Vísir - 12.09.1960, Blaðsíða 10

10
VÍSIR
Mánudaginn 12. september 1960
VIVIAN STUART:
NOTTIN
er Ajáandi
blöðunum. Hvernig — hvernig atvikaðist þetta? Og hvers vegna
varö einmitt hann fyrir þessu? Eg á við — ef það er rétt, sem
þér segið um hve góð áhrif hann hafi haft — þá kemur það svo
einkennilega fyrir sjónir, að.... Hún gat ekki haldið áfram.
Það leyndi sér ekki að MacLean vildi ógjarnan svara þessari
spurningu. Hann þagði langa stund og einblíndi á veginn fram
undan sér.
Loks svaraði hann dræmt: — Þeir segja að ráðist hafi verið
á hann.
Mary hafði ekki augun af honum, en það var ómögulegt að
lesa nokkuð úr hinni dulu vangamynd, sem að henni- sneri. Hann
hélt áfram lágróma: — Það sem ég sagði um góðu áhrifin frá
honum var satt. Faðir yðar var göfugur maður, ungfrú Gordon.
Hann var viðkunnur maður og virtur, og mörgum þótti vænt um
hann. Hann....
— En hann var drepinn, tók Mary fram í með beiskju. — Ein-
hverjir — einhverjir réðust á hann.
— Já, svaraði hann stutt.
— En ég skil þetta ekki. Hafi þeim þótt vænt um hann og
yirtu hann.... hvernig gat þetta þá komið fyrir?
Hann rétti fram höndina og tók í höndina á henni. — Hryðju-
yerkamennirnir eru venjulega ekki úr þessu héraði, ungfrú-
Gordon. Þeir halda sig inn í frumskógunum, eins og ég sagði yður,
og flakka stað úr stað í smáhópum. Faðir yðar getur hafa orðið
fyrir einum þesskonar hóp — það er mögulegt að hann hafi
orðið fyrir óaldaflokki af tilviljun. Og það er líka mögulegt að
þeir hafi villst á honum og einhverjum öðrum. Hann sleppti
hendinni á henni og sneri sér að henni og brosti. — Þér megið
ekki vera að hrella yður með því að liugsa um þetta. Já, eg veit
að það er hægra ort en gert, en mér sýnist þér vera skynsöm
og greindarleg og hafið tekið þessu með stillingu. Og nú eruö
þér hingað komin til að hjálpa stjúpu yðar, er ekki svo? Þér^
getið ekki hjálpað henni á neinn hátt betur en með því að fá’
hana til að fara heim með yður, undir eins og hún er orðin svo
hress að hún þoli ferðina. Þetta er enginn staður handa ein-
.•stæðings konum. Ef kona hefur ekki manninn sinn sér við hlið,
yerður hún.... já, hún verður....
— Já, eg skil yður, sagði Mary rólega. — En ég hugsa að það
verði ekki erfitt að fá hana til að koma heim. Ekki undir núver-
andi kringumstæðum.
t
Fréttaburður?
Eftir dálitla þögn hélt MacLean áfram: — Eg vil ógjarnan tala.
tim þetta mál. Þér gætuð misskilið mig, og það væri mér illa við.
J\uk þess.... Hann þagnaði og vandræðasvipur kom á hann.
Mary starði á hann. — Herra læknir, ég er hrædd um að þér
hafið ekki sagt mér allt. Það er eitthvað, sem þér viljið ekki
segja. Ef þér eruð hræddur við að særa tilfinningar mínar, bið
ég yður' um að hugsa ekkert um það. Þér sjáið sjálfsagt að þér
hafið sagt svo mikið, að þér getið ekki látið staðar numið núna.
Þér gáfuð í skyn að kannske hefði verið villst á föður mínum og
öðrum manni.... Þér minntust á.... Hún þagnaði.
MacLean læknir roðnaði. — Eg sagði ef til vill of mikið, sagði
hann. — En ég er aðeins að reyna að vara yður við dálitiu, sem
þþér munuð heyra of fljótt — undir eins og þér hittið fólk og
farið að tala við það. Það er aðeins þetta, að ég á erfiða aðstöðu.
Ef ekki hefði viljað svo einkennilega til að við hittumst þarna á
flugvellinum, mundum við líkast til alls ekki hafa sést yfirleitt.
