Vísir - 18.11.1959, Blaðsíða 10

10
VlSIB
Miðvikudaginn 1-8.- nóyember 1959

faéttir
ii
Black:
★
45
ast fyrir fyrr en eftir miðdegisverð. En þegar þær setttust að
borðum kom hún ekki nokkrum munnbita niður og varð fegin
að komast í rúmið.
Þegar Mary hafði lokiö stofuganginum um kvöldið fór hún
upp í herbergi Cariu, og þegar hún hafði mælt í henni hitann
blöskraði henni hve hár hann var. Caria horfði á hana gljáandi
augum, og þegar Caria fór að hósta aftur lagði Mary hlutina við
bakið á henni. |
Þegar Mary fór út úr hérberginu íimm mínútum siðar hafði
hún misst sína meðfæddu ró en var angistarfull og kvíðandi.
Hún flýtti sér út í læknastofurnar. i
Hálftíma síðar sat hún við skrifborðiö sitt í stofunni og bað
um landsímasamtal. |
Hún fékk sambandið eftir nokkrar mínútur og henti létti er
hún heyrði karlmannsrödd svara.
. — Ross, þú ert þá kominn heim aftur....!
— Eg kom fyrir um það bil klukkutíma, sagði, og hún tók strax
' eftir hve þdeytuleg röddin var. — Eg hafði hugsað mér að hingja
til þín. Er allt í lagi með sjúklingana?
' — Nei.
— Hvað er að, Mary?
■ — Eg vil að þú komir hingað samstundis,'sagði Mary. — Caria.*
: er hérna. Hún er veik. — Farren læknir er hræddur um að hún
' sé með lungnabólgu.
— Hvað er þetta? Orðin vonj snögg eins og skot úr byssu.
— Hún varð gegndrepa á leiðinni hingað og varð að aka
’ áfram rennvot. Hún hóstar og hefur öll venjulég sjúkdómsein-
' kenni.... Við gerum auðvitað allt sem hægt er að gera.... En'
Ross, komdu, fyrir alla lifandi muni.... I
— Já, ef hún er veik þá vitanlega.... En þú veist....
— Já, að þú hefur jMjí£,trúIofunina....
' — Hef eg? Nei. þa|^vmnún....
Alls ekki, sagði IVfery fastmælt. — En þáö skiptir engu máli
núna. Eg þarfnast þín hérna — og hún ekki siður....
Á leiðinni út eftir i bílnum yfirgnæfði kvíðinn reiðina. sem
hafði gagntekiö Ross er hann las klausuna í blaðinu í járnbraut-
arvagninum á leiðinni til London.
Og rödd Mary hljómaöi si og æ í eyrum hans: „Nei, alls ekki.
Eg þarfnast þín hérna — og hún ekki síður....“
Vitanlega var það fjarstæða hjá Mary að halda því fram að
það væri ekki Caria, sem hefði rofið trúlofunina — hver gat
hafa sent Telegrciph klausuna. Og þó hún væri svo veik að hún
þyrfti á honum að halda — var þá líklegt að hún óskaði að láta í
hann hjálpa sér?
Það var flónska af honum að reyna að telja sér trú um að það
væri læknirinn en ekki persónan sjálf, sem rak á eftir honum1
til að sjá Cariu núna. En loksins þegar gréiðfært var orðið á;
véginum og billinn gat brunað áfram viðstö'ðulaust, varð einá
■umhugsunarefnið það, hva'ð gæti komið fyrir næstu dagana eða
næstu klukkutímana.
Lungnabólga var ekki framar jafn geigvænleg og hún var
' óður en sulfa-lyfin komu til sögunnar, en stundum kom þó fyrir
að þessi lyf höfðu engin áhrif — og Caria var ekki hraustbyggð.
lann mundi að þetta var í annað skiptið sém hún fékk lungna-
öólgu. Og það þýddi veiklun.
