Vestri - 09.08.1902, Blaðsíða 3

40. BL.
VESTRI.
J59
af öllu er þó að sjá, hvernig rusli og alls
konar óþrifnaði er hrúgað utan í bakkana
langt fyrir ofan fjöruborð og jafnvel upp
á götu. Þagar heitt er er víða í bænum
ekki fært að Ijúka upp glugga eða fara
út á götuna fyrir ólykt, og sjeu menn til-
neyddir að fara eitthvað út, verða þeir að
setja margfaldan vasaklútinn fyrir neflð,
þegar þeir ganga fram hjá lyktsterkustu
stöðunum. Það væri því alls ekki var-
þörf' á, að hafa betra eptiriit með að loptinu
í bænum væri ekki spillt meir en nauðsyn-
legir atvinnuvegii' krefja.
NÝDÁINN
er hjer í bænnm Kári Hannesson sem lengi
heflr verið hjer. Hann var á gamalds aldri
og hafði vei’ið kí lægur urn nokkur ár.
lieðal villimanna.
Eptir Ovan Hall.
—o—
(Framh.)
Tv-i'ir hávaxnir svertingjar stóðu sinn
við hvora hlið mjer og hjeldu á spjóti i
hægri hendinni enbrennandi blysi í hinni,
ljósið kastaði t auðleitri bii tu inuar um kof
ann. Matna sat enn við hliðina á mjer og
hjeit. í hönd mína.
Annar þeirra bcnti mjer aðjeg skyldi
standa upp; jeg gegndi og staulaðist á fæt-
ur og i'ylgdi þeim út; þegar við komum
út úr kofanum hrökk jeg skelfdur nokkur
spor rptur á bak. við þá sjón sem þsr
mætti mjer. ViJlimennirnir stóðu í þjetbi
þyrpingu, .,vo langt sem jeg sá; hje.r um
bil annarhvor maður hjelt á logandi bJysi,
og við glætuna. af þeim glampaðí á alls-
nakta skiokkan;>; sumir höfðu málað sig
rneð allavega. lítum íiekkjum og röndum.
Jeg reyndi að vera rólegur þótt jeg
gengi að því vísu að nú væri npprunninn
sú stund, sero átti að gera et.da á tilveru
minni í þessum heimi; jeg hjelt áframmeð
þessum fylgdarmönnum mínum, og horfði
fyi irlitningar og kætileysisaugum yflr hóp-
inn, sem starði á mig grimmum og blóö-
þyrstum auguro; mig undraði mest kyrðin
og hiu hátiðlega þögn, sem hvíldi ytir öllu.
Enginn sagði eitt einasta orð eða gaf frá
sjer nokku.c minnsta hijóð, heldur vtr
dauðaþögu ytir allt.
Matua fylgdi okkur þögul og hijóð
oins og aðiir, jeg sá hana við og við, og
tók epiir þvi að hún leit þá spyrjandi ti
mín, af svip hennar og bendmguin skyidi
jeg að hún biustaði optir einhverju, sem
hún þóttist heyra í tjarlægð, sem jeg sjáif-
nr ekki haf'ði tekið cptir eða gat heyrt.
Við vorum nú komin að stórarn kol'a
— stærsta kofanum á eyjunni — og þai'
störizuðu aiiir allt í einu. Eiun af svert-
i^gjunum kom út úr hópnum, — hannvar
allur litaöur með rauðum og hvítum rönd-
um — hann gekk tii mín og horfði fast
°g grimmilega í augu mjer, rjetti svo fram
hinar mögru sinaberu hendur sínar og tók
yflr um handlegg na á mjer.
Þegar hann snerti mig var sem eldur
brynni úr augum hans; því næst sneri uann
sjer aö mannþyrpingunni, og gaf' f'rá sjer
stutt en hátt hljóð, sem varð enn þá sjer
kennilegra og óviðkunnanlegra, f'yrir þögn-
ina allt í kring.
Mannþyrpingin svaraði þvi með sam-
hljóða Lrópi um leið og hún veifaði öllum
blysunum í sömu áttina og alveg elns.
Jeg litaöi-t um eptir Matuu, hún stóð
skammt frá mjer hreyfii garlaus og virtist
vera með hugann iangt i burtu, hún staröi
til sjávar meö opinn munninn og hlnstaöi
með mikilli eptirtekt.
Jeg gerði mitt ítrasta til að reyna
að hlusta eptir hvað það væri sem vekti
svona eptirtekt hennar, og heyrði þá loks-
dauf't eD greinilegt hljóð af jöfnum ára.
togum.
Jeg leit framan í Matuu, vonarbro8
lifriaði á vörum hennar og hún andvarpaði
ljett, eins og Ijett hefði af' henni þurgri
byrði.
Jeg ijot fara með mig eins og jeg
gengi í svefni, þegar jeg leit yflr mann-
þyrpinguna og blysafjöldann fannst mjer
eins og þetta híyti að vera að eins vond
ur draumur.
Hugur minn snjerist allur um áratog-
in, sem jeg hafði heyrt og jeg hlustaði með
mikilli ákefð; litlu síðar heyrði jeg þau enn
þá greinilegar en áður.
Jeg var 1 ú leiddui' inn i kofann; með
þungum huga gekk jeg inn fyrir dyriicH'
og fanust mjer þá sem heimiuum væri lok-
að á hælum mjer.
Það var mjög stór kofi og troðfylltht
þó undir eins af fólki, því eyjarskeggjar
voru hjer eflaust ailir samankomnir; innstir
stóðu karlmennirnir .og svo kvennfólk og
börn við dyrnar, og allir horf'ðu á mig
með eptiitekt; þessi sarrkoma var köiluð
saman til þess að sjá hvítsn marninn deyja.
