske til-
tölulega stærri en víðast annars-
suðar. Á hljómleika koma þó
alment miklu fleiri en þeir, sem
bafa nautn af því, og margir þar
á meðal, sem viðurkenna, að það
sje mest af forvitni, sem er Hjót-
svalað, því að venjulega er ekki
tii neins að sömu mennirnir haldi
hjer oft hljómleika hvern eftir
annan. Ástæðan til þessa er sú
meðal annars, að jafnvel söng-
næmir menn njóta hreint ekki
jafot allrar hljómlistar, og til þess
að skilja margt af því, sem hjer
er leikið á hljómleikum, þart
hreint og beint að setja sig inn
í það. — þess vegna þyrfti að
uka góð söngverk og kryfjaþau
fyrir fólkið og beina athygliþess
að ýmsum aöaldráttum í byggingu
[jeirra, þvi að það er alls ekki
æimtandi af neinum, þótt söng-
næirur sje, að hann fylgist með
flóknum dráttum í hljómlistinni
strax í byrjun, og meira að segja
einföld lög eru oft svo einkenni-
leg, að menn finna hreint ekki
púðrið í þeim fyr en seinna —
i Virðist kirkjuhljómlist einna lík-
legust til þess, að menn alment
læri að meta hana, og það er
vegna þess, að hvað sem því
flóknara líður, þá hefur hljómur-
inn sjálfur í sínu einfaldasta formi
hrífandi áhrif á hugi flestra, sem
annars hafa söngeyra og ekki
loka hugskoti sínu fyrir verkun-
um hans. — Eitt af aðalskilyrð-
unum fyrir því, að menn trjenist
ekki upp á því, að sækja góða
hljómleika er, að þeir sjeu ódýrir.
Hugsanlegt væri, að kirkjan feng-
■ ist með svo góbum kjörum, að
j það borgaði sig að halda hljóm-
; leika með 35 aura inngangi eða
jafnvel 25 au. það væri þá ó-
dýrara en á Bíó. Auglýsingagjaid
gæti minkað við það að hafa
hijómleikana ákveðna fyrir fram
t. d. fyrsta sunnudagskvöld í
j hverjum mántiði. Svo mundu
blöðin góðfúslega minna á þá.
G.
Sjöundármálin.
(Að mestu tekið eftir handriti Ás-
mundar kand. Sveinssonar, sem birt
hefir verið áður í »Fjallkonunni«,
með hliðsjón af málsskjölum, sem
landsskjalasafnið á).
Fyrir vestan Skor á Rauðasandi
er bær, sem heitir Sjöundá. Það
er austasti bær á Sandinum, og
stendur nokkuð frá sjó í dalsmynni
rétt vestan við Skorina, og liggur
dalurinn til landnorðurs upp með
Skorinni. Sjöundá er afskekt og
nokkuð langt þaðan til annara bæja
í sveitinni. Þar eru vetrarharðindi
mikil, en ekki ósnoturt á sumrin.
Sólargangur langur, enda blasir
Rauðisandur við suðri.
Um aldamótin síðustu var tvíbýli
á bæ þessum, og bjuggu þar tvcnn
hjón, sín á hvorum helmingi jarð-
arinnar. Annar bóndinn hét Jón
og var Þorgrírnsson og árti konu,
er Steinunn hél, Sveinsdótlir. Hinn
bóndinn hét Bjarni og var Bjarna-
son og átti koriu, er Guörún hét,
Egilsdóttir. Jón Þorgrímsson var
meðalmaður á vöxt, fremur lítill
iyrir manni, góðmenni, ráövandur
og hversdagsgæfur. Smiðar var
hann góður, einkunr á járn og
silfur.
Kona hans Steinunn, var fríð
sýnurn og kvenskörungur mikill, bú-
sýslukona hin mesta og skapstór,
en frernur var hún köliuð léttiát,
enda hafði hún gifsl ung. Var
mælt, að hún heíði fremur átt Jón
af því hana langaði til að gifíast,
en af því að henni þætti maðurinn
karlmannlegur eður við sitt hæft.
