Vísir - 13.05.1960, Blaðsíða 10

IL
VÍS.IR
Föstudaginn 13. maí 1960
'ary
cliel
r r-
MILLI
TVEOliJÁ
★ ÁSTARSAGA
LLDA
svarið. En nú heyrði hún í fyrsta skifti ískalda bræði í rödd
hans er hann sagði:
— Ertu orðin brjáluð? Hefurðu ehgan skilning á samanburð-
inum á því, sem þú ert að velja um?
— Ég lofaði dr. Lanyon fyrst, endurtók hún. — Þú verður að
aísaka mig, Morton.
— Þá afsaka ég líka, sagði hann og sleit sambandinu.
— Morton! Hún hristi heyrnartækið, sem allt í einu var orðið fyrir slúðursögur sínar í France-
þögult í hendi hennar og starði á það í einskonar dáleiðslu- Soir, hefir kannske vegna eigin
INNnXOAOlOIUI
>
Carmen Tessier, sem er fræg
4».
— Ef hann meinar — það sem ég beid að hann meini, getur
það valdið gerbreytingu á lífi minu, hugsaði hún í öi'væntingu.
Og á sama augnablikinu sagði Morton:
; — Ertu þarna ennþá, Madeline?
— Já, já. Ég var bara að hugsa. Þú skilur að ég hef lofað —
ég hef lofað . . .
Hún heyrði ekki til sjálfrar sín fyrir gremjuhlátrinum í
Morton.
— Þarftu svona langan tíma til að velja á.milli mín og dr.
Lanyons? spurði hann óþolinn, auðsjáanlega til að þvinga hana
til að taka ákvörðun.
• En hún steinþagði. Því að þó að þessi orð hefðu áhrif á hana,
höfðu þau ekki þau áhrif, sem Morton ætlaðist til.
— Að velja á milli Lanyons og þín. Þetta er vitanlega alveg
rangt komist að orði. Það er alls ekki um það að ræða að velja
milli hans og þín, á sama grundvelli. Og þó . . . — Velja milli
Lanyons og þín? Orðin hringsnerust i huga hennar og hún gat
ekki fest þau í samband við það, sem undan var gengið.
— Madeline —? Það var einhverskonar undrun og — óvæntur
sársauki í rödd Mortons. — Ég skil þig ekki. Hvað er að?
— Mér þykir þetta mjög leitt . . . I.oksins fann hún orðin. —
En ég get ekki komið á morgun, Mcrton. Að minnsta kosti ekki
síðdegis á morgun, eða snemma annað kvöld. Ég hef lofað honum
þessu. Og ég má ekki bregöast honum.
— Mátt þú ekki bregðast honum? Þegar Morton endurtók orð-
in var líkast því að þau hefðu fengið meiningarlausa og nærri
því ósvífna þýðingu. — Fyrir hann eru þetta aðeins þýðingar-
lausir smámunir, en fyrir mig skiftir það öllu.
— Það er kannske alveg eins áríðandi fyrir hann, svaraði
ilún, en röddin var kjarklaus þó að hún talaði af sannfæringu.
— Reyndu að skilja þetta, góði. Við höfum ótakmarkaðan tíma
íramundan, en hann . . .
— Við höfum ekki ótakmarkaðan tíma, Madeline. Allt í einu
var kominn örvæntingarhreymur í rödd Mortons. — Þessvegna er
þetta svo áríðandi. Mamma kemur úr sjúkrahúsinu á mánudag-
inn og við fljúgum heim á fimmtudaginn. Skilurðu ekki að ég
verð að tala við þig á morgun — og tala viö þig i einrúmi?
1 — Hvað varstu að segja? hrópaöi Madeline. Snögg og sker-
andi örvæntingin gerði rödd hennar hvassari. — Ætlar þú að
fara heim á fimmtudaginn?
— Já! Hann svaraði stutt og þess vegna varð orðið ann á-
hrifameira.
— Hversvegna, Morton — hversvegna? Það getur ekki verið
nauðsynlegt að þú farir svona fljótt.
— Þvi miður, góða mín — það er óhjákvæmilegt. Áríðandi við-
skifti í London, og svo er mamma ólm í að komast heim. Svo að
nú skilurðu hve nauðsynlegt það er að þú látir Nat Lanyon
róa og komir með mér í staðinn.
Hún var hissa á þrákelkni sinni eftir á — hinni mögnuðu
einbeittni, sem olli því að hún varð að fara með Lanyon þrátt
fyrir allt, af því að hún hafði lofað honum því. Hún fann að
hún fölnaði þegar henni skildist milli hvers hún var að velja.
