Þjóðin - 16.01.1915, Blaðsíða 4

4
þ JÓÐIN
Lækninga,
bók
titrt helstu kvilla á kvikfénaði,
samantekin af
Jóni Hjalíaíín.
1. Kap. um kynferði og eldi
hesta..
2. — um útvortissjúkdó ua
hesfanna, e i n k e n n i
þeirra, upptök og lækn
ingu. Alls 37 gr.
um innvortissjúkdóma
hestanna, e i n k e n n i
þeirra, upptökog lækn-
ingu. 12 gr.
um nautpening.
um útvortissjúkdóma í
nautpeningi, einkenni
þeirra, tilefni og lækn-
ing. 12 gr.
um útvortissjúkdóma
nautpenings, einkenni
þeirra, tilefni og lækn-
ing. 12 gr.
um val, uppeldi og
meðferð á sauðfé.
um útvortissjúkdóma
á sauðfé. 5 gr.
um innvortissjúkdóma
sauðfjár. 7 gr.
10. — um hundaveiki. 7 gr.
Viðbætir. 5. gr.
Bókin er alls XII x 128 blað- >
síður og fylgja myndir af ýms- |
um verkfærum.
Fæst á afgr. Þjóöarinnar.
3. —
4.
5.
6.
7.
8. —
0.
*ö tp
r°
O* (p
^ s«|
p» 5
#»• <K

v»
2' *
1s
s 5,-s
tp
*2.
tp
<5
g; 3
?»" Q>
£
V> c
2i *
p (P
5*
'<ghhV<d«í) k t'; ZMir'
r»»KJ jj
Bifreiðar með faflbyssum til þess að skjóta niður ioftför.

