Alþýðublaðið - 17.03.1964, Blaðsíða 15

OLSON!
1 TAKE A \
NA&ry -
. t-ETTEEj/
rr^
JUST AE I
•THOUöHT—
HE'S APPSAS
INö.'ME/
THEN H£ TOliE UP M
1 /MY NOTES ANP ^
TOLP M£ TO S£NP
A " TIIPN THE OTHER
CHEEK " LETTER ,
TO MISS CAL-HOON'
BUT
WH£g£
WHILE IN ANoTHcK PART OE
TH£ .PENTAGON
WANT INTO THE
POOLON WHICH
PAY STEVE CIITS
AWAY TH£ LAST
, OP HIS BLACK
^—7 Wlö ?
jaiiiEjrqi
\ YES...PON r
\ you see ,\\v
J EAR S/VVJt;-
PIP H£ PICTATE
AN ANSWEPTO
THE CALHOON
Sr? WOAVANf Ttf:
WEN AN AIK
FOKvS 6L0BAL
TCOUBLE SHOOT-
EE HAS PAP£R
\MORK TOVO...
Elsku Anny. Daginn eftir að
þú færð skeytið, muntu lesa um
það í blöðunum að roskinn mað-
ur, sem lengi hafi þjázt af
ingartruflunum hafi fundizt lát
inn af völdum svefnlj'fja í hó-
telbergi sínu í Var. . . . Elsku
Anny, þetta verða endalok .míns
undarlega lífs, sem þó var að
minnsta kosti allt helgað þér.
Vertu sæl,' ástin mín. Guð
blQssi þig.
Hans.
Ég sat lengi, og fitlaði við
ustu síðu bréfsins.
Eg tók ekki eftir því, að
mamma stóð við hlið mér. fyrr
en hún ávarpaði mig. — Okkur
fannst. báðum bezt, að við köll
uðum hann frænda, elskan.
I'etta hjónaband okkar var
hvort sem er aldrei raunveru-
legt hjónaband, þú veizt það.
Það var bara vegna atvinnu-
leyfis míns, og ég greip til
þelrra örþrifaráða, þegar ég var
alveg bjargarlaus og full ör-
væntingar. En hann var mér
svo góður, svo tryggur vinur,
og hann elskaði mig svo mikið.
Eg gat ekki brugðizt honum. þeg
ar hans eigin frægðarferill var
á enda, og hann átti hvergi at-
hvarf. Eg varð að hjálpa hon-
um, það var það minnsta, sem
ég gat gert fyrir hann, Hans
frændi. Eg hafði eiginlega ekk
ert hugsað út í stöðu'hans í fjöl
skyldunni, fyrr en fréttaritar-
arnir, sem tóku á móti mér, þeg
ar ég kom til New York, spurðu
stanzlaust: Hver.er þessi maður,
sem er alltaf með yður, ungfrú
Rood. Og ég sneri mér að Hans
og sagði: Ó, þetta er frændi
minn — hann Hans frændi.
Hún Iét fallast við hlið mér
á rúmið. Hún þrýsti hönd mína
örvæntingarfull.
—- Nickie, Nickie,/hvað eigum
við að gera? Ó, vesalings, vesa-
lings Hans frændi, við verðum
að ná til hans í tíma. Hann má
ekki tak-a inn svefnpillurnar.
Eg horfði á fölt og þjáð and
lit hennar og fann i fyrsta skipti
til þess að ég .var sterkari aðil-
inn, það var ég, sem gat hjálpað
henni.
— Nei, mamma. Þetta er það
langbezta, sem hann get
ur gert, úr því sem komið er,
skilurðu það ekki? Mamma,
elsku mamma, þetta fer allt vel.
Lögreglan mun að vísu yfir-
heyra okkur í sambandi við
dauða Delight, en hún mun ekki
komast að annarri niðurstöðu
en að þetta hafi verið umferð
arslys, eins og stundum verða
á mesta annatíma dagsins við
neðanjarðarlestirnar. Og svo
getur þú hafið nýtt líf. Gifztu
Ronnie, ef þig langar til þess
— þú getur jafnvel leikið Nin-
on . . .
En mamma fleygði sér niður
á rúmið, gróf andlitiðið í ljós-
rauðupi koddanum og.grét átak
anlega. Eg hugsaði með mér
að það væri bezt að leyfa þenni
að gráta í friði, henni mundi
létta við það. Eg lagðist niður
við hlið hennar, og lét hönd
mína hvíla létt á öxl þennar.
Eg lá þarna og hlustaði á hljóð
an grát hennar. og vissi að að-
eins nærvera mín, hafði sefandi
einu, sönnu, óviðjafnanlegut
Anny Rood, en hún yrði áreið-
anlega búin að ná honum fyrir
kvöldið. Á því lék enginn vaft
núna.
SÖGULOK.
— Mamma. elskan, þetta fer
allt vel.
— Nei, Nickie, nei.
— Þú hefur aldrei verið upp
á aðra komin. Skilurðu það
ekki? Þó að það hefði aldrei
verið neinn herra Picquot,
aldrei verið neinn Hans frændi,
þú værir samt það, sem þú ert
í dag. Þú hefðir alltaf náð tindi
frægðarinnar. Það er ekki öðr-
um að þakka, heldur en þér.
— En Nickie, Hans frændi,
vesalings Hans frændi . .
— Heldurðu að þú þjónir
vilja hans bezt með því að liggja
þarna — gefast upp?
