Vísir - 21.11.1960, Blaðsíða 10

10
Vl SIB
Mánudaginn 21. nóvember 1960
Lozania Prole:
V
[| Letn í hvöld
u
17
heldur sem Korsíkumann, djarfan foringja úr landi stigamann-
anna.
„Það var grimmdarlegt, af mér, að skilja þig, ástina mína, eftir
eina á brúðkaupskvöldi okkar.“
„Það var ekkert við því að gera. Skipunin kom.“
„Eg verð yfirmaður ítalíuhersins. Eg mun sigra allan heim-
inn og ég legg af stað innan fjögurra daga.“
Mál hans bar eldlegum áhuga og metnaði vitni. Hún hafði til
þessa tíðast litið á hann sem hrotta, er einskis mundi svifast, en
nú leit hún á hann sem þann sigurvegara, sem hann i reyndinni
var, og hún fylltist einnig stolti.
„Ó, Napoleon!“
Átti hún aö reyna að knýja fram þau tár, sem hún var ekki
lengur í skapi til að fella? Átti hún að gefa honum í skyn, að
hún mundi vilja skarta í frægðardýrð ha/is? Hún vafði um hann
handleggjum sínum og lagði höfuð sitt að barmi honum. Hann
mundi leggja til orrustu og vinna sigur, vinna marga sigra, um
það gat hún verið viss. Allur hernaðarbragur mundi hverfa af
heimili hennar. Fáninn yrði dreginn niður. Enginn varðmaður
yrði við gluggann. Silkitjöld yrðu fyrir gluggum og angan blóma
og ilmvatns um allt. Glæsibragur á öllu. Barras mundi heim-
sækja hana. Hún mundi kaupa gullfallegar kápur og kjóla og
bera þá með glæsibrag. Hún mundi geta haft elskhuga, ef hún
kysi sér það, og þeir mundu slá henni gullhamra. — Öll sú gleði,
sem París hafði upp á að bjóða var nálæg — hún þurfti ekki
nema að rétta út höndina. Hvað hún hlakkaði til vorsins, vorsins
í París — og að búa við öryggi.
„Gráttu ekki,“ hvíslaði hann, „það er engin ástæða til aö
grátk, því að þú kemur með mér. Þú hélst þó ekki, að ég mundi
skilja þig eftir eina. Nei, þegar ég sæki fram, sækir konan mín
fram með mér.“
VI.
Jósefínu fannst óbærilegt til þess að hugsa, aö verða að fara
í herleiðangur með Napoleon. Ekkert gat verið fjær áætlunum
, hennar. Hún kvaðst vera veikburða og eiga vanda til að fá gigtar-
köst. Þau töluðu um þetta fram og aftur, hún með beyg í huga,
hann ákveðinn. Og brátt brast hann þolinmæði — hánn vildi
ekki bíða lengur eftir að bergja á bikar ástarin’nar. Méð hverju
' andartaki hafði ástriðukenndin orðiö heitari og hann dró hana
til sín.
„Nú er ekki stund til þess að deila heldur til þess aö njóta
ástar,“ sagði hann, nú næstum bljúgur.
--------Um morguninn, þegar hann var farinn — hann haföi
farið í birtingu til skyldustarfa, — reis hún á fætur, örvandi, og
gekk til húss Barrasar. Hún var í því hugarástandi, aðhenni var
sama hver veitti því eftirtekt og hvað sagt yrði. Hann var ný-
vaknaður og var að drekka heitt súkkulaði, úr bolla þeirrar teg-
undar sem Lúðvík XV. hafði haft mætur á. Hann var klæddur
afburða smekklegum silkislopp og hlýddi nú án þess að láta
samúð í ljós á raunatölur hennar.
