Vísir - 08.02.1961, Blaðsíða 10

10
VÍSIR
Miðvikudaginn 8. februar 1961
JENNIFER AMES:
Jjamica-
ARFURII
12
selja eignina.
— Það er mjög hyggileg ákvörðun, ef ég.má. sletta mér fram
í málið, sagði Sir John allt í einu bak við þau. — Það vildi svo til
að ég stóð' héma og var að bíða eftir glösum, svo að ég komst
ekki hjá að heyra hvað fram fór.
— Mér þykir vænt um að þér eruð mér sammála, Sir John,1
sagði Janet. — Það er erfitt að vera einn á móti tveimur. Húnj
sagði þetta af ásettu ráði.
Sir John hleypti brúnum. — Einn móti tveimur? En Jason er
þó eílaust....
— Jason er auðsjáanlega alveg sammála hr. Henderson, sagði
Janet ergileg.
— Þá er ég ósammála honum, sagði Sir John. — Að því er
KVÚLDVÖKUNNi
4 I - " ‘ - = ‘ =HiÍHiÍiBÍ
, ,, , ^ . . , mer skilst verður mikið ferðafolksaðstreynn emmitt a þeim sloð-
— Eg vil aðvara þig. Það getur venð hætlulegt fynr kven- . „ . *■ ^ ...... . ,
6 | um, sem eign ungfru Wood er. Eg held tvimælalaust að hun eigi
Ifólk að drekka sterka dryklu herna 1 hitabeltmu. | . . . . . . . , .. . ..
. • . . „ . 1 ekki að sleppa-henm fyrr en hun hefur rannsakað alla moguleika.
Hún svaraði iagt: — En ur þvi að við eigum ekki að sjast .. . ...
. . Svo bætti hann við: — Viljið þið ekki setjast við borðið mitt,
iaftur hlýtur þig að gilda emu hvernig fer um mig. I . .
. , „ . ... „ i ungfru Janet og Jason?
— Það kann að vera svo. En manm fellur samt alltaf miður, ° TI ,
, , „ .Janet þotti gott að sleppa fra bardiskmum og Henderson. Það
ief illa fer fyrir mannsekju, sem maður hefur kynnst. r,n faðu , , . , . „ , . .„ , TT. .....
J |var ekki aðems að henm íelli ílla við hann. Hun var bemlmis
i’om og grape fyrir mer. Eg held að eg fai það sama. i, , , .... , TT. ...... . . . , . ,, __,
... 'hrædd við hann. Hun reyndi að telja ser tru um að þetta væn
Einn farþeginn, kaupsyslumaður, kom að bardiskmum. Þetta . , , . ,.l
^ venjulegur prangari, sem svifðist emskis til þess að reka ermdi
ivar góðlátlegur maður, en ekki sem bezt siðaður. Hann deplaði , . ,. .
• umbjoðanda sms. En nana grunaði fastlega, að bak við allt þetta
augunum til þeirra.
— Hvað sé ég? Hafa ekki turtildúfurnar fundið hvor aðra
væri eitthvað, sem hún ekki sæi.
— Gerði það nokkuð til þó ég blandaði mér í samtali'ð? sagði
aftur? En hvað það var gaman! Þið verðið að lofa Josep frænda sir j0hn lágt viö Janet er þau gengu að borðinu. — Mér sýndist
að bjóða ykkur glas í tilefni af þessu.
Janet fann að hún hitnaði í framan. — Við vorum að' panta
okkur glas sjálf, hr. Chesley, sagði hún kuldalega.
i — Urðuð þér reið'? Hann hló. — Konan mín segir alltaf að ég
fsé svo taktlaus, að minnsta kosti þegar um hjartans mál er að
læða. En ég krefst þess að fá að borga þessi glös. Þetta er síð'-
þesslegt þarna, að vandræði gætu orðið úr öllu saman. Aflog.
— Eg er þakklát yður fyrir að þér gerðuð það, sagði Janet
og brosti til hans.
— Eg er altaf til reiðu, Janet, sagði hann alvarlegur. — Alltaf!
