Vísir - 16.02.1959, Side 10

10
VÍSIB
27
föofin heit
SKALD5AGA EFTIR MARY ESSEX
Hugsum okkur ef hann byði henni út með sér síðar — hvað
mundi Hugh segja um það?
Þau gengu um garða, með mislitum ljóskerum dinglandi á trjá-
greinum. Ljósadýrðin í Monte Carlo var undursamleg á svona
kvöldi, maður skyldi halda að þetta væri gert í tilefni af stórri
sýningu. Eða það væri í leikhúsi. Fallegu litirnir, ilmurinn, lágvær
hljóðfærasláttur í fjarska — allt þetta var bakgrunnur, en trén
gnæfðu óbifanleg við næturhimininn voru eins og leiksviðstré,
skorin úr pappa, kringum atburði kvöldsins. Colin og Hugh töl-
uðu saman, en Candy tók eftir að Hugh var hlédrægari en hann
átti að sér.
Colin fór inn á undan, inn í uppljómaðan veitingasal þar sem
strokhljómsveit lék lágt ítölsk kvöldljóð — þau minntu á síkin
í Venezia.
Var það hugsanlegt að hún ætti eftir að koma til Venezia
""með Colin?
Hátt var undir loft í veitingasalnum og allir gluggar opnir,
þetta var eitthvað annað en klausturloftið í spilabankanum. Við
borðin sat kátt fólk í hátíða,skapi og var að borða. Hér var yngra
fólk, sem gat notið lífsins án þess að gripa til lukkuhjólsins og
>- æsiáhrifa fjárhættuspilsins.
Þau fengu sér lítið borð í einu útskotinu, þar sem lítil Venusar-
mynd brosti til þeirra úr horninu. Hugh sat á hægri hlið Candy
og Colin til vinstri, og hún gat ekki stillt sig um aö bera þessa
tvo menn saman. Hugh var langleitur og mjóleitur, með alvarlega
drætti í andlitinu, sem minnti hana á myndirnar af fornhetjum
Rómerverja, sem hún hafði séð í Brítish Museum. Cohn var því
likastur að hann hefði spánskt blóð í æðum. Hann var með þétt
blásvart hár og brún augu, sem stundum gátu sýnst svört, þau
voru alltaf aö breyta um lit. Bros lék aö jafnaði um lostafullar
varirnar, og Candy hugsaði til þess hve oí't þessar varir hefðu
snert munna hennar, augu og axlir — stundum svo fast aö hún
hafði fengið rauða bletti — en Hugh hafði aldrei kysst hána nema
á handarbakið. Varlega, eins og rann væri hræddur um að meiða
hana. En þegar hann hafði sótt hana í greipar hafmeyjunnar
hafði hann ekki veriö smeykur við að beita kröftunum — þegár
hún var komin að drukknun og hann lagði lif sitt í hættu til að
bjarga lífi hennar.
— Líður þér. vel, Candy, sagði Colin og klappaði henni á
höndina. Hann beið ekki eftir svari, hann hafði tekið matseðil-
inn og var farinn að panta. Hann var alltaf vanur að gera það
sjálfur, Candy mundi þaö núna. Hann hafði alltaf haft gaman
af aö velja réttinn sjálfur, án þess aö ráðfæra sig við gesti sína.
Nú bað hann um kjúkling, melónur og smákökur með kaffinu.
Og svo auðvitað kampavín, hér drukku engir annað.
Þegar þjónninn var farinn hallaði hann sér aftur í stólnum
og horfði yfir salinn. Svo beygöi hann sig að Candy og sagði:
■— Þú verður að segja mér hvernig þið kynntust.
— Úti í Miðjarðarhafi, svaraði Hugh og kveikti sér í vindlingi.
— Neðan undir kletti, sem sagan segir að afbrýðisöm hafmey
sitji á og ginni ungar fallegar stúlkur til sín til að drekkja þeim.
Candy hafði synt of langt frá landi og var nærri því komin í net
hafmeyjarinnar.
. — Það var einkennileg tilviljun, sagði Colin.
— Já, merkileg ráðstöfun örlaganna, sagði Hugh. En svo lét
hann Candy segjá frá atburðinum, hvernig allt hefði gerst.
Mér var ómögulegt að vera í London lengur, sagði hún. — Eg
varð að komast burt frá öllu saman. Eg var afar bág.