Matgjafir tll fátæklinga f Belgfu.
mlkla
Öfriðarsagan með myndum.
Z Það
HEFUR DREGIST LENGUR ENN VIÐ VAR BÚIST í FYRSTU AÐ þESSI BÓK
BYRJAÐI AÐ KOMA ÚT, ER þAÐ SÖKUM HINS MIKLA SÆGS AF HEIMILDAR-
RITUM SEM ORÐIÐ HEFUR AÐ KY?®ÍA SJER ÁÐUR. NÚ ER þESSUM UNDIR-
BÚNINGI NÆR LOKIÐ OG BYRJAR BÓKIN AÐ KOMA ÚT UM MÁNAÐARMÓTIN.
HEFTI HVERN SUNNUDAG, HLAÐIÐ MYNDUM, OG KOSTAR AÐEINS 25 AURA FYRIR
FASTA ÁSKRIFENDUR.
3Í
Tundurdufl og vfgdreki.
Áskriftarlisti
VERÐUR BORINN UM BÆINN
EN EINNIG GETA MENN SKRIF-
AÐ SIG FYRIR RITINU Á AFGR.
þJÓÐARINNAR.
Þeir
SEM HAFA SAGT
TIL SÍN ÁÐUR EN
FYRSTA HEFTIÐ
KEMUR ÚT FÁ RITIÐ Á SJER-
LEGA VANDAÐAN PAPPÍR.
NOKKUR EINTOK VERÐA
GEYMD UTANBÆJARMÖNN-
UM.
Járnkrosslnn þýskl.
Búist er vlð að ritið verði alls 15-20 hefti.
JSened. Svextvsson
io
Sá er spurt5ur var horfði undrandí á míg, en
sagði þó eftir dálitla stund;
„Það er skáldið okkar, eða „AuSunn“, eins og
hann kallar sig.“ —
Eg get ekki lýst þeim áhrifum, sem þessi frétt
hafði á mig.
Mér fanst þetta eins og æfintýr.
A8 hitta hann þarna, og á þennan hátt, því
hefði eg aldrei trúað.
Eg tróð mér lengra inn í þyrpinguna til þess
enn þá betur að geta athugað þennan mann, er
eg hafði svo lengi þráð að sjá. Og ekki get eg
neitað því, að talsvert var hann öðruvísi en eg
hafði hugsað mér hann,
— Þarna stóð hann á steininum, hokinn í herð-
um og fremur tötralega til fara. Hárið var farið
að grána, og þó gat hann ekki verið meira en
tæplega miðaldra,
Mér fanst eins og eitthvað taka fyrir hálsinn
á mér, og sár tilfinning fór um mig allan. Og
áður en eg vissi, fann eg nokkur tár læðast ofan
kinnamar.
Hann, „Auðunn“, skáldið mítt, skyldi vera
svona, eins og hann stóð á steininum.
En það var eldur i orðum hans, og þau „læstu
sig gegnum Hf og sál, eins og ljósið í gegnum
myrkur".
Eg stóð sem steini lostinn og hlustaði. Það var
öðru sinni á æfi minni, að eg hafði orðið svo
hiifinn; Þegai: skólasveinarnir sungu kvæði
Í5
að birta það, og lét því ekkert uppi um nafri
mitt ...
Hann þagnaöi dálitla stund og við riðum áfam
— þegjandi. Svo byrjaði hann aftur:
„— Og þá þykir mér vænt um að hafa gert
það, í hvert skifti, sem eg heyri aðra fara með
þáð, hvort sem heldur er í söng eða upplestri.
En ekkert augnablik hefi eg verið eins stoltur
af því, eins og þegar eg heyrði j>að sungið fyrsta
skifti.
Það var vorið eftir að eg lét prenta-það.
Eg var farþegi á strandferðaskipi að leita
mér atvinnu sumarlangt. Og einu sinni þegar eg
sat niðri á öðru farrými, komu nokkrir skóla-
sveinar niður og fóru að drekka og syngja.
Og eitt af því, sem þeir sungu, var Dalur-
inn m i n n !
Eg varð sem steini lostinn í fyrstu, og vissi
ekkert hvernig eg ætti að snúa mér. Gat varla
trúað þvt, að kvæðið mitt gæti borist fram á
þann hátt. Það var líka í fyrsta skifti sem eg
heyrði lagið. Það hljómaði eitthvað svo ókunn-
uglega, og þó vissi eg að enginn annar en eg
hafði raðað orðunum saman.
Eftir þvt sem á kvæðið leið, fanst mér ein-
hver unaður fylla mig allan, og eg varð svo
glaður í liuga. Svo þegar þeir höfðu sungið
allar vísurnar, mælti einn þeirra fyrir minni
14
unn“. Hann staði á eftir smalanum, hreífingat*-
laus og hlustaði.
Söngurinn smáfjarlægðist, orðin skildust ekki,
og að lokttm var það aðeins dauft bergmál, sem
barst að eyrum okkar.
En við stóðum enn þá nokkura stund og hlust-
uðum þangað til alt varð hljótt.
„Hvað það hlýtur að vera gaman að hafa
gert kvæði, sem allir lesa og syngja,“ sagði eg,
þegar við vorum komnir af stað.
„Æ-jæja!“ sagði hann hálfþunglega. Svo bætti
hann brosandi við dálitlu seinna: „Þá getur
enginn sagt með réttu, að þau hafi til einskis
lifáð. Það eru undarlegar tilfinningar, sem grípa
mann, þegar aðrir eru að syngja kvæði manns
eða að hafa þu yfir. Jeg get ekki lýst þeirn á-
hrifum, sem það hefir á mig í hvert skifti, sem
eg heyri Dalinn minn sunginn. Mér finst helst eg
vildi vera ósýnilega nálægur, og þó blandast mér
ekki, að einhver ósegjanlegur unaður grípur mig
í hvert skifti, og eg heyri það sungið. Eg er
orðinn svo vanur við að heyra það heima í sveit-
inni, og þó finst mér það alt af jafnmikill un-
aður. Og utansveitar hefi eg ’stundum heyrt það
sungið á samkomum, en þar eru færri sem þekkja
mig, enda unaður minn að öllu stærri og meiri.
Þegar eg orti kvæðið fyrir mörgum árum, fanst
mér lítið til þess koma. Eg var hálf-ragur við
11
þessa santa skálds forðum daga, eíns og íyr ei*
ritað.
Svo þagnaði hann.
Og um leið og hann steig niður af steininum,
byrjuðu allir að syngja. Það sáust engin blöð.
Allir kunnu það sem verið var að syngja.
Þaö var D a 1 u r i n n minn!
Þótt söngurinn væri ekki eins vel æfður og
góður og forðum, lét hann þó vel í eyrum. Enda
fanst mér ekkert ættjarðarljóð jafn-sjálfkjöriiS
til þess að syngjast að þessu sinni.
Eg hafði ekki augun af skáldinu.
Hann stóð berhöfðaður og starði eitthvað út
í bláinn. Það lék bros um alt andlitið og þó sá
eg nokkur tár hrökkva niður hrukkóttar kinn-
arnar.
„Og altaf lætur það jafn vel í eyrum,“ sagði
gamall maður og strauk um augun með handar-
bakinu.
Það varð þögn dálitla stund, eins og enginn
vissi hvað til bragðs ætti að taka.
„Ætlið þið ekki að taka það aftur, eins og
vant er?“ spurði sami maðurinn.
Og í sama bili hófst söngurinn aftur.
í þetta skifti hvörfluðu augu mín yfir mann-
söfnuðinn.
Allir horfu á skáldið meðan þeir sungu. Söng-
urinn kom frá hjartanu, og djúp og hrein lotn-
ing fyrir skáldinu skein úr hverju auga.
„Þakka ykkur fyrir sönginnl“