Vísir - 19.05.1959, Blaðsíða 4

VlSIR
Þriðjudaginn 19. maí 1959
^ÍSIK.
DAGBLAS
Otgefandl: BLAÐAOTGÁFAN VlSIR H.F.
yitlr kemur út 300 daga á ári, ýmist 8 eCa 12 blaðsíöur.
Ritstjóri og ábyrgðarmaður: Hersteinn Pálsson.
Skrifstofur blaðsins eru í Ingólfsstræti 3.
Ritstjómarskrifstofur blaðsins eru opnar frá kl. 8,00—18,00„
Aðrar skrifstofur frá kl. 9,00—18,00.
Aígreiðsla: Ingólfsstræti 3, opin frá kl. 9,00—19,00.
Sími: (11660 (fimm línur)
Vísir kostar kr. 25.00 í áskrift á mánuðl,
kr. 2.00 eintakið í lausasölu.
Félagsprentsmiðian h.f.
Eituriyf á dagskrá.
Fyrir nokkrum dögum var frá
■því skýrt í blöðum bæjarins,
að tvær stúlkur hefðu fund-
izt rænulausar á götu í vest-
. urbænum. Vöktu þessi tíð-
indi mikla athygli og óhug
sló á marga, eins og vonlegt
! er, því að fullyrt var, að
stúlkur þessar hefðu verið
| undir áhrifum eiturlyfja og
I jafnframt var því næstum
j slegið föstu að eiturlyfin
L hefðu verið fengin hjá her-
mönnum.
pað eru vissulega uggvænleg
tíðindi að ungar stúlkur, eða
hver sem er, skuli finnast
£ liggjandi á almannafæri eða
, annars staðar vegna neyzlu
j eiturlyfja. Það brást því
, aheldur ekki, að lögreglu-
j rannsókn var hafin í máli
, þessu, og er henni nú lokið,
j að því er mönnum skilst.
-i, Skylt er og að rannsaka slík
J mál ofan í kjölinn, og skipt-
I 'ir að sjálfsögðu engu, hvort
J í hlut eiga íslenzkir menn
eða útlendir eins og talið
var. Virðist sannað að rann-
sókninni lokinni að þarna
hafi ekki verið um eitur-
; lyfjaneyzlu að ræða, heldur
, hafi stúlkurnar neytt svo
j mikils áfengis, að þær urðu
j ósjálfbjarga, og er slíkt, því
miður, ekki ný bóla'í þessu
mikla menningarlandi. Þó
eru enn á lofti fullyrðingar
* um eiturlyfjaneyzlu.
Út af máli þessu, sem hér verð-
ur að sjálfsögðu enginn dóm-
ur á lagður, hafa spunnizt
ýmsar sögur. Upphrópanir
hafa sézt á prenti um það, að
! óskapleg eiturlyfjaneyzla
væri hér orðin almenn, og
skiptir þá auðvitað engu,
hvort slíkt væri fyrir til-
verknað innlendra manna
eða erlendra. Sjálfsagt er og
skylt, að lögreglan hafi vak-
andi auga á slíku, og vitað
er, að enginn myndi finnast,
er mælti slíku bót.
Fyrir nokkru var það fullyrt í
útvarpí í áheyrn alþjóðar,
að hér í Reykjavík væri
hægt að fá öll hugsanleg eit-
urlyf, ef menn hefðu ein-
hvern áhuga fyrir slíku. Af
þeirri fullyrðingu mátti
draga þá ályktun, að eitur-
lyfjaneyzla væri meiri og al-
mennari, en menn gerðu sér
í hugarlund en sá, sem tal-
aði, blaðamaður, þóttist búa
yfir aliri þekkingu í þessu
efni. Hann bar hana þó á
borð á skökkum stað eins og
þegar var bent á í Vísi, því
að honum bar að sjálfsögðu
að láta yfirvöldunum í té
skýrslu um vitneskju sína og
hjálpa þeim til að berjast
við bölið og sigra það.
Úr þessu mun hafa orðið rann-
sókn, sem enginn veit þó um
árangur af. Yfirvöldin hafa
þagað þunnu hljóði, og verð-
ur ekki annað af því ráðið
en að blaðamaðurinn hafi
blaðrar af minna viti en
hægt er að krefjast af manni
í hans stöðu, eða rannsókn-
armennina borið upp á sker
þrátt fyrir ágæta hjálp hans.