Steinunn var líka greind vel, og
svo vel að sér I kvenlegum hann-
yrðum, að furðu þótti gegna um
ótr.entaða, fátæka bóndadóttur á
þeim tíma. Hún var meðalkona á
hæð, grönn, hvítleit í andliti og
skifti vel litum, með Ijósgult hár,
sem náði í mittisstað. — Bjarna
Bjarnasyni er svo lýst, að hann hafi
verið freklega meðalmaður á hæð
og þrekinn, enda var hann allmík-
ið karlmenni. stórskorinn í andliti
og íremur svipmikill. Guðrún kona
hans var, þegar saga þessi gerðist,
heldur heilsúlin, enda veikleg og
ístöðulítil.
Jón og Steinunn áttu 6 börn á
líti, en Bjarni og Guðrún 2 Auk
þetna, sem nú hafa verið taldir,
voru á heimilinu: einn vinnumað
ur, er Jón hét Bjarnason og vinnu-
kona, er Málfríðut hét Jónsdóttir.
Það var kvöld eitt á jólaföstu
veturinn 1901 milli kvöldgjafa og
mjalta, er fólk var að vinnu á bað-
stofulofti á Sjöundá, en Steinunn
eitthvað að sýsla frammi við, að
Bjarni gekk ofan og framm, og
dvaldist honum nokkuð. Steinunn
húsfreyja kom heldur ekki inn.
Guðrúnu konu Bjarna tók að lengja
eftir bónda sínum, og með því

ekki var trútt uin að hana grunaði,
að hann hefði einhver mök við
Steinunni húsfreyju, beiddi hún í
hljóði vínnukonu sína að fara fram
og út og vita, hvort hún yrði ekki
Bjarna vör. Vínnnkonan fór og
læddist, kom aítur og hvíslaði að
Guðrúnu, að hún befði eigi heyrt
betur, en að þau Bjarni og Stein-
unu væru í búri Steiriunnar og töl-
uðu hljóðskraf, en ekki kvaðst hún
hafa heyrt orðaskil. Litlu siðar
kom Bjarni inn og sá nokkra fæð
á konu sinni, og þegar hún spurði,
hví hann hefði verið svo lengi
brottu, svaraði hann skætingi og
kvað henni ekki koma það við, og
kíttu þau hjónin nokkuð um þetta.
Nú kom Steinunn innar mefi graut-
artrog og setti frá sé' á loftskör-
ina, og er hún heyrði viðræður
þeirra Bjarna, þóttist hún skiija
hvað um væri að vera, og gerðist
þá fremur fasmikil. Kvað hún ekki
sænra, hvorki Guðrúnu né bóuda
sínum, Jóni, nokkuð óræmilegt,
kvaðst mundi fara sinna ferða fyr
ir þeim. Jóni bónda sinnaðist við
þessi orð, og áminti konu sína, en
hún bað hann þegja. Lítur svo út,
sem þá hafi Jón farið að gruna,
að kona hans mundi ekki vera hon-
um trú. Eftir þettu ágeréist sam-
dráttur þeirra Bjarna og Steinunn-
ar, og þóttist alt heimilisfólkið vita,
að þau hefðust citthvað ósæmilegt
að. Sanibúðin milli beggja hjón-
anna fór dagveisnandi, og mátti
ekki orðinu halla, svo að þau Bjarni
og Steinunn yrðu ekki uppi og
hefðu alt á hornum sér. Hvað svo
ramt að þessu, að á sjálfa jólanótt-
ina skönimuðu þau Bjarni og Stein-
unn Jón bónda svo, að hann stökk
broltu og iá í fjárhúsi það sem
eftir var nætur. Höfðu þau þá
bæði í heitingum við hann, Leið
svo veturinn fram i langaföstu,
Var þá orðið svo kalt milli bænd-
anna, að hver bar heiftarhug til
annars, enda sparði Bjarni ekki að
skaprauna Jóni, og lét hann oft
skilja, að hann ætti allskostar við
hann. Á Sjöundá er fjárbeit góð,
og ráku bændur fé sitt vanalega
snemrna dags á fjöru; fjárhúsin
lágu saman og ráku þeir oftast
jafnsnemma.