Én í rauninni kom aldrei hik á hana.
— Ég get það ekki, heyrði hún sjálfa sig segja hátt og skýrt.
— Ég lofaði dr. Lanyon fyrst.
Hún þóttist viss um að Morton tæki andköf er hann heyröi
skelfingu. Loksins eftir langa bið lagði hún það varléga a
kvíslina, sneri sér hægt frá og fann að líkami hennar nötraði
af ofreynslu.
— Hann hefur rétt að mæla. Ég hlýt að vera brjáluð, muldr-
aði hún fyrir munni sér er hún var komin inn í herbergi sitt
og hefði fleygt sér í rúmið. í örvæntingunni og ákefðinni hafði
hún gleymt því, sem hún hafði aftalað við Enid og Clarissu. —
Og samt . . . hvað gat ég gert? Ég ha;fði lofað . . .
Hún fann að hún hafði farið klaufalega að þessu. En hins-
vegar fann hún í fyrsta skifti að hún hafði dómgreind á hátta-
lagi Mortons. • ,
— Ef honum stóð þetta á svona miklu gat hann hitt mig í
dag, þó hann yrði að slá einhverju öðru á frest. Og hversvegna
gat hann ekki glatt mig og hitt mig á mánudaginn? Það er ekki
til mikils mælst — ef maður elskar á annað borð. - .
, , ,. , , . „.. . tilht til þjonustufolksins, sem
Rettlætiskennd hennar mmnti hana a að Morton hafði sagt •
....... , . . . . , _, ... , hefir meira en nog að gera allan
að moðir hans kæmi ur sjukrahusmu a manudag. Hann yrði auð-
reynslu sagt 'þetta:
— Hvers vegna segja menn;
Veggirnir hafa eyru,. þegar þáð
er venjulegast að menn hlusti
við skráargötin?
*
Á ferð sinni gegnum Kanada
höfðu þau Elisabet II. og her-
toginn af Edinborg merkilegan
hlut í farangri sínum. Það var
spritttæki. Skýringin er þessi:
Á hverju kvöldi þurfa þau, eiús
og fullkomnir Englendingar, að
fá sér bolla af tei. En þau taka
daginn og þess vegna býr Elisa-
bet sjálf til teið — og hertoginn
segir að þá smakkist það miklu
betur.
Það kom fyrir í þýzka bæn-
um Trier, að sakborningur, sera
vitað aö sækja hana sjálfur og snúast kringum hana þann dag-
inn. Kannske hafði hann hugsað sér að allt væri endanlega
klappað og klárt milli hans og Madeline áður en hann sækti
móður sina.
Nú fann hún aftur að allur efinn um hana sjálfa sótti að
henni á ný, og hún fór að íhuga hvort hún hefði kastað allri
lífshamingju sinni á glæ, með eintómri þrákelkni.
— En ég lofaði honum . . . hugsaði hún með sér. Og af því að dómarinn ætlaði að láta lausan
hugur hennar minnti hana sí og æ á þetta sama, eins og biluð þar til dómur féll.i, bað svo jnni-
grammófónplata sem endurtekur sömu tónana, fann hún að það lega um það að hann fengi held-
var árangurslaust að hugsa meira um þetta núna. Hún varð að ur að vera kyrr í fangelsinu.
komast í gistihúsið og hitta stjjúpu sína og Clarissu. | — Ef eg fer heim til konunn-
Þegar hún kom þangað létti henni er hún frétti að Clarissa ar verð eg alveg eins og í hel-
væri ekki heima, en Enid var ein í stofunni, vafin í sængur. víti, en það er þó friðsamlegt í
— Faröu nú ekki að hafa áhyggjur af mér, byrjaði gamla kon- fangelsinu.
an. — Það er ekkert að mér og ég verð laus við þetta kvef eftir j •¥•
tvo daga. Ég þarf ekkert nema smáhvíld. | Eru flugþernur skyldugar að
Er hún haföi sannfærst um að þetta var rétt settist Made- mata farþegana? Þessari spurn-
line á rúmstokkinn og sagði: ingu var svarað af einu af hin-
— Enid, þú mátt ekki halda að það sé af ónærgætni eða af um stóru flugfélögum. Flug-
því að ég vilji ekki vera hjá þér, að ég vil helst fara með dr. þerna sagði frá því að milljóna-
Lanyon á morgun. Þú skilur . . . mæringur, á ferð milli landa,
— Góða mín, heldurðu að ég skilji það ekki. Mér finnst það hefði farið þess á leit, að hún
síður en svo ónærgætni þó ungar stúlkur vilji fremur vera með J mataði sig, því að hann nennti-
dr. Lanyon en mér. Hann er einstaklega geðugur maður — auk
þess sem hann hefur það til síns ágætis að vera frægur.
