Vísir - 10.09.1959, Qupperneq 7

Fimmtudaginn 10. september 1959
¥ í S IB

^ARY!
BURCHELL'J
\J
*
I
t
rA
s
T
A
R
S
A
G
A
faVWWVWVWWVWW.VWVVWWV.Vk>MVWVWWtfV,WW
43
nein bellibrögð framar. En sjáðu nú bara. Fyrsta daginn sem hún
er heima þýtur Errol af stað til að liitta hana.
— Það er alls ekki víst að hann hafi farið þangað, Beatrice.
— Eg veit að hann fór þangað.
— Hvernið veistu það? Sagði hann þér hvert hann væri að
fara?
— Nei, ekki gerði hann það. Þess vegna veit eg það.
— Eg hugsa nú samt að þú þurfir ekki að hafa áhyggjur af
þessu. Hann talaði um hana við mig 'ei'nu sirihi, og það var að
heyra, sem hann hefði ekki mikið álit á henni.
— Hann hafði það að minnsta kosti yfir matnum í mcrgun,
svaraði Beatrice dimmrödduð. — Hvernær gaf hann þér lýsing-
una á henni? Var það meðan þið voruð trúiofuð?
— J-já.
— Jæja, Linda mín. Þú getur varla búist við að karlmenn séu
hrifnir af nema einni í einu. Hann hefur kannske séð hana með
óblinduðum augum þá, af því að hann sá ékkert fyrir þér.
— Þér dettur varla í hug áð Errol sé ástfanginn af Monique?
Eg segi þér satt að hann þekkir hana of vel til þess.
— Eg vil ekki segja ástfanginn, sagði Beatrice dræmt. — Eg
veit bara að Monique er hyggin, girniieg og alveg samvizkulaus.
Ef Errol langar til að sýna sjálíum sér og öðrum,, að hann sé
hættur að trega þig, er Monique sjálfsögðust til að hjálpa honum
til þess.
— Trega mig, sagði Linda. — Heldur þú að eg — að það hafi
verið eg sem sleit trúlofuninni okkar?
— Ójæja. Það eru fáir sem vilja trúa þessari sögu um að þetta
hafi verið samkomulag ykkar beggja.
Linda þagði um stund. Svo sagði hún: — Nei, þú hefur vafa-
laust rétt fyrir þér. Hún er ekki sannari en flestar sögur af því
tagi.
— Nei, þarna sérðu.
— Sannleikurinn er sá að það var Errol sem sveik mig, sagði
Linda stillilega.
Hún hefði jafnvel á þessari stundu getað skellihlegið að svipnum
sem kom á Beatrice. — Það e.r ekki mögulegt, Linda. Það er
ómögulegt!
Lianda hafði fölnað. — Jú, en við skulum-ekki ta!a meira um
það. Hann hafði fuila ástæðu til að gera þetta — að minnsta
fcosti fannst honum það sjálfum.
— Þetta er líkt karlmönnunum! tautaði Beatrice. — Og þið
gerið ykkur ekki neina von um — að ná saman aftur?
Linda hristi höfuðið. — Það er eitthvað sem stappar í hann
stálinu, að líta ekki við mér. Og mér finnst það verra en full-
komið afskiptaleéysi, finnst þér það ekki líka?
— Ekki er ég viss um það. Eg hugsa að flestar stúlkur vildu
heldur sjá fyrrverandi unnusta hatandi en afskiptalausan.
Linda brosti dauft. ■— Æ, eg veit ekki, Beatrice. Þess vegna er
eg dálítið hrædd við Monique, jafnvel þó eg viti að hann elskar
hana ekki. I
KVQLDVðKUNNI
,!!ÍM
— Æ, nú var eg búin að gleyma.Monique, Hún er einmitt rétta
manneskjan til að notfæra sér svona.
Linda beit á vöruna. — Þa,rftu að segja þetta svona?
— Afsakaðu. Beatrice setti upp hryggðarsvip. — Eg skal lofa
því að segja ekki eitt orð frekar.
Þetta var svo ósennílegt að Linda varð að brosa. — Það er rétt
að því minna sem við tölum um þetta því betra. Viltu lofa mér
tvennu?
