Vestri - 24.11.1917, Blaðsíða 1

^ÉJLAAAAAAAAÁ
^ R e i m a r j^.
^| langar og stutlnr ^*
^ fást. hia P*
Ó. J. Stefénssyní.
f
líitstj.: Kspistfán Jónsson frá QarössiöS-im
i&ÁAAAÁAAAjá
Nýko'.nið í verslun ^
^ Guðrúnar Jónasson: ^
•^ Slifsi, frá 2.75—7.00. ^
"^Silki í svuntur ,8 00- 23.00 ^
XVI. ár<
SykurhneyVsii stjórnannnar.
Landsstjórni'i gerði sé/ mikil-
lefi'n til skammar ineð aí>-kiítuni
síuum at ^ykurverðinu iiú íyrir
ske nstu.
Stjórniu hatði upp }ir þuru lagt
tyrir kaupiuenu þá, er se,ij;i lands->
sjóðssykur að hækka haun nm
35 aura kiióið, og ætlaðist jafn-
trafnt til að kaupmenn íylgdu sér
nð málurn og hækkuðu sinn
.sykur að s.nin skapi.
Kn er t'l kom neituðu kaup»
menn að hækka sinn sykar um
einn eyri. Var haldinn fundur
meðal kaupmanna Reykjavíkur
Og hækkunin þar talin ástæðu-.
laus. Jafniramt oí samþ. var tih
laga um að kaupmenu skyldu
ekki færa sykurverðið upp að
sinni.
Magnaðist nú, sem von var,
óánægja yfir þessari stjórnarráð*
stöfun. Var haldinn fjölmennur
fundur i Reykj-wík, tU þess að
ræða málið, og þangað boðið
ráðherrum, verslunarráðsmönnum
o. fl. Mælti þar engimi stjórninni
bót, en kaupmenn og jalnaðar-
men;i éilust i faðina og fordæmdu
sykurhækkunina.
Tillaga um að skor 1 á stjórin
ina að íæra sykutverðið f hið
gamla horf, ásamt óánægjuyfin
lýsingii, var að umræðum toknum
samþ. með Ijölda atkv., en ekkei t
á móti.
Stjórnin sat þó í nokkra daga
föst við sinn keip, en óánægja
Reykvíkinga tór dagvax indi. Og
um síðastliðna helgi neyddist
stjórnin til þess að láta færa
sykurinn niður í sama verð og
áður.
Siðan hata andstæðingablöð
stjórnarinnar sífelt verið að jagast
I stjórninni rneð að skýra opin-
berlega frá ástæðu sinni ttl sykur.
hækkunarinnar, en því hefir hún
neitað til þessa.
Þetta sykurmál hefir orðið til
þess aðkoma mesta ófrægðarorði
á stiórnina. Og" þurfti þess þó
ekki með, því jafnan eru hér á
landi hundrað bendur á lofti t'tl
þess að rífa stjórntna niður;
Sarna hverjir sitja að völdum og
hvort vel er unnið eða illa.
í þetta skifti var rík ástasða
til umkvörtunar. í>að munar ekki
svo Htlu fyrir fjölment heinaili,
hvort það borgar 35 aurum meira
•ða minna fyrir tvípund sykuts.
Mundi slíku ekki hafa verið tekið
jned þökkum ef kauprnenn e<J.i
ÍSAFJÖRÐUR. 24. N Ó V E M B E R 1Q17.
40. bl,
verslunarfélög hefðu átt í hlut.
O.; eðlilat*a kunna landsmenn
því illa að landsverslunin verði
óbindruð látin flá lengjnr af baki
þei/ra, ofan á ait annað, sem :>ð
steðjir á þessum tfmum.
Má;-ke stjórnin sé að dylja
eiuhverjar gloppur á rekstri vorsh
unariunar, með því að hækka
vörnn 1 án þess að hún l»afi hækk
að á erlendum tnarkiiði? Slíkt og
þvílikt ,væri vítavert hátterni,
sem en ;inn ærle^ur maður getur
látið óátalifl.
Selflutningurinn írægi.
Ma^nús Torfason segir okkur
í yiiriýsingu í >Ntrði< nýiega, að
hann hafi verið fluttur selflutning
frá PaUeksfkði til ísatjarðar á
snlastliðnum vetri.
Þetta með selflutninginn hefir
verið miktl ráðgáta fyrir inarga
bæjarbúa, sem ég held að mér
hafi loks tekist að ráða, og skal
nú lota ykkur, góðir samborgarar,
að heyra ráðninyuna.
Maguús Toíf. son var þ^rna á
Patró í vetur þretaldur f roðiou.
M. T. persónau, M. T. iógetinn
og M. T. þtngmaðurtnn.