Frú Heathson tók þeim fagnandi. Setjist þið héma. Þetta var
skelfing gaman. Að við getum verið saman síðasta kvöldið! En
asta kvöldið sem við erum saman. Það er leiðinlegt, finnst ykkur vjg erum alls ekki að skilja, heldur sjáumst við bráðlega aftur.
ekki? Það getur vel farið svo, að við sjáumst aldrei aftur, þó ég
húist ekki við þvi um ykkur tvö. Þið eigið sjálfsagt mörg fram-
tíðaráform saman. Þegar ég hef horft á ykkur hefur mér oft
dottið í hug: Þetta er ekki venjulegt farþegadufl. Þetta verður
Bjálfsagt varanlegt.... Jæja, skál fyrir myrtusveignum og rís-
grjónunum! Hann hló og lyfti glasinu.
Janet var kafrjóð, og hún gat ekki betur séð en Jason roðnaði
líka undir sólbrunanum. Glösin stóðu þarna og þau urðu að
drekka úr þeim. En þau forðuðust að líta hvort á annað.
Það lá við að henni létti þegar Henderson kom til þeirra.
Hann kinkaði kolli til Jasons og hallaði sér að Janet.
— Þér ættuð að íhuga þetta, sem ég sagði við yður, ungfrú
W,'ood. Eg ræð yður til að íhuga málið vandlega.
i —■ Eg sagði yður að ég ætla mér ekki að selja eignina fyrr
en ég hef talaö við hr. Jeberson og fengið að vita hvers virði
jhún er.
Eg býst við aö flest okkar verði á Myrtle Creek Hotel.
Sir John sneri sér að Janet. — Hafið þér pantað herbergi þar,
Janet?
— Já, ég hef heyrt svo mikið talað um það gistihús.
— Já, það er einn af stefnumótastöðum veraldar, likt og
Piccadilly Circus næturklúbburinn „Nr. 21“ í New York og
Shepheards í Kairo.... Verðið þér þar líka, Jason?
— Nei, ég verð hjá kunningjum, svaraði hann stutt.
Janet fékk hjartslátt. En til hvers var eiginlega að vera að
hittast, ef samfundirnir áttu að vera jafn ömurlegir og núna?
Eftir nokkra stund heyrðist borðbjöllunni hringt, og allir fóru
niður að borða miðdegisverðinn. Janet gekk samhliða Sonju inn
ganginn.
Sonja hafði ekki talað við hana efitr að þau Jason komu að
borðinu. Janet sárnaði hvernig hún hagaði sér, því að hún hafði
Eg hef sagt yður hvers virði hún er. Og ég býð yður hærra ekki aðeíns vorkennt þessari ungu ekkju heldur verið hlýtt til
en hún er verð. Það v.æri hyggilegt að við gerðum út um þetta mál
í'kvöld. Það var ekki um að villast að hótunarhreimur var í
röddinni.
: — En ég hef sagt yður hvað eftir annað að.ég vil ekki selja.
— Hlustið þér nú á mig, kæra ungfrú.... byrjaði Henderson.
Hann tróð sér milli Jasons og henhar, en Jason sagði rólega:
— Eg ætla áð biðja yður um að flytja yður. Ungfrú Wood er
hérna til þess að drekka glas með mér.
— Hvað segið þér? sagði hann hvass og sneri sér að Jason.
■— Hvao kemur yður þetta við?
j — Ekki neitt. En af því að ungfrú Wood er hérna með mér,
þætti mér vænt um að þér létuð okkur í friði. Röddin var róleg
— of róleg og of kurteis. Og Henderson varð fokvondur.
— Við hvern haldið þér að þér séuð að tala? Drekkið þér úr
glasinu yðar. Viö ungfrú Wood þurfum að taia saman um áríð-
andi málefni.
hennar líka. Hún afréð að reyna aö sættast við hana.
— Mér þótti svo gaman að sjá að þér voruð komnar í þennan
kjól. Hann fer yður svo Ijómandi vel, sagði hún.
