Vísir - 07.07.1959, Blaðsíða 7

£»riðjudaginn 7. júlí 1959
VlSI*
t
CECIL ST. ^AfAvintún
LAURENT: ð JÍÚANS
* *
61
Teresu, hershöfoingjans og Karólinu. Kharanch rétti úr sér og gekk til hennar. — Vegna þess, að allir sjómenn trúa á töfradísar. Ef stýri
maður hefði séð yður mundi hann hafa varpað frá sér stýris-
sveifinni og kastað sér fyrir fætur yðar. Til allrar hamingju er
það bara eg, sem hefi séð yður, hvislaði hann heitum rómi. Þér
eruð leyndarmál mitt, hjartað mitt, blómið mitt, sem eg einn get
glaðst yfir á þessari unaðsnóttu.
Pilar varð næstum óglatt við að heyra hann mæla svo. Hvers
vegna kom þessi gamli api og fjasaði þannig? Henni féllu ekki
gullhamrar hans. Mamma hennar hafði eitt sinn varað hana við
smjöðrurum, — varað hana við að trúa þeim, sem mæla fagurt.
Og þegar hann snart með kné sínu kné hennar fannst henni
hann blátt áfram viðbjóðslegur. Hvað það var erfitt að skilja
fólk, sem var farið að reskjast, orð þess og gerðir. Þessi karl hefði
átt að Iiggja i koju sinni og sofið eða rýnt í sjókort), en þess í
stað fjasaði hann sem ástfanginn stráklingur.
— Yður er vonandi ekki kalt, sagði skipherrann, er hún reyndi
að hörfa frá honum. Vitið þér, að kaldur vlndar næturinnar geta
skaðað vlðkvæmt blóm sem yður.
— Það má vel vera, en eg er ekki viðkvæmt blóm, sagði Pilar
stuttlega.
— En athugunarieysið, ungfrú, sagði hann, hvernig dettur
yður í hug að koma upp á þilfar um miðja nótt, í kápunni einni
yíir líni yðar. Ó, yður er ískalt.
Hann hafði tekið til að rausa þetta, er hann haíði hneppt
efsta knappi kápunnar svo að nærri naktar herðar hennar komu
í ljós. Og nú þuklaði hann um nakinn háls hennar og herðar.
Pilar varð óróleg. Undarlegt fólk þetta fullorðna fólk, sem alltaf
hafði áhyggjur af að maður fengi kvef eða illt . magann. Og
það versta var, að vel upp alin stúlka mátti aldrei láta orð koma
yfir sínar varir til að mótmælá hinum eldri, en mest langaði
hana til að reka honum utan undir, en það mátti hún ekki og
líklega höguðu gamlir frændur í Tyrklandi sér þannig, er þeir
vlldu koma vinsamlega fram við tmgar stúlkur.
— Já, það er sannast að segja orðið allsvalt, sagði hún. — Eg
held að það sé bezt, að eg fari aftur niður og leggi mig.
En skipherrann mótmælti þvi ákaft.
— Dettur yður í hug, að fara að loka yður inni í káetu yðar
á nótt sem þessari? Komið nær, við skulum hlýja hvort öðru.
— Af hverju eruð þér þá að hneppa frá kápunni, ef þér viljið
að eg haldi á mér hita?
Hann svaraði engu, en tók utan um hana miðja.
— Komiö, við skulum setjast í skjóli.
Svo tók hann hana og lyfti henni upp.
— Þér gætuð hrasaö á þessum ójöfnu fjölum.
Pilar barðist nú um til að losna úr faðmi Karanch. Hann
þukláði ákafar rökiun höndum og henni fannst það viðbjóðslegt,
cg þó var henni hálft í hvoru skemmt af að sjá hve nlægilegur
hann var, en í stað þess að setjast niöuf hjá henni eins og hún
liafði búist við, kastaði hann sér niður á kaðláhrúgu með hana,
og um leið strauk hann hendi eftir nöktum fótlegg hennar upp
fyrir kné. Samtimis kitlaði það hana, er skegg hans straukst
eyrnarflipa hans í myrkrinu. Og hvemig hafði henni getað
3ð viðbjóður hennar á honum var i fyllsta lagi réttmætur. Og
nú fór karlinn að haga sér öðru vísi en mamma hennar hafði
varað hana við, að gerast kynni, og minntist Pilar þess nú, er
henni eitt sinn var rekinn löðrungur. og hugðist verjast ágengni
skipstjóra með því að slá hann utan undir, en það var enginn
kraftur í högginu, og hún miðaði ekki rétt, snart aðeins viö
hennar Iinaðist við þrýsting sterklegra handa, og það var að
dottið í hug að slá „eldri herra?“
— Eg meiddi yður vonandi ekki, sagði hún óróleg.
