Skólablaðið - 01.07.1919, Side 12

io8
SKÓLABLAÐIÐ
En varla er hægt a8 lítilsvirða nokkurt starf á annan hátt meir
en J?ann, að segja, að sjerfræði í því sje ónauðsynleg. Að slík-
um skoðunum hefir verið haldið fram í uppeldismálum sýnir
það eitt, hvað vitmenn geta verið blindir á vissum sviðum, þar
sem þá vantar sjerþekkinguna. Og er lifandi dæmi þess, hve
hættulegt er að fela uppeldisstörfin þeim, sem enga kennara-
mentun hafa. Ef kennarastarfið á ekki að vera annað en dauð
og köld yfirheyrsla, ]?á J?yrfti auðvitað ekki að vanda til kenn-
aranna, nje launa starf J?eirra vel. Væri J?á best að stíga nógu
langt skref aftur á bak og taka upp J?á aðferð, sem víða gilti,
J?á, að fela kensluna J?eim, sem lítt voru starfhæfir vegna van-
J?roska andlegs eða líkamlegs. Eigi J?að aftur á móti að vera
takmark uppeldisins, að framleiða góða, vitra, sjálfstæða og
dugandi menn, J?á ]?arf fyrst og fremst að tryggja ]?að, að hver
einasti kennari fái kennaramentun, og að starfið sje launað
sómasamlega, svo að dugandi menn J?urfi ekki að fráfælast að
taka }?að að sjer. En sannarlega ekki minni sjerþekking heimtandi
af J?eim, er kenslu vilja stunda, en sú, er kennaraskólinn veitir
peim, sem ekki hafa í æðri skpla gengið, er J?að síst of mikið,
að ljúka }?ar prófi, en auðvelt }?eim, sem áður hafa hlotið al-
menna mentun. Er sá skóli svo hollur, að engan mun iðra ]?ess,
að hafa sótt hann.
Jeg hefi kynst starfi nokkurra kennara undan og eftir veru
þeirra í J?eim skóla, og fundið gagngerða breytingu. Aðalmun-
urinn á sjermentuðum kennara og kennara með almenna ment-
un, verður oft sá, að hinn fyrnefndi sníður alt starfið eftir eðli
barnsins, aðalatriðið er honum J?roski }?ess, á öllum sviðum.
Hann ber lotningu fyrir barnseðlinu og útrýmir öllu, sem kemur
í bága við vöxt J?ess andlegan, líkamlegan og siðferðislegan,
Hinum síðarnefnda verður námsgreinin alt. Honum hættir við
að misj?yrma barnseðlinu, }?ar sem hann keppist við að fylla
barnið alls konar fræðum. Honum láist oft að gæta J?ess, hvernig
mannkynið hefir farið að ]?ví, að afla sjer J?essarar J?ekkingar,
að hún hefir komið smátt og smátt með örðugri leit og áreynslu,
sem leitt hefir að niðurstöðuatriðum og sannindum.