Alþýðublaðið - 07.09.1965, Side 6

rtWMWMWHWWWWWWWWWWWWWWMWWWWW
Gamlar myndir með Humrey Bogart eru nú
sýndar út um allan heim við mikla aðsókn og að-
dáunin á Bogart hefur farið stöðugt vaxandi síðan
hann lézt.
TÁNINGARNIR DÝRKA BOGART
Bogart dýrkun breiðir sig nú
út um allan heim, líkt og; Jam
es Dean dýrkunin fyrir nokkr
unt árum síðan. Því á svipað
an hátt og hinn -uppreisnar
gjarni táningur, Dean, varð
hinn bandaríski kvikmyndaieik
cri ilumprey Bogart, táknrænn
fyrir manngerð árum á eftir
sínum tíma.
„Bogey“ var sérstakur og
meira líkur nútíma kvikmynda
l:etjum. í rauninni var hann
hetjuandstæða — ekki falleg
i r, c kki of klár, hálf luralega
Ilæddur en ærlegur var hann
lijarlað var gull á bak við
I.rjú’t yflrborðið.
Flust'j- munu minnast Bog
i rts, sem mannsins með apa
andlitið, hins harðskeytta ná
i nga með gígarettuna dinglandi
í mi nnvikinu, tákn bandarísks
nlæpamanns um allan heim. En
i örkalegt útlit hans og hrjúf-
iðddin, gátu ekki hulið við
kvæmar tilfinningar. Þetta sam
bane' gerði hann mjög vinsæl
rn meðal kvenfólks.
Þetta sést í gömlum kvik
nyndum með honum, sem stöku
fínnum sjást í sjónvarpi í
Banciaríkjunum og í Englandi
Ifvnium eins og ..Casablanca"
..Beifætta greifadóttirin“,
, Drc ttning Afríku“, sem hann
fékk Oscar-verðlaunin fyrir
og í „Uppreisnin á Caine“.
Fvrstu mvndir Bogarts gerðu
hann strax frægan sem glæpa
mann. Menn dáðust að honum
með byssuna og glasið í höndun
um og sigarettuna í munnvik
inu.
Frægð Bogarts, sem hefur
ekki aukizt minnst nú á tím
um, jókst enn frekar af einka
lífi hans. Honum grædist of
fjár í Hollywood — þegar
hann dó 1957 var hann öllum
ríkari þar — en hann var nógu
mikill fyrir sér, til þess að
yppta öxlum í fyrirlitningu,
þegar á það var minnst. Ekki
minnkaði frægðin við það, að
hann drakk whisky, varð oft
blindfullur og olli erjum og upp
steit, hvar sem hann kom. Hon
um var margoft hent út af
klúbbum og veitingastöðum, en
hann lét það ekkert á sig fá,
henti bara gaman að því.
Það er þessi uppreisnarandi
þessi „fjandinn e;gi það allt
saman“, sem höfðar svo sterkt
til nútímamanna, á öllum aldri.
Gömlu myndirnar hans, alls lék
hann í 70 myndum, eru nú
endursýndar fyrir fullum hús
um um öll Bandaríkin.
í Englandi eru Bogarthátíðir
og í sjónvörpunum eru mynd
ir hans sýndar hver eftir aðra
í Bandaríkjunum, Þýzkalandi,
Frakklandi og Ítalíu eru skrif
aðar fleiri greinar um Humphr
ey Bogart núna en fyrir dauða
hans.
„Hann er nú;tíma hetjuand
stæða“ skrifar New York Tim
es og Time Magazine spáir
myndum hans auknum vinsæld
um.
Einginn leikari, síðan James
Dean leið hefur átt slíkri end
urfæðingu að fagna og þetta
dæmi er þeim mun merkilegra
þegar þess er gætt, að Dean var
22 ára, þegar hann dó — en
Bogart var orðinn 57. Einn af
menningarstöðum Bandaríkj
anna, Harvard háskólinn, hef
ur ekki haldið færri en 10
Humprey — kvikmyndahátíðir
Stúlkur staðarins eru fra sér
numdar af útliti kappans og
hörku og skólasveinar reyna
að nota tiltæki hans í öllu jafn
vel í prófverkefnunum.