Væri gott ef almenningi
væri látin í té nokkur
vitneskja um þessa rann-
sókn, því að vissulega kem-
ur það honum við, hvort eit-
urlyf eru eins algeng og
auðvelt að afla þeirra og lát-
ið hefir verið í veðri vaka.
Það er auðveldara að varast
hætturnar, ef menn hafa
hugmynd um, hverjar þær
eru og hversu víða þær geti
legið í leyni.
Hér með er því skorað á yfir-
völdin, að þau skýri frá því,
sem vitað er um þetta mál,
sem svo mjög hefir verið á
. vörum almennings að und-
anförnu. Það kann að vera,
að yfirvöldin haldi, að þau
geri einhverjum gagn með
því að þegja um þetta, en
það er miklum vafa undir-
orpið.
1/iiiii ingarorö:
Sölvi Jónsson.
Strangara eftiriit.
Þótt eiturlyfjáneyzla sé senni-
lega ekki eins útbreidd og
stundum er fullyrt er þó
; vitað, að hægt er að afla .
, slíkra lyfja og sagði lög-
reglan einmitt frá dæmi þess
í lok síðustU viku. Maður
einn fannst ósjálfbjarga á
Arnarhóh eftir neyzlu svo-
kallaðs „ritalins“, og hefir
lögreglan það eftir honum,
að hann hafi oft fengið lyf-
seðil fyrlr sliku lyfi og lækn
irinn jafnvel gefið lionum
1 fé til að kaupa lyfið, ef svo
. ' hefir bórið undir,
Þ^tta dæmi - virðist benda tii
þess, að nauðsynlegt sé að
hafa strangara eftirlit eri
haft hefir verið með slíkum
lyfseðlaskriftum eða af-
greiðslu í lyfjabúðum. Með
tilliti til þess er einmitt
sjálfsagt, að lögreglan verði
látin skýra opinberlega frá
því, sem upplýst varð í sam-
bandi við rannsókn þá á eit-
urlyfjaneyzlu, sem efnt var
til í vetur og vitnað er í hér
að framan. Málið er engan
veginn útkljáð þótt rann-
sókn kunni að vera lokið um
sinn ;— hver sem áránguíinri
báíirorðið.'
Sölvi Jónsson var fæddur 8.
júní 1870, d. 11. maí 1959. —
Hann var Skagfirðingur að ætt
og uppruna og alinn þar upp.
Hann giftist árið 1893 Jónínu
Gunnlaugsdóttur, sem einnig
var Skagfirðingur. Fyrstu árin
bjuggu þau í Skagafirði og á
Siglufii’ði, en fluttust svo aust-
ur á firði, Reyðjarfjörð og Fá-
skrúðsfjörð og bjuggu þar til
1920 að þau fluttust til Reykja-
víkur, þár bjuggu þau til dauða
dags. Þau eignuðust 9 börn og
eru 6 þeirra á lífi, 5 búsett í
Reykjavík en 1 sonur í Kaup-
mannahöfn. Einn son misstu
mistu þau ungan, en tvær dæt-
ur uppkomnar.
Jónínu konu sína misti Sölvi
25. júlí 1929. Var það stórt á-
fall fyrir hann og börnin, sem
enn voru í bernsku og litlu
dótturdótturina, sem þau hjón-
in höfðu tekið til sín er móðir
hennar dó. En Sölvi átti í rík-
um mæli þá kærleikslund, er
reyndi á allan hátt að bæta
börnum sínum móðurmissirinn.
Hann hélt heimilinu saman
fyrstu árin með ráðskonu, en
árið 1933 giftist hann Lilju
Matthíasdóttur, sem reyndist
honum og börnum hans fram-
úrskarandi vel. Annaðist heim-
ilið með ástúð og góðleik sem
aldrei brást til hinztu stundar
lífs hans. Fyrstu árin eftir að
Sölvi fluttist til Reykjavíkur
vann hann við brúarsmíðar, en
hvarf brátt frá því og gerðist
bóksölumaður. Eg býst við að
margir muni Sölva léttan í
skapi og fóthvatan með bóka-
töskuna, er hann arkaði um
göturnar og marga góða kunn-
ingja eignaðist hann á þeim
ferðum, Sölvi var að upplagi
glaðlyndur og skemmtinn!