— Það skil eg vel. Eg var ekki á marga fiska heldur, sagði
Colin. — Eg tók mér fari með fyrstu flugvélinni sem eg náði í,
og flýði, eins og karlmenn eru oftast vanir að gera.
— Einmitt. Eg gat ekki gert það sama, en eg gerði það næst
bezta — og sótti um starf erlendis og fékk það. Eg átti að annast
um litla telpu, sem hét Diana Jackson, og mér datt vitanlega
ekki í hug, að nokkurt samband væri milli hennar og málaflutn-
ingsmanns þíns. Diana hafði haft lömunarveiki og þurfti sam-
fylgd til Suður-Frakklands — þannig komst eg hingað.
Nú kom kampavínið og þau lyftu glösunum þegjandi. Var
hljótt t\m stund, en svo sagði Colin rólega: — Það versta við
þennan heim er að hann er alltof lítilh Hann átti erfitt með
að hafa augun af Candy — og Hugh sat og horfði á þau og horfði
svo alvarlegur á hverja svipbreytingu þeirra að Candy langaði
til að hrópa: Horfðu ekki svona á mig! Eg hef rétt til að elska
Colin, eg hef alltaf elskað hann, eg hef aldrei farið leynt með
það! En horfðu ekki svona á mig, Hugh.... En hún sagði ekki
eitt orð. Colin mun hafa tekið eftir að hún var ólgandi og ætlaði
að bæta úr því, og sagði:
— Fiiinst ykkur ekki að við ættum að strika yfir þessi mála-
ferli? Þau voru okkur öllum til kvalar — ekki sízt mér, sem missti
föður minn síðasta daginn. Það fékk mikið á mig.
— Eg veit það, Colin. Eg vorkenndi þér mikið, sagði Candy lágt.
Hugh ’slökkti í vindlingnum, þó ekki væri hann nema hálf-
reyktur, og kveikti strax í öðrum. Honum var auösjáanlega órótt,
hendurnar voru alltaf á iði, og nú hafði hann ekki málaflutn-
ingskuflinn að fela þær í, eins og foröum.
— Hvernig gengur heima á óðalinu, spurði hann Colin, nán-
ast til að vera ekki alveg utan við samtalið.
— Ekki vel, svaraði Colin, og talaði fremur til Candy en hans.
Eg man að þú varst einu sinni að tala um græn augu og kven-
fólk. Hún móðir mín er með græn augu. Og kettir líka.
Candy gat ekki stillt sig um að líta til Hugh við og við. Konan
hans var með græn augu líka. En Colin hélt áfram:
— Mamma er enn í aðalhúsinu. Eg get ekki fengið hana til að
flytja í ekkjusetrið í garðinum. Þaö er ljómandi gott hús, og
þar ætti hún að vera núna. Hún er gigtveik og uppástendur að
saggi sé í húsinu — og svo sé það líka of lítið og gamaldags. Hún
hefur allskonar mótbárur á takteinum.
— Væri ekki hægt aö breyta húsinu? spurði Hugh og slökkti
aftur í vindlingnum.
— Ekki þannig aö það veröi eins og mamma vill hafa það.
Húsið' er friðað og þess vegna má ekki breyta því nema lítið. En
eg álít að úr því að það var ,nógu gott fyrir ömmu mína þá sé
það boðlegt handa móður minni líka. Amma mín kvartaði aldrei
undan sagga. En mamma hefur tekið það í sig að vilja ekki
flytja.
— Þú verður að setja hart móti hörðu, sagði Candy. — Það
er ekki nema rétt og sanngjarnt að þú búir sjálfur í aðalhúsinu.
Það er yndislegur bústaður.
— Auðvitað ætla eg að búa þar. Eg vil hafa samkvæmi og sjá
vini mína hjá mér þar. Eg vil njóta lífsins meöan eg er ungur.
Þið hafið elcki hugmynd um hve andstyggilegt það er að eiga að
búa með móður sinni.
— Það get eg ofurvel ímyndað mér.
— Og svo getur enginn fullyrt að eg verði piparsveinn alla
æfi.... Colin sótti í sig veðrið.... — og að eiga að fá konu í
húsið með mömmu — nei, það tek eg ekki í mál. Mamma getur
ekki á sér setiö, en slettir sér fram í alla skapaða hluti. Eg verð
enn meir var við það síðan faðir minn dó.
Það var kominn svo mikill hiti í hann að hann hafði gleymt
Candy.
Átti aö skilja þetta svo, sem hann væri í þann veginn að trú-
lofast laí'ði Katharinu? Honum lá að vísu illa orð til móður
sinnar, en h\aö það' mál snerti mundi hann eflaust láta að vilja
liennar?