— Já, auðvitað.
— Að minnast ekki á þetta við hana móður þína.
— Nei, nei, hún mamma skilur þetta ekki, sagði Beatrice.
— Og hvað sem þú gerir eða ekki gerir, þá að minnast ekki á
þetta við Errol.
Beatrice var tregari til að iofq því, og Linda endurtók alvar-
leg: — Þú mátt ekki segja eitt einasta orð við Errol. Hann verður
að brjóta þetta til mergjar sjálfur, og verður fokvondur ef nokk-
ur slettir sér fram í það.
— Þá það, sagði Beatrice með semingi. — Þú veist bezt sjálf
hvernig bezt er að ráðstafa því, sem þér sjálfri kemur við.
Hátíðardagur.
Skömmu eftir hádegið komu skilaboð í símanum frá Vallon um
að sérfræðingurinn frá London væri kominn og farinn, og að
Linda gæti komið með börnin hvenær sem henni sýndist. Ekki' Þér hafið ekki skoðað í mér
var minnst á að Eírol kæmi og varð Lindu hughægra við það. ^ tunguna til þess að gæta að
En svo mundi hún að Monique "hafði ekki verið nefnd heldur. [hvort ekki sé skóf á henni.
— Hvar fékkstu þetta bláa
auga, það er bæði grænt og
blátt.
— Eg fékk það í stríðinu.
— í hvaða stríði.
— í dyngjunni.
*
Sjúklingur dr. X var mál-
Ug kona, sem aldrei þagði.
Hann hlustaði á langa tölu um
allt sem að henni gengi. Síðan
skrifaði hann lyfseðil handa
henni og opnaði svo fyrir henni
dyrnar svo að hún gæti gengið
út.
— En læknir, sagði hún. —
Það var Bassett sem hringdi til að bera skilaboðin. Kannske var
Monique úti og Linda glotti út í annað munnvikið og datt í hug
áð líklega mundi hún ekki vera ein.
Hún klæddi börnin vandléga, lét þau inn í bílinn og ók af stað.
— Af hverju er hún Beta í hvítu kápunni í dag? spurði Peter.
— Af því að þetta er merkisdagur — nærri því hátíðardagur,
sagði Linda.
— Er það? Nú hýrnaði yfir Peter.
— Já. Við höldum hátíðlegt að Kenneth Vallon hefur fengið
heilsuna aftur.
— Æ-já, það er alveg satt! Peter néri höndunum og sagði:
— Veistu að það er nærri því hátíðardagur í dag, Beta?
Börnin voru bæði í hátíðarskapi og léku á als oddi er þau
komu heim til Vallons. Þau hlúpu bæði inn í svefnherbergið hans
og Elizabeth að rúminu og reyndi að brölta upp á rúmstokinn
Augun ljómuðu í Kenneth er hann horfði á þau, og Peter sagði
' Góða frú, Málmfríður,
sagði hann. — Menn gæta
aldrei að grasi á veðhlaupa-
braut.
★
Læknar nota röntgenmyndir
oft til að hjálpa sér við sjúk-
dómsgreiningar. En myndirnar
eru oft skrítnar í sjúklinganna-
augum.
— Sjáið þér til, sagði lækn-
irinn við sjúkling einu sinni.
— Þetta er hryggurinn í yður
og þetta bunguvaxna hér er
lifrjn í yður.
— Já, hamingjan góða,
„Til hamingju með daginn“, því að honum fannst það hæfa eins jlæknir- Lítið þér á þetta. Eg
hlýt að hafa gleypt heila
stauragirðingu.
Læknirinn stundi. — Þetta
eru rifin í yður.
★
Fimm ára gamall drengur
gat ekki komist hjá því að taka
eftir að von var á öðru barni.
En það var samtal foreldra
hans sem kom út á honum tár-
unum.
— Hvað gengur að þér,
Nonni? sagði móðirin.
— Eg veit að þið búist við
að eignast nýtt barn, sagði
hann og grét sáran. — Og eg
býst við að það þýði að þið ætl-
ið að láta mig í skiptum.
Bókaskrá Irá
tækmbékasafm
IMSÍ.
og á stóð.