Mary rak upp gleðióp er hún sá hann.
Ross! Mikið er eg glöð að þú skulir vera....
Hann hélt í hönd hennar, og hún svaraði spumingunni í aug-
im hans: — Þú skilur að viö getum ekkert sagt ennþá. Lækn-
rinn er viss um, að hún hefur verið búin að fá þessa sólarhrings-
infúensu áður, sem nú er að ganga — hún sagði mér að hún
hef'ði legið í rúminu einn dag, vegna þess að hún var lasin, —
og svo varð hún gegndrepa á leiöinni hingað. Svo held eg líka
að hún hafi þvegið hárið í morgun,
— Segið mér — allt hitt.
Hún sagði honum frá sjúkdómseinkennum á Cariu — sem þau
könnuðust bæði svo mæta vel við — og ráðstöfunum, sem gerðar
hefðu verið til að vinna bug á þeim. Hún hafði verið með tals-
verðu óráði. i
Mary sagði: — Hún hefur haft miklar raunir — er eg hrædd
um.
— Hvað — hvað hefur hún sagt þér, spurði hann.
— Það er nú ekki margt. í rauninni sama sem ekki neitt. Hún
sýndi mér aðeins klausuna í blaðinu. Sagði að hún hefði ekki
lieyrt eitt orð frá þér — hún vissi ekki einu sinni hvar þú varst.
Og svo....
— Hvað er þetta? sagði hann. — Eg skrifaði — sama daginn
sem eg fór. Við höfðum verið ósátt — kvöldið áður — sagði hún
þér það?
— Eg held að hún hafi ætlað a'ð segja mér frá því öllu saman
í gærkvöldi, sagði Mary. — En hún var veikari en svo að hún
gæti það. Hún heldur endilega að þú hafir kosið þessa einkenni-
legu aðferð til að bregða triilofunarheitinu. Mér datt ekki í hug
að trúa því.
— Þakka þér fyrir, sagði hann þurrlega. — En við verðum að
láta þá hlið málsins bíða. Eg verð að fá að' sjá hana....
Þegar þau gengu út úr stofunni, sagði Mary lágt: — Eins og
eg sagði þér í síma.num, er það víst að hún á engan þátt i þess-
ari klausu í blöðunum. Eg gæti hugsað mér, að þar væri einhver
að verki, sem hefur langað til að véra „gamansamur".
: —. Já, það er svo að .sjá, svaraði hann. — Eða — var það hugs-
anlegt að illmennska konu gæti komist á svo hátt stig? Honum
datt allt í einu í hug, hver gæti staðið áð baki þessu dularfullu
atviki. Ef svo var þá hlaut Sonia að vera brjáluð....
Þegar þau komu inn i sjúkraherbergi Cariu nokkrum mínút-
um síðar, stóð hjúkrunarkonan upp. i
Litla breytingu.var að sjá. Að minnsta kosti engan bata. Caria
lá með augun aftur, aridardrátturinn‘vár harð'ur.og hrygluhósti
inn á milli.
Þegar Ross leit á andlitið á koddanum, sem hann elskaði svo
heitt, var líkast og þrýst væri að hjartariu já honumr.og hann;
varð veikur af angist.
Hann beygði sig og sagði mjúkt: — Caria....
Hún býlti höfðinu eirðarlaus til og frá. Eftir .stutta stund
opnaði hún augun, en það var ekki hægt að sjá að hún þekkti
hann, þegar augu þeirra mættust.’
— Eg, skil.... eg skil ekki, sagði hún.
— Astin min, sagði hann lágt. — Eg er hérna, Ross.... En
enga breytingu var að sjá á sljófgum apgunum. — Eg skil ekki,
sagði hun aftur. — Hvernig gat hann — hvernig — gat —
hann..... röddin .slokknaði.
Hún lokaði augunum aftur, og Ross vissi að hún var langt —
langt burtu frá honum.