— Er það svo að skilja að þér séuð í giftingarhugleiðingum?
spurði Hugh. Spurningin kcm í r.lveg sama tón og hann hafði
notað í réttinum.

Mánudaginn 16. febrúar 1953
MAFÍAN -
Framh. af 9. síðu.
hverjir, er nú nokkurn veginn
vitað mál, en það er ekki auð-
gert að fá þá sakfellda. Réttar-
farskerfi okkar stendur höllum
fæti í viðureign við hið flókna
og krókótta skipulag Mafíunn-
ar.
Sem dæmi í þessu sambandi
má nefna, að um helmingur
allra sektardóma í Bandaríkj-
unura byggjast á aðstoð sögu-
manna, slúðrara. Mafían bind-
ur tungu manna; áhættan er
of mikil.
Áhugi á málum
kirkjunnar.
Cussack lögregluforingi seg-
ir ennfremur: „Til þess a<3
vinna sér álit hjá almenningi
og koma ár sinni vel fyrir borð
við löglegan atvinnurekstur,
og til að dylja glæpastarfsemi
sína, haga meðlimir Mafí-
unnar sér samkvæmt velhugs-
uðu siðakerfi og setja fólk úr
öllum stéttum ef unnt er í
þakkarskuld við sig. Starfsað-
ferðir þeirra útheimta áhuga
og afskipti af opinberum mál-
um og málum kirkjunnar.
Þeir gefa opinberlega og rausn-
arlega til ýmiskonar líknar-
starfsemi og lifa á .yfirborðinu
einföldu og ráðvöndu fjöl-
skyldulífi. Þeir eru alltaf til-
búnir til að skemmta og gera
;,réttu fólki“ greiða.
Og svo að síðustu, til þess
að svara fyrstu og þýðingar-
mestu spurningunni um hið
volduga ríki glæpanna. Hin
vaxandi auðlegð Mafíunnar á-
samt liinu næstum ógagnrýn-
anlega skipulagi félagsskapar-
ins er nokkur skýring á hinu
einkennilega ósaknæmi. sem.
hann hefur notið hingað til —•
og virðist ætla að njóta um
alllangan tíma ennþá.
É. R. Burroughs
TARZAN
21525
THE OLI7EK MAN SFOKE. ’ /OU FAVE
E-EEM HIGHLY KECO/AMEMPEP, UOHN-
SON, ANP VCfJZ PAF&iZS SEEM IN
OEPEK *
i Það var eldri maðurinn
í
J iem talaði. „Það heíur verið
[_ mælt með. þér Johnson og
skilríki þín virðast vera í
bezta lagi.“ „Hvítur veiði-
maður verður að hafa gott
orð á sér, herra Laver, svar-
aði hinn. „Eg kann verk
mitt.... og eg er viss um að
eg get sýnt
æsandi.“
þér ýmislegt
Mikið um iðrakvef.
En mislingar í rénum.
Umferðarkvilli sá, scni
flesta þjakar í bænum um þess-
ar mundir, er iðrakvef, öðru
nafni magaveiki. Einnig geng-
ur kvef víða um bæinn. Misl-
ingax-, sem gengið hafa nú all-
Iengi, eru nú rnikið að ganga
niður, og má segja, að þeir séu
að mestu um garð gengnir.
í samtali við skrifstofu borg'-
arlæknis í moi'gun spurðist
fréttamaður fyrir um það,
hvort leikflokkur Menntaskól-
ans, sem var á ferð austan-
fjalls um helgina og veiktist
snögglega á heimleið, mundi
hafa verið gripinn þeim sama
magakvilla, sem nú gengur hér,
eins og fararstjórinn taldi í yf-
irlýsingu út af frétt um þessa
leikför. Aðstoðarlæknir borg-
arlæknis kvaðst ekkert ákveðið
geta sagt um það, en ólíkleg't
mætti telja, að svo stór hópur
hefði veikzt svo skyndilega af
iC.akvefi, heldur hlyti hér að
hafa verið um einhverskonar
matareitrun að ræða. Það kæmi
heim við það, aS þeir Mennta-
skólanemar hefðu veikzt nokkr
um klukkustundum eftir að
þéir mötuðust, og batnað innan
sólarhrings eða svo. Iðrakvefið
stæði hinsvegar miklu lengur
yfir og því fylgdi allhár hiti.