Vísir - 18.04.1959, Blaðsíða 5

Laugardaginn 18. apríl 1959
VfSIB
$
Eg heiti Herris, sagði gestur-
inn. Þér munið kannske eftir
mér.
Smith lögreglufulltrúi leit
rannsakandi á manninn. Þetta
var gráhærður, roskinn maður,
angistin skein úr augum hans.
Hann var vel klæddur, en það
var greinilegt að föt hans voru
ekki saumuð á Englandi. Jakk-
inn og buxurnar gátu vel verið
frá Marseilles eða jafnvel
Kairo.
— Því miður kem eg yður
ekki fyrir mig, herra ....
— Kallið mig ekki herra,
sagði Herris í sársaukakennd-
um, kaldhæðnislegum tón. Eftir
nokkur andartök munuð þér
ekki titla mig þannig. Eg er
kominn í tilefni af morðinu á
George Bathridge, sem var
myrtur fyrir fjórum árum.
Smith svaraði ekki strax.
Hann vissi hve gagnlegt það
var að láta slíka gesti tala út
og létta á hjaría sínu. Hann
leit til lögregluþjónsins, sem
sat fram við dyrnar. Hann stóð
nú upp og fór út úr herberginu.
— Fáið yður vindling, ef þér
viljið, sagði hann.
— Það, sem eg vildi segja . .
— Andartak, herra.
Fulltrúinn, sem var rauð-
birkinn maður með grá, köld
augu, sýndi engin merki eftir-
væntingar og það var erfitt að
gera sér grein fyrir hugsunum
hans. Hann sat nú þarna hreyf-
ingarlaus unz lögregluþjónn-
inn kom aftur inn og lagði
skjalamöppu á borðið fyrir
framan hann. Hann blés af
henni rykinu og settist svo aft-
ur á stólinn sinn.
Fulltrúinn opnaði hana og
blaðaði stundarkorn í skjölun-
um. Á efsta blaðinu var stutt
yfirlit um málið.
mjög ríkur og á sem auðveld-
astan hátt.
— Það er svo sem ekkert
einsdæmi, greip fuíltrúinn
fram í.
— Og eg varð ríkur, sagði
Herris. Eg græddi hálfa milljón.
— Það er samt eins og það sé
ekki löngunin í að græða, sem
veldur áhyggjunum, lieldur
erfiðleikarnir að afla fjár. Á
meðan við Moira létum hverj-
um degi nægja sína þjáningu,
og létum okkur aðeins dreyma
um að verða rík, vorum við
hamingjusöm. En það var okk-
ur ekki ljóst. Eg var einn af
þeim, sem dreymdi urn að
finna óskasteininn. Eg sé núna
hve heimskur eg var. Mig
dreymdi um að einhver ætt-
ingi eftirléti mér mikinn arf,
eða að eg gerði mikla uppfinn-
ingu, eða ynni í getrauna-
keppni. Og það fór nú svona.
Nú vitið þér það.
Fulltrúinn fitláði við möpp-
um auglýsingatækni og mark-
aðsútlit og dreifingaraðferðir
og allt það — sem ég hef ekki
hundsvit á — og svo blés hann
á allar uppástungur mínar og
mér fannst ég vera heimsins
mesti heimskingi. Hann var
sannarlega hrifinn af móttök-
unum, það er rétt. En ekki af
húsbóndanum. Af Mira — hús-
móðurinni.
Fyrsta mótið leiddi til annars
og hins þriðjá. Svo kom að því
að það vorum ekki við bæði, er
hann hitti, heldur bara Moira.
Já, nú vitið þér ...
— Já, sagði fulltrúinn.
— Stundum, hélt Herris á-
fram, lagði ég uppfiriningaheila-1
brotin á hilluna og fór að stunda
getraunakeppnina aftur til þess
að reyna að láta drauminn um
auðævi rætast. Og þá kom
heþpnin til mín. Eftir tvo mári-
,uði vann ég 40 þúsund pund. En
það, sem ég vildi, 'var ekki bara
áð eigriast svolitla peninga. Eg
tekið mig við nefið. Þegar mað- | Herris ætlaði varla að ná and-
ur er búinn að tapa öllu og er anum: — Aðrar kúlur? Önnur
orðinn örviriglaður, er manni tegund?
gjarnt á að gruna hvern sem er
og gera hvað sem vera skal.