Nú efaðist hann um sjálfan sig. í fyrsta skipti á æfinni. Nú
vaí hann í fyrsta skipti hræddur úm að tapa.
KVÖIDVÖKUNNI
Tv Z !?í:3
E. R. Burroughs
- TARZAÍM -
313»
AS THE FLANS' Pl.SW WSSM ACOVE TH5
JUNSI_E\ TUE TglU/APHANT PASSSKGEgS
SyMCMSCMiZEF' THEÍC SISMS OP.EELIEP.
Flugvélin var þegar kom-
in hátt á loft ,hún flaug yfir
frumskóginum og farþeg-
arnir þóttust eiga fótum og
flugvél fjör að launa og önd-
,uðu léttara.------Það varð
fagnaðarfundur hjá sumum
og allir virtust glaðir og
ánægðir — — allir nema
Frances Foster, sem nú tók
að engjast sundur og saman
af sársauka, hún hafði veikst
skyndilega!
Eg fékk í gær álnarlangt bréf
um hreint ekki neitt og þá varð
mér hugsað til hins mikla
stjórnvitrings Talleyrand.
Hann hataði löng bréf og var
sjálfur meistari í að skrifa
stutt bréf.
Einu sinni missti kunningja-
kona hans manninn sinn, og
þetta skrifaði hann henni:
„Kæra frú, æ — yðar einlæg-
ur ....“
Og þegar hún eftir hæfileg-
an tíma giftist aftur, skrifaði
hann henni þetta:
„Kæra frú, þetta var ágætt,
yðar einlægur . ... “
*
Það er nú talað um að menn
eigi að læra að lesa miklu
hraðar en í gamla daga. Og dr.
Sidney Smith uppástendur að
listin hafi bjargað hjónabandi
hans: „Eg hafði alltaf með mér
heim skjöl, sem eg þurfti að
lesa, og þetta varð til þess aS.
eg gat aldrei farið út með konu
minni óg húr. varð svo örg yfír
þessu að hjónaband okkar var
alveg að fara í hundana.
Svo fór Qg á námskeið í hrá6-
lestri. Og nú var ejkkert að. tíg
hefi nægan tíma^algaþgs handa
konu minni. 75Ó; Qr§ á mínútu
hafa endurskapað, hjóijaþands- ■
hamingju mína,“ ..
Dagblöðin á Spáni Francos
hafa þó frelsi til að taka á móti
mjög einkennilegum 'aúglý's-
ingum. Þessi aúglýsing var i
éinu dagblaði þar; ý
■ „Við er-um fús • á gð hafa
skipti á yndislegri . grpf í
kirkjugarðinum 4 San Marínó
ogvel méð förnu =fjafsýnistæki
ásamt loftneti,"
Ptága að ntáfum
á Akranesi.
Máfar eru hin mesta plága
á Akranesi. Eru þeir orðnir svO
ágengir að þeir Ieita til fanga
í öskutunnur sem standa við
hús. Nú hafa þeir komist í
feitt, en það síldin í þrónum,
en mörgum hefur orðið hált á
því.
Á hverjum morgni er fullt
af máf í þrónum þeir eru orðn-
ir svo útataðir af lýsi og grút
að þeir geía ekki flogið. Auk
þess eta þeir svo mikið af
grútnum að þeir drepast. Það
er fyrsta verk þeirra sem vinna
við síldina að fara og bjarga
máfunum upp ur þrónum. Þeim
sem lífsmark er með, er slept
og jafna sumir sig aftur.
Þar. sem hinn mesti ófögn-
uður er að öllum þessum sæg
máfa hefur mönnum komið til
hugar að eyða þeim með skoti,
en byssuleyfi til þessa verks
hefur ekki fengist.
Johan Rönning h.f.
Raflagnir og viðgerðir á
öllum hcimilistækjuin. —
Fljót og vönduð vinn».
Sími 14320
Johan Rönniug h.f
V’