Vísir - 07.05.1960, Blaðsíða 7

Laugardaginn 7, maí 1960
VÍSIR
%
Warv téuMt:
MILLI
TVEGCJA
★ ÁSTARSAGA
43.
ELDA
Ungfrú Dennis hafði rétt fyrir sér. Stundum langaði mann
blátt áfram til að klappa fyrir honum.
— Já, vitamlega. Hann er að leika, sagði Morton fyrirlitlega
þegar hún sagði honum frá þessu. — Heldurðu að hann kunni
ekki við sig í hlutverki hins fræga dr. Lanyons? Hann hefur
gaman af að hreykja sér, þú veist það.
— Nei, alls ekki. Madeline brá til vamar með svo mikilli
ákefð að hún varð hissa á því sjálf. — Hann er frábær skurð-
læknir, og ekkert leikaralegt við hann.
— Getur verið. En flestir snillingar leika dálítið fyrir áhorf-
endurna, svaraði Morton og sat við sinn keip. — Þú getur
bölvað þér upp á að hann leikur lika fyrir sína áhorfendur, —
stúdentana og hjúkrunarkonurnar.
Hún varð hissa er hún hugsaði til þess eftir á, að þau Morton
höfðu verið að rífast um þetta. Eða réttara sagt, verið að því
komin að rífast. Nú einsetti hún sér að blanda Nat Lanyon
aldrei inn í samtalið framvegis. Samtalið um hann varð aldrei
ánægjulegt.
Daginn eftir varð hún forvitin er hún fékk boð um að koma
inn á skrifstofu dr. Lanyons, en erindið var þá ekki annað en
smávegis athugasemdir viðvíkjandi sjúklingum. Ritarinn hvarf
frá til að sækja eitthvað, og þá sagði hann kaldhæðnislega:
— Jæja, hvenær áttu von á gestunum?
— Gestunum? — Ó, það er á föstudaginn. Madelíne gat ekki
stiilt sig um að brosa við tilhugsunina. —,Ég vona að ég verði
svo snemma búin héraa að ég geti tekið á móti þeim.
Það vottaði fyrir brosi á honmn líka.
— Ég hafði hugsað mér að koma til þín og spyrja þig í gær,
þegar ég sá þig á Café Martin. En þú fórst áður en ég vissi.
— Á Cefé Martin? Varstu þar? Ég sá þig ekki.
— Nei, ég sá mér til ánægju að þú hafðir svo mikið að hugsa
að segja Morton Sanders einhver sannleiksorð, að þú tóksfc
ekki eftir öðrum.
— Hafði ég? Hún varð forviða og dálítið ergileg. — Ég átti
einstaklega skemmtilegt kvöld með honum.
— Geta má nú nærri? Henni fannst dr. Lanyon vera meir
skemmt en ástæða var til. — Mér sýndist dálítill reiðisvipur
á þér þegar ég sá ykkur.
— En ég segi þér satt.... Ó, nú mundi hún alít í éinu, og
hló og roðnaði. — Ó. það var smáræði.
— Þú gerir mig forvitinn, sagði dr. Lanyon hæversklega. Svo
hæversklega að ertnin kom upp i Madeline og hún 'sagði:
— Við vorum einmitt að tala um þig þá.
Hann hleypti brúnum. — Ég mundi reiðast því að vera kall-
aður „smáræði", ef ég þættist ekki viss um, að þú hefur varið
mig eins og hetja, sagði hann. — En þú verður að segja mér út
af hverju þið voruð að rífast.
— Æ. . . . Hún hló vandræðalega. — Ég hafði sagt honum að ég
■dáðist að hvernig þú skærir upp. Að mann langaði stundum til
að klappa fyrir þér. . . .
Hann hneigði sig í gamni til að þakka. . . .
— ....og Morton sagði, að það væri af því að þú værir að
leika.
— Ætli ég geri það ekki líka, að vissu leyti, sagoi Lanyon
xólega.
— Hann líkti þessu við leikhús. Hann sagði í rauhinni að —
þú hefðir gaman af að hreykja þér. Og þá varð ég réið.
— Góða min það var fallega gert. Lanyon virtist skennnt. —
\\. iiiBiif Binia
KVÖLDVÖKUNNI
Konan ók á vegi uppi í sveit
og sá þá nokkra línumenn verá
að klifra upp símastaur.
