Vísir - 14.01.1960, Blaðsíða 7

Fimmtudaginn 14. janúar 1960
VISIE
7
3
eg skal reyna að baka ekki fyrir-
„Jæja, herra Stewart
höfn.“
Augnrað lians varð enn hvassara. „Eg hef ekki sagt að þér
væruð til óþæginda."
„Nei — en hinsvegar fannst mér eg ekki verða vör hinnar ein-
lægu ensku gestrisni hjá yður. Enda getur maður varla búist
við því á Bali.“ Hann fór frá glugganum og færði sig nær Sherlie,
og nú sá hún að augun í honum voru græn en ekki svört, eins og
henni hafði sýnst fyrst.
„Greig minntist á aldur yðar í bréfinu og eg ímynda mér að
seytján ára stúlkur væru ekki nema börn,“ sagði hann, „en þér
hafið líklega þroskast og fullorðnast á öllum þessum ferðalögum.
En eg mælist til þess við yður að þér ætlið yður af, og haldið
yður ekki þrekmeiri en þér eruð. Þér eruð að vísu á Suðurhafs-
eyjum, og þar er fólk talið latt, en stundum hafa karlmennirnir
samt nóg að hugsa.“ Svo bætti hann við í vingjarnlegri tón og
horfði forvitnislega á hana: „Svo að þér eruð dóttir Júlíusaar
Windgate? Hvers vegna í ósköpunum hefur hann gert boð eftir
yður?“
„Finnst yður undarlegt að föður langi til að hafa dóttur sína
nærri sér?“
„Nei, ekki almennt talað. En hann hlýtur að hafa vitað að
lúxusgistihús á Bali er ekki réttur samastaður handa yður. Á
Santa Lucia kynnist þér verstu tegund af fólki — ríkum land-
eyðum og allskonar sníkjudýrum. Þér verðið að vera notaleg við
karlmenn, sem bjóða yður í staupinu og taka með þögn og þolin-
mæði öllu því, sem kvenfólkið þeirra segir við yður. Þér megið
ekki leyfa yður að gleyma að faðir yðar er stjómandi gistihússins
og háður gestum sínum. Hann hlýtur að vera brenglaður að vilja
hafa dóttur sína á öðrum eins stað.“
Hún rétti ósjálfrátt úr sér. „Eg er ekkert barn, og eg hef alltaf
orðið að bjarga mér sjálf. Og þér megið ekki áfellast föður minn,
eg hef ekki séð hann í átta ár, og hann hefur vafalaust ekki hug-
mynd um hvernig eg lít út núna.“ Hún þagnaði og leit á hann.
„Þér þekkið föður minn — segið þér mér eitthvað af honum.“
Hann yppti öxlum og sneri sér hálfvegis undan. „Eg veit baxa
aí hanum, það er allt og sumt. Hér syðra þekkja allir nöfn hvers
aannars. Og það var klausa um Júlíus Windgate í blöðunum
þegar hann giftist fyrir einu ári.“
„Hafið þér kynnst konunni hans — Dolores?"
„Nei,“ sagði hann fálega, „eg fer í klúbbinn í Panleng, en
hingað til hefur mér tekist að forðast Santa Lucia. Eg kann ekki
við allt tildrið á baðfjörunum og fólk sem liggur eins og skötur
og sólbakar sig og duflar. Ef nokkur vitglóra er í honum föður
yðar þá lætur hann yður ekki verða hér nema stutt, en sendir
yður svo til Englands aftur. Annaðhvort eigið þér ekki heima
hérna eða þér verðið spillingunni að bráð.“
„Eg ætla mér að láta mér líka vel hérna," sagði hún hálf
vandræðalega, „hann kennir mér venjuleg gistihússtörf og eg
ætla að reyna að duga vel.“
Hann andvarpaði þreytulega. „Þér eruð ekkert nema bjart-
sýnin og hafið enga lífsreynslu. Borðið þá nú. nokkrar brauð-
sneiðar og drekkið kaffið yðar — þér getið ekki lifað á viljanum
eingöngu.“ Hann tók burt smádúkinn, sem var breiddur yfir
brauðið. „Þetta var eiginlega. ætlað mér, en þegar eg sá svona
lappalanga unga stúlku í stólnum mínum missti eg alveg matar-
lystina. Setjist þér nú og fáið yður bita. Viljið þér rjóma?“
„Já, þökk fyrir.“
Hann setti sykur og rjóma í kaffið sitt og svolgraði þvi í sig
sjóðheitu. Svo tók hann brauðsneið, hallaði sér upp að þilinu
og horfði á stúlkuna þegjandi.
Hún borðað dálítið og drakk mest af kaffinu sínu, en nú fannst
henni hún verða að rjúfa þögnina.
„Mér líst vel á það sem eg hef séð af húsinu yðar, en það er
leitt að ekki skuli sjást héðan út á sjó,“ sagði hún.
„Það er hægt að sjá sjóinn ofan af þakinu. Eg byggði ekki nið-
ur við sjó, því að mér fannst sanngjarnt að balínesarnir fengi
að hafa strandlengjuna í friði. Eg man hvernig Panleng leit út
fyrrum, hún hefur ekki grætt neitt á hvítu menningunni."
„Þér hafið ekki mikið álit á hvítu fólki, heyrist mér?“
„Eg er hvítur sjálfur."
