Skólablaðið - 01.06.1908, Blaðsíða 3

1 5 1 SKÓLABLAÐIÐ
' 39
laust í fyrstu. En svo ‘liðu orðin
mjúk og þýð beint úr djúpi sálarinn-
ar og vögguðu sjer í kveldbláu, tár-
í hreinu loftinu.
Hún mælti eigi orðin. Söng þau
ekki. Pað var eins og hún andaði
þeim úr barmi sínum.
. Eg'heyrði varla orðin nje lagið.ö En i
eg fann það titra' eins og bergmál í
sál minni. -'Og Cg þekti það svo vel.
það var kvæði Sólveigar, — úr
»Pjetri Gaut« — með gullfallega lag-
!inu eftir Edv. Grieg. — Aftur og
aftur sömu vísurúar. Eins og grát-
blítt andvarp: — &■■■■■■■
»Máski bíður vetur og vor, sem eg bíð,
— og vor, sem eg feíð
hver veit, máske sumrið og ársins tíð,
— og ársins tíð.
Pó kemurðu eittsinn, það er sem eg veit,
1 — það er sem eg veit,
jég- uni og bíð, það var mitt síðasta heit,
— mitt síðasta heit.«
Hvert orð fjell eins og eldheitt tár
á þjarta mitt. Práheit röddin skalf svo
sárt. Eins og tárabæn syndarsærðs
hjarta, svífandi upp til Guðs á mjúk-
um vonarvængjum. — Skalf í dún-
mjúku, loftipu og dó.
— Nóttin þögul faðmaði hina þreyttu
borg.
'■■ Langt úti á milli eyjanna kom »01af-
ur Tryggvason« með sjólöður fossandi
um stefnið. — í næturkyrðinni heyrð-
ist það eíns og árniður í fjarska, sem
fylti loftið meir og meir.
Eg starði út yfir hafið.
Alt í einu fann eg til einhvers und-
‘arlegs tómleiks í kringum mig. —
Hún var farin!
þarna var hún alt í einu komin of-
an í skemtigarðinn og hálfhljóp heim-
leiðisi Eg horfði hissa á eftir henni.
Varð svo litið á »Ólaf Tryggvason.*
O — Norðurpósturinn! — — —
Haust. Laufið fellur. Gult
og bleikt. Brúnt og rautt. Hlíðarnar
eru gul bleikar, bronse-brúnar, flekk-
óttar. Birkiskógurinn Ijósgulur. Rein-
irinn brúnn með blóðblettum.
En neðan-vert í hiíðunum stendur
furuSkógurinn dökkgrænn og þung-
búinn." Alvarlegur.
Sólarlag yfir visnandi skógi. Gull-
';bróiise og blóð. þetta stórfagra lit-
skráút, sem haustið á. — Loftið er
fult af laufi. Vindurinn þyrlar því
hrin^inn í kring. Festir . það í hári
manns eins og angurblíða kveðju Trá
sumrinu, sem nú eraðhverfa. Visna
ogi!deyja.
TJndir steinunhm og i-börðunum,
görðum -og'f girðingum iiggja stórir
háugár af visnu laufi, — í-jgkemtigarð-
inörh standa trjen "hakin og ber og
teygja magra injóa armatil himins. —
Bleikrr akrar, ble'ik tún, stálgrátt haf
og haustgrár himininn. :ty.
1 -Eg var nýkominn úr ten'gferð.
Hafði ‘ nfttið sutnarsælunnar upp {
ávéit'og sat nú eftjr venjuá »Útsjón-
inui«. ........• ' i
- ---Haus#ð--4jek-sorgarlag sftt - í hverri
hug'súrt og a hverja taug. F*að é?
svo undarlegt að sjá líf deyja. Visna
og deyja. Alvöruþrungið. — Visið
lauf minnir oss á dauðann. — Alt hold
er hey.
Alt í einu stendur hún við hliðina
á mjer. Alveg eins og áður. Eg
hrekk við. — En sú breyting á einu
sumri! : • .
Ktnnar hennar vóru þunnar og hol-
ar. Gegnsæar eins og kínverkst postu-
lín, og ofurlitlar blóðæðarósir á há-
kinnbeinunum. Brjóstið flatt og sig-
ið. Andardrátturinn stuttur og ójafn,
og þur Ijettur hósti. — Höncjin var
svo mjó og þunn, að mjer fanst;- eg
sjá varirnar roðna í gegnum hana, er
hún bar hana upp að munni sjer.
En augun vóru hin sömu og áður.
Aðeins ennþá skærari.
Einhver hugsunarlaus ósjálfráð
hræðsla greip mig. Eg þekti svo vel
þetta útlit, sem bar dauðadóminn rit-
aðan í hverri andlitslinu.
Tæring.
Líkaminn eyðist smámsaman. Verður
svo ógnarlega skær og Ijettur, og sál-
in skelfur eins og fugl í veiku búri,
sem aðeins þarf að hreyfa vængina
til þess að ná frelsi. — Og gegnum
augun djúp og skær sjer maður sál-
ina. Oft með þessu þráheita, star-
andi augnaráði, sem nær út ytir gröf
og dauða.
Pað er svo sárt að sjá ungt líf
blikna og deyja án þess að geta rjett
hjálparhönd. Sjá ktnnarnar blikna,
blóðið hverfa og kuldasvitann í drop-
um á enni og kinn,r.án þess að
gefa eða mega segja eitt gott orð. Án
þess að geta þurkað svitann af kaldri
kinn, eða strokið mjúkri hendi yfir
þreytt enni. — —
Sú hugsun gagntók mig, að nú
tæki hún ef til vill leyndardóm sinn
með sjer í gröfina, án þess eg fengi
hann að vita. — Þessi spurning hafði
haldið fyrir mjer vöku í margar nætur
og truflað mig f starfi mínu á dag-
inn. ,
Hún var dauðadæmd. Hún gat
lífað í 3r-4 mánuði énn. Ef til vill
yfir veturinn. ,En með vorinu varð
hún að deyja,-Eg þekti það ,svo
vel. — — ••
Alt í einu hrökk eg upp úr hugs»
unutp mínum. F.g sat aleinn á Út-
sjóninni, og stór tár féllu, þung og
heit niður á hendina á' mjer. Húu
var horfin.
Langt niðri í skemtigaróinum gekk |
hún hægt heimleiðis. Lotin’í herðum.
Af og til brá hún hendinni upp að
rriunrtmum, og eg sá svo glögt, hvern- !
igiherðarnar og btjóstfh kiptust *til, t
í ,hvert sinn er hún hóstaðfí
♦ Máske líður vetur og voV, sem eg i
bíð,« rann mjer í hug. Ö — nei. Ekkiai
•fleiri ár. Og nú er það ekki til neinsvi
þó hann komi. ' * ' •■
Pað er of seint. — — —
*• |-7,.H*i '■■ f. A/ íojbvu > , * i
Sýning á skóiavinnu
í barnaskóla Reykjavikur.
Dagana 8. og 9. f. m. var sýnd
handavinna og teiknun, sém unnið
hefir verið í vetur í barnaskóla Reykja-
víkur. Sörrtu dagana var pg alménn-
ingi íeyft að sjá nemendur barnaskól-
;ans að vinnu við matargerð óg önnur
eldhúsverk,, sem þeim hefir verið kent
tvo undanfarandi vetur.
' Skólásýningar gefa ekki ávalt alvég
rjetta hugmynd um hlutaðeigandi
skóla; [Jær geta sýnt mynd skólans
fegraða; þær geta líka yerið spje-
. speglar.
Pað er að nokkru leyti komið undir
því, hvernig tii sýninganna er valið,
og að nokkru leyti undir því, hverjum
augutn e.r litið á þær. .
Pað er vatuli fyrir fólk, sem ekki
er kunnugt skólastarfinu að dæma
rjett um sýningarmunina. Dómar al-
mennings. verða þvL oft sleggjudómar.
Sumt af vinnunni fær »af litlu . lof,«
og sumt »last fyrir ekki parið.«
En eitt er víst: sýningarnar vekja
athygli á skólunum.
Þó að ekki væri annað, .þá er það
gott og þarflegt. Skólinn þarf að vera
umhugsunarefni og umtalsefni foreldra
og vandamanna. barnanna.
Barnaskóli Reykjavíkur var þessa
daga umtalsefni margra bæjarbúa.
Margir komu til að sjá virtnuna, sem
litlu höndurnar og óæfðu höfðu leyst
af hendi í vetur. En fleiri koma spái
eg næsta vor. Einkum f|e,iri foreldrar!
Pað er næstuín óskiljanlegt, að
foreldrar þeirra barna,, sem gengið
hafa í skölann, skuli geta stilt sig um
að koma og sjá.
Húsmóðir, sem heyrir þess getið að
eitthvað fallegt sje kómið. i búðar-
gluggann, eða á hyllurnar hjá ein-
hverjum kaupmamjinufn, fer oft óðara
til að skoða það — þó að hún ætli
ekki að kaupa. Forvitnin rekur hana
af stað. Hún er forvitin a^ sjá, hvað
einhver verksmiðja" á Engl^di eða í
Ameríku hefir unnið. r Eru ftústnæð-
uf - og ftyeður —þá, ékkert for-
vitnar að sjá, hvað börhin þeirra
vinna?
Jú,’ margir kpmuc til',.áð sjá þessa
litlu 'skólasýningu, nógu- margir til
þess, að það er Víst o^. sjálfsagt að
skólasýningin vérður stærri og fjöi-
skrúðúgri næsta vor. En eg hjelt þó
að ftéiYi'mundy 'komá,_ Eg var hrædd-
ur um að þhrná yrþÍ ,ómögulegt að
komast inn fyrir, tróðningi þó aðleik-
fimishús þarnásKql^hs sje ,a)|( vænt en
húsrúmið var naégijegt. ‘ Og eg varð
þvf rauhar feainn ' P’ar, var gott tæki-
færi tiF að sLoða aít.\ ’ - .
u Og'hvað var þáfað sjá?
Trjevinjm, eftir drengj varð fyrst
fyrit' matmi. Ýtnsir smámunir, sem
eiríir' 130'préhgi£\$ ýmsúm,’áldri höfðu
búið til, lágu;þar á lphgúm borðum,
snýrfil'égá raðáð’,' 'bg nofh jitlú smið-
anna sétf vto það, senrnver um sig