„Vitleysa, Jósefína,“ sagði hann, „ætlarðu að telja mér trú
um, að þú getir ekki ráðið við hann?“
„Hver ræður við Napoleon?“
„Þú, — þér mun lærast það,“ sagði hann og refsbrosið gamla
færðist yfir varir lians, „og þegar hann er farinn — því að vitan-
lega verður þú eftir — skulum við skemmta okkar, því aö
alltaf hefur þú verið hin aðdáanlegasta kona.“
„Hvað sem því líður leistu á mig sem byrði, er þú kaust að
losa þig við.“
„Eg verð að játa, að þú varst mér kostnaðarsöm. Og að mér
fannst það ákjósanlegt að hafa ástmey innan hirðarinnar, konu,
sem mundi vaxa áð virðingu, og er sá tími kæmi, gæti lagt inn
gott orð fyrir mig. Ástin! Eg er vesalings beiningamaður, sem
leita verður hjálpar þinnar.“
„Eigi ég að hjálpa þér bið ég þig að sjá um, Napoleon neyði
mig ekki til að taka mig með, er hann fer í herleiðangra. Það væri
svo hryllilegt, að ég fengi það ekki afborið. Heimili mitt hefur
verið gert að herstöð, hermenn fara skammarlega ógætilega með
fallegu húsgögnin mín. Sverð, byssur, fallbyssukúlur liggja eins
og hráviði um allt. Hjálpaðu mér! Ef þú kemur mér 'ekki til
hjálpar segi ég honum heldur allan sannleikann — ef það þarf
til að hindra það, að ég fari í þessa bölvuðu styrjöld.“
Barras drakk það, sem eftir var í bollanum, og þerraði sér um
varir með bróderuðum pentudúk. Þegar hann tók til máls á ný
talaöi hann hægt og rólega.
„Hugur þinn er í uppnámi nú. Vertu róleg og farðu skynsam-
lega. að. Segðu, að þú sért lasin. Verð ég að segja þér hvaða
trompspil það er, sem hver einasta kona hefur á hendi?"
Hún fór heim. Hún hafði svo mikinn höfuðverk, að henni
íannst höfuðið vera að klofna. Allan daginn barst þungt fóta-
tak hermanna að eyrum hennar.
Um kvöldið var hún svo hás, að hún gat aðeins hvíslað. Hún
hafði lagst fyrir og sötrað ávaxtadrykk, sem Louise hafði búið
henni, og þá kom Napoleon allt í einu inn og nam staðar við rúm
hennar.
„Það er víst mér að kenna, að þú ert orðin veik,“ sagði hann.
„Það eru áhyggjurnar, kvíðinn. Eg er eins og lömuð af til-
tugsuninni að verða að fara í þennan leiðangur."
„Eg geri mér grein fyrir því og skil þig eftir. Vígstöðvarnar eru
ekki verustaður fyrir konur. Þú kemur til mín, þegar ég hefi
sigrað.“
„Vitanlega," sagði hún, en heitstrengdi með sjálfri sér, að það
skyldi aldrei verða.
Þessa fjóra daga var mikið um að vera og hún sá hann vart
á daginn, en á næturna var hann ekki hershöfðinginn önnum
kafinn, heldur Korsíkumaðurinn, elskhuginn, sem krafðist alls.
Hún fann hve ást hans var heit og ástríðuþrungin, og henni
fannst það lítið sem hún gat látið í móti koma — hennar eina
þrá var nú að losna við manninn, sem hafði tengd sér hana
þeim böndum, er hún aldrei fengi slitio, með því að draga svartan
hring á fingur henni, hring, sem vakti hrylling í brjósti hennar,
í hvert skipti, sem hún leit á hann.
Hún þráði, að geta notið þess aftur að klæðast skartkiæðum,
njóta gleði, hlusta á, þegar leikið var á strengjahljóðfæri, leggja
eyrun við gullhömrum draumlyndra elskhuga, sem ávallt voru
kurteisin og glæsimennskan sjálf, jafnvel er þeir stálu forboðn-
um ávöxtum.
„Eg verð vikum saman að ná mér eftir þetta,“ sagði hún við
Louise kvöld eitt.
„Oui Madame.“
--------- Napoleon lagði af stað í birtingu.
