Vestri - 14.11.1901, Qupperneq 3

3- BL.
VESTRI.
ii
ur er til Reykjavikur áttu að fara. Með
skipinu var fjöldi farþega, mest sjómenn og
kaupatólk að norðan, og áleiðis til útlanda
kaupm. R. P. Riis frá Borðeyri.
Gufuskipið »Vesta«, skipstjóri Lissner,
kom hingað hinn 5. þ. m. Átti það að
taka hjer mikið af fiski, lýsi og fleiri
vörum frá kaupmönnum, en gat vegna
þrengsla ekki tekið nemalítið eittafþeim,
enda tók það hjer vörur þær, er »Skál
holt* skildi eptir og til Reykjavíkur áttu
að fara. Með skipinu voru nokkrir f'arþegar,
þar á meðal cand. theol. Sigurbjörn Á.
Gíslason með heitmey sinni, áleiðis til
Reykjavíkur. — Hafði skipið fengið ágætt
veður kring um allt land, en tafizt á Sauð-
árkrók fram yflr áætlun, vegna þess hvað
það tók þar mikið af kjöti. Hjeðan fór
»Vesta« aptur hinn 7. þ. m.
Gufuskipið »Perwie«, skipstjóri Dam,
lagði af stað hjeðan hinn 6. þ. m. fermt flski
frá verzlunum Leonh. Tang’s og L. A.
Snorrasonar.
FÓLKSXAL.
Við fólkstal, er framfór 1. þ. m., voru
taldir í ísafjarðarkaupstað og á skipum
sem á höfninni lágu 1132, þar af voru
aðkomumenn 144, og töldust því íbúar
kaupstaðarins 9 8 8.
Taugavf.tkt
er enn á ny farin að gera van við sig hjer
í bænum eptir að hafa látið hann vera í
friði tæpt ár; lögðust tveir menn í henni ny-
lega og liggja nú báöir á spítalan-
um
HÁTÍð
í minningu 50 ára afmælis Good-Templar-
reglunnar hjeldu Good-Templar stúkurnar
hjer 1 bænuin að kvöldi þess 9. þ. m. Þar
voru flutt minni, sungin kvæði og fluttar
ræður, og síðan dansað og spiiað f'ram á
nótt. Á hátíðinni voru um 300 manns er
skemmtu sér ágætlega.
Bæjarfullxrúakosning
fór fram hjer i bænum hinn 11. þ. m., í
stað Skúla Thoroddsens. sem nú er alfluttur
hjeðan með búslóð sína. Átti hann eptir
að vera rúmt ár í bæjarstjórn af kjörtím-
anum og var kosinn í hans stað Bjarni H.
Kristjánsson, skipstjóri, með 64 atkv. —
Auk hans var í kjöri Sigurður Jónsson,
kennari, og fjekk hann 63 atkv. Verður
ekki annað sagt, en að atkv. hafl verið
jafnt skipt milli þeirra svilanna.
Neitað um veitingaleyfi.
Söiíi Thorsteinsson gestgjafi sótti um
framlengingu á veitingaleyfl sínu næstu 5
ár, en á borgarafundi, sem haldinh var
um leið og bæjarfulltrúa kosningin fór
fram, var honum synjað um leyfið með
6 9 atkvæðum gegn 5 6. Var fund-
urinn ágætlega sóttur eins og sjá má
af atkv. fjöldanum, þar sem flestir kjós-
endur mættu sem heima voru, þvi margir
sjómenn voru komnir í ver og nokkrir
fleiri voru fjarverandi, en ekki nema 194
á kjörskrá. Úrslit þessi sýna hvealmenn-
ingur er mótfallin áfengissölu, og gefur
góðar vonir um, að ekki muni langur tími
líða, áður en takist að takmarka hana
mjög mikið. Munu þeir, er greiddu at-
kvæði með veitingaleyflnu, ekki hafa
gert það i því skyni, að viðbaida
drykkjuskap, eða af því þeir sjeu á möti
því, að fækka vínsölustöðunum, heldur til
þess að hjer í bænum væri til staður, þar
sem gestir bæjarins gætu fengið gistingu og
annan greiða keyptan. En greiðasölu, án
þess einnig að hafa vínsölu, segist gest-
gjafinn ekki vilja hafa fr&mvegis.
TÍÐARFAR
hefir verið mjög óstöðugt og votviðrasamt
á Vesturlandi í haust, þar cil síðustu dag-
ana að það breyttist tii batnaðar. Jörð er
að mestu auð og engin frost hafa kornið
svo teljandi sje.
Afli
heflr verið fremur lítill nú um tíma, þó
virðist fremur vera að Iifna aptur.
Fantabragð læknis.
(Þýdd saga.)
Nú er þessi skelfilegi tími á enda. En
aldrei meðan jeg lifi mun jeg gleyma því
er á dagana hefir driflð síðustu tvo mán-
uði.
Vinkona min, sem jeg ann eins og líí'-
inu i brjósti mjer, á að giptast á morguu.
Hennar vegna hefl jeg orðið fyrir þeim ó-
sköpum, er fast að því drógu mig til
dauða.
Vjer unnum þeim sem vjer þjáumst
fyrir. Það er lögmál iífsins.
*
* *
Jeg er af heldra fólki komin. en
ýmisleg atvik, sem jeg nefni ekki hjer,
neyddu mig til að vinna fyrir mjer sem
hjúkrunarkona.