— Bölvaðir bjánar eru þetta,
sagði hún við sessunaut sinn. —■
Þeir hljóta að halda að eg hafi
aldrei ekið bíl fyrr.
En (Lanyon virtist líta hlutlaust á málið) . . . það getur vel
hugsast að ég hreykimér.
— Nei, dr. Lanyon!
—Þarna kemur ungfrú Murphy, sagði hann þegar ritarinn kom
inn, — við skulum heyra hvað hún segir. Murphy, haldið þér að
ég hafi gaman af að hreykja mér, í sambandi við starf mitt?
Ritarinn virtist ekki verða neitt hissa, svo að Madeline datt
allt í einu í hug hvort að hann væri vanur að tala svona
gáskalega við hana að staðaldri.
— Það er deginum ljósara, svaraði Mui-phy. — Allir karlmenn
hafa gaman af að hreykja sér.
— Þarna sérðu. Ungfrú Murphy lítur glöggum augum á hlutina
Dr. Lanyon brosti til Madeline.
— Hversvegna skyldu þeir ekki hreykja sér, hélt Murphy
áfram í vorkunartón. — Ef þeir hafa þá eitthvaö að hreykja
sér af. Það eru fíflin, sem hreyka sér af engu. En ef einhver
skarar fram úr finnst mér hann hafa fulla ástæðu til að verá
hreykinn af því. Dr. Lanyon væri ekki jafn mikill skurðlæknir
og hann er, ef hann hefði ekki sérstakt lag á að gera uppskurð-
ina sína dramatíska.
— Murphy, ekki skil ég hvernig ég á að fara að þegar þér
giftist, sagði Lanyon og strauk hendinni um hárið og brosti
angurvær. — Enginn getur vermt i mér sjálfsálitið jafn vei og
þér.
— Þá er ekki annað en að gifta sig sjálfur, svaraði Murphy
um hæl. — Þá eignist þér konu, sem elur yður á hverjum
morgni yfir hveitibrauðinu og kaffinu. Það er- að segja, ef þér þjóðlega blaðamannafélagi [
veljið réttu konuna. jNýju Delhi. Og einn af^ ind-
— Já, ég verð líklega að fara að hugsa fyrir því, tautaði versku blaðamönnunum leizfc
hann. — Ogá meðan þakka ég þér fyrir að þú tókst upp vörnina jSvo illa á hvað enskur blaðamað
fyrir mig ungfrú Gill. Ég vona að ég hafi ekki drepið allar ‘ur var illa útlítandi að hanri
glansmyndirnar af fórnfúsa lækninum með því að játa, að ég á hafði orð á þvi. Með mesta
★
þeir höfðu rætb
ástand þjóðar-
Eftir að
heimsmálin og
innar, sagði hinn málgefni rak-*
ari: — Mér sýnist hárið á yður
vera farið að grána svolítið.
Maðurinn í stólnum svaraði:
— Það undrar mig ekki. Getið
þér ekki unnið dálítið hraðar?,
Það var samkoma í hinu al-
talsvert af mannlegri hégómagirnd.
Madeline reyndi að hlægja og sagði, að hún iðraðist ekki
eftir að hafa tekið svari hans. Svo fór hún út og að vörmu
spori kom Murphy aftur í öðrum erindum. Þegar hún kom á hliö
við Madeline í gánglnum sagði hún:
— Þér megið ekki taka rnark á bullinu í honum. Ég'hef ekki
þekkt nokkurn mann jafn lausan við hégómagirnd. í saman-
burði við hæfiieilcana mína.
— Það finnst mér líka, sagði Madeiine og brosti.
— Það væru ekki mannlegar tilfinningar í honum ef honum
þætti ekki vænt um hve vel honum hefur orðið ágengt, en allt
heimsins prjál skiptir hann engu máli, ef hann finnur ekki að
hann hefur gert allt sem i mannlegu valdi stendur — og dálitið
meira.
— Eg veit það. Maður finnur það á sér í skurðsfcofunni. Hann hann.
er snillingur, finnst þér það ekki? sagði Madeline allt í einu.
