Vestri - 08.07.1905, Blaðsíða 3

36. tbL
M3
SYanurinn.
þú ljóðaðir avanur, með ást-bliðum óm
á aldanna þögulu, lákyrru bárum,
svo rósvanga lauguðu bros fögur blóm
á bakkanum hjá þjer í ununar-tárum.
Þú barst mjer að oyra svo blíðlegan hljóm
frá bernzkunnar hverfandi sakleysisárum.
i'ú samstilltir fossbúans fjallhörpuslag,
í fjallkringda skjólinu Jökuliands-dala^
Í>ar heiðlóan syngur sicn blíðróma brag
og blá-tærar lindir við smáblómin hjala,
og angandi sumar-blær sól-ríkan dag,
sjer syífandi leikur um grænklædda bala.
Hjer ómaði röddin þín inndæl og blíð,
um unaðs-dýrð kvöldsins og vor-morgna
ljósa.
Lm aptanklið sætan og sólar-ljóð fríð,
er svífa með blænum frálaufkrónumrósa
Þar flug-ljettir þrestir i fríð-grænni hlíð^
hjá fjólu og birki sjer æfidvöl kjósa.
En fegurst var ^öngrödd þín, svauurinn
minn,
er síðast þú livarfst mjer í blá-heiða
geiminn.
Þá breiddi sig harmur á bústaðiun þinu
og brimhljóðið endurtók söngraddar
eiminn,
og flughraðir vængir í siðasta sinn,
þjer svoittuðu óð-fara langt út í heiminn.
tví hvarfstu mjer svanur svo fljótlega i'rá
og flaugst burt í geiminn með röddina
skæra?
Hver hvatti þig hjeðan, og hví var það þá,
þú kvaddir svo fljótlega tiörmna ku. - V
Nú stari jeg syrgjandi augum þar á,
sem áður þú dvaldir á vatninu tæra.
Dctlmey.
Gumb. >Guörún<
kom hingað 6. þ. m., áætlunar-
ferð sína hingað vestur.
Idún hefir nú opnað allar hatnir,
eða viðkomustaði, er henni voru
ætlaðir, og hafði á ýmsa þeirra
sjaldan eða aldrei komið stærri
‘skip áður. *
V E S T R I.
Eptirmæli.
23. f.‘ m. andaðist eptir langvinaan
elli lasleiká merkis öldungurinn Jón
Halldórsson í Arnardal. Hann var
fæddur í Arnardal 20. maí 1822; for-
eldrar hans voru merkishjónin Halldór
Ásgrímsson og Ingihjörg Jónsdóttir
i Arnardal — Jón sáh, giptist 9. okt,.
1845 heiðurskonunni Guðrúnu Jónsdótt,-
ur, sem hann missti 20. okt 1884. Þau
hjón eignuðust 11 börri; af þéim eru
5 á lífi: Jens og Halldór háðir hús-
menn í Arnardal, Guðrún, kona Guð-
mundar Rósinkarssonar í Æðey, Ingi-
björg kona Jóhannesar liúsmanns Ara-
sonar hjer á Isafirði, og Siðríður kona
Björns Björnssonar í Fremri Gufudah
Jón sál., var hinn mesti krapta og
Braun8 verzlun ”Hamburg,“
á Isafirði. (Verzlunarstjóri S. J. NieJsen),
fjekk með s/s »Ceres<, sem kom hingað þ. 1. júlí, miklar byrgðir
af vörum, t. d.:
Allskonar Skótau, t. d.: Túristskó með gúmmísólum fyrir karl-
menn og kvennfólk, Boxkalfstígvjel og Skó fyrir karlm. og kvennm.
Allskonar Barnaskótau.
Tilbúinn fatnað fyrir karlmenn og drengi. Sjerstakar karl-
manna Buxur, Milliskyrtur hvftar og misl. Höfuðföt.
Nærfatnað fyrir kvennfólk og börn, Millipilz Spásértreyjur fyrir
telpur. Hrokknu Sjölin, Slopp- og Smekksvuntur, hvítar og misl.
Mikið af allskonar álnavöru.