„Já, — en samt ekki eins og aðrir hvítir menn.“
„Hvers vegna finnst yður það?“ spurði hann forvitinn og það
var að heyra að hann hefði gaman af þessu.
„Eg hef heyrt það af yðar eigin vörum. Yður fellur illa við
föður minn, af því að hann hefur atvinnu af því að hýsa ríkt
skemmtiferðafólk, og yður líkar illa við skemmtiferðafólkið af
því að það hagar sér frjálslegar hér en það þorir að gera heima.'*
„Þér eruð komnar á þann æruverða aldur er maður lætur allt
slarka,“ sagði hann hæðilega, „eg verð að segja að þér eruð tals-
vert óprúttin, af seytján ára stúlku að vera. Hvernig hafið þér
orðið svona?“
Sherlie var ekki í skapi til að svara því. Hún sat kyrr og horfði
á hann er hann var að kveikja sér í vindlingi. Fingur hans voru
magrir og sólbrúnir — smáhrukkur í augnakrókunum og murin-
urinn mjór eins og strik og einbeittur. Maðurinn hlaut að vera
kominn yfir þrítugt, svo að það var eðlilegt að honum finndist
hún ekki vera á marga fiska.
Hann er talsverö ráðgáta hugsaði Sherlie með sér, en það eru
allir karlmenn. Vinir bróður hennar og allir karlmennirnir sem
hún hafði kynnst á skípinu höfðu hagað sér eins og þeir væru
kunningjar hennar og verndarar í senn. Hún hafði ekki tekið
sér það nærri, sá dagur mundi koma að þeir færu að líta hana
öðrum augum. Auk þess fannst henni léttara að umgangast
konur — allar nema Sylviu.
En þessi maður var öðru vísi en allir hinir — óútreiknanlegur
— já, það var hann.
„Þegar-Greig skipstjóri sagði mér frá yður, hélt eg að þér
væruð eldri og dvelduð hér á Bali við náttúrufræðirannsóknir.
Eg skil ekki hvernig maður eins og þér unir sér hér í Mullabeh,“
sagði hún með barnslegri hreinskilni.
„Ekki það?“ svaraði hann þurrlega. „Væri eg í yðar sporum
mundi eg ekki reyna að skilja það heldur. í þessu horni veraldar-
innar borgar sig ekki að vera forvitinn, sérstaklega ekki ef mað-
ur er ungur og ekki orðvar.“ Hann kipraði saman varirnar og
varð þegjandalegur. „Koffortið yðar er í herberginu yðar — aðrar
dyr til hægri, og baðklefinn er beint á móti. Musi kemur með
árbítinn til yðar klukkan sjö í fyrramálið og bróðir hans ekur
yður til Panleng. Eg sé ýður ekki aftur — góða nótt!“
KVÖLDVÖKUNNI
R. Burroughs
- TARZAN -
3170
Tarzan hóf nú hina hættu-
, legu ferð niður af tindinum.
í ,M«Ma hafði ekki Jengi farið
er hann kom á einstig sem
lá niður eftir fjallinu. Hann
þóttist heppÍHn að hafa koan-
ist undan en við næstu
bugðu á bexgiriu mætti hon-
um óvæntur óvinur. Hann
stóð til auglitis við óhugnan-
lega skepnu, hellna bjöminn.
Breta var einu sinni boðið í
skozka veizlu í Lundúnum.
Hver ræðan rak aðra og vom
Skotar hafnir til skýjanna.
Þegar leið að lokum og gestirnir
höfðu bragðað á þjóðardrykk
Skotlands, svo að farið var á
þeim að sjá, spratt einn al*
skeggjaður Skoti upp og bar
fram þessa skál, sem er kunn.
„Eg drekk til okkur Skotum,
sem fáir rnenn líkjast!"
Þá spratt Bretinn upp og
hrópaði:
„Guði sé lof.fyrir það!“ ,
★
Útfararstjóri í Aberdeen aug*
lýsti nokkrar kistur fyrir hálf*
virði. Næsta dag voru framixi
sex sjálfsmorð!
★
„Nonni, þú verður að gefa
mér stærri bitann af brjóstsykr-
inum. Mamma segir, að við
megum ekki vera eigingjörn."
★
„Nei,“ sagði búðareigandinn.
„Við getum ekki tekið glym*
skrattann yðar aftur. Þér hafið
haft hann í heilt ár. Er nokkuð
að honum?“
„Já,“ sagði Skotinn, „nálin er
brotin.“
Tk
Skotinn var að rífast við
vagnstjórann um það, hvort
fargjaldið væri eitt eða tvö
penny. Að lokum varð jvagn-
stjórinn svo reiður, að hann tók
ferðatösku Skotans og henti
henni út úr vagninum í sömu
svifum og þeir fóru yfir brú.
Hún skall í vatnið með miklum
hávaða.
„Er það ekki nóg maður,‘*
gargaði Sandy, „að þé reynið að
hafa af mér peninga, þó að þér
drekkið ekki drengnum mínum
í þokkabót?“
Eldavél (RaSha)
notuð eldavél óskast keypt.
Uppl. í síma 11903.

7MIUÁ. Á-comaA
itcÁ, nauÁt';
HAPPDJiÆTTI
HASKOLANS