— Þakka þér fyrir. Kenneth brosti dauflega. — En afmælis-
dagurinn minn er ekki í dag, eins og þú veist. Eða ekki man eg
til þess.
— Nei, en það er alveg eins gaman að fá heilsuna og að eiga
afmæli, sagði Peter, en Elizabeth klappaði Kenneth á kinnina
áður en hún kyssti hann.
Hann roðnaði. — Já, ef til vill er það. Þaö var fallegt af þér
að segja það, Peter. Og hvað ert þú að fara, töfrapíslin þín, i
fallegustu kápunni þinni? Hann tók um hendur Betu og hélt
upp að kinninni á sér.
— Hátíð! sagði Beta bólgin af hreykni. Hún hafði gaman af
að heyra fötunum sínum hrósað.
Nú varð þögn. Svo sagði Peter: — AHir eiga að halda hátíð.
Allir eiga að gleðjast yfir því að þú ert orðinn heilbrigður.
— Ó, já, eg sé að eg þarf á ykkur að halda tii þess að minna
mig á það. Það var snefill af gömlu kaldhæðninni í orðunum,
en Linda sá að hann var hrærður og glaður.
— Hefurðu góðar íréttir af þér, Kenneth? spurði hún áfjáð.
— Já-já. Miklar fréttir. Trevant læknir hefur fyrirskipað mér
hjúkrun og hvíld, og lofar að eg verði alheilbrigður aftur.
Hún tók í höndina á honum.
— Þú veist hve mikið það gleður okkur að heyra þetta.
— Já, eg veit það.
Þau töluðu fátt um stund en börnin sáu fyrir viðræðunum.
Eftir nokkra bið hringdi Kenneth á ráðskonuna, frú Dawlish, og
bað hana um að fara út með börnin.
— Gefið þér þeim eitthvað sérlega gott að borða, frú Dawlish,
Þetta á að vei'ða samsæti til heiðuj;s mér.
— Þér viljið ekki hafa samkvæmið hérna uppi, herra Vallon?
spurði frú Dawlish en Kenneth hristi höfuðið.

E. R. Burroughs
TARIA

'1 AÍATAEZAN, AMSWTV FIGHTEE,
THEEEFG<.E\ X £HO.Ui-P GínLV
pie ey thf comwane? op a
■WOETWy FOE--Í;'
V
U'jt SyudJctitc. luc. x.
En áður en dauð&dóminum
yrði fulinægt, brá apamað-
urinn skjótt við. og: hrópaði
svo hvellt og skyndiiega, að
sveptingjunum íéliust hend-
,ur: „BÖJIÐ! — —.Ég .er
Tarzan, hinn mikli bardaga-
maður. Ég get. aðeins faliið
fyrir héndi vörðugs óvinar
"NOT SV THAT OP A LIAE WMO
AAAICES RIÞICULOUS GLA/AS—
NCrr BV THE GOMyA,NI7 OP
APRAUP!" fe.,!.^**
— en ekki fyrir lygara, sem
gerir hlægilegar kröfur —
ejtka fyrir skipun svjkarslf‘
Iðnaðarmálastofnun fslands
hefur nýlega gefið út nýja skrá
yfir bækur á tæknibókasafni
stofnunarinnar.
Tæknibókasafnið er nú orðið
allmikið vöxtum, og munu vera
í því um 2.500 bækur og rit auk
ýmissa tímarita.
Tilgangur safnsins er bæði
sá að aðstoða starfsemi stofn-
unarinnar við tæknilegar leið-
beiningar, og til aðstoðar mönn
um í iðnaði við öflun upplýs-
inga um ýmis atriði varðandi
tækni og framleiðslu hjá þjóð-
um, sem langt eru á veg- komn-
ar í iðnvæðingu. Hafa því ver-
ið valdar bækur í safnið með
sérstöku tilliti til þarfa íslenzks
atvinnulífs. Flestar eru bæk-
urnar nýlegar, ritaðar á ensku,
en margar á þýzku eða norðu.
landamálum.
Safnið er opið til afnota a1 -
mehnings á venjulegum skrií-
stofútíma, en útlánstími er kfe.
4.30—7 e. h. og til kl. 9 e. h
á mána- og miðvikudögum.