Pið þekkið máske gamla gátu
um selflutning, sem hjóðar svo:
Hvernig ftutt var yfir á
úlfur, lamb og heypokinn.
ekkert granda öðru má,
eitt oy tuanu tók báturtnn.
Þessar selflutningsgátur hafa
báðar sömu ráðningu, etns og nú
skal sýnt:
M. T. (persónan) er lambið,
M. T. (fógetinn) er últurinn og
M. T. (þiogmaðurinn) er pokinn.
Bátuiinn, sem til flutnings var
hafður, bar adeins eitt í einu,
persónuna, íógetann eða þing-
manntnn.
Persónan (lambið) og tógetinn
(úllurinn) máttu ekki ná saman,
því þá hetði últurinn jetið laoibið,
Og persónan mátti ekki ná til
þingmannsins (heypokans) þvf þá
haíði lunbið jetið úi pokanum.
Selflutningurinn varð því að
fara þannig tram:
1. ferð. Lambið tíutt til ísai
fjarðar, úlfurinn og pokinn skilið
ettir á Patreksfirði.
2. terð. Últurinn fluttur tilísa>
fjarðar og í sömu terð lambið
flutt tií baka til Patrekstjarðar.
3. terð. Pokinn fluttur til ísa*
fjarðar.
Ve^aljáiaálivi fiðarféiaq Isfirðinp
1 1 11 1 1
Aöalfundur
vcrftur Italdinn í þiu'íhúsi btejartns
sunnudaginn 25 nóv. n. k. kl. 1 e. h.
Da^skrá samkr. {élaKsIögunum.
ísaf. 24. okt.. 1917.
Axel Ketilsson
, p. t. íöiniauur.
A u g 1 ý s i n g.
Stsöan «01x1 efnlsvörður Landssfmaoi,
verður veitt frá 1. lanúar næstkomandi.
Árslaun 1800 krónur.
Eiginhandar iini'óknir seudíst Landssíniastjórannm, sem
eiunig gefnr frekarí npplýsingar, fyrir 10. desemher þ. á.
0. Forberg.
4. íerð. Lambið sótt til Patreks*
fjarðar og flutt til ísafjarðar.
Ráðning þesst kemur líka hetm
við þingfararreikninginn, sem nú
ætti að verða skiljanlegur vel
flestum.
, Gestur.
„Þrásækinn bitiingamuftur
Njöröur vi)J ólmur að þetta nafn
festist við Jónas Tómasson, góoan
mann og vandaðau. Hann er svo
ósvífinn að segja það lýgi að J T.
hafi sótt um styrk til þess aft halda
uppi sörtg í bænum, heldur hafl
bæjarstjóru boötð houutti lítilshátt.'
ar bóknun af hvötuui ínivólaiiefndar
fyrir að halda uppi söngstjórn i
bænum.
Vitanlega sól.ti J. T. fyrst um
þessa styikveitiDg og fekk m e 8 •
m æ 1 i hjá skólanefnd fyrir 4—5
átum, og h'enr þetla oftast verið
veith umtöiulaust, hvott sem uokk-
uð söugfólag lieflr vetið við ltði
eða eigi.
í haust vildu vinstrimenn eigi
láta þessar któnur standa á fján
hagsáætlun bæjarins, þar sem viti
aulegt er að ekkert verður fytir
þær get t á þessum vetri. En hægri'
menn róðu því að bitinn stendur
óhreyfður, og sogðu það vera borg-
un fyrir að lelka á hljóðfæri við
bænahald í b.iraaekólanu,m.
Innilegar þakkir fcerum vér
hinum mörgu hér á Isafirði er
þátt áttu i því að gera brúð-
kaupsdag okkar hátiðlegan. Vér
þökkum allar heillaóskirnar og
rausnarlegar gjafir.
ísafirði, 18. nóv. 1917.
Guðrún Pétursdóttir.
Si§ ur geir Sigurðsson.
Sami maður fékk organleikara-
stöðima við kirkjuna fyrir 7—8
árum. Árið 1911 etu laun hans
otðin helmingi hærri en þegar hon«
um var veitt staðan, ogáriðl915
er eun bætt 100 kr. við. Skyldi
skólanefnd ótilkvödd hafa boðið
þessat launahækkanir? Spyr sá,
Bem ekki veit.
Þeir, sem búa í gleihiísi, eiga
ekki að varpa grjóti að þeim aem
fram hjá ganga, og segja í hógværð
fra því sem ámælisvert er.
Vandaðir menn eiga ekki að
ganga erinda óhlutvandra manna.
Og þelr sem hafa tekið aér fyrir
hendur að hteyta sannleika í lýgi,
ættu að reyna.að vanda betur til
sögu sinnar en svo, að þeir þurft
að gleypa spýju sína næsta dag.