— Og eina nóttina — þér
hafið dagsetninguna þarna —
ók ég heim til Bathridge og
hafði skammbyssu með mér. Eg
ætlaði að hræða hann og neyða
hann til að greiða mér sinn
hluta af tapinu. Eg veit, að það
var það eina, sem ég hugsaði
um. En meðan ég beið fyrir ut-
an húsið og var að hugsa mig
um hvað ég ætti að segja við
hann — því ég hafði ekki lagt
|það niður fyrir mér eða gert
neina áætlun — þá opnuðust
útidyrnar og Moira kom hlaup-
andi út og hvarf upp í strætis-
vagninn. Þá sá ég rautt.
Dyrnar stóðu enn opnar'og ég
gat gengið rakleitt inn 1 húsið
og skaut Bathridge til bana þar
sem hann sat og hallaðist fram
— Bathridgemálið, tautaði
hann. Já, herra Herris.
— Eg er kominn hingað til
þess að meðganga: Það var eg,
sem drap Bathridge.
■ — Einmitt það, herra He'rris.
—■ Hlustið nú á mig, sagði
Ilerris, sem var farinn að ó-
kyrrast. Eg er ekki einn af
þeim, sem telja sér trú um það,
sem ekki er. Eg er John Herris.
Hérna er vegabréfið mitt. Eg
skaut George Bathridge til
bana. Það er allt og sumt, sem
eg hef að segja.
Fulltrúinn leit enn yfir skjöl-
in, éri'léit svo upp og sagði: —
Eg''skil. En því ekki að segja
mér alla söguna, segja mér
hvern.ig þétta gekk til allt
saman.......
,— Eg skal meðganga allt og
skrifa undir nauðsynleg plögg.
Er það ekki nægilegt?
— Við skulum nú athuga
það nánar. Það e_r nú samt
betra, að þér segið mér þetta
alít fyrst. með yðar eigin orð-
um.> Segið mér; annars, eruð
þér búinn að hitta konuna yð-
ai ?
Herris hrökk við.
— Ha — nei. Eg kom til
London í dág flugleiðis. Það er
líka' eins gött' áð eg hitti hana
ekki. Eg veit ekki einu sinni
hvar hún e.iv.piðurkomin.
Ja, við gætum nú hjálpað.
yður til 'að finna hana, skaut
fulltrúírin inn í.
Lögregluþjónninn stóð upp
af stólnum, án þess að Herris
yrði þess var, og fór út. Herris
kveikti sér í yindlingi.
— Eg ér' máSi^r, sem ætláði
jbð verða' ríkur skyndilega,
una án þess að taka augun af
Herris og kinkaði kolli. -
— Jæja, það er mestur part-
ur sögu minnar skráðúr í þess-
um skjölum, hélt Herris áfrarri.
En nú kemur það, 'sem þar
vantar. Áður en eg byrjaði að
taka þátt í getraununum,
| reyndi eg við uppfinningar. Það
var ekkert rangt við það, Mað-
ur getur grætt mikið fé á upp-
finningu, ef maður hittir nagl-
ann á höfuðið. Eg vissi nóg um
það, þar sem eg vann hjá
Bathridge. Hann kom með ýms-
ar uppfinningar og græddi
stórfé á þeim í verksmiðjunni
sinni í Hounslow. • ■ ■
— Eg gerði ýmsar smá upp-
finningar, en það var ekkert
sem dugði. Of mikill fram-
leiðslukostnaður. Maður finn-
ur upp snjallan hlut,'en það er
ekki hægt að selja hann fyrir
meira en shilling en fram-
leiðslukostnaðurinn er einn og
hálfur shillingur. Þá bjó eg til
ódýra slökkvitækið mitt, það
var ekki stærra og litlu dýrara
en sóda-sifon og auðvelt í
meðferð. Nú hélt eg að allt væri
klappað og ■ klárt. ' Eg bað
Bathridge að koma heim til
mín og borða kvöldverð með
okkur hjónunúni eitt kvöldið.