Ekkja Bogarts, kvikmyndaleik
konan Laureen Bacall, telur
hann vinsælli nú en fyrrum.
— Þrátt fyrir allan gáskann
og óstöðuglyndið hjá ungdómn
um í dag, segir hún, þá sjá
þeir það við hann, sem þau
geta borið virðingu fyrir*. Hann
var nefnilega ekta maður, sjálf
um sér samkvæmur og trúr
vinum sínum.
En það var eitt, sem hann
reyndi að skýla, nokkuð sem
hann jafnvel skammaðist sín
fyrir að viðurkenna. Það var,
að eftir allt væri hann ekki
sem verstur, jafnvel viðkvæm
ur með gott hjartalag. Ef til
vill er það vegna þess, að menn
nú hafa upngötvað sannleikann
um hann, að hann, mörgum ár
um eftir dauða sinn, nýtur Þessi lirökulegi náungi, sem var tákn bandarfsks ftlæpamanns
slfkra geysivinsælda. um allan heim.

S!r»M*v?bí!I
^rambnid af 2 síðu
ið á SH 1 í stað SH 2, því enda
þótt sú bifreið sé fljótari í förum,
þá hefui hún - f jórðungi minni
vatnsgevmi. Eg tel að megin orsök
þess að ekki var mögulegt að
forða hinu mikla tjóni, hafi tví-
mælabiust verið vatnsskortur,
enda hafa ekki verið gerðar þarna
neinar ráðstafanir til að auðvelda
slökkviliði vatnstöku.
Hafnarfirði. 6. sept. 1965.
Slökkviliðsstjórinn f Hafnarfirði.
Gísli Jónsson.
—O—
Herra ritstjóri.
Vegna ummæla, sem höfð voru
eftir Gísla Jónssyni, slökkviliðs-
Stjóra í Hafnarfirði, í fréttum rik-
isútvarpsins hinn 4. þ. m. í sam-
bandi við brunann, sem varð að
Setbergi í Garðahreppi þann dag,
bið ég vður að birta eftirfarandi í
blaði yðar:
Samkvæmt lögum ber hverju
sveitarfélagi að sjá um brunavarn-
ir í sínu héraði. Með ummælum
sínum í fyrrnefndri frétt lét
slökkviliðsstjóri að því liggja, að
hreppsnefnd Garðahrepps hefði
ekki sinnt þessari skyldu sinni,
einnig, að enginn samningur væri
til milli Hafnarfjarðar og Garða-
hrepps um samstarf í slökkviliðs-
málum. Hér fer slökkviliðsstjóri
með rangt mál. í fyrsta lagi hafa
brunavarnir verið efldar í Garða-
hreppi á undanförnum árum með
því að lagðar hafa verið vatnsæðar
um megin hluta hreppsins og kom
ið fyrir brunahönum. í öðru lagi
var samið við Slökkvilið Hafnar-
fjarðar á árunum 1957—1958 á
þann veg, að Slökkvilið Hafnar-
fjarðar skyldi gegna kalli í Garða-
hrepp, ef eldur kæmi þar upp.
Kostnaður við slík útköll skyldi
greiddur af sveitarsjóði Garða-
hrepps eftir reikningi. Jafnframt
keypti Garðahreppur brunadælu á
vagni. sem vera skyldi og verið hef
ur í vörzlu Slökkviliðs Hafnarfjarð
ar. Þessi samningur var ekki skrif-
legur, enda var Gísli Jónsson ekki
slökkviliðsstjóri I Hafnarfirði þá.
Samningurinn var haldinn meðan
Valgarð Thoroddsen var slökkvi-
liðsstjóri en síðan ekki nema að
nokkru leyti.
