Vísir - 24.10.1958, Side 9

Föstudaginn 24. október 1958
Ví SiR
9
Þerskar ©g ské^
IS. €.
MMDABÓfi ÁN MY\»A - fr/K 2
Finun fa'legir Jiorskar voru
uppistaðan í a.uglýsingu í þýzku
tíinariíi um skóiðnað fyrir
nokkru.
Var það fyrirtækið Vorwerk,
sem auglýsti þannig, og var
skýrt frá því í auglýsingunni,
hve mikilvægar fiskveiðamar
eru íslendingum og að við yrð-
um að 'flytja inn flestan iðn-
varning. Var þetta óvenjuleg
auglýsing á þessum stað — vett-
vangi fyrir skóframleiðendur og
kaupmenn.
Saoielitlitg ástvkia
VeltEir á ICmséy.
Átján ára pólsk stúlka kom
til Englunds í vikulok seinustu.
Þar voru joreldrarnir jyrir, sem
fengu ajtur dóttur sína ejtir
17 ára bið og baráttu.
Saga þessarar fjölskyldu er í
stuttu máli. Heimilið var í
Vilnu, sem þá var í Póllandi.
Eússar hernámu borgina, fluttu
foreldrana til Síbiríu, en telp-
an, ársgömul, varð eftir hjá
ömmu sinni. Síðar lendir faðir
hennar í her frjálsra Pólverja
og sezt að í Bretlandi eftir
styrjöldina og fær konu sína
til sín. Hefja þau nú baráttu
fýrir að fá telpuna. Að lokum
skarst brezka utanríkisráðu-
neytið í . málið og kvaddi sendi-
herra Rússa til viðtals, en hann
mun hafa lagt málið fyrir sjálf-
an Krúsév. Og loks fékkst
leyfið.
Ný útgáfa af ísfenzbl
iiiálfræði.
Nýlega kom út á vegum Rík-
isútgáfu námsbóka ný útgáfa af
íslenzkri málfræði eftir dr.
Björn Guðfinnsson. Hefur,
Eiríkur Hreinn Finnbogason!
cand. mag., annast þessa út- ^
gáfu og er hún allmikið breytt
frá því, sem áður var.
Að því er Eiríkur Hreinn
segir í formála, hefur hann
skipt að mestu um æfingar óg ;
skipað þeim niður í misþung
verkefni, þannig að nokkuð sé
fyrir alla, bæði þá, sem
skemmst eru komnir, og hina.
Auk þess hefur hann breytt
ýmsum köflum, stytt suma,
aukið við suma. Mestar eru
breytingarnar á köflunum um
nafnorð og sagnir.
Nokkrar greinar í bókinni
eru með smáu letri, og segir í
formálanum, að óþarft þyki að
læra þær á skólaskyldustigi.
f heild hefur bókin stytzt all-
mikið, var .áður um 160 bls.,
en er nú 118 bls.
Prentun aimaðist Alþýðu-
prentsmið.jan h.f.
HlustaSu á sögu mán-
ans: ,,Eg lylgcii íshafsfugl-
inum og hinum syndandi
hval til stranda Græn-
lands. Nakin fjöll' mcð
jökla á tindum umluktu
djúpan dal. Norðurljósin
leiítruðu cg leiítur þeirra
var eins og kvikandi eld-
súla. Hinir mnfæddu komu
saman til að dansa. I miðj-
um hópnum stóð Græn-
lendingur, kápulaus með
trumbuna sína og hóf að
syngja um selveiðarnar og
fólkið svaraði honum:
„Eia, eia, a,“ og dansaði
kringum hann. Þao gerði
undarlega-r hreyfingar með
löfðinu. Nú var settur
réttur cg þeir sem voru
óvinir kærðu framferði
hvor annars með háði c-g
spotti. Hinir ákærðu svör-
uðu í sama tón og aliir við-
Tólfta kvöld. „Nú ætla
eg að sýna þér mynd af
Pompei,“ sagði máninn.
„Þar standa nú fögur minn-
ismerki sem áður dönsuðu
glaðir yngissvemar með rós
á enni við fagrar stúlkur.
Nú er þar dauða þögn. —-
Þýzkir hermenn í neapol-
Iskum búningum voru þar
á verði og höfðu það sér til
dundurs að kasía tening-
um og spila á spil. Nokkrir
ókunnugir gengu inn í
borgina. Þeir vildu sjá í
Ijósi mínu borgina, sem
stigið hafði upp úr gröf
sinni. kfandan við borgina
var Venuvisus,
að sjá. 1 tunglsljósinu var
að líta r.eykskýið eins og
ayrnikórónu, Með fólkinu
var söngkona. Ef hefi séð
stærstu borgir í Evrópu
hylia hana. Þegar fólkið
kom í hnngleikahúsið gerði
söngkonan það að gamni
og.-. .fyr$a
kyiikl, .1 meira en íjórtán
kvöld hafði mániim ekki
látxð- kjá. sig,, en nú sá eg
haiui aítur, skíran cg
knnglóttann og þá tók
hann að segja mér þetta:
„Ur emni aí bcrgum F.ezz-
ans fylgdist eg meo úlía'dar
lestimii út á eyðimörkina.