Eg gerði mér vonir um að
hann mundi sjá hve slökkvi-
tækið væri góft og vi.lja vera
með í að framleiða það.
— Forstjórinn kom til kvöld-
verðarboðsiris,: býst eg við,
sagði fulltrúinn og kinkaði
kolli. ■- 1- •' -*
— Já, sagði-Herris kuldalega
og þér þekkið það hvernig hin
fórnfúsa og glæsilega kona vill
alltaf reyna að gera allt sem
allra bezt, svo .áð ’fo'rstjórinn,
sem maðurinn hennar vinnur
hjá, verði sem ánægðastur með
móttökurnar. Og Bathridge
varð sannarlega hrifinn. Ekki
af úppfinningunrii fniririi. Þegr-
ar hanh var búinri. að líta á
gripinfi talaði harin larigá lengi
vildi gera eitthvað — láta eitt- á borðið. Tvö skot. Og svo hljóp
hvað liggja eftir mig eins og
Bathridge. Eg vildi verða mik-
ill maður í augum Moira, ekki
bara hamingjusamur. Skiljið
þér hvað ég meina? Okkur Bath
ridge kom enn vel saman, ég
sá um það. Svo fór ég að tala
um uppfinninguna við hann aft-
ur'. Og nú var komið annað
hljóð í strokkinn — hann 'ýtti
henni ekki frá sér. í þetta sinn.
Ekki núna, þegar ég átti 40 þús-
und pund til að spýta.í bauk-
inn.
/ - • ' ' '' - ‘ >
— Við — eða réttara sagt
hann — stofnaði félag. Hvernig
því var fyrirkomið veit ég varla,
andvárpaði Hanás , "eða hvernig
það vár tengt öðrufri fyrirætluri-
um Bathridges, það 'fékk ég
aídrei að vita. Eg er vei’kfráeð-
ingur. En það fór allt fjandaris
— Já það var einmitt það,
herra Herris. Bathridge — sem
var flæktur í fleiri snörur en þér
gerðuð yður grein fyrir — skaut
sig sjálfur í hjartað, nákvæm-
lega klukkutíma áður en þér
komuð á vettvang og skutuð að
honum tveim skotum. Hann
skildi eftir bréf. En, sjáið þér,
hann var í rauðum morgunslopp ■
og þess vegna sáuð þér ekki
blóðið. Konan yðar hafði farið
heim til hans til þess að segja
skilið við hann fyrir fullt og
allt. Það segir hún að minnst*
kosti í framburði sínum og
trúi henni. Auðvitað varð hennl
mikið um að koma þarna að
honum og hljóp leiðar sinnar . ..
alveg eins og þér. Annars ætt-
uð þér að losa yður við þessa
byssu. Þér eruð hvort eð er eng-
in skytta og munduð ekki bana
einni kanínu ef þér skjótið allt-
af svo illa.
En ég vil ekki tefja yður,
herra Herris, konan yðar er bú-
in að bíða nógu lengi.
ég út. Og nú hef ég sagt yður
allt.
— Allt? spurði fulltrúinn og
kímdi.
— Já, ja, þér viljið kannske
fá að vita hvernig ég komst óséð
ur burt, sagði Herris. Það varjj^ er óskað'
í hæsta máta undarlegt. Það
skeði — ég bara fór burt — í
fer,ðalag — ég fór leiðar minn-
ar. ......
Eg var með nokkur þús. pd.
og vegabréfið mitt. Eg veit ekki
til þess að neinn hafi séð mig
þegar ég ók út til Elsfield og
byssuna_ hef ég átt í mörg ár.
Eg er’búinn að flakka um í
Frakklándi, Ítalíu, Afríku — og
nú er ég kominn aftur. Eg vil
gera . éndi á þetta, gera þetta
upp — gera upp við Moira og
við.samvi.zku mína. Eg er reiðu-
Eftirmaður
Adenauers....