Til frekari skýringa vil ég rekja
gang þessara mála nokkru nánar.
Skömmu eftir að Gísli Jónsson
tók við starfi slökkviliðsstjóra til-
kvnnti hann mér, að slökkviliðsbíll
nr. 1, sem búinn er háþrýstidælu,
yrði ekki sendur í Garðahrepp til
að slökkva þar eld, sem kynni að
kvikna. Væri ákvörðun þessi tekin
í samráði við Brunavarnaeftirlit
ríkisins, en mér er ókunnugt að
undirlagi hvors aðilans hún var
tekin. Mál þetta var nokkuð rætt,
m. a. á fundum með forstöðu-
manni Brunavarnaeftirlits ríkis-
ins, sem taldi það glæp að senda
bíl nr. 1 út fyrir bæjarmörk Hafn-
arfjarðar. Hann taldi slökkviliðs-
málum Garðahrepps bezt komið
með því, að Garðahreppur keypti
slökkvibifreið, sem staðsett yrði
einhvers staðar í hreppnum. Þjálfa
skyldi lið nokkurra manna, sem
hægt yrði að grípa til ef eldur
kæmi upp. Enginn vakt skyldi vera
við bílinn. Á þetta fyrirkomulag
gat hreppsnefnd Garðahrepps ekki
fallist en kvaðst reiðubúin að
kaupa slökkvibifreið, sem yrði í
vörzlu Slökkviliðs Hafnarfjarðar,
enda yrði þá bíll nr. 1 sendur til að
slökkva eld, hvort sem væri í Hafn
arfirði eða Garðahreppi. Taldi
hrenpsnefndin, að brunaverðir á
stöðinni í Hafnarfirði yrðu fljót-
ari á vettvang heldur en menn, sem
væru í vinnu einhvers staðar í
Garðahreppi og erfitt kynni að
reynast að ná til. Eitt og annað var
fundið þessu til foráttu, en það þó
helzt, að ekki væri rúm fyrir einn
hd í viðbót á Slökkvistöð Hafnar-
fjarðar.
Eftir þessar viðræður hef ég
ekki rætt um brunavarnir við
slökkviliðsstjórann í Hafnarfirði,
enda sýndi hann ekki þann sam-
starfsvilja, sem nauðsynlegur er f
viðræðum sem þessum. Voru því
teknar upp viðræður við bæjar-
'tióra og bæjarráð Hafnarfjarðar.
Varð þar að samkomulagi að sam-
starfssamningur skyldi gerður
milli Hafnarfjarðar og Garða-
l hrepps um rekstur slökkvistöðvar.
I Skyldi Hafnarfjarðarbær eiga og
reka stöðina en Garðahreppur
greiða sinn hlut í reksturskostnaði
hennar, miðað við íbúafjölda og
brunabótamat húseigna í hvoru
sveitarfélaganna um sig. Svipaður
samningur hefur nýlega verið gerð-
ur milli Reykjavíkurborgar annars
vegar og Kópavogs, Seltjarnarness
! og Mosfellssveitar hins vegar. Bæj-
j arráð fól bæjarstjóra og mér að
ganga frá nefndum samningi, sem
síðan skyldi staðfestur af bæjar-,
stjórn Hafnarfjarðar og hrepps-
nefnd Garðahrepps. Því miður
höfðum við ekki lokið því verki,
er bruninn varð að Setbergi.
Samkvæmt lögum hefur slökkvi-
liðsstjóri heimild til að veita að-
stoð til að slökkva eld utan bæjar-
marka, jafnvel þótt engir samn-
ingar séu til milli viðkomandi
sveitarfélaga. Af óskiljanlegum á-
stæðum hefur Gísli Jónsson ekki
viljað nota þessa heimild um bíl
nr. 1, ekki einu sinni við brunann
að Setbergi þar sem hann horfði á
Framh. á 14. síðu.
£ 7. sept. 1965 - ALÞÝÐUBLAÐIÐ