Vísir - 06.08.1959, Blaðsíða 7

Fimmtudaginn 6. ágúst 1959
H
VÍSIl
MARY
SURCHELL:
Á
*
I
S
T
A
R
S
A
G
A
I»^VV’|^VAV^»V^V»VWVW»V»%V,.VV«,,»V/AV.V.VVV
13
hrifin af ljónum og tígrisdýýrum og hann Peter er, sagði Errol.
— Eg hef voðalega gaman af ljónum og tígrisdýrum, sagði
Peter. — Við sáum heila hópa af þeim í Indlandi og eg hafði
gáman af þeim öllúm.
— Bull, Peter, sagði frú Garriton ergileg. — Næst ætlarðu lík-
lega að ímynda þér, að þú hafir leikið þér við þau.
Peter skildi sneiðina, en nú hafði h'arin róið'svo langt út, að
hann gat ekki snúið í land. — Eg gerði það líka, sagði hann í
örvæntingu. — Það var ljón í garðinum okkar, sem eg lék mér
við á hverjum degi.
Linda skemmti sér vel lika.
Það var auðheyrt á öllu að leiðindaatvikið hjá frú Garriton
var gleymt fyrir löngu, og Errol var skemmt, áð sjá alvöruna og
aðdáunina í andlitinu á Peter.
— Mér þykir vænt um að skemmtunin skyldi ekki spillast fyrir
honum, hvislaði Linda brosandi.
— Þú ert góð stúlka, Linda. Hann þrýsti höndina á henni.
Hvers vegna það?
Vegna þess hvernig þú fórst að greiða úr þessu við hádegis-
verðinn — og vegna margs annars líka.
Hún hló lágt.
— Var það satt — þetta sem Peter sagði.
— Um ljónið í garðinum? Linda hló ertandi.
— Nei, bjáninn þinn. Þetta um að mér þætti kannske ekki
nógu vænt um þig til þess að eg nennti að koma með ykkur.
— Æ, eg sagði það bara í gamni. Hún sneri sér undan.
Linda, viltu ekki horfa á mig?
— Hann Peter fer of nærri búrinu ef eg hef ekki gát á honum.
— Hvaða bull. Honum er óhætt.
Nú varð dálitil þögn. Svo sagði Errol og reyndi að bæla niðri
í sér ákefðina: — Heyrðu, Linda. Það hefur kannske aldrei komið
fyrir áður að piltur hafi beðið sér stúlku fyrir framan ljónabúr,
en eg elska þig. Viltu horfa á mig núna?
Hún leit upp og hann sagði: — Viltu gera svo vel að koma

KVÖLDVðKUNNI

Frú Bollman kemur a<S
heimsækja dóttur sína, sem en
fyrir skömmu gift. Þegar hún
kemur inn í íbúðina dettur of-<
anyfir hana. Það er eins og
sprengikúla hafi verið þar að
verki. Stólarnir standa allir
skakkir, lampinn er brotinn og
hjónin sjáif sitja aum og yfir—
gefin innan um allt saman.
„Börnin góð, hvað er að sjá
Detta! Eftir þriggja vikna
hjónaband er nú svona komið
fyrir ykkur,“ segir frú Boll-
mann, þetta gengur yfir hana.
„Já, segir unga frúin sorg-
bitin. „Þetta er okkar fyrsta
deila og við deildum bara um
honum Peter eitthvað burt héðan, svo að við getum skotist á af- ,það hvort okkar elskaði hitt
— Haltu nú áfram að borða matinn þinn, sagði Betty stutt.
vikin stað, þar sem eg get kysst þig?
— Hann er bráðum búinn að fá sig fullsaddan á að horfa á
þetta, sagði hún og brosti enn. — Þetta er nú hápunkturinn hjá
honum.
— Já, eg veit það. Og hjá mér líka. Linda hló. — En við höf-
um alla æfina fyrir okkur, Errol.
Hann tók handieggnum utan um hana og kyssti hana for-
meira.
Frú Lobethal horfir hrifin á
mynd, sem er á sýningunni.