Það var enn nótt, er þau risu á fætur, og nú gekk hún til dyra,
til þess aö sjá hinn mikla aruiée de l'ltalie leggja af stað áleiðis
til Nizza, þaöan í áttina til Montenotte, og svo til árásar á Arent-
eau. Hér var forleikur að miklum sigri, hún fann það á sér,
fannst það liggja í íbftinu. Það var komið vor í loftið, fjólur
farnar að springa út í görðunum. Napoleon reið fyrstur á fríð-
um fáki, þar næst kom stórskotaliðiö með fallbyssur dregnar af
múlösnum, svo fótgöngulið — og yfir öllu blakti fáni Frakklands.
Fyrir aftan Napoleon reið Jósé Nieppe, aðstoðarforingi hans,
A
KVðLDVfiKUNNi
I " r ir Ml—
Texasmaður skaut annan til
bana. Hann símaði í snarheit-
um til Houston og bað um að-
stoð eins bezta lögfræðingsins
þar. Jafnframt sendi hann lög-
fræðingnum 5000 dali.
Daginn eftir barst svar; —-
Kem í dag. Hefi þrjá sjónar-
votta með.
★
Nýliði í sjóhernum glataði
rifflinum sínum á æfingu.
Honum var tjáð að hann myndi
þurfa að greiða fýrir hann. Ný-
liðinn neitaði.
— Hvað mundi verða gert ef
eg væri á bíl hersins og honum
væri stolið frá mér? Yrði eg
líka látinn borga?
— Þú verður að greiða fyrir
allar þær eignir hersins sem
glatast meðan þær eru í þinni
umsjá, var svarið.
— Nú fer eg að skilja hvers
vegna skipstjórinn fer alltaf
niður með skipinu, svaraði ný-
liðinn.
★ 1
— Hvar hefirðu verið?
— Eg var að láta klippa mig.
— í vinnutímanum?
— Já, hárið óx í vinnutím-
anum.
— Ekki allt hárið.
— Nei, eg lét ekki heldur
klippa það allt.
★
Umfram allt varizt ekki
freistingar. Þegar þið eldist fara
þær að varast ykkur,
★
i
R. Burroughs
—TARZAN—
4707
Það tók enga stund að
binda þjófana. Vinir Tarz-
ans féllust á að hjálpa til að
Ti-ÍE AF'E-MAN'S FK.IENI7S
AGKEEt7 TO SECVE AS
F’OCTEeS FOK THE SOOTV—
bera fílabeinið og svo var
ferðinni haldið áfram til
næstu borgar, þar sem þjóf-
arnir. og. fílabeinið var af-
hent yfirvöldunum, en Tarz-
an biðu þar ný ævintýri.
Foreldrar mínir fóru einn
sunnudag út í sveit með nesti,
en börnin voru á dvalarheinv
ili.
— En hvað eg sakna þeirra
strax, sagði móðirin.
— Eg líka, sagði hann stutt-
ur í spuna. — Hvers vegna hell-
irðu ekki niður kaffinu mínu
og hellir úr sultukrukkunni í
hárið á mér?
★
— Hvað finnst þér um fram-
bjóðendurna?
— Guði sé lof að bara einn.
nær kosningu.
★
— Golf, golf, golf er allt sem
þú getur hugsað um, sagði eig-
inkonan, þegar maðurinn var
að leggja af stað út úr húsinu
einn sunnudagsmorgun.
— Það er eg viss um, að eg
mundi detta dauð niður ef þú
yrðir heima einn sunnudag.
— Það þýðir ekkert að revna
’ að múta mér, góða, var svarið.
★
Þó að skartvörubúðin væri
sú frægasta í borginni hélt kon-
an áfram að spyrja móðgandi
spurning, að því er kaupmann-
inum fannst. Eftir að hún var
búin að skoða lengi hálsband,
sem var með fjörutíu karata
umgerð, gerði hún loks út af
við kaupmanninn með því að
spyrja.
— Hvernig get eg vitað, að
þessir demantar séu ekta?
— Frú, sagði kaupmaðurinn.
— Kaupið aðeins einn og týnið
honum og bjóðið fundarlaun
fyrir hann. Ef honum er ekki
skilað, þá ef hann ekta.