Vísir - 15.06.1960, Side 3

MiðVikudaginn 15. júní 1960
v í s r r
3
„Þetta er nú hún Súla mín,
blessuð“.
— Blessaður góði, hvað held-
urðu að þýði fyrir þig að vera
að snapa eftir kindarössum
núna, þegar allar skjátur eru
komnar á fjall fyrir löngu?
— Ekki trúi ég því, að þú
sért búinn að reka allt frá þér,
eða ertu kannske feginn að vera
laus við þær?
— Nei, nú kannske það séu
nokkur grey eftir innfrá. Ég
er nú einmitt núna að ljúka
við að selja gömlum uppgjafa
bónda (!) tóbak í nösina á sér,
og svo ætla ég inn eftir til að
sprauta lambsgrey, sem er að
drepast úr lungnabólgu. Þú
getur svo sem rúllað með mér.
■¥■
Og þannig var það, að ég
rúllaði með Sæmundi Ólafssyni
fjárbónda í Reykjavík — að
aukavinnu — og fnrstjóra kex-
verksmiðjunnar Esju — að aðal-
atvinnu — inn í Sogamýri, þar
sem hann geymir og elur önn
fyrir skjátúnum sínum, dag og
nótt.
Skíturinn er
bannaður.
Að vísu fórum við ekki strax
af stað. Hjá honum sat gamall
góðvinur, sá, sem hann kallaði
uppgjafabónda, og voru þeir
að rabba um búskap og skepnu-
hirðingu, bæði hér í bænum og
annarstaðar, og ég notaði tæki-
færið til að hlusta dálítjð á
viðhorf þeirra til slíkra hluta.
Bóndinn var að stríða Sæ-
mundi dálítið með kindunum
hans, og sagði við hann að það
væri enginn búskapur að hafa
þetta hérna í bænum, end.a
vær.i hreinasta skömm að því.
. . Hvernig á það líka að
geta samræmst aðstæðum hér
í bænum? Hér er risin unp
stórborg, og hvernig heldurðu
þá að hægt sé að iáta skit og
hland renna hér um göturnar? 1
Hér má ekki einu sinni snræna
utan í hús, hvað þá meira ....
— Nei, auðvitað má ekki
spræna utan í húsin. Það bykir
ekki fínt nú á dögum. Það var
öðruvlsi í gamla daga. Annars
kemur þetta sko ekkert málinu j
við. Eg er með mínar ær ut-
an bvggðar, og þar gera þær j
ekki nokkrum manni mein,
nema síður sé. Ég skal segja
þér, að ég hlustaði einhvern
tíma á Gunnar Thoroddsen, (
þegar hann var að tala á Arn-
arhólstúni, og þá var hann að
tala um lungu bæjarins. Hann
sagði nefn.ilega — og það fannst
mér fjandi gott — að það væri
ekki nóg að hafa opin svæði .
með grasi, blómrnn og trjám.
Það þyrfti líka að vera eitthvað
lifandi þar ...
Fjöldi vill fá
að skoða.
...Já, það veit ég vel, en ...
• ... Þegiðu rétt á meðan, og
lofaðu mér að tala út. Fáðu þér
í nefið. Sko. Það er ekki nóg
að hafa endur og gæsir og grá-
máva. Fólkið og börnin verður
að vita, hvað er að gerast í
kring um það, og hafa tækifæri
til að kynnast því ...
... Já, en það er ekki búskap-
ur ...
... Ég er ekki heldui að tala
um búskap. Ég er að tala um
skepnur ...
og áhugamál. Ég sit hérna í
skrifstofunni allan daginn og
hugsa um mina vinnu — eins
og aðrir, og svo þarf ég að
hafa einhver áhugamál, eitt-
hvað, sem hægt er að dunda
við úti í náttúrunni og anda að
sér fersku lofti, og því skyldi
ég ekki mega það?
Fljót afgreiðsla.
Ungum manni var vísað inn
til Sæmundar.
— Það var út af auglýsing-
unni um mann í vinnu ...
— Hvað gerir þú, góði?
— O — ég hefi verið svona
við bílaviðgerðir og svoleiðis...
— Drekkurðu, góði?
— Jaaa, það svona kemur
|með stóran poka fullan af ilm-
andi heyi, og setti í framsæt-
ið hjá sér í jeppanum. Hann
var ekki dónalegur farþeginn
sá.
— Ertu ekki með neitt utan-
yfir skóna? spurði hann, þegar
þangað var komið. — Ég er
hræddur um að þú fáir skít á
skóna, drengur minn.
(Freyja er
formóðir flestra.
En ég lét það hafa það.
Stiklaði á steinum og spítum
yfir mesta skítinn og bleytuna,
og hugsaði með mér að það væri
þá jafngott, að ritstjórinn fengi
eitthvað af lyktinni. Það væri
líka sönnun á því, hvar ég
KEX OG KIXDER
RABBAÐ Vl-Ð BÆMUND DLAFSBON
UM KINDURNAR HANB
... Þær eru nú allsstaðar til...