„Undursamleg," hvíslar hún.
Ungur maður hneigir sig fyrir
henni og gengst upp við hrifn-
— Þú ert verulega mikill prakkari, að ljúga svona, sagði frú
Garriton og kreisti saman varirnar. — Mér finnst sannast að
segja, Betty, að þú ættir að innræta honum dálítið meiri virð-
jngu fyrir sannleikanum. Mér finnst ekki rétt af þér að láta
honum haldast þetta uppi.
— Kannske það sé bezt að þú segir henni ömmu þinni, að það
var ekkert ljón heima í garðinum hjá okkur, sagði Betty rólega
Linda sá að Peter sótroðnaði og langaði til að ganga á milli.
— Það var ljón þar. Eg sá það, sagði Peter og fór að gráta.
Linda tók hann í fangið og þrýsti honum að sér.
— Það er ástæðulaust að gæla við hann fyrir lygina, Linda,
sagði frú Garriton hvasst. Henni var illa við að heyra sig kall-
sða ömmu.
— Eg lýg ekki — eg lýg ekki, æpti Peter og hélt áfram að
gráta.
málalaust — til mikillar og ókeypis skemmtunar fyrir einn dyra-
hirðirinn, gömul hjón og litla telpu. En Peter tók ekki eftir neinu.
Hann var að glápa á syfjað ljón og tók ekki eftir öðru.
Loks gátu þau teygt hann burt með sér með því að lofa hon-
ingu hennar: „Eg er málarinn.
Viljið þér
myndina?“
„Nei, nei,‘
kannske kaupa
alls ekki segir
um límonaði. Og síðan óku þau honum heim. Hann var bæði. frúin í flýti. ,,En segið þér mér,
þreyttur og ánægður.
— Eigum við, aö segja honum það? sagði Errol á heimleiðinni.
— Segja honum hvað? spurði Linda alvarleg.
— Vertu ekki að kvelja mig! sagði Errol byrstur. — Þú veist
ofurvel hvað eg meina.
— Nú tölum við ekki meira um það. Linda hafði aldrei verið
svona einbeitt gagnvart móður sinni áður. — Við skulum ekkert
vera að hugsa um ljónið. Kannske tölum við um það einhvern-
tíma seinna. Það var kannske ljón í garðinum hans Peters. Peter
var í garðinum en við ekki, svo að hann ætti að vita það betui’.
— Það var ekkert ljón þar, sagði Peter nú hiklaust.
— Var það ekki? Linda kyssti liann. — Þá skulum við sjá hve
Enörg ljón við getum fundið i dýragarðinum í dag.
Peter hrjúfraði sig að henni, þakklátur fyrir að hún hafði
fcjargað virðingu hans, og þegar hún leit upp mættust augu
hennar og Errols. Hún brosti ofurlítiö og hann á móti.
En bros hennar var aðeins eins og stutt athugasemd, en
hans var eins og ástaratlot. Og Linda fann að hjartaslögin urðu
óregluleg og hröð.
Hún óttaðist að Errol mundi segja eitthvað undir eins og þau
settust í bílinn, en hann gekk upp í hlutverki sínu sem góður
frændi og lét Peter finna, að það væri hann sem ætti daginn.
j,Eg elska þig!"
Linda varð hrærð og hrifin af því hve mikið far Errol gerði
sér um að svara öllum spurningum Peters sem nákvæmlegast, og
oftar en einu sinni brosti Peter til hennar, eins og hann vildi
segia: — Er ekki gaman í dag?
— Peter! Linda leit á Peter, sem var alltaf að dotta. — Peter,
langar þig til að hann Errol verði frændi þinn „í alvöru“?
— Já, þökk fyrir, svaraði Peter og sofnaði.
— Þetta vakti ekki mikla hrifningu, sagði Errol og brosti.
— Við erum lítils virði í samanburði við ljónin.
— Það er ekki við öðru að búast, sagði Linda.
hver er hárgreiðslukona fyrir-
sætunnar?“
★
„Hún Helga var mjög fögur
brúður,“ sagði Lola, sem var
ein af beztu vinkonum Helgu.