Það eru ýmsar ástæður til að ég er ekki meðlimur í klúbbnum i
Pulang Dal. Það er að segja —• ég er meðlimur, en ég kem þangað
aldrei. Hann gretti sig. — Og þá skiljið þér sjálfsagt að ég er
ekki réttur maður til að vara neinn við neinu — allra sízt yður.
— Eg held samt að þér ættuð að segja mér það sem segja má,
sagði Mary rólega. — Þetta, sem ég fæ að heyra bráðum. Sér-
staklega ef það snertir föður minn eitthvað.
— Jú, þér hafið kannske rétt að mæla. Sjáið þér, hér er mikið
um söguburð, og ég þekki staðinn nægilega vel til að vita, að þér
munuð frétta sitt af hverju, sem þér kannske takið yður nærri.
Mér þætti sárt ef þér yrðuð fyrir því.
— Þakka yður fyrir það, sagði Mary í einlægni.
Svo varð stutt þögn á ný. MaeLean læknir benti á nokkur
hvít timburhús, sem stóðu í þyrpingu svo sem tvo kilómetra til
vinstri við þau. — Þetta er Pulang Dal.
Hann ók út á vegarbrúnina og nam staðar. Lögreglubillinn
staðnæmdist líka, og þeir innfæddu litu við og horfðu á þau.
MacLean benti. Svo sagði hann: — Þetta hús með rauöa leir-
fiöguþakinu, hjá tennisbrautunum, er klúbburinn. Sjáið þér það?
Eg bý í hinum enda bæjarins, þeim hlutanum, sem þeir inn-
fæddu búa í. Það er ekki auðvelt að sjá það héðan, en þér sjáið
ef til vill spítalann.
Mary fylgdi fingrinum á honum með augunum. Svo sneri hún
sér að honum aftur. — Já, ég skil. En — viljið þér ekki gera
svo vel að segja mér söguna á enda? Eg læt mér detta hræðileg-
ustu fjarstæður í hug.
— Jú, ég skal segja yður niðurlagið. í rauninni er þetta ekki
nema slúðursaga.... byrjaði hann vandræðalega. — Þeir segja
að faðir yðar hafi ekki verið einn nóttina sem ráðist var á hann.
Þeir segja að maðurinn sem með honum var hafi hlaupið á burt
frá honum og skilið hann einan eftir hjá þorpurunum.
Mary tók öndina á lofti. — Hver var það? Hver var hinn
maðurinn?
— Það er enginn sem veit það með vissu, svaraði MacLean
dræmt. — Orðrómurinn hefur ekki nefnt nafn mannsins, en það
fylgir sögunni, að það hafi verið hann sem hryðjuverkamennirnir
ætluðu að drepa, — en ekki faðir yðar. Það eru að sjálfsögðu
skiptar skoðanir um hver þetta hafi getað verið.
— 'Já, en.... byrjaði Mary uppvæg, — hvernig getur fólk
fengið sig til að vekja svona kviksögur? Faðir minn dáinn Og
hann lifnar ekki aftur, jafnvel þó að þeir kæmust að hver mað-
urinn hefði verið.
— Nei, svaraði hann rólega. — Það verður ekki aftur tekið.
En, skiljið þér, fólk verður að hafa eitthvað að tala um, í svona
holu, eins og þetta er. Það hefur fátt annað sér til dægrastytt-
ingar — að minnsta kosti ekki kvenfólkið. Þeim finnst þetta
hvalreki, og það endist vikum saman til að tala um það yfir te-
bollunum. Fólkið hefur ekki hugmynd um hvílíka sorg og sárs-
auka það bakar öðrum með þessu kjaftafargani. Ef til vill ætti
ég að gleðjast yfir að það hefur fundið nýtt efni til að tala um.
Því að venjulega er það ég, sem það talar um. Hann hló þurra-
hlátur. — Sýnist yður ég vera bitur og lífsleiður, ungfrú Gordon?
spurði hann afsakandi.
Mary horfði á hann. Augun í honum voru raunaleg. Hann virt-
ist allt í einu verða ungur og viðkvæmur — eins og lítill dréngur,
sem langar til að láta hugga sig.