— Hann er bezti og duglegasti maðurinn, sem eg hef nokkurn-
tíma kynnst, svaraði Murphy með áherzlu. — Kuldalegi svipurinn
á honum er aðeins gríma. Eg vona að hann eignist góða konu,
sem getur séð um, að hann gangi ekki sér til húðar. Stundum tennur í sér.
er eg að velta fyrir mér hvort hann hafi einhverntíma orðið fyrir | ,,Svona nú,-‘ sagði læknirinn.
barðinu á einhverju skassinu. Það er ekki að sjá að hann kæri >>Nú megið þér ekki tyggja með
sig um kvenfólk. tonnunum vinstra megin í tvö
— Kannske, sagði Madeline og flýtti sér í burt, eins og hún eða Þrjá daga.“
hefði engan tíma til að rökræða um dr. Lanyon núna. » Maðurinn benti þá á að hann
En hún hugsaði mikið um það, sem Murphy hafði sagt, og var hefði engar tennur vinstra meg-
að velta fyrir sér hvort honum mundi verða lækning í að sjá
Clarissu aftur, eða hvort það yrði honum til leiðinda.
En föstudagurinn rann upp áður en hún gat gert sér of
miklar áhyggjur út af þessu og Madeline fór full eftirvænt-
mgar niður að höfn til bess að hitta Enid og Clarissu um borð.
Það gat ekki hjá því farið að þetta minnti hana á komu
hennar sjálfrar til Montreal. Hún gat vel hugsaö sér hvernig
meðaumkun spurði hann:
„Þér eruð þó ekki veikur?"
„Nei,ö“ svaraðd Englending-
urinn. „En eg hafði hræðilega
martröð í nótt.“
„Hvað dreymdi yður þá?“
„Mig dreymdi að við höfðum'
verið neyddir til að taka að
okkur stjórn Indlands.“
★
Maður, sem hefir næga pén-
inga, mun alltaf geta hitt kónú,
sem er fús á að eyða þeim fyrir
Maður fór til tannlæknis tií
að láta gera við tvær eða þrjár
ín.
R. Burronghs
TO TASZAM'S
SUKgKISE THE COLOMV OF
BATISTE SUP'ITEMiV SCHOEf
VVITH THE NIOISE OF A
SCKEECHIMG SITSM.
TARZA
Hann varð því furðu lost-
inn er skyndiléga bérgmál-
m í götunni vælandi hijó&-
A JEEP CAKKYIMG THKEE M»\EP
PASSEMSEKS THEM SHOT OUT FíDOfA
ASI17E STKEET— FOLtCB í
í bíiflautu. Jeppi, sem í voru
þrír vopnaðir menn ók- inn
úr hliðargötu skyndilega. —
THE CÁK SICIPFEE’ TO A STOF AMP TWD (AEM LEAFT.P’ BESIFE TAKZAM. !
Xom WlTHUS,í'SAI!70ME%POl.lTELVsYET FOKCEFULLV.
Jeppinn dró hjólin 1 bremsuj
og stoppaði fyrir framan í
Tarzan. Komdu með .okkur, j
skipaði einn liigreglumaður-
inn, ekki óvingjarnlega en
óvenjulega skipandí.
• „Jæja, tyggið þá ekki,“ ságði
tannlæknirinn.
★
Maður sat í tannlæknastofu
og var afskaplega hvumpinp
og kveið fyrir að láta gera við
tennur sínar. Hann heyrði þá
hávær blótsyrði úr tannlækna-
, stofunni.
Hjúkrunarkonan kom inn og
kom til hans. „Látið þér ekki
svardagana og ópin hafa áhrif á
yður. Þetta er bara presturinm
hérna að reyna nýju tennurnar
sínar.“
★
Barnalæknir einn sagði þessa
sögu um sex ára gamlan dreng.
Pabbi hans var alveg hissa þeg-
ar drengurinn tilkynti honura
skyndilega þegar hann kora
heim:
„Pabbi, eg ætla að giftast
henni Mary Ann á morgun.“
I „Litlu telpunni hinum megín.
Ivið götuna? Nú, en hun er að-
ins 5 ára. — En hvað ætlið þið
að gera við börnin?“ v
Faðirinn varð að halda mðri
í sér hlátrinum.
„Við Mary Ann höfum talað
saman um það,“ sagði^ drerig-
urinn til skýringar: ,',í lwert
sinn sem hún verpir eggi. ~æíl-
um við að stíga ofan á fcT<? “ , j