Hvergi eins fallegar karlmaimsslaufur og hvergi eins góðir
Yiudlar og Cigaretter eins og í
knáleika maðui, meðan hann var með BraUU’S VerzluU „HAMBURG.11
íuilu fjon og goðn heilsu, og dugnað- (ýóð 0g vel þvegin ull verður tekin hæsta verði upp í vöruúttekt.
armaður hinn mesti; bjó hann lengi . ....- .... , .....
rausnarbúi í Ytri-húsum í Arnardal.
Að vísuvar hann, þrátt fyrir dugnað sinn
og atorku aldrei auðugur, sem eigi var
við að búast, þar sem hagur hans var
opt erfiður, börnin mörg að sjá um og
konan lengi mjög heilsubiluð, eptir að
hennar missti við og hartn sjálfur fór
að missa heilsuna, gengu efni hans mjög
til þurðar, og nú hin síðustu árin var
liann orðinn alveg fjelaus og lifði mest
á styrk harna sinna og hjálpsemi.
Jón sál., var mesti stillingarmaður
og prúðmenni í allri framgöngri sinni,
cruðhræddur og vandaður og hinn gest-
risnasti, voru þau hjónin samtaka í
greiðasemi og góðvild við alla sem komu,
á lieimili þeirra.
Jón sál., hafði alla æfi verið í Arn-
ardal og þaðan vildi hann ekki fara,
þó að 1 barn hans optsinnis hyði hon-
um til sín, hann vildi fá að deyja í
Arnardal, þar fjekk hann loksins þráða
hvíld eptir langt, þýðingarmikið og opt
erfitt æfistarf. X.
t>ingfrjettir
mun »Vestri< leitast við að fiytja
leseodum sínum svo glöggar og
greinilegar sem frekast er unnt.
Hefir hann í þvi skyni verið sjer
úti um sjerstakan þingfregnaritara
í Reykjavík.
Saga.
fór hjeðan 4. þ. m. Með henni
fór hr. P. O. Bernburg, ungfrú
Guðríður Jóhannsdóttir o. fl.
Skálholt
kom hjer í gær. Með því komu
O. P. Monr td, prestur, og Flens-
borg skógfræðingur.
Sagði það talsverðan ís úti fyrir
Húnaflóa, en ekki þó svo mikinn,
að það væri því til farartálma.
Veðurathuganir á ísafirði.
1905 26-1/7 Iíaldast að nótt- unni (C.) Kaldast að degin- um (C.) Heitao; að degin- um (C.)
Sd. 25. 6,8 hiti L0,0 hiti 12,0 hiti
Md. 26. 6,2 — 11,5 — 14,0 —
Þd. 27. 3.2 — 10,0 — 15,2 —
Md. 28. 7,6 - 12,4 — 14,0 —
Fd. 29. 6,8 — 1,00 — 13,5 —
Fd. 30. 7,2 - 11,0 — 12,8 —
Ld. 1. 7,6 - 12,8 — • 14,2 —
Fy rirlestur um Á S T A N T
YINNTLYÐSINS eptir
Ólaf Ólafssoii, fæst á preut-
smiðju Vestra.
frontsmiðia r Yestra.“
Yfirlýsing.
Hafi jeg undirritaður talað
ósæmileg orð um hjónin Asgeir
Ásgeirsson og Guðmundínu Matt-
híasdóttur, þá iýsi jeg þau dauð
og ómerk.
Helgi Jónsson,
Eyrardal.
Ljósmyndir
fást hvergi á landinu eins jafn-
q ó ð a r oy fjöbréyttar
oq á Ijósmyndastofu BJORNS
PÁLSSONAB á Isafirði. Ferða-
fólki er því bent á að sitja þar
fyrir fremur en annarsstaðar.
Kaupendur og útolsumenn ,
„VESTRA“
eru vinsamlegast minntir á að
gjalddagi blaðsins varísíðastl.
maímánuði; þeir sem skulda
fyrir eldri árganga eru vinsam-
legast beðnir að sýna skil sem
fyrsl.
112
pegiir hann studdi á það, en hreyfði sig ekki neitt
til muna.
».Teg held að við höfum nú loks hitt naglann á höfuðið,*
sagði hann og þrýsti á aldinið af öllu afli.
Kn þa'O lje!. ekki undan. Svo reyndi hann að ýta því
til hliðar og loks gat hann ýtt því hálfan þuml. eða svo.