Hann var góðum gáfum gædd-
ur og mjög bókelskur, var vel
hagorður og kastaði oft fram
stökum.
í janúar 1926 gekk Sölvi i
stúkuna Eininguna nr. 14 og
var félagi hennar til dauða-
dags. Hann var sannur og góð-
ur templar og lét sér annt um
haf stúku sinnar og G.T.-Regl-
unnar allrar. Gegndi embætt-
um í stúku sinni og var oft kos-
inn fulltrúi hennar á æðri stig
(trúnaðar- og ernbættisstig).
Hann var heiðursfélagi stúku
sinnar. Sölva var- bindindis-
málið hjartansmál. Hann var
in sem áfengið orsakaði. Fonur
óhapp, böl og niðurlægingu
þess að hefta allt þetta ólán, af-
stýra óhöppunum og þerra tár-
in sem áfengis orsakaði. Konur
hans báðar voru honum sam-
hentar í þessu og unnu með
honum að því, sem öðru, er
hann hafði áhuga á. Sölvi var
trúrækinn. Trú hans var hrein
og traust hans á góðum guði
einlægt, Hann var viss um að í
öðru lífi fengi hann aftur að
hitta horfna ástvini og þar
héldi hann áfram að starfa í
fegurra, hreinna og betra um-
hverfi, þar sem kærleikur guðs
væri aflgjafinn og leiðarstejnn-
inri. Sölvi var viðkvæmur í
lund, mátti ekkert aumt sjá
og vildi allra böl bæta. Mun
hann tíðum hafa rétt öðrum
hjálparhönd, þó hann ekki fliíc-
aði því og það jaínvel stund-
'um yfir efni fram. -1 ■ -. ^ ^
Og nú er Sölvi kvaddur heim
til þess æðra lífs er hann var
farinn að þrá. Nú voru kraftar
hans að bila, aldurinn orðinn
hár. Mörg spor stigin og mörg
handtök tekin, en fram á síð-
asta ár bar hann töskuna sína
um bæinn jafn beinn en ef til
vill ekki alveg eins léttur í
spori og fyrr.
Börnin hans þakka honum af
hjarta, hans ógleymanlegu á-
stúð, umhyggju og fórnfýsi, er
hann sýndi þeim til hinztu
stundar, og þau þakka Lilju
stjúpmóðurinni góðu fyrir á-
stúð hennar og góðleik og þá
framúrskarandi umhyggju er
hún sýndi Sölva alla tíð.
Og við stúkufélagar Sölva,
þökkum honum alla samver-
una, allar góðu stundirnar, sem
við nutum með honum og- allt
hans ótrauða starf í þágu bind-
indismálsins. Mætti Regla Góð-
templara eiga á hverjum tíma
marga slíka félaga, sem hann
var. — Svo kveðjum við bróður
Sölva og árnum honum fara-
heilla á nýjum leiðum. Konu
hans og börnum vottum við
innilega samúð. Blessuð sé
minnins br. Sölva.
Kristjana Ó. Benediktsd.
PrentaraféíagiÓ -
Framh. af 1. síðu.
ur gegnt því starfi um langt
árabil, en baðst nú einnig und-
an kosningu. Óskar Guðnason
var kjörinn varaformaður í stað
Ellerts Ág. Magnússonar, sem
hefur verið það undanfarið og
loks var Sigurður Eyjólfsson
endurkjörinn í sæti 2. með-
stjórnanda. Voru þeir allir
kjörnir með miklum atkvæða-
mun. Fyrir voru í stjórninni
Kjartan Ólafsson gjaldkeri og
Jón Ágústsson 1. meðstjórn-
andi.