Þar nam lestin staðar. Elzti.j
maðurinn dró ferhyrnmg í
sandinn með staf sínum og
iskriíaði innan í hann orð úr
Kóraninum. Yfir þennan
vígða stað gekk svo cll
Icsiiiv. Ungur kaupmaður
sem virtist áhyggjuíaiiiu’ ,á-
sviplnn reið hvítum. frí$r
andi gæðmgí; líann vav ai
hugsa um ungu, fögru kpn-
una- -sína. Þao v.om • aceius;
tveir dagar sfðan úlíaidmn,
skreyttur rneð dýrum
skinnum cg fögr.um sjölum
bar hina fögru brúoi — cg,
nú var hann aítur á ferð
meo úlfaldalest sinni út í
endalausa eyðimörkina. Eg
íylgdist með þeim margar
nætur, sá þá hvíla sig við
j brur.nana. Þeir rákust ekki
i á óvim cg engir stcrmar
urðu á v.egi þeirra. Heima
hcið unga. kcnan fyrir
nanni.sínum. — „Eru þeir
dáiur?” spurði hún gyllta
hornið miit. „Eru þeir dán-
iv?“ spurði hún þegar eg
Lórtis 5 Criiiistusip —
Framh. af 3. síðu.
ar Víðdælingar komu til byggða
símuðu þeir austur i Vatnsdal og
kváðu hryssuna vera á heiðar-
löndum Vatnsdælinga sem stæði.
Félck þá Lár.us í Grimstungu
ungan léttleikamann úr dalnum
með sér íram á heiði og höfðu
með sér hesta. Þegar þeir voru
komnir nokkuð úr byggð sjá
þeir til hryssunnar og þá var
það, sem Lárus fékk ungmenn-
inu — félaga sínum — tauminn
á hesti sínum, en klæddi sig sjálf
ur úr fötum og tók á rás á eftir
hi’yssunni.. Og það var Lárus,
sem yfirbugaði þeíta villta dýr
og fékk rekið það niður í heima-
land, þar sem hagar voru nógir.
Siðasta sagan, sem mér var
sögð af Lárusi, skeði i fyrravet-
ur. Þá Var Lárus 68 ára að aldri.
Seint í janúar þá um veturinn
var flugvél leigð úr Reykjavík
ti-1 þess að skyggnast eítir hvort.
stóð eða sauðfé kynni einhvers
staðar að leynastA afrétú'U'iönd-
um. Leitarmenn sáu ,þá ýr flug-
vélinni tryppi einsamallt norðan
við Stórasand í högum þeim,
sem Sandfellsflá er nefnd. Þang-
að er alllöng leið frá Grims-
tungu en talið samt fært að kom
ast fram og til baka á einum
degi ef hann er vel nýttur og
gangfæri gott. Voru þá sendir
tveir friskleika piltar á bezta
aldri að sækja ti-yppið. Komu
þeir til baka seint um kvöldið,
þreyttir mjög eftir langa og erf-
iða göngu, en höfðu einskis orð-
ið vísir. Daginn eftir bjóst Lár-
us til ferðar, og það var hann,
sem kom með tryppið heim að
staddri hlóu og dæmdu í
máimu. — Það heyrðust
þrúmu.r og þungur gnýr frá
fjöllunum.. Það var frá
skriðjöklunum, sem hröp-
uðu cg brotnuðu í smátt.
Þeíta var yndisleg græn-
lenzk sumarnótt.
að stíga upp á hið
forna svið og syngj^. Smð-
unnn veitti henni uppörf-
un. Og allt í kring var
hrópað og klappað alveg
eins og gert var hér fyrir
þúsund ái’um. Þetta atvik
kalíar fram í huga rnér
löngu gleymda mynd.“
var fullur cg ljómaði. Nu
hafa þeir eyðimörkma að
baki sér og í kvöld sitja
þeir undir háu pálrnatré og
kaupmaðurinn ungi. silur.
hreyfingarlaus og hugsar
um konuna sína fögru,
hvíta ilmandi blómið hans,
sem er hinum megin við
eyðimörkina. Hann lyftir
höfði sínu.... þarna fór
ský fyrir mánann og eg
heyrði ekki meira.
kvöldi og sá ekki á honum mæði
né þreyta frekar en um morg-
uninn þegar hann lagði af stað.
En ótrúlegasta sagan er samt
sú, að hálfsjötugur að aldri hafi
Lárus hlaupið uppi unglömb
unvörpum I haga til þessa að
marka þau. Og það þarf meir en
meðal spretthlaupara til að leika
það eftir. — Þ. J. j