Framh. af 1. síðu.
tveim húsbændum í framtíð-
inni — kanzlaranum og for-
setanum. En Adenauer byggir
þessa fyrirætlun sína um aukin
völd forsetanum til handa á
því, að sá hluti stjórnarskrár-
innar, sem fjallar um valdsvið
og verkefni forsetans er orðið'
nokkuð óljóst, svo að hægt er
að túlka hann á ýmsa vegu, ef
til. Þegar við vorum búnir að, búinn að tak aút mína hegningu
byggja verksmiðjuna og kaupa
nauðsynlegar vélar til þess a.ð
geta framleitt slökkvitækið,
kom Ameríkani fram á sjónar-
sviðið og sagðist eiga einka-
leyfið á slökkvitækinu. Það
voru mínir peningar, sem fuku,
ekki peningarnir hans Bath-
ridges. Mig grunaði þá strax að
Bathridge hefði stolið hugmynd
minni, gert nokkrar breytingar
og selt einkaleyfið til Banda-
ríkjanna.
— En hvernig svo sem það
var. Eftir að hafa loksins eign-
ast eitthvað, átti ég nú ekki
neitt. Ekki einu sinni Mnira.
Ekki einu sinni sjálfsvirðigu.
Það hafði sýnt sig, að Bath-
ridge var snjallari en ég, þegar
allt kom til alls.
— En hefur frú . .. reyndi
fulltrúinn að skjóta inn í.
— Það er bezt að ég ljúki máli
mínu, greip Herris fram í fyrir
honum. Þér hafið beðið mig að
segja frá öllu. Eg er búinn að
hafa fjögur ár til að hugsa um
þetta og gera allt upp við mig,
Moira hafði enga ástæðu til að
gruna Bathridge um að hafa
Lögregluþjónninn var kom
inn inn aftur og hafði lagt blað
á borðið fyrir framan fulltrú-
ann, sem las það nú og kinkaði
koíli.
— Jæja, sagði Herris undr-
andi, hvað nú?
— Hvað nú? sagði fulltrúinn.
Ef þér viljið þiggja gott ráð, þá
skuluð þér nú fara beina leið
heim til konunnar yðar. Þetta
er seinasta heimilisfang hennar
og ég held að þér munið finna
hana þar.
Hann rétti Herris blaðið.
— En það, sem ég hef sagt, er
sannleikurinn og ekkert nema
sannleikurinn.
— Það er rétt, samsinnti full-
trúinn. Að minnsta kosti eins og
þér haldið að hann sé. Eg vil
þakka yður fyrir að hafa upp-
lýst málið til fulls, en það olli
okkur nokkrum heilabrotum á
sínum tima. Eg meina þessar
tvær aukakúlur, sem við fund-
um í skrokknum á hinu.m dauða
— kúlurnar voru annarrar teg-
undar — öðru vísi en þær, sem
ollu. daúð'.>ans ,,,;
Mörgum stuðningsmönn-
um Adenauers lízt ekki á, að
hann skuli ætla að auka
vald forsetans, finnst stefnt
í hættulega átt með því
nióti. Ottast menn jafnvel,
að Adenauer hafi { hyggju
einshverskonar föðurlegt
einræði yfir flokki sínum og
stjórn hans.
Þá er einnig togazt á um það,
hver eigi að taka við embætti
kanzlara, verða eftirmaður
Adenauers, þegar hann hverfur
úr því í september. Koma að-
eins tveir menn til greina —
báðir atorkumenn miklir. Það
eru Franz Etzel, fjármálaráð-
berra, og Ludwig Erhard, efna-
■ hagsmálaráðherra, en hann er
miklu þekktari fyrir utan
landsteinana, því að honum er
þakkað þýzka „kraftaverkið“,
sem svo hefur verið kallað,
endurreisnin eftir stríðið og
einkum síðasta áratuginn.
Almennt er álitið, að
Etzel hafi betri möguleika,
þar sem hann nýtur stuðn-
ings forvígismanna þunga-
iðnaðarins, e.n almenningur
mun hafa meiri trú á Erhard.
Hinsvegar munu margi;
telja, að hann megi ekki
hverfa úr embætti því, sem
hann hefur gegnt að undan-
förnu.
Þetta -mun verða eitt þeirra
mála, sem rædd verða á bökk-
um Como-vatns á næstunni,
þegar Adenauer fær heimsókn-
ina, og það' er hald manna, að
úr því vefði skorið, hver verði
eftirmaður Adenauers, hvort
sem það verði látið upp þá
þ.egar eða ekki.