Vestri - 09.12.1902, Blaðsíða 3

5- BL.
V E S T R I.
19
öppiíoðsauglýsing.
Það auglýsist hjer með, að laugar-
daginn þann 20. dag gfirstandandi des-
effibermánaðar verður eptir beiðni Jó-
hanns Þorsteinssonar, umboðsmanns L.
A. t'norrasonar, kaupmanns, opinbert
uppboð haldið í sölubúð nefnds L. A.
Snorrasonar hjer í bænum, og þar og
þá seldur ýmiskonar verzlunarvarningur,
álnavara o. fl.
Uppboðið hetst kl. 11 f. h. og verða
söluskilmálar birtir á uppboðsstaðnum.
Bæjai lógetiuri á úafiiði, b. detbi . 1902.
H. Hafstein.
Jer með er skorað á alla þá,
sem enn þá eru ekki búnir að
greiða bæjargjöld fyrir árið 1902,
sem þegar eru fallin í gjalddaga,
að hafa greitt þau fyrir 14. þ.
m. Þar sem þau annars verða tafarlaust
tekin lögtaki.
Isafirði, 3. des. 1902.
ficjlTiis J. Kielsen.
p. t. gjaidteri.
K LJvergi eins fallegar, margbreyttar p
P og édýxar iurlestar íyrir p
I iélkié eins og lijá jg
Skúla Eirikssyni, úrsmið.
Brunabótafjelagió
Nye danske Brandforsikrings-Selskab
(frá 1864. Starísfje og varasjóður kr. 2,7oo,ooo)
tekur í ábyrgð fyrir eldsvoða allskonar
byggingar, alsmíðaðar og í smíðum, inn-
bú, vörur, skip á höfnum og upp á landi
o. s. frv. gegn fastákveðnu lágu iðgjaldi.
Menn snúi sjer til umboðsmanns fjelags-
inö fyrir ísafjarðarsýslu,
Isaíirði, 26. okt. 1902.
Sophus J. Nielsen.
Uppboðsauglýsing.
Eptir beiðni herra Arna Gíslasonar
á Isaíirði, sem formanns »Síldarveiðafje-
lags Hnífsdælinga-r, verður opinbert upp-
boð haldið við verzlunarhús Arna Sveins-
sonar kaupmanns hjer íbænum, laugar-
daginn 3. dag janúarmánaðar 1903,
og verða þá seldar eigur nefnds
síldarveiðafjelags, svo sem Síldai'—
nætur, 3 Skektur, 2 sexær-
ingar, kaggar, drekar, land-
taugar o. íl.
Uppboðið hefst kl. 12 á hád. og
verða söluskilmálar birtir á uppboðs-
staðnum.
Bitjuilógetiuu u Isufiibi, 28. uóvbr. 1902.
H. Hafstein.
Öndirritaður umboðsmaður
fyrir vjelaverksmiðjuna C. Molle-
rup, Esbjerg, tekur á móti pönt-
unum á steinolíu-hreyfivjelum fyr-
ir opna báta og þilskip.
Verðlistarmeð myndum til sýnis.
ísafirði, f nóvember, 1902.
Sophus J. Nielsen.
Áugnlæknir á Þingeyri.
Undiritaður hefir stundað augnlækn-
lngar í rúmt ár hjá Prof. Grut Hansen og
T. Bjerrum í Kaupmannahöfn, hefir öll
nauðsynleg verktæri, er til þeirra þurfa,
ennfremur nægar birgðir af gleraugum.
Þingeyri í nóvember 1902.
A. Fje’dsted.
tíL KAÖPS
Húseign Hannesar lieitins Jónssonar
í Hniísdal neóri,
nl. íbúðarhús, 9X12 al. að stærð, með
ágætum uppmúruðum kjallara og áföst-
um skúr, 6X9 al. að stærð. liúseigninni
íylgir umgirtur túnblettur, rúm dagslátta,
ásamt kálgarði, ennfremur hlaða og fjós.
Lysthafendur snúi sjer til skipstjóra
Jóns Pálssonar í Hnífsdal.
Hnffsdal, 17. dag nóvemberm. 1902
Guöbjörg Pálsdóttir.
60
Ivan að hann yiði að skiíða inn í runna og fela sig þar
meðan jegfæii heim og talaði við föður rninn. Þegar dimmt
væri orðið ætlnði jeg svo aö koma aptur og sjá um að hann
yrði fluttur heim. Pelann minn skyldi jeg eptir hjá honum,
jeg hafði þvi miður ekki annað til að hressa þenna vesal-
ing með.