— Nei, ekki bitur, sagði hún alúðlega. — En þér hafið átt við
mótlæti að stríða, er það ekki rétt?
Nú kom hörkusvipur á andlitið. — Ekki meira en ég get borið,
svaraði hann ögrandi. — Nei, ég er alltof málóður —ég er
óvanur þessu. Hann brosti eins og hann sneyptist. — Ekki var
A
KVDLDVDKUNNj
R. Burroughs
-IAKIAW-
3650
| Vinir Tarzans önduðu
] léttara þegar hann hökti
J’ inn í rjóðrið. Lögreglustjór-
inn var í vandræðum þegar
hann spurði: Eg get ekki
THE POLICS CO.VVVMSSIONEE. SEEME7
PUZZLEF AS HE ATTENFEP TAÍSZAN'S
W0UM7S. XSTILL CANT UNPEKSTAiNF—
skilið þetta? — Jú, sagði
Tarzan, Ben Barnes var orð-
’VVHY NOT?'CHlFEF
THE APE-/AAN. "HIS
/AINF WAS SIAVFLV
WAIZFE7 gy A LUST
FOZ MON£y■',, g-9-ý'229
inn vitskertur af péninga-
græðgi.
f gær, er við vorum að borða
miðdegisverðinn, töluðum við,
eg og maðurinn minn, um vini
okkar, sem voru efnaðri en við
og eg mælti vonglöð: — Carton.
Einn góðan veðurdag verðum
við einnig rík.
Hann hallaði sér fram yfir
borðið, tók hönd mína og sagði
hógværlega: — Við erum rík,
elskan mín. Og einn góðan
veðurdag eigum við ef til vill
eins mikla peninga og fyrr-
nefndir vinir okkar.
*
Eisenhower hafði þegar, sem
ungur liðsforingi, ákveðið að
koma miklu í verk á ævinni.
Hann var metnaðargjarn og
framsækinn.
Eitt sinn gegndi hann störfum
í litlum bæ, og gerðist þar ekk-
ert sögulegt. Eisenhower sagði
þá dag nokkurn við liðsforingja,
er var félagið hans:
— Eg hefi í hyggju að leggj-
ast í sjúkrahúsið og láta taka
úr mér botnlangann.
— Hefirðu þrautir? spurði
vinur hans.
— Nei, botnlanginn í mér er
í bezta lagi. En þar sem aldrei
gerist neitt hér, væri tilbreyt-
ing í þessu, svaraði Eisenhower.
— Og ekki er loku fyrir það
skotið, að botnlanginn finni
i upp á því að verða lasburða
einmitt þá dagana, sem mest
nauðsyn er á, að hann sé stái-
hraustur.
I Ekki fylgir það sögunni, hvort
Eisenhower hafi látið taka úr
sér botnlangann að þessu sinni.
★
Hann er á versta aldrinum,
sagði húsfreyjan við mann sinn,
er sonur þeirra sat við símann
og talaði og talaði við einhvern
kunningja.
Að líkindum kvenmann.
— Hann er of gamall til þess
að segja nokkuð satt og yndis-
legt, og of ungur til þess að
segja nokkuð af viti.
★
— Elskan mín, sagði unga
stúlkan við unnustann. — Hvað
á eg að segja, ef eihnver spyr
mig um það, hvað eg sjái við
Þig?
Unnustinn þagði.
★
Afgreiðslumaður nokkur varð
leiður á starfi sínu. Sótti hann
um lögregluþjónsstöðu og fékk
hana.
Skömmu síðar rakst hann á
fyrrverandi starfsmann sinn,
er spurði hvernig honum líkaði
lögregluþ j ónsstarfið.
— Jú, það er ágætt, bæði
hvað launum og vinnutíma við-
víkur. En bezt af öllu er, að
hér hjá okkur hafa viðskipta-
vinirnir ætíð á röngu að standa.
Það er dásafnlegt.
— Eg öfunda þig af því,
mælti fyrrverandi samstarfs-
maður lögregluþjónsins.
★
Þegar eg frétti um fólk, sem
vill lengja daginn með því að
fara árla á fætur, kemur mér
til hugar maðurinn, sem áleit að
hann gæti lengt rekkjuvoðina
með því að klippa af efri end-
anum og sauma það neðan á
hana.