Föstudagsmorguninn l.apríl 1902
varð allmikil rimma milli þeirra
Jóns og Steinunnar og kvaðst Jón
mundi ganga beint af heimitinu
með 3 börnin, ef hún héldi upp-
teknum hætti, en hún kvaðst ekki
mundi gráía hann lengi, þótt hann
færi fyr í dag en á morgun. Bar
Bjarna þar að; tók hann máli
Steinunnar og kvað hann djarfan
að finna að háttsemi hennar, sem
hann haíði aldrei verið verður að
eiga fyrir konu. Jón stökk burt í
bræði sinni og fór til húsa og lét
út fé siíf. Bjami var þá og kom-
inn til húsa sinna og lét út kindur
sínar. Ráku þeir nú báðir féð til
sjávar. Skömmu fyrir miðjan dag
kom Bjarni heim aftur. Sagði
hann Steinunni og konu sinni, að
Jón hefði farið inn til Skorarhlíðar,
aö vita, hvort ekki mundi vegna
harðfennis verða náð þaðan heyi,
sem báðir áttu. Kvaðst hann hafa
léð honum staf sinn, er var sterkari
en Jóns. Þeíta þótti trúlegt, en
Bjarni kallaði Steinunni á eintal, og
vissi enginn, hvað þau töluðu.
Bjarni snæddi síðan mat sinn, og
settist að því loknu að sjóbrókar-
saumi. En er leið á daginn, lét
Steinunn, sem sig væri fariö að
lengja eftir manni sínum, og beiddi
Guðrúnu að fá Bjarna til þess að,
leiía hans. Bjarni var fús til þess,
og beiddi Jón sinn mann að annast
skepnur og lagði af stað með staf
Jóns bónda í hendi. Um háttatíma
kom Bjarni heim aftur og sagði
þá konu sinni einslega, að hann væri
sannfærður um, að Jón hefði hrapað
til bana í Skorarhlíðum í sjó niður,
og kvaðst hafa séð á svellbólstri
líkt og far eftir óhreina dræsu fyrir
ofan hamrabúnirnar. Þessi saga
var alltrúleg, því Skorin og hlíð-
arnar vestur af henni eru með
hamrabeltum og grasgeirum brött-
um í milli, alt neðan frá sjó og
upp á fjallsbrún, og þegar harð-
fenni leggur í rákirnar, er ekki ó-
járnuðum mönnum fært að ganga
þar. Þegar Guðrún heyrðí sögu
þessa, setti að henni grát og fór
hún til Steinunnar og sagði henni,
hvernig komið væri. Stenunn lét
sem sér yrði liverft við, og varð
nokkuð fálátari en vandi var til
nokkra daga eftir. En brátt tók hún
aftur gleði sína og hélt hún áfram
uppteknum hælti. Um veturinn
akömmu eftir nýárið höfðu þeir Jón
og Bjatni, hvor í sínu Iagi, slegið
rúm við konur sínar, borið báðir
fyrir lúa og þrengsli, og að þeir
fengu ekki næga hvíld á nóttunni.
En sitt gekk þó hvorutn til, Jóni
það, að kona hans veitti honum
svo þungar búsiíjar, að hann hélst
ekki víð í rúminu, en Bjarna þótti
hægra að læðast úr rúmi sínu til
Síeinunnar, ef hann svæfi einn. Eng-
in leit var geið eftír Jóni, og ekki
rak heldur líkið, og þótti það kyn-
legt. Urn vorið fundu drengir tveir
á Sjöundá, Jón sonur Bjarna 8 ára
og Sveinn sonur Steinunnar 9 ára,
buxur þær, er Jón heit. hafði verið
í, sjóreknar og báru heim. Tók
Steinunn buxurnar ng eyðilagði
þær, enda bönnuðu þau Bjarni og
Steinunn drengjunum að segja
nokkrum frá þeim fundi, Báru það
fyrir, að fólk yrði hrætt um, að
þær væru af dauðum manni, en
það væri ekki svo, því að Jón hefði
einu sinni mist þessar buxur fyrir
borð í sjóróðri. Mjög voru þau
saman um daga Bjarni og Stein-
unn, og eftir að vmnuhjúin voru
brott flutt um páskana í aðra sveit,
sváfu þau saman á nóttunni. Guð-
rtín kona Bjarna þorði þar ekkert
um að tala, léti hún heyra nokkra
óánægju á sér, hótuðu þau að drepa
hana, eins ef hún léti nokkurn mann
verða áskynja um athæfi þeirra.