„Hún,“ muldraði Ria, sem
var önnur vinkona hennar.
„En veiztu það annars, að
fyrir brúðkaupið þá skriftaði
|hún fyrir brúðguma sínum um
Errol ók bílnum út á brúnina og faðmaði hana að sér. — Elsk-
an mín, mér finnst á mér að eg mun ekki hafa sagt neitt af því,
sem maður á að segja við svona tækifæri. En þú veist að eg
elska þig og þrái ekkert meira en að fá að vera með þér um
aldur og æfi. Eg held að eg hafi óskað þess frá þeirri stundu að
eg sá þig fyrst — með stóru, ærlegu augun.
Það voru þessi orð sem hrifsuðu hana til veruleikans aftur og
gerðu fortölur Betty alveg áhrifalausar.
Hann hafði sagt að hún væri ærleg. Og þá varð hún að vera
ærleg.
— Errol.
— Hvað var það, góða.
— Það væri ekki rétt af mér — að segja þér það ekki. Orðin
komu slitrótt og með erfiðismunum. — Það var í annað skipti....
•— Já, eg veit það.
— Veistu það.
— Já, auðvitað. Eg vissi það undír eins og eg sá raunasvipinn
á andlitinu á þér i fyrsta skipti. En það kemur ekki öðrum en
þér við, elskan mín. Eg ki’efst ekki að þú segir mér frá því, sem
þú hafðir raunir af einu sinni, því að það er framtið þín en ekki
fortíðin, sem tilheyrir mér. Eg kæri mig ekki um að heyra neitt
um það liðna, nema þig langi sjálfa til að segja mér það.
— Er þér alvara? Hún þrýsti sér að honum, henni var þetta
allt, sem fyrir hana hafði kom-
ið. Og til þess þarf töluvert
þrek.“
„Já, en segðu þá minnið!“
Frú Bolt kemur heim úr
kaffiboði og finnur mann sinn
sitjandi á svölunum jakkalaus-
an og hann er að bögglast við
að sauma í hann hnapp.
Hún horfir á um stund, en
vill svo fara að kenna honum
og segir: „Heyrðú góði, þú hefir
fingurbjörgina á skökkum
fingri.“
„Veit eg vel,“ svarar hann
önugur. „Hún ætti að vera á
þínum fingri.“
★
Konurnar gefa okkur gull
lífsins — en fá okkur það aftur
í smápeningum.
E. R. Burroughs
- TARZAN -
3042
Útsvör fylgja
seinni skatti.
BOLAR BOA'EP LOW, SPOKE
SOPTLV *A PLE.ASUEE TO
SEgVE VO‘J, B'.VAVA *
TAEZAM WAS BOTMEEEC? ALlSEEIAE!?
VYELL— VET THIS SHIFT/-EVEP
IAANJ WAP A UOO< OF EVIL . .
Höfðinginn lét nú sækja
undarlegan kynblending. —
j „Þetta er Bolar,“ sagði hann.
j Þu \ verðskuldar vissulega
fylgd hans.“ — — Bolar
hneigði sig djúpt og talaði
þýðlega: „Mér er ánægja að
þjóna yður, Bwana."-------
Tarzan var óþolinmóður.
Allt virtist i lági, en þó
fannst honum hið flöktandi
0 augnaráð Bolars ekki góðs
viti.
Frá fréttaritara Vísis.
ísafirði.
Niðurjöfnun útsvara í Þing-
eyrarhrepip .er nýlokið.
Alls var jafnað niður 687 þús.
kr. á 174 gjaldendur. Hæstu
útsvarsgriðendur eru: Kaupfé-
lagið. Vélsmiðja Guðmundár
Sigurðssonar og héraðslæknir-
inn.
Nokkrir bændur í Dýrafiiði
hafa .byrjað seinni slátt fyri.-
nokkru. Víða er enn betur
sprottið en í fyrri slætti.
Aili handfærabáta oftast
góður, en lengra að sækja f-rá^
Þingeyri en nágrannastöðum.'
f