Eg fann, að ég hafði nú náð
taki á henni, taki, sem ég hafði
aldrei 'haft á henni áður. Nú
elskaði ég hana ást fuUþi'oska
manns. ég gat gert mér full-
komna grein fyrir kostum henn
ar og göllum, án þess að ást mín
yrði minni.
— Mamma, hugsaðu nú hvað
við höfðum mikið að gera núna.
Þú verður að liringja yfir í Palla
dium og aflýsa sýningunni. Eða
ef til vill aðeins fresta henni.
Já, livers vegna ekki að fresta
Iienni? Þú getur fyrst lokið við
að leika Ninon, og svo getur þú
komið fram þar ein, sem
skemmtikraftur. Þú þarfnaðist
jú aldrei okkar í sýninguna. Það
veiztu vel sjálf. Þú mundir ná
enn stór-kostlegri hylli, ef þú
kæmir fram ein.
Hún reisti höfuð örlitið frá
koddanum, og gráturinn var
ekki jafn sár. _ Og það er ekki
bara Palladium, mamma.
Mundu eftir afmælisveizlunni
þinni. Þar verða allir þínir
kæru vinir. Eftir fáeinar klukku
stundir verða þeir komnir hing
að. Ertu viss um að allt sér til
búið fyrir komu þeirra? Og
hvað um saumakonumar, sem
bíða eftir þér?
—- Já, saumakonurnar. Eg
augsýnilega hrært við rétta
strengnum í hjarta mömmu.
Hún settist snöggt upp. _____ ó-
Nickie. þessar vesalings, elsku-
legu, þolinmóður saumakonur.
Auðvitað hefur andlit hennár
ekkert látið ásjá við grátinn.
Það var jafn yndislegt og lýta-
laust og vanalega. Hún brosti
aumkvunarlegu brosi og greip
utan um mig.
Ó, Nickie! Elsku, elsku,
Nickie!
— Þær eru áreiðanlega búnar
að lagfæra kjólinn núna.
— Já, já. Eg er viss um það.
Ó, Nickie, ég var aldrei and-
styggileg við hann, var það?
Hún starði' á mig stóram, opn
um augum, eins og lítil telpa.
— Elskan, ég gæti aldrei af-
borgið að koma andstyggilega
fram við neinn. Þú veizt það,
er það ekki. En kynningin er svo
gífurlega mikilvæg fyrir mig.
Svo mikill heiður. Maður má jú
aldrei láta umhverfið yfirbuga
sig, maður verður að standa sig,
hvað sem kemur fyrir mann.
Hún stóð á fætur, og gekk
fram eins og hún heyrði þegar
til fyrstu lúðrahljómanna, er
boðuðu komu hennar hátignar,
Elísabetar Englandsdrottningar.
Hún hafði að vísu ekki enn náð
sínum venjulega tigulleika, sem
var svo einkennandi fyrir hina
Einaflgrunargler
Framleitt einungis íkr úrvals
g'ieri. — 5 ára ábyrgð.
Pantið tímanlega.
KorkiÖjan h.f.
Byggingafélög
Húseggendur
Smíðum handrið og aðra
skylda smíði. — Pantið í tima.
Vélvirkinn s.f.
Skipasundi 21. sími 32032. '
Vesturgötu 23.

©PIB
(VtnwtM
7067
Kannske væruð þið lvamingjusamari fjölskylda án mín.
áhrif ó hana. Og ég hugsaði með
sjálfum mér: Nú verður ekki
framar um Anny Rood og fjöl-
skyldu að ræða. Mamma mundi
auðvitað halda áfram baráttunni
í hverfulum heimi frægðarinnar,
en þar mundi „fjölskyldan"
aldrei framar koma við sögu.
Það þýddi, að ég þyrfti ekki að
hafa neinar áhyggjur af aðdá-
endum framar, ekki að verða
troðinn undir í hópi móður-
sjúkra kvenna, sem berðust um
eiginhandaráritun mína.
— Frelsi. Þetta orð vakti ljúf
an gleðistraum í brjósti mínu,
sem ég vissi að átti eftir að
verða öflugri, þegar allur þessi
taugaæsingur væri um garð
genginn. Erelsi og friður — frið
ur til aS verða tuttugu ára í
staðinn fyrir nítján, friður til
að elska mömmu, fyrir það hvað
hún var óviðjafnanlega óvenju-
leg, friður til að verða Parísar-
skáld undir hinum örvandi á-
hrifum Monique.
Hönd mín hvíldi enn á öxl
mönnum. Hún grét enn. Það var
yndislegt að finna til minnar ný
fengnu, þroskuðu ábyrgðartilfinn
ingu.
Jafnvel Stebbj, sem alltaf er á ferff og
flugi verffur aS sinna skrifstofustörfum.
Viitu taka þátt í veffmáiinu um lvve-
nær Stebbi losar sig. aff öllu við svarta
háriff?
í öðrunv hluta ráðuneytisins: Samdi hann
svar viff bréfinu til þessarar fröken Col-
hoon? Já, sérffu ekki aff þaff rýkur úr eyr-
unum á .mér eftir aff hafa hlustaff á hann.
Svo reif hann bréfiff og sagffi mér aff
senda henni kurteislegt bréf.
— Datt mér ekki í hug. Hann er aff
reyna aff friffa mig. OLSON nú skulum
við skrifa mergjaff bréf.
ALÞÝÐUBLAÐIÐ — 17. marz 1964 15