Ekki fékk húr, heldur að fara neitt
út af heimilinu, og kæmi gestur að
Sjöundá, höfuðsátu þau Bjarni og
Steinunn svo Guðrúnu, að hún
þorði aldrei að segja neitt; þeir
sem þektu hana best gátu að eins
ráðið í, að hún myndi eitthvað
eiga bágt.
Á þiiðjudagskvöldið annað í
sumri, þegar Steinunn var í búri
sínu að skamta graut, kom Guðrún
innan frá baðstofu. Steinunn lauk
upp búrhurðinni og kallaði til henn-
ar, og býður henni vatnsgraut í
ausu, en Guðrún varð því fegin, því
að hún var óvön að fá spón eða bita
auk venjulegs niatar, því hún var
höfð í svelti. Át hún úr ausunni
og bað guð að launa fyrir sig.
En rétt á eftir varð hún fárveik,
og lá með uppköstum alla nóttina.
Beiddi hún um vatn, en enginn
gengdi her.ni. Þóttist hún þá vita,
að ólyfjan hafði verið í ausunni,
en þorði ekki að láta á neinu bera.
Henni skánaði aftuj- um morgun-
inn, en brjóstverkur, sem hún áður
hafði átt vanda til, ágerðist eftir
þetta. Þó komst hún á fætur aftur,
og hrestist smátt og smátt eftir því
sem veður hlýnaði með vorinu.
Um vorið rétt eftir fardaga, send-
ir S^einunn eítir konu þar í sveit-
inni með þeim erindum, að Guð-
rún á Sjöundá er dáin, og biður
Steinunn konuna að hjálpa sér til
að kisluleggja hana, því Bjarni bær-
ist svo illa af eftir konumissinn, að
hann treysti sér ekki til þess.
Lögðu þær Sleinunn líkið til, og
sögðu þau Bjarni og hún að Guð-
rún hefði orðið bráðkvödd þar á
túninu, og þótti það ail sennilegt,
þar sem menn vissu, að hún hafði
verið heilsutæp. Var hún jarðsungin
að Bæ, næsta sunnudag á eftir.
Nú bjuggu þau Bjarni og Stein-
unn saman um sumarið, og bar
ekki á öðru, en mjög vel félli á með
þeim. Steinunn var orðin þunguð
af völdum Bjarna, og þegar á leið
sumarið, kom þeim saman um að
skilja þangað tii hún yrði léttari,
þvf þau hugðu bæði, að það gæti
borið svo brátt að, að Jón heitinn
yrði talinn faðir að barninu. Að
enduöum slætti flutti því Steinunn
inn að Hrísnesi. Börnunum hafði
verið komið fyrir hjá ýtnsum víðs-
vegar um Rauðasand og Patreks-
fjörð. Bjarni var eftir á Sjöundá
og bjó þar einn með bústýru, er
hann hafði fengið sér eftir brott-
för Steinunnar.
15. sd. e. trinitatis var kvenmaður
frá Melanesi á Rauðasandi á gangi
meðfram sjónum og fann karimanns-
lík sjórekið. Hún varð hrædd og
hljóp til bæjar og sagði frá fund-
inum. Var þá líkið sótt, en með því
að það var mjög torkennilegt orðið
þektist það ekki á öðru en 2 silfur-
hnöppum í skyrtukraganum, sem
voru með stöfunum J. Þ.; var það
því Ijóst, að þetta var lík Jóns
heitins Þorgrímssonar, hafði hann
átt þessa hnappa og smíðað þá.
I. íkið var að mestu óskaddaö nema
höfuðið, en á brjóstinu var hola,
eins og eftir digran nagla, en hvergi
var það beinbrotið nema höfuðið,
og furðaði menn það mjög um mann,
sem hrapað liefir fyrir björg. Ekki
gátu menn heldur skilið í, hvernig
stæði á holunni á brjóstinu, af
þessu gaus upp sá orðasveimur í
sveiíinni, að Jón heitinn niundi ekki
hrapað hafa, heidur verið myrtur,
og styrktist þessi grunur mjög við
það, er Guðrún heitin hafði látið
á sér skilja um atlæti við sig á
Sjöundaá, og ýmj atvik önnur,
svo sem, hve líkið hafði vel haldið
sér ef það hefði legið yfir missiri
í sjó (eða frá 1. apríl til 25. sept).