I öðrum enda kofans var upphækkað
ur trjebekkur, þai- hafði höfðinginn tekið
sjer sæti. Útlit hans var mjög ógnandi, þar
sem hann sat þarna þögull og óárenuileg
ur eins og tínngálkn Jeg var færður fram
fyrit hann og jeg skalf og nötraði uf skelt-
ingu þegar jeg mætti hinu grimmlega og
blóðþyrsta augcaiáði hans.
Hann horfði á mig Jitla sturd, síðan
stóð hann hægt upp úr sæti sínu hann
hjelt á þungti kylfu í hægri hendi og reiddi
hana yflr hötuð sjer.
Við þessa bendin * kvsð við hátt og
hvellt gleðióp frá mannþyrpingunni og í
sama vetf'arigi var jeg hatinn á loft og rojer
slengt niður á gólfiö.
Því 1 æst var jeg reiröur fjötrum bæ>' i
á höndum og íótum, svo jeg gat livorl i
hrært legg eðu lið Allt þetta gerði.ro í
svo fljótri svip n, að jeg tók varlu ept. r
þvj fyrr enn það vur búið.
Mjer var enn ekki gefion langur tía i
til að atbuga þessar hræðilegu kringiit: -
stæður mínar. því þegar jeg hr.fði verið
bundinn varjeg tekinn upp og aettur upp
á lágun trjebekk, sem jeg hafði áður ekkj
veitt eptirtekt og sem stóð skammt fyiír
framanpall höíðingjans. Bekkur þessi líkt
ist stóJ, og var með breiðu sæti og há 1
baki, sein jeg var svo reitður við roeð ó-
tal böndutn og jeg var nú bundin svof'a.-t
við stólinn að mjer var ómögub gt; ð hreyf.i
mig minnstu vitund. höfuð rait.t var eii,-
ungis óbundíð svo jeg gat hreyft það og
litast um í kringum mig.
Þtíir tveir menn, sem höfðu sótt nrg
nn í kofann, lcitt mig hingað, buridið mig
og komiö mjer íyrir þarna á stólnura, virt-
ust nú vera búnir að geru það sem þeim
var ætlað, og fóru þeir nú f'ram i mann-
þytpinguna, um leið og þ?:ir gáfu mjer
hornauga og sýndust ærið hróðugir yfir
starfi sínu.
Að mjnr var ætlað að deyja hafði jeg
fvrir nokkru verið fullviss um, en enn þá
vissi jeg ekkert ákveðið hvaða dauðdaga
jeg ætti að biða. En jeg var nú ekki lát-
inn lifa lengi í óvissu um þetta, áður en
það átti að fara fram urðu villimennirnir
samt að gæta allra sinna siðvenja svo allt
færi sem hátíðlegast fram.
Svertir ginn, sem bafði aðgætt mig áður
en jeg fór inn í kofann kom nú út úr mann-
þyrpingunni, allir vika til hliðar fyrir hon-
um og sýndu honum iotningu og mynd-
uðu auðan gang fyrir hann. Hann var i
sannieika ógnarlegur útlits, svo mig undr-
aði ekki þótt merm hopuðu fyrir honum.
Útlit hans var svo grimmdarlegt og ógnandi
að það hlaut að skjóta hverjum manni
skelk í bririgu.
Hann gekk nokkur fet fram og aptur,
baðaði út ölíum öngum og þuldi einhverja
óskiljaniega þulu. Jeg horfði áhanu með
undrun og ótta. Svo leit jeg í'ram í dyrn-
ar og skyggndist út um þær. Dagur var
nýlega runniun upp og birtan inn uui dyrn-
ar blandaöist saman við Ijósið frá blysun-
uiu inní kofanum.
(Framh.)
Skrítla.
A. : Hvað sýnist þjer um þá kenningu
að það geti v< 1 iö skaðlegt fyrir heilsuna
að kyssa. .
B. ; Það er víst satt; um daginn sá
Olsen að jeg kyssti dóttir bans og jeg lá
í i'úroinu daginn eptir.
Veðurathuganir
á Isatirði, eptir 15jöm Árnason, lögregluþjón
1902 27.júlí—2.ág Kaidast að nótt- unni (C.) Kaldast að degin um (C.l Heitast aðdegin- um (C.)
Sunnud. 27 Mánud. 28. Þriðjud. 29. Miðvd. 30. Firntud. 31 Föstud. 1. Laugd. 2. 3,6 hiti 3,6 - 4,3 - 7,5 - 10,5 — 5.2 — 6.2 — '▼▼▼▼▼▼ 6,4 hiti 6,0 — 8,8 — 11,6 — 110 — 7,0 - 9,0 — ▼▼▼▼▼▼t 7,0 hiti 6,6 — 9,9 — 13.6 — 12.6 — 8,3 — 13,0 — '▼▼▼*▼▼►
Inn á Skipeyri.
Margir af bæjarbúum hafa komið
sjer saman um að fara inn á Skipeyri
sunnudaginn 24. þ. m. til þess að lypta
sjer upp og skemmta sjer eptir föngum.
Það er ósk þeirra, að sem flestir geti
komið þar saman þann dag, og leyfa
þeir sjer því hjer nteð að skora á al-
menning hjer í bænum og grenndinni,
að sýna þann fjelagsskap að vera með.
Menn hafa sjálfsagt gott af því að lypta
sjer upp og hópa sig saman úti á víða-
vangi.
Harmonika.
hefir fundist á reit Arna kaupm. Sveins-
sonar. Eigandi vitji hennar til Guð-
mundar Bjarnasonar á ísafirði.
Silfurbúin Tóbaksbaukur
hefir fundist á Breiðadalsheiði. Eigandi
getur vitjað hansí prentsm. Vestra gegn
þvi að borga fundarlaun og auglysingu
þessa.