— Það er ekki það eitt. Madeline var foi-viða á því að Enid
taldi val hennar stafa af því að hún væri heilluð af dr. Lanyon.
— Það er annað en það, Enid. Ég er hrædd um að Clarissa ætli
að nota hann sem plástur á hjúskaparraunir sínar og reyna að
fá hann til að bíta á krókinn aftur. Ef ég — jæja, ef ég . . .
— Ef þú heldur verndarhendi yfir honum, sagði Enid ertandi.
— Nei, góða, ekki beinlínis það. Madeline gramdist talsvert
orðið „verndarhendi". — Það er bara þetta, að Clarissa getur
ekki orðið eins hættuleg ef þriðja persónan er viðstödd.
— Vitanlega ekki, sagði Enid róandi. — Og hvernig — hún
horfði með athygliáMadeline — lítur hann svo á málið? Eða
veistu það ekki?
• • Sparið -yður hlaup á roilli margra. verzláiia!
V. wTOL 4 ÖÍÍUM M!..
R. Burroughs
TARZAM
3256
' f’RESENTLV, AN
■ WTI?A.r.TIVE BUT
COLF-EyEFNUKSE
.APPEAKEK ‘HELLQ,
. PIEKRE/SHESAI7
• <$UIETLV.
MAŒlP- EXCLAIM.EÞ
THE FKENCH,VlAN,ASHE
LEAPEP FOKWAKFTO
EMEKACE HEPj'XPU APE
INPEEÞA WELCOME
SIGHT!"
THE WOMAN, HOWEVEK,TURNEI7 AWAV FEOM HIS AKMS.'vNO
EDMANTIC FQOLISHNESS/ SHE CHIPEp: "THAT IS, UNLESS
WE HAVE CAUSB TO CELEBEATE*"
Eftir skamma stund gekk
inn hjúkrunarkona, lagleg
en kuldaleg í fi-amkomu. —
„Marie!“ imópaði Frakkinn,
og spratt á fætur til að faðma
að sér stúlkuna. „Það er
sannarlega gott að sjá þig.“
En kpnan snérj sér úr faðm-
lögum hans. „Enga ástar-
vellu,“ sagði hún í stríðnis-
tón, „það er að segja, ekki
ekki að borða. Hún neitaði þessu
og þá hótaði hann að kæra hana
fyrir flugfélaginu og heimta að
hún væri rekin.
— Var þetta rangt af mér?
spurði flugþernan.
— Nei, svaraði flugfélags-
stjórnin.
*
Lollobrigida er aðeins 31 árs
(og það er ekkert fyrir konu
nú á dögum), en hugsar þegar
um það hvernig hún geti unnið
sér inn peninga án þess að leika
í kvikmyndum. Hún tók því
upp á því (að dæmi Englend-,
inga) að veita fólki aðgang að
skrauthýsi sínu við Via Appía,
fyrir 250 lírur.
Þegar fólk kemur þangað fær
það tækifæri til að skoða tízku-
teikningar, sem Lollo er tekin
að framleiða í stórum stíl.
Þetta hefir sinn tilgang. Mignon
tízkuhúsið ætlar að setja upp
framleiðslu á sérstökum kjóla-
fyrirmyndum Lollobrigidu og
það er búið að mynda félags-
skap, sem á að selja þetta um
allar jarðir,
En það fylgir þó engin tilsögn
í því, hvernig fólk eigi að öðl-
ast vöxt Lollobrigidu, sem
þykir til fyrirmyndar.
★
„Já,“ sagði stórdýraveiðimað-
urinn gortandi. „Eg hefi skotið
tígrisdýr í Afríku.“
Einn af þeim, sem á hann
hlustuðu, mótmælti þessu.
„En það eru engin tígrisdýr.
í Afríku.“
„Nei vitanlega ekki,“ sagði •
nema að full ástæða sé til veiðimaðurinn flótur að átta .
að halda upp á daginn.“ \ veiðimaöurinn fijótur að átta
i sig: „Eg hefi skotið þau öll“.