í haust var jeg fengin tii að stunda
sjúkling, sem var veikur af mjög alvar-
legri taugaveiklun, og þessi sjúklingur
var 19 ára gömul stúlka, Leonóra Trefusis
að nafni.
Húr. var mjög l&gleg stúlka, og fyrir-
taks fríð i andliti; í svip hennar Ijómaði
æskublóminn og innileg blíða, svo að öil-
um hlaut að geðjast að henni.
Nú þjáðist hún, eins og áður er sagt,
af taugaveiklun, sem orsakaðist af ástar-
harrni.
Pyrir tveim árum hafði hún trúlofazt
ungum og fríðurn herforingja við riddara-
liðsherdeild, er send var tii Indlands.
Hann hjet Gifford og höfðu þau unn-
að hvort öðru frá því þau voru börn.
Iunan árs vonaði hann að geta komið apt-
ur heim tii Englands að vitja brúðar sinn-
ar.
En á þeim tima braust út uppreisn í
Indlandi. sem aptraði honum frá að fara
heim svo fljótt, sem hann upphaflega
hafði ætlað.
Og litlu síðar fjekk Leonóra þá frjett,
að hann hefði fallið í orustu við Indverja;
lik hans hafði þö aldrei fundizt, en þessi
snögga og óvænta sorgarfregn var meira
en Leonóra þoldi og sorgin bugaði hana
gersamlega.
Eyrst var hún alveg óhuggandi, og
svo fjekk hún þennan þunga taugasjúk-
dóm, sem útheimti mína hjálp og hjúkrun.
Jeg beiddi hana að trúa mjer fyrir
hörmum sínum, því jeg hugsaði að það
yrði ljettir fyrir hana.
Hún sagði mjer allt eins og var, og
við töluðum opt saman um kaptein Gifford
og ást þá er hún stöðugt bar til hans.
»Hann getur ekki verið dáinn, það er
ómögulegt, jeg get alls ekki trúað því«,
sagði hún stundum við mig.
Jeg hristi höfuðið og leitaðist við,
með svo mikilli hægð sem mjer var hægt,
að sannfæra hana um að hann hlyti að
vera dáinn, því jeg vissi að það er ekkert
verra til en tálvonir, vonbrigðin hlutu
þá að verða miklu þyngri síðar.
Smátt og smátt fór Leonóra að hress-
ast aptur, það gekk seint, en vel. Og
skömmu eptir að hún var orðin frísk, trú-
lofaðist hún dr. Hertslet nokkrum, ’einhverj-
um bezta lækninum í Harleygötunni; mjer
hafði' sízt dottið í hug að það mundi koma
fyrir svo bráðlega.
Jeg þekkti vel dr. Hertslet, því jeg
hafði opt stundað sjúklinga hans; Jeg
hafði aldrei ímyndað mjer, að hann hugs-
aði til kvonfanga, og þar að auki hjelt jeg
að naumast mundi vera ung stúlka er
gæti fellt aig við hann.j
Hann var hár vexti með einkennileg-
an, þurlegan og harðan svip, 35 ára gam-
all en leit mikið ellilegar út; andlitið var
olíugult á litinn og augun snör og kolsvört,
hár hans var einnig svart og mjög snöggt
klippt. Hann var skjótlegur og ákveðinn
í allri framgöngu, talaði mjög lítið og virt-
ist optast vera sokkin niður í djúpar hug-
leiðingar.
Dr. Hertslet var sjerfræðingur í geð-
veiki, og þekkti jeg hann eins og áður er
sagt, frá því að jeg hafði hjúkrað nokkr-
um af sjúklingum hans, er voru mjög
þungt haldnir af geðveiki.
Jeg bar mikla virðingu fyrir lærdómi
hans, og jeg held að enginn Englendingur
hafi kynnt sjer byggingu heilans meðjafn
• mikilli nákvæmni og hann; og í öllum
framförum og uppfundningum læknislistar-
innar fylgdist hann ágætlega með.
Stöku sinnum sýndi hann mjer svo
mikla einlægni að hann talaði viðmigum
sjúklingana, og lærði jeg ’af því margt
nýtt. Jeg hafði mikla löngun til að læra
allt slíkt, svo jeg hlustaði með nákvæmri
eptirtekt á skýringar hans, og lærði af
þeim margt,mikilsvert um hina dásamlegu
vjel, sem kallast heili mannsins.
Jeg bar sanna virðingu fyrir doktor
Hertslet, en jeg var samt sem áður ósjálfrátt
hálf hrædd við hann.
Þegar jeg heyrði að Leonóra væri
trúlofuð honum, fylltist jeg hræðslu og
kvíða, og jeg harmaði það svo mjög, að
jeg gat ekki stilit mig um að segja Leo-
nóru hversu illa mjer fjelli í geð þessi trú-
lofun hennar.
»En hvað mjer lízt illa á það, að þjer
ætlið að gipíast dr. Hertslet«, sagði jeg
einusinni við hana. »Hann er svo harður,
kaldur og óþýður en þjer eruð svo ung
og æskuglöð og eigið svo margar vonir;
það fer alveg ineð æsku yðar að giptast
honum,« (Framh.)
F.Thordarson
á í s a í i r ð i
selur
óhnoðadan mör,
á 35 aura pundið,