Vísir - 19.10.1959, Blaðsíða 10

1Q
vf sia
Mánudaginri 29. október Í9£9"
/ ~ —; :
. Hermina
Black:
(þjvlilr f "“KÆFIII ★ AR
• tl/LI II 8 11 • B. /111
21
— Eg er nefnilega viss um að hann segir nei, ef eg bið hann....
Roger hleypti brúnum. — Það er nú gjaldþrotsyfirlýsing, Caria,
— annars ertu vön að fá þvi framgengt sem þú villt. 1
— Nærri því alltaf, já! En villtu spyrja hvort hann vilji koma
í afmælið mitt í næstu viku.... Hún leit aftur á Ross. — Það
verður fámennt samkvæmi — en Mary hefur lofað að koma.
— Vitanlega verðið þér að koma, sagði Koger innilega. — Þér
getið ekki neitað barninu um að koma í afmæli hennar, þó hún
sé óþægðarangi og þver.... En undir niðri var hann hissa á
þessu tiltæki. Fyrir fáum dögum hafði Caria sagt, að hún vildi
ekki hafa aðra í afmælinu sínu en þá sem hún kærði sig um:
Mary og pabba sinn en „alls enga óviðkomandi“. Og þarna var
hún að bjóða manni, sem hún svo að segja ekki þekkti! Kannske
gerði hún það vegna Mary? Þegar honurn datt það i hug likaði
•■honum alls ekki sú tilhugsun.
— Við verðum fjögur, sagði Caria glaðlega. — Eins og eg sagði
yður kemur Mary, og þið eigið svo margt sameiginlegt. — Það
verður þægileg tilbreyting frá yfirborðstilverunni minni.... Hún
fcrosti framan í hann og það var þrá í augunum. í stað þess að
afþakka strax, eins og hann hafði ætlað sér, sagði hann, tals-
vert óeðlilega:
— Þaö væri afar gaman. En eg verð að gera þann fyrirvara.
að ef eitthvað óvænt kæmi fyrir...-.
— Það megið þér ekki. Ekki á afmælinu rnínu, sagði Caria
áfjáð. — Hvað svo sem kæmi fyrir verðið þér að minnsta kosti
að líta, inn. Er það ekki, pabbi?
— Eg vona að yður takist það, sagði Roger garnli vinalega.
— Þetta er þá aftalað mál, sagði hún. — Þér verðið að skrifa
það bak við eyrað.
En hann tók upp lítið vasakver og skrifaði þar, en hún gægðist
til hans yfir glasið sitt á meðan. En nú mættust augu þeirra ekki,
því að hann horfði á húsbóndann. Caria sát og. horfði á þá og
naut að skoða Ross í næði.
Þá hringdi síminn. Hún svaraði og með höndina á trektinni
sneri hún sér ag föður sínum.
— Það er frá ráöuneytinu. Á eg að biðja um að láta stilla
símann inn til þín?
— Já, þökk fyrir. Ef þér viljið afsaka mig fáeinar mínútur,
læknir. Eg hugsa að þetta verði ekki langt samtal.
— Nei, nú verð eg að.fara að komast af stað, sagði Ross.
— Þér bíðið að minnsta kosti þangað til eg kem aftur, sagði
JRoger. Hann gekk út og lokaði eftir sér.
Caria sagði eftir augnabliks hik: — Þér hélduð að eg hefði farið
til Melchester til að heimsækja Basil Frayne, var það ekki.
Hann hrökk við. — Mér kemur ekkert við í hvaða erindum þér
fóruð þangað, ungfrú Barrington.
— Verið þér ekki að gera yður hlægilegan. Það kemur yður
mikið við! svaraði hún. — Ef eg hefði verið svo mikið flón hefði
eg átt skilið allt það ljóta, sem þér haldið um mig.
Þegar hann svaraði ekki horfði hún beint á hann, kafrjóð i
kinnum: — Munið þér ekki hvað eg sagði yður um sjálfa mig og
Basil? Sonia hefur vafalaust sagt yður sína utgáfu af þeirri
sögu, og.... hún er vinur yðar.
Hann svaraði ekki enn, af því að hann vissi ekki hvað hann
ætti að segja, en hún hélt áfram og bar óðan á: — Gerið það
íyrir mig að trúa mér...... Það sem eg sagði var satt! Hún rétti
hendurnar fram biðjandi: — Mig lángar svo til að þér trúið mér.