Svarið dróst, en loks kom það.
— Eg er ekkert reiður yður, tautaði hann. Leikurinn er ekki
síður spennandi, þegar skaphitinn brýst út —
Hann byrjaði að mæla til hennar væmnum ástarorðum, hann
þuklaði um háls hennar og hnakka og litlu brjóstin undir þunnu
lininu, og um ber kné hennar. Og hann reyndi að þrýsta hinum
mjúka meyjarlikama nær sér, og Pilar vissi, að hún átti að
berjast til þess að losna úr greipum hans, en það var sem máttur
hennar linaðist við þrysting sterklegra handa, og þaö var að
byrja að vakna ástríða i huga hennar, að hún væri tekin enn
sterkari tökum, hún fylgdist ekki lengur með því, sem hann sagði,
var að sefjast af örvandi orðaflóði hans, og hún gat engin mót-
mæli borið fram, er hann lagði hana niður á kaðlana, og and-
varpaði er naktir fótleggir hennar þrýstust á kaðlana, og hann
,
A
KídLDVÖKUNNi
Það er skýrt frá því í Kirkju.
ritinu, nýútkomnu, að júgó-
slavneskt tímarit segi frá því,
að undangenginni rannsókn, að
ekki viti nema einn tíundi hluti
júgóslavneskra skólabarna,
hver Jesú sé. Hins vegar vissu'
níu af hverjum tíu, hver Stalin
var.
★
Dr. Eugen Paul Wigner einn
af fremstu kjarnorkufræöing-
um heimsins er mjög frægur í
landi sínu fyrir framlag sitt til
kjarnorkurannsókna. En hann
er líka frægur meðal kunningja
sinna fyrir framúrskarandLi'
kurteisi.
Einu sinni kom hann £
geymslustöð bíla við Prince-
ton. háskólann og hitti þar
framúrskarandi geðstirðan að-
stoðarmann. Dr. Wigner hlust-
aði rólega á langa runu af
skammaryrðum frá þessum
þrýsti henni enn fastar að sér, en fótatak barst að eyrum og
vakti hana til meövitundar. Hún sá, að skugga bar á, og kipptist manni, en löks sagði hann:
við dauðhrædd. Og nú skaut þeirri hugsun niður, að fyrst hún var j— Farið þér til helvítis, gerið
hrædd að láta sjá sig hlaut það að vera rangt, sem hún aðhafðist. l>ér svo vel!
Khai’anch hlaut að hafa hugsað hið sama, þvi aö hann sneri
höfði sínu og hvíslaði:
— Þei, þei.
Nigel Bruce, hinn blíði brezki
En þótt hann hvíslaði lágt heyrði „skugginn“ það. Hann kom °ama'lleikaii> sejm nú el látinn
. „r.:..__, kenndi ovenjulegum atburði
um það að hann fór fyrst til
nær og bjarmi frá ljóskeri klauf allc í einu myrkrið. Og nú sá
Pilar andlit Kharanch. Augu hans voru blóðhlaupin og það var
eins og þau væru að þrýstast út úr hófði hans. Hún vakaði sem
af þungum draumi.
— Varmenni, þetta mun koma yður óþægilega í koll!
Hún þreif i hár hans og reyndi að kjppa honum upp.
— Sleppið mér, gleymið ekki, að eg er skipherra á þessu skipi,
tautaði hann argur.