í sama bili beyröist narra í þilinu og þar opuaðist gang-
ur sem var 1V* al. a breidd og 3 al. á hæð. Þar fyr;r innan
sást dinmjt skot, eins og op litlum hringstiga. Þeir fje-
laga'r höríuðu aptur á bak, og bjuggust við að sjá »svarta
dvergitjni skjótast út úr skotinu og ráðast á þá.
»Þá höfum við loks fundið staðinn,« sagði Jim þegar
þeir höfðn náö sjer svolítið. »Það vseri nú kynlegt ef
lauut líður Aður en við getum ráðið alla þessa ráðgátu,
með reymleikann ð, Chiiderbiígde. Haitu Ijósinu hátt Ter-
ence svo við sjáum fram undau okkur 0g svo skuluru við
fa.ra niður stigann og sjá hvert hann !iggur.«
•Lofið mjer að fara á undan, ht*rra,« sagði Terence.
»Eptir þessa útreið sem þ.jer haflð fengið eruð þjertæplega
full hraustur, og þar að auki langar mig tií að ná i kauða,
iiversu ægiiegur sem hanu kann að vera «
En hinn'viidi ekki heyra það og bauð Tereuce að
koma á eptir sjer, um leið og hann lagði á stað ofan mjóu
stöin-þrepin. Stíginu var mikið lengri en þeir hefðu
búist við og þegar þeir voru komthr niður reiknuðu þeir
út að þeir hlytu að vert komnir tnlsvert niður fyrir grunn
hússins. Þeir stóöu nú f gangi sem var rúmar tvær álnir
á breidd og hálf fjórða alin á hæð, hliðarnar og loptið var
úr múrsteini, en göltið úr grástein, það stirndi ialltafraka
°k loptið var fúlt og dautt eins og I grafhveltingu. Þeir
hjeidu samt óhikað áfram leiðinui. Þeir slökktu uú annað
ljósíð til vonar og vara, þvi þeir vi su ekki hve langa leið
þeir áttu lyrii hö dum, eða hvað fyrir gæti komíð á
leiðinni..
109
fá mjer leyfisbrjef og að tveim dögum liðnum verðurðu
orðin konan mín.«
XII.
Þót.t Jim kæmí þetta mjög óvart, gat hann þó ekki
sagt, er hann fór að hugsa um það i næði í svefnherbergi
sínu, að honum þætti neitt að þessari óvæntu breytingu.
Daginn eptir ættaði hann til London, til að útvega sjer
nauðsynlegt leyfisbrjef, -svo hann gseti gipzt Helenu nú
þegar. Þegar það var búið mátti Bursfleld gamli hamast
eins og hann vildi,
Áður en Jim fór að hátta hafði hann farið til Terence
til að vita hvort allt væri í röð reglu. Hann sagði svo
Terence hvað fyrir hafði komið um kvöldið.
»Því fyr sem gamli maðurinn er settur inn á geðveikra-
spítala, þess betra fyrir alla viðkomendur,* sagði Terence.
»Nái jeg einhvern tíma í piltínn skal jeg svei mjer tauta
yflr hausaraótunum á honum.«
Hálftíma síðar var Jim háttaður og dreymdi að hann
var i Ástralfu, að elta vilta hesta upp um fjöll ásamt Ter-
ence. Á fremsta hestinum sat Helena og hjelt sjer dauða-
haldi i faxið. Hann þeysti á eptir henni svo hart sem
hesturinn komst; en allt i einu fann hann að gripið var
fyrir kverkar honum og reynt að kasta honum af baki.
í sama bili vaknaði hann og komst þá að raun um að
þetta var ekki draumur heldur voðalegur veruleiki. Hann
reyndi að risa upp og na tðkum á morðingjanum og kasta
honum ofan af sjer, en umbrot hans urðu árangurslaus.
Þessar voðagreipar hertu takið meir og meir og hvernig
sem hann braust um gat hann ekki losað sig. Hann fann
smátt og smátt draga af sjer, og lá við að missa meðvit-
undina- Það var níðamyrkt, svo Jim gat ekki sjeð hvernig
óvinur hans leit út. Með því að nota sína síðusta krapta,
auðnaðist honum að veita sjer ofan úr rúminu, svo hann