Þetta kom svo óvænt og hún varð allt í ei'riu.svp, bar'nslég áð
hann gat ekki reiðst her.ni. Hann tók í höad hennar og leit á
hana: — Eg trúi yður, en þérmegið ekki spyrja mig hvers vegna!
Röddin sem hafði verið svo hlý í fyrstu orðunum varð allt í
einu hörð: — Og svo skulum viö ekki pexa meira um þetta.
Þaö eina sem máli skiptir er að Sonia kcmist aldrei að því hver
var með manninum hennar, — bæði mín og yðar vegna.
— Eg skil. Nei, hún skal ekki komast að því ef ég má ráða.....
Caria dró að sér höndina, hitinn var farinn úr henni. Það lá við
að henni létti er faðir hennar kom inn aftur, og þá. kvaddi Ross
Carlton.
Roger fylgdi honum út að lyítunni, kom inn aftur og blandaði
sér nýtt glas.
— Hvaða uppátæki var nú þetta, barnið mitt? Ertu aö reyna
að koma Mary og Carlton lækni saman?-
— Nei, mér dettur það ekki í hug! Caria beit á vörina þegar
hún sá hvernig faðir hennar horfði á hana. Svo sagði hún dá-
lítið ógætilega: — Eg ætlast til að þú hugsir um Mary, góður-
inn minn. Eg hef áhuga á að kynnast unga manninum.
— Hvað ertu að segja? Roger varð hissa þó hann væri ýmsu
vanur af hinni óútreiknanlegu dóttur sinni. — Þetta kalla eg
fljóta afgreiðslu. Þú hefur ekki séð hann nema tvisvar áður.
I — já, góði pabbi, en hann var svo ótrúlega ósvífinn við mig í
fyrsta skiptið, aö það gerði út af við mig.
I Caria leit á sig i speglinum. Hún sá granna stúlku í dökkum
gullívafskjól, sem gerði augnlitinn enn fjólublárri. Um hálsinn
hafði hún þrefalda perlufesti.
Faðir hennar var kominn inn í dagstofuna. — Heyrðu, við erurn
einstaklega stundvís, sagði hann. — Er Mary kornin?
— Já, hún er að dubba sig upp. Caria leit á klukkuna. — Carl-
ton læknir kemur ekki fyrir en klukkan átta.
— Hann kemur þá ekki hingað? Var það ímyndun eða horfði
faðir hennar öðru vísi á hana en hann var vanur? Sér til ergilsis
fann hún að roðinn í kinnum hennar varð meiri.
— Nei, eg bað hann um að hitta okkur á Cerino, svaraði hún
eins létt og henin var unt.
— Hann hefði eins vel getað.... Roger þagnaði þegar hurðin
laukst upp. — Halló! — nei, hver er nú þetta?
Mary hló þegar hún rétti honum höndina. — Caria heimtaði
að eg væri ekki i hjúkrunarslopp, og af því að þetta er hennar
dagur þá....
— Já, eg„er mjög ánægður með þennan kjól....
Þó Roger hefði þekkt Mary lengi mundi hann ekki til að hafa
séð hana í samkvæmiskjól fyrr, og oftar en einu sinni . uin
kvöldið fannst honum eins og hann hefði kynnst alveg nýrri
manneskju. Hún var einkar þokkaleg í svarta kjólnum, og Roger
Barrington var ekki sá eini, sem tók eftir meðfæddu liðunum
á dökka hárinu og fallega enninu á Mary, með dökku augna-
brúnunum, sem mynduðu boga eins og fuglsvængir yfir skær-
um augunum.
Þau komu nokkuð snennna í hinn fræga veitingastað við
Piccadilly, sem Caria hafði ákveöið að þau skyldu snæða í, og
settust í vínkrána og fengu sér hressingu. Hugsum okkur ef hann
kemur ekki, hugsaði Caria með sér. Læknar hafa álltaf afsökun
fyrir því að þeir efni ekki loforð um að koma i samkvæmi: óvænt
sjúkratilfelli eða kall frá sjúkrahúsinu.
Hún var hárviss um að ef hann bæri fyrir sig afsökun og
kæmi ekki, þá væri það vegna þess að hann langaði ekki til að
koma. Og þá hafði það, sem hún þóttist geta lesið úr augum
hans, alls ekki verið þar.