— Eg, ég varð fegin að ég fór í hann. Það er ómaksins vert
að nota hann núna, úr því að þér eruð orðin sátt viö Jason.
Janet skildi ekki hvað hún var að fara, en fékk ekki tækifæri
til að spyrja hana, því að þær voru komnar inn í matsalinn og
hurfu hvor að sínu borði.
Janet sat við skipstjóraborðið ásamt Sir John og Jason, og
í svip fannst henni nærri þvi eins viðkunnanlegt þarna eins og
áður en þau komu til Bermuda. Sir John pantaði kampavín, því
að þetta var síðasta kvöldið. Þau skáluðu fyrir skipstjóranum,
skipinu og hvert fyrir öðru.
— Eg ætla að skrifa eimskipafélaginu og þakka fyrir mig.
Eg man ekki til að mér hafi liðið betur á sjó áður.
— Eg vona að vel hafi farið um ykkur öll, sagði skipstjórinn.
— Eg býst við að þetta sé
einn af þeim hræðilegu af-
skræmum, sem þér kallið ný-
tízku list?
Nei. Þetta er bara spegill.
★
Gagnrýnandinn: — Ha! Hvað
er þetta? Þetta er alveg sjald-
gæf list. Þvílík sál! Þvílíkt yfir-
bragð!
Listamaðurinn: — Jæja?
Þarna hreinsa ég málninguna af
penslinum mínum.
★
Tveir Svíar leigðu bát til að
fara á veiðar á vatni innanlands.
Þeir veiddu ágætlega.
Níels: — Svanur. Merktirðu
staðinn þar sem við veiddum
allan þenan fisk?
! Svanur: — Það máttu reiðá
þig á. Eg setti merki í borð-
stokkinn.
Níels: ■— Bölvaður asni ertu.
Hvernig veiztu hvort við getum
fengið þennan bát aftur á morg-
un?
| Sigurður: — Eg heyri að þú
ert alltaf að tala um fávita. Eg
vona, að þú eigir ekki við mig
með því?
Jónas: — Vertu ekki svona
,upp með þér. Heldurðu að ekki
sé til aðrir fávitar í heiminum
en þú?
★
Bretinn: — Vilhjálmur kon-
ungur slá forföður minn á öxl-
ina og gerði hann að riddara.
Aemríkumaður: — Einmitt
það! Sitjandi Björninn sló afa
minn í höfuðið með exi sinni og
gerði hann að engli.
★
Faðirinn: Hvers vegna græ.t-
ur þú svona mikið Billy minn?
Billy: — Eg heyrði þig segja
kunningja þínum að þú ættir
von á nýju barni, og eg býst
þá við að þú reynir að láta mig
í skiptum fyrir það.
Jason stóð upp af kollustólnum. Og' það var ískyggilegt hvernig Hann leit á Janet og Jason og glettni skein úr augunum. — Eg
hann stóð upp.
— Ungfrú Wood hefur ekkert um að tala við yður. Hún hefur
margsagt yður að hún vilji ekki eiga kaup.við yður.
— Það munuð vera þér, sem hafið ráðið því?
er aö minnsta kosti viss um að unga fólkinu hefur liðið vel.
— Já..,. já. Janet fann að hún roðnaði.
— Hefur þér liðið vel, Janet?
Jason horfði beint á hana yfir borðið og hélt á kampavíns-
— Þvert á móti, ég ráðlagði henni að selja, ef yður er forvitni glasinu í hendinni. Eigi aðeins röddin heldur líka augun vildu
iá þvi, svaraði Jason. — Það er ungfrú Wood sjálf, sem ekki vill neyða hana til að' lita á hann. Henni gramdist að hún gerði það.
|‘ Stone öskraði í bræði sinni
og miðaði aftur á stúlkuna
en nú var það sterkur arm-
ur sem stöðvaði hann. Þeir
flugust á liggjandi á gólfinu
og Stone hélt byssu sinni
dauðahaldi og tókst að
greiða apamanninum
högg með henni.
þung
Sunnudagaskóla kennari: —
Hvers vegna væri það rangