Skólablaðið - 15.03.1910, Qupperneq 10

42
SKÓLABLAÐIÐ
meinið. Menn treysta alment ekki nóg á sjalfa sig til að
framkvæma heillarík störf frambúðartrygg; land vort er þó
frjótt og þjóðin gáfum gædd og sæmilegu þreki búin; en alt
spillist og týnist, sem ekki er háð nægilegri áreynslu, með
gott áform fyrir augum. — Því er nú ver, að menn geta
ekki alment sagt eins og Ketill úr Hrafnistu: „hugfult hjarta
veit ek hlífa mét“. Margur hlýtur aldursspell af dáðleysi, af
því hann vantar „hugfult hjarta". —
Eg heyrði einu sinni unga stúlku segja, „að ungt fólk
hefði ekkert að gera með trú“. Það hefi ég heyrt heimsku-
legast mælt a æfi minni. Án trúar á guð, föðurlandið og
sjálfan sig, er maðurinn orkulaus eintrjáningur, ekki til neins
nýtur.
„Erfiði og ástundun eru farsældar foreldrar", segir gam-
alt orðtæki. Segðu það við barnið þitt.
Brynleifur Tobiasson.
Smágreinar um uppeldi.
(Eftir Giiðmund Hjaltason).
II.
örðheldni við börn.
Slæmt er að skrökva að börnum, en verra
er að svíkja þau.
Illa falla þeim að vísu ósannindin, en mest sárnar þeim
sé þau prettuð í nokkru. Það er því heilög skylda, að halda
loforð sín við öll börn. Þá skyldu má aldrei afrækja. Sáir
þú niður svikum og táli við bórn, svo uppsker þú gremju,
virðingarleysi og óhlýðni. Og það er líka mátulegt handa þér.
En ekki er alténd búið með því. Þú kennir börnunum að
svíkja og tæla. Þú gerir mörg þeirra að óreiðumönnum.
Alveg eins og sá, sem leggur það í vana sinn, að Ijúga að
börnum, gerir mörg þeirra, að ósannindamönnum. Það eru
ekki öll börn, sem forðast lesti þeirra manna, sem þau lítils-
virða. Öll fá þau óbeit á þeim, sem svíkur, en ekki öll fá
fyrir þá sök óbeit á að svíkja.