ívan vat nú orðinn svo hress að hann gat staðiö upp.
tjell á knje fr.unmi fyrir mier, tók hönd mina og kyssti hana
og sagði: »Y 'ur á jeg líf mitt að iauna ! . . . Að eins að
jeg fai tækifseri til að hefna mín !« hætti hann við og það
kom einkennilegur giampi í augu hans.
»Á húsbóndi yðar ?« spurði jeg.
»Nei, á henni!« sagði hann og skreið tvo inn i lunnann
en jeg reið af stað heimleiðis. Á heimleiðinni fór jeg svo
að hugsa um hvaö jeg hafði tekist á hendur að gera. Ekki
dugði mjer að minnast- á þetta við móðir mína, því hún
leit — og íttur enn þá — með drottnunargirni og herra-
manusaugum á bænduinar.
Efún hafði strax taliö sjálfsagt að flytja veslings ívan
heim til húsbónda síns. Pabbi var auðvitað allt öðruvísi
en hlaut þó að koma með margar — auðvit.að mjög skyn-
samar — athugasemdir, þar á meðai þaö að ekki væri við
lamb að leika sjer, þar sem Keredin fursti átti hlut að máli.
Furstinn átti þar að auki háttstandandi vini víð hirðina.
Kæmist hann að því að við hefðum hjálp; ð þræli hans tij
aö flýja, gat það orðið dýrt spaug fyrir pabba. Þettasagöi
pabbi Jíka stiax og jeg sagði honumallt saman. —En samt
sem áður fjekk jeg hann á mitt má). Fyist jeg einu sinni
hafði heitið flóttamanninum minni hjáJp, viidi hann hjálpa
mjer til að baida 01 ð mín og þai að auki, þegar jeg hefi
lagt áheizlu á að kon’." miruni vjjja frarn, hefi jeg ávalit
getað þaö að minnst-v kovti li.já foreldt’um mínum.
Við trúðum engumlynj þessu leyndarmáJi nema ráðs-
manninum okkar, sem varmjög áreiöanlegur maður. Þegar
57
Það var komið lai gt íiam i Égtttrcáiuð, cn veðiið var
svo Jjómandi gott og íaguit sem hægt er að hugsa sjer
Einbvern dag var jeg að ríða út. — Þjer vitið máske ekki
að jeg er einstakur reiðgikkur, jeg reið á harða stökki
yfir sljetturnar en vaið að fara fót íyrir fót gegnum skógana
og skógarleifair8i. Bvað það ei himneskt að ríða á góðum
hesti! Stundum var faðir minu með mjer en stundum var
jeg alein, og það var jeg einmitt þenna dag. Jeg reið
eptir skuggalegri slóð í skóginum; allt i einu stóð hesturinn
kyr og þegar jeg fór að Jitast um sá jeg lík spölkorn tram-
undan mjer. An'þess að jeg hæli mjer nokkurn hlut sjálf,
þá hcfi jeg aldrei veiiðnein gunga, jeg sló i hestinn til þess
að fá bann til að halda áfram. Þegar jeg kom nær, sá jeg
að maöurinn sem lá þarna var rússne3kur bóndamaður.
Böf'uð hans lá undir stórri trjerót, en líkaminn sjálfuridá-
lítilJi brekku. Föt hans voru rifln og blóðug, jeg veitti þvi
stiax eptiitekt að hann var óvenjulega magur, en þó ungur
og Jagiegur.
Jeg stöðvaði hestinn, og fór að brjóta heilann um, hvernig
maðurinn muudi hafa misst lífið. Þegar jeg fór að líta bet-
ur eptir fór mig að grur.a að hann væri máske ekki dauð
ur en hefði að eins fallið í yflrJið. Hann hafði máske dottið
þarria magnþrota niður og ient með höfuðið á egghvössum
steini, sem lá þar hjá honnm, og falJið í yflrlið af blóðmissir.
Jeg stökk af baki og tók vatn í lúkur mínar, úr lind sem
var þar rjett hjá, og skvetti því framan íhann, svo tókjeg
vasaklútinn minn og þvoði blóðið framan úr honum. — Hann
raknaði við opnaði augun lítið eitt en ljet þau strax aptur
og sagði með veikum róm: »Gef mjer að drekka! Gef
mjer að drekka!«
Það var siður minn þegar jeg reiö út að hafa með
mjer dáJítinn vasapela og var skrúfað yfir hann bikar í stað
tappa, Pelinn var nærri fullur af góðu víni; jeg helti í bik-
arinn og gal' manninum að drekka, Hann hresstist nú skjótt