— Þaö verðið þér ekki lengi hér eftir. Þér verðið brátt að leita
franskrar hafnar til þess að endurnýja rnatar- og vatnsbirgðir,
og þá skal eg sjá um, að þér verðið handtekinn. Fyrst reynduð
þér að lokka mig til að taka inn svefnmeðal — og raunar heppn-
aðist það, en til allra hamingju bragðaði eg aðeins á þvi. Þernu
minni var gefinn svefndrykkur, — ennfremur dúennu þessarar
unglingsstúlku. Já, heppnin var, að eg dreypti aðeins á þessu.
Jeanette og Teresa vakna ekki fyrst um sinn. Og svo haldið þér,
að þér getið skoitð yður undan allri ábyrgð!
— Frú mín góð, ástríðuvíman var nú aiveg rokin úr honurn,
eg fæ blátt áfram ekki skilið, að frönsk kona geti ekki litið til
hliöar, þegar um dálítið ástarævintýri er að ræða. Annars hefi
eg ekkert gert litlu ser.oritunni — eg hefi ekki neytt hana til
neins.
Filar haföi einnig risið á fætur og leit niður fyrir fætur sér.
Hún stóð andspænis Karólínu.
Ameríku. Hann var gestur um
helgi á fínu ensku heimili og
ákvað að byrja laugardaginn
með því að fá sér hressandi
göngu. Þá sá hann ferskju sem
var nýlega þroskuð á tré við
veginn. Hann tók hana og át.
Svo fór hann inn í lítið gistihús
rétt hjá og ætlaði að fá sér
kaffi.
Húsfreyjunni var' mikið í
mun þegar hann kom inn. —■
Við getum varla beðið eftir
því að hitta garðnefndina í dag,
sagði hún hrifin. — Eg hefi
alltaf sagt þessum vantrúar-
mönnum að við getum ræktað
fullkomnar ferskjur hérna í
þessu loftslagi, og nú höfura
við fengið eina, guði sé lof!
Bruce beið ekki eftir að
heyra meira. Hann laumaðist
út um hliðardyr. Og degi síðan
Hvað er það í raun og veru, sem heíur gerst? sagði Karólína sigIdi hann áleiðis til Ameríku.

og sneri sér með heiftarsvip að stúlkunni
— Já,------eg veit það varla, eg gekk bara upp á stjórnpall til
þess að anda að mér fersku lofti, og svo kom skipherrann hérna,
hélt að mér væri kalt og vildi hlýja mér?
— Og var það allt og sumt?
— Já, þér megið vera vissar um það.
Karólína hló og kenndi sigurhreims
hafði komíð í tæka tíð.
— Það kaam að vera óviðeigandi aó ns
svona mál er að ræða, en eg held, að þa
herra sverja við hina helgu bók þjóðar sinnar. Það virðist ekki,snerist °S
nota dalina
taþ.
Réttlæti. Þegar lögreglurétt-
jurinn í Varsjá var að athuga
:lögin um útlendan gjaldeyri,
jurðu menn ásáttir um,
ð hún að Það væri löglegt fyrir Pól-
: verja að vinna dali í spilum frá
kóramnn, þegar um ! útlend'ingi. En hann vrði dsgigd
óþarft að láta skip- jur 1 fangelsi, ef hamin||n
há'rin ætlaði
til að borga með
röddinni yfir.
E. R. Burro^ghs
- TARZApy -
3019
Varðniaðúrinn á skútu J björg veitt og féll fyrir ap-1 óhugnanlegt árásaröskur frá |
Davids Steei gat ?ér enga! . anuir. Akut. — Svo kom' Tarzan og dýrum hans, sem
nú stukku inn fyrir borð-
■dokkinn.
Arið 1916 þegar Edith Mason
var að hefja ferir sinn sera
söngkona við Metropolitan-
óperuna, og Enrico Carusö var
að ná'ígast sín sorglegu endalok,
stóðu þau bæðívið hliðártjöltí-
in í óperunni og biðú þess að
koma inn í óperunni „Grímú-
ballið". Ungfrú Mason und?að-
ist það mjög er hún sá hehn
titra, sem var svo tilbeóiira
sem tenór. — Nei, Carv,- e,
sagði hún undrahdi, — erti > hz
hræddúr?
— Mason, sagði' har.ri i • c
lægni. — Aðrír söngvárar ve- ða
að syngja 10 þrósbht, Cáruso
150.