. . Hugsaðu þér til dæmis: Á
hverjum sunundegi kemur heill
mýgrútur af fólki bæði gang-
andi og í bílum, með krakkana
með sér og fer að girðingunni
til að skoða skjáturnar og gefa
þeim. Það kveður svo ramt að
þessu, að ég hefi orðið að setja
upp skilti á girðinguna til að
biðja fólk að gefa þeim ekki,
því að annars renna þær allar
út í drullu. Nei, fólk þarf að
hafa lífið í kring um sig, enda
gera þessar rollur mínar eng-
um mein, og enginn hefur
nokkru sinni amast við
þeim, hvorki bæjarbúar né
bæjaryfirvöld.
Hann er þó
altlaf plús.
— Nú, er ekki bannað að
hafa kindur í bæjarlandinu?
— Nei, fjandann ætli það sé
bannað. Auðvitað mega rollurn-
ar ekki vera röltandi um göt-
ur bæjarins, en á meðan þær
eru innan girðingar, segir eng-
inn neitt við því.
Nú stóð bóndinn upp, fékk
sér einu sinni enn í nefið, og'
kvaddi.
— Hefurðu mikið af kindum J
þarna innfrá, Sæmundur?
spurði ég.
— O — fjandakornið. Ja, ég
hefi svona fimmtíu stykki, þeg-
ar mest hefur verið. en þær eru
flestar farnar á fjall. Það eru
ekki eftir nema um tuttugu
núna, og verða bara tíu eftir
kvöldið í kvöld.
— Eitthvað hlýtúrðu að hafa
upp úr þessu braski.
— Upp úr? O—O—O— ja,
það er nú svona, skal ég s'egjáj
þér, að þetta er nú ein af þeim
tómstundaiðjum, sem maður
getur kannske eitthvað svolít-
ið haft uppúr. Sjáðu nú til.
Sumir eiga hesta og aðr.ir spila
golf. AUt eru það útgjöld hjá
þeim. Ekkert nema útgjölcf.
Við erum þó alltént í plús.
Þetta er okkar tómstundaiðja
fyrir ...
— Þá skulum við ekkert tala
meira um það, góðd.
— Jæja...?
— Nei, það þarf ekki, vinur.
Hefi ekki áhuga.
★
Og maðurinn fór með það.
Og svo lögðum við af stað
„inneftir“.
Sæmundur brá sér í úlpu
utanyfir, og stakk kexpakka í
vasann. Hann hafði einnig með
sér flösku með soðnu vatni til
að blanda í penincillinspraut-
una, sem hann ætlaði að gefa
lambinu veika, og síðast — en
ekki síst — rogaðist hann út
hefði verið.
— Þarna sérðu nú hana
Freyju mína, blessaða ...
— Beljan þarna?
— Þetta er ekki belja, bján-
inn þinn. Hún er bara svona
stór og feit. Hún er sú fyrsta,
sem ég eignaðist, og formóðir
flestra hinna.
— Já, svo þetta eru allt sam-
an krakkarnir hennar?
— Já. Allt krakkarnir henn-
ar. Þarna er Sóley,. Grettla,
Njóla og Nótt, Korpa, Gyðja
og Grásíða, Svala, Hrefna og
Sygna. Hún er frá Sogni í
Kjós.
— Sogni í Kjós?
I — Já, Sogni í Kjós. þrf-
lembd, tíu og hálft kíló hvert.
| Komdu hérna, béaður asninn
þinn, og fáðer kexbita. Hvar,
er lambið þitt. Ha? Passarðu
ekki lambið þitt, kjáninn þinn?
Sveiattan bara. j;
Þær þekktu "*]
kvalítetið.
Og svo komu þær allar hlaup-
andi og þyrptust í kringum
Sæmund, þar sem hann stóð á
miðju túninu með kexpakkanri,
í hendinni. Þær tróðust hver
um aðra til að komast að hon-
um og kexpakkanum. Það var
auðséð að þær þekktu kvalítet-
ið á kexinu frá Esju. Þær, sem
þóttust ekki hafa fengið nóg,
tóku undir sig stökk og gripu
kexbitann úr hendi Sæmundar,
hlupu síðan burt þangað sem
þær gátu muðlað á honum í
einrúmi (kexbitanum).
Ég lagðist á hnén með mynda
vélina og ætlaði að skjóta
nokkrar skjátur. Ég stillti appa-
ratið af á alla vegu, og kíktl
af ákafa í útsýnisgatið, en þar
var ekkert að sjá nema kind-
araugu, sem glápti beint á móti
mér — hinu megin frá vélinni.
Þarna var þá komin ein rollan,
og hélt greinilega að vélin væri
Esjukex, og bjóst til að éta
hana „með húð og hári“. Ég
hugðist forða mér hið skjótasta,
en þá uppgötvaði ég að ég
komst ekkert fyrir kindum.
Þær tróðust þarna umhverfis
mig, bæði á bak og fyrir, svo
að ég komst ekkert. Samt tókst
mér að rísa á fætur, en þá
gerði ein sér lítið fyrir og reis
upp á afturlappirnar, studdi
,,höndunum“ á ístruna á mér,
og teygði snoppuna framan í
mig, hreint eins og hún bygg-
ist til að hvísla einhverju Ieynd-
armáh í eyra mér.
Hann heyrir
lungnabólguna.
— Þetta er hún Súla, sagði
Sæmundur.
Svo fórum við að handsama
Framh. á 9. síðu.
Þær þekkja kvalítetinn áEsjukexinu, þessar. —