Guðmundur Scheving, faðir frú
Herdísar Benediktssen, var um þetta
leyti seftur sýslumaður í Barða-
strandasýslu til aðstoðar móður-
b.óður sínum, Davíð sýslumanni
Scheving. Þeir bjuggu í Haga
á Barðaströnd,
Guðmundur var þá ungur og
mjög framgjarn og hinn ötulasti
maður. Honum barst orðsveimur
sá, er gekk á Rauðasandi um hátta-
lag þeirra Bjarna og Steinunnarog
grunsemi þá, sem á þeim iá um
fráfall Jóns heitins, en þó einkum
um hið snöggva andlát Guðrúnar.
Sýslumaður brá nú við og ritaði
Jóni prófasti Ormssyni í Sauðlauks-
dal og bauð honum að láta eigi
jarða lík Jóns heitins fyr en 2
menn, er hann til kvaddi, hefðu
skoðað það ; tók hann sér ferð á
hendur vestur á Rauðasánd og var
við skoðun á líkinu, lét grafa upp
Guðrúnu heit. Egilsdóttur, og var
lík hennar einnig skoðað, og fund-
ust á því bláir blettir sumstaðar,
en einkum var stór blettur ofan til við
hægra viðbeinið og upp eftir háls-
inum, en skoðunarmenn þorðu ekk-
ert að álykta af þessum bletti, ann-
að en, að Guðrún heitin hefði haft
þar vetk áður en hún dó, enda
var enginn læknisfróöur maður við
hendina tii að skera úr þesau. Reið
svo sýslumaöur heim, og var hon-
um ekki vel rótt niðri fyrir, þar
sem hann langaði mjög til að vinna
sér til frægðar í einhverju stór-
máli, en honum hinsvegar þótti
hér bresta nægileg gögn ; rannsak-
aði hann, hvert ekki mundi hægt
að græða neitt á vitnisburðum, og
komst laks seint í októbermánuði
að þeirri niðurstöðu, að gerandi
væri að byrja mál. Lét hann þá
reka hvað annað; skipaði sækjanda
og verjanda og bauð þeim að mæta
tiltekinn dag í Sauðlauksdal, stefndi
þangað Bjarna og Steinunni og 15
vitnum, 4 skoðunarmönnum, Jóni
próf. Ormssyni, séra Eyjólfi Kol
beinssyni aðstoðarpresti og mörg-
um fleirum,
Hinti 8. nóv. 1802 í dögun var
stórkostlegt aukaþing sett að Sauð
lauksdal og var þar tekið fyrir
málið. Þar mættu yfir 20 manns,
þar á meðai Bjarni og Ste'nunn.
Voru þau yfirheyrð, Bjarni fyrst og
Steinunn síðan, og meðgekk hvor-
ugt neitt og þrættu harðlega. Voru
svo 12 vitni leidd á einum degi,
og styrktist mjög grunur manna við
framburð þeirra. Bjarni var þá
settur í járn og látinn vera í dimmu
úthýsi um nætur, og var séra Eyj-
ólfi aðstoðarprestl falið að fá hann
með fortölum eða brögðum til að
meðganga. Á fjórða degi lét
Bjarni til leiðast, og játaði því eins-
lega fyrir presti, að hann hefði myrt
þau bæði, Jón og Guðrúnu, og að
Steinuhn væri þunguð af sínum
völdum. En með Steinunni var
vægilegar farið, af því hún var
vanfær, enda lét hún eigi undan,
hvernig sem á hana var gengið.
En er Bjarni hafði fyrir rétti játað
brot sitt og borið Steinunni ófagra
söguna í viðskiftum þeirra, kent
henni um alt og sakað hana um að
liafa átt tildrögin til illvirkjanna, en
hann hefði verið hennar áeggjunar-
fífl, var Steinunn inn leidd og borin
saman við Bjarna; sagði Steinunn
Bjarna Ijúga öllu af heimsku,
en þegar deilan harðnaði milli
þeirra, komu þó fram ýms atvik í
viðræðu þeirra, sem sýndu, að hún
var meðsek í morðunum, Tókst
sýslumanni loks að fá hana til að
meðganga ah. Sagði sýslumaður
síðan, að Steinunn mund: aldrei hafa
nieðgeugið neitt, ef Bjarni hefði ekki
verið, svo var hún einörð og orðvör.