Eins og Vísir gat um á sínum
tíma, ákvað fundur HÍP, sem
haldinn var rétt fyrir mánaða-
mótin, að segja upp samningi
félagsins við prentsmiðjueig-
endur frá 1. júní n.k. og var
rætt um kröfur félagsins á
fundinum í gær. Höfðu kom-
múnistar sig mjög í frammi, og
fengu þeir því til leiðar komið,
að fundurinn samþykkti að
krefjast 15% beinnar kaup-
hækkunar og auk þess meiri
fríðindi varðandi laugardaga,
en gilt hafa undanfarið.,
„Bifreiðareigandi" skrifar:
„Eg hef tvisvar eða þrisvar
skrifað nokkrar línur til birting-
ar í Bergmáli um „stöðumæla-
farganið" svonefnda, þ.e. að farið
væri út í hreina öfgar með að
fjölga stöðugt stöðumælum, svo
að það er verða gersamlega úti-
lokað fyrir menn, sem aka í
eigin bílum til vinnu, að koma
bílum sinum nokkurs staðar
: fyrir, vegna þess, að alls staðar
eru stöðumælar (eða gular rend-
! ur, þar sem bannað er að leggja
! bifreiðum), en á stöðumælastæð
um geta menn aðeins verið stutt
an tíma. Eg lit svo á, að þegar
hafi verið hér of langt gengið, og
hef áður tekið það fram, og mér
þykir vænt um, að röggsamlega
hefur verið tekið undir þetta í
öðru blaði. Það er einmitt það,
sem stundum þarf, að sem flestir
taki til máls, og að blöðin sam-
einist í baráttu, þegar með þarf.
Skylt að sjá fyrir
ókeypis staeðum?
Eg lít nú svo á, að skylt. sé að
sjá bifreiðaeigendum, sem aka
til vinnu sinnar i bænum, fyrir
stæðum, a. m. k. eigi að vera völ
á opnum svæðum, á þó nokkrum
stöðum, þar sem menn geta lagt
bilum sínum endurgjaldslaust,
þar sem þeir létta á strætisvögn-
um, sem alls ekki geta annað
fólksflutningum á viðunandi
hátt á þeim tímum, sem flest
fólk þarf að fara til vinnu eða
komast heim úr vinnu. Á þetta
ber einnig að líta. Fari svo frám,
sem verið hefur, er ekki annað
sýnna, en að þeir, sem eiga bif-
reið, verði að hætta þeirri notkun
bíla, sem hér um ræðir. Yrðu
þá allir að fara með strætis-
vögnum í vinnu og úr vinnu. —
Það yrði skemmtilegt ástand,
þar sem þegar er troðið svo i
vagnana, þegar mest er að flytja,
að þessu munu vart dæmi í
menningarlöndum.
Annar bifreiðareigandi skrifar
um „rúntarana" — og hvort
nokkuð græðist á að loka göt-
unum í miðbænum hvað eftir
annað, vegna framferðis-„rúnt-
aranna“, sem hann svo nefnir:
Það er stórfurðulegt að ekki
skuli vera hægt að finna ein-
hverja betri lausn á 'vandamál-
inu um „rúntarana" í Aústur-
stræti á kvöldin, heldur en þá að
íoka götunni alveg fyrir alla veg-
farendur. Eg verð að segja að
mér þykir það fjandi hart að
mega ekki aka þessa götu heim
til mín, þar sem ég bý í vest'ur-
bænum, ef ég skrepp eitthvað
upp í bæ á kvöldin. Þess í stað
verður maður að þola endalausa
bið í Bankastrætinu, því umferð-
in gengur helmingi hægar, þeg-
ar Austurstrætinu er lokað, og.
aka svo ýmsa útúrdúra til þess
að komast í vesturbæinn.
En þó er nú ekki því að heilsa,.
að þetta umíerðarbann nái sin-
um tilgangi, því að það er eins
og „rúntararnir" finni alltaf ein-
hverja smugu til að komast inn. _
í sitt heittelskaða Austurstræti,
fara þá eftir Pósthússtrætinu
þangað inn, og svo í eilífa hringi.
Eg á oft' erindi í verzlunarhús
í Austurstrætinu á kvöldin, og er
og er þá með ýmsa pakka og
pinkla meðferðis. Eg verð þá að-
gjöra svo vel áð parkera ein-'
hvers -. staðar langt í burtu, og
labba með þá langar leiðir til
að komast á leiðarenda.
Hvað græðist
á þessu?
Spurningin, sem ég er þá allt-
af að velta fyrir mér, cr sú.hvort
lögregtón 'lwíi' bara hremksa