Hún hafði valið borð sem var beint á móti inngöngudyrunum,
og þó hún væri að reyna að stilla sig um það, var hún alltaf
að lita fram að dyrunum.
4
KVÖL9VGKUNNI

Lotte Lehmann, óperusöng-
kona, sem. fyrir löngu hefir
kvatt leiksviðið, var nýlega í
samkvæmi og talaði þar við-
unga söngkonu. Þegar leið á
samtalið sagði unga söngkon-
an:
„Það hlýtuf að vera hræði-
legt fyrir mikla söngkonu eins.
og þér eruð, að skilja að maður
hefir misst rödaina.“
„Nei,“ svaraði Lotte Leh-
mann. ,,En það hefði verið
hræðilegt, hefði mér ekki skil-
izt það.“
k
Það var dýrmætt málverk £
listasafninu í Grenoble og fyrir
framan það stóð lítill gamall
maður. í annari hendinni hélt
hann á pensli en í hinni á lita—
spjaldi. Safnvörður kom auga
á gamla manninn í þeim svif-
^ um er hann var tekinn að mála
á eitt hornið á myndinni — en.
þetta var frægt málverk eftir
Bonnard. Safnvöðurinn stökk
fram og rak upp öskur og þó
að litli maðurinn niótmæltí
hógværelga þýddi það ekkert,
hann var dreginn á nálæga lög-
reglustöð.
| Þetta setti lögregluna í ó-
þægilegan vanda því að sá, seirit
skemmdarverkið ætlaði að
vinna á málverkinu, var Bon-
nard sjálfur. Bonnard var
nefnilega svo farið að hann var
aldrei ánægður með málverkin
sín og þegar hann komst í færi
við þau hafði hann það fyrir
sið að endurbæta þau dálítið.
★ .
„Ef eg hefi græna- grein í
hjarta mínu kemur sönfugl-
inn.“ Kínvefskt máítæki.
• * ’
Pabbinn kallar á dóttutr sína,
sem er á gelgjuskeiði. Ungui:
aðdáandi bíður Henriar í dag-.
stofunni:
„Arinélise! Það ev „eitthvað
kofnið áð-'heimsækja þíg!“
E. R. Burroughs
TARZAM
3115
"yOUK WOfAEN HAVE EEEN CHOSEN PCE
fAWSKIASE,'’' CONCLU7EÞ THE PEESEEVEE.
"THEY WILL BE PKIViLESEP1 TO KAISE F'.NE
_SONS FC2. THE ICYANITES."
"guakps! PE/AOVE
THE PKISONERSTO
THEIR. QUARTER.S.
SLEEP WELL—4
„Konur yðar hafa verið
L teknar til þess að ala þjóð-
flokki mínum börn. Verðir, þeirra. Sofið vel, því á á ökrum mínum, eins lengi
farið með fangana til híbýla morgun byrjið þið að þræla og yður endist eðlilegt líf.“
Austurbæjarhió:
Serenade.
Þessi ameríska mynd með-
hinn nýlátna söngvara Mario
Lanza í aðalhlutverkinu, hefur
vakið mikla athygli, og hér seni
annarsstaðar munu aðdáendur
hans og aðrir flykkjast til acS
sjá hana og heyra. Hin volduga
og sérkennilega rödd hans nýt-.
u sín ágætlega í myndinni, sera
er að mörgu leyti vel gerð, en
leikarar skila hlutverkum sín-
um ali misjafnlega. Mario
Lanza var mikill en umdeildur
söngvari, en leikhæfileikarnir
ekki í neinu hlutfalli við söng-
hæfilcikana. Tvær konur leika
aðalhlutverk nióti honum, Joan
Fontaine, sem skilar vel sínu
h’.utverki, en hin, Sarita Mon-
tiel, sem er forkunnar fögur,
bregzt oft, er mikið á reynir.
Vinmnt Piice leikur vel aó
vanda, og ýmsir, sem fara með
mirini hlutverk, ski’a þeinr
sæmilega. — Myndin er frá.
Warner Bros. — Hún mun
verða mikiö sótt og er margra
hluta verð góðrar áðsóknar,
þótt á henni séu áberandi gall-
ar. —1.