í prófinu kom það greinilega fram
með hverjum hætti morðin voru
framin: Meðan þeir Bjarni ogjón
heit. voru að reka fé sitt til sjávar
I. april, hreyttust þeir illyrðum á,
og dró Jón sig heldur aítur úr og
vildi láta Bjarna ganga á undan.
Peír höfðu sinn broddstafinn hvor
í hendi, Jón grenistaf enn Bjarni
eikarstaf. Enn er þeir voru komnir
nær til sjávar harðnaði deilan á ný,
og geiði Jón sig líklegan að leggja
í Bjarna með staf sínum, enn er
Bjarni sá það, vildi hann ekki verða
seinni til og greiddi Jóni svo mikið
högg utan á vangann með staf sín-
um, að hann brotnaði í miðju, en
Jón féll í rot á fönninn, enda höfðu
broddfærin komið ofarlega á vang-
ann vinstri og brotið hauskúpuna.
Bjarni hugði þó Jón ekki hafa feng-
nóg, svo hann velti Jóni upp í loft
og keyrði broddinn á staf sínum í
brjóst honum, svo hart, að inn úr
gekk bringubeininu, dró hann síð-
an líkið til sjávar og fleygði því
af skörinni í sjóinn og brotunum
af staf sínum á eftir. Jón hafði þenna
dag verið svo búinn, að hann hafði
bláa húfu á höfði, í útsaumuðum
bol og í síðhempu svartri utan yf-
ir, stuttbuxum úr eltiskinni, fornum
og bættum, mórauðum sokkum með
roðskó á fótum. Næst sér var hann
í hvítri prjónaskyrtu með gyltum
hálshnöppum, er voru festir saman
með silfurhlekk. — Eítir hvarfjóns
hafði Steinunn oft klifað á því við
Bjarna, að þau gætu ekki átt Guð-
rúnu yfir höfði sér og hótað hon-
um jafnvel að koma upp morði
hans á Jóni, ef hann sálgaði ekki
kerlingunni líka. Áleit Bjarni best
að gefa henni eitur, en það reynd*
ist ekki nógu magnað. — Að eins
í eitt skifti fékk Guðrún að fara út
af heimilinu; var það á trinitatis*
hátíð, og fór hún þá til kirkju með
þeim Bjarna og Steinunni, en þau
voru bæði til altaris. Það var 5.
júní, að fé á Sjöundá var rekið
heim til týingar, voru þau Bjarni
og Steinunn tvö ein viö fjárrétt í
túnjaðrinum; sjá þau þá hvar Guð-
rún kemur frá bæuurn og stefnir til
þeirra. Steinunn segir þá: »Taktu
nú helvítis kerlinguna, því ekki mun
síðar vænna«. Stökk Bjarni þá út
úr réttinni og Steinunn á eftir, og
hlupu þau á móti Guðrúnu, en hún
tók á rás undan, því henni hefir
víst ekki litist á blikuna, en Bjarni
náði henni skamt frá bænum, og
með því hann kom að baki henni
greip hann annari hendi fyrir munn
og nasir henni, en með hinni fleygði
hann henni á grúfu. Sagði hún þá:
»Ætlarðu nú að drepa mig«?
»Það muntu nú fá að reyna«, sagði
harin og héldu þau henni þar bæði,
þar til þau höfðu kæft hana. Veittu
henni nábjargirnar þarna í túninu.
— Bjarni smíðaði sjálfur utan um
líkið.
Bjarni hafði fundið iík Jóns rek-
iö af sjó viku eftir morðið; dysjaði
hann það þá í gkafli og geymdi
þannig þar til viku af sumri, er
hann bar það aftur í sjóinn.
Hinn 12 nóv. um dagsetur var
loks máli þessu lokið, og var þá
uppkveðinn dómur í því, er dæmdi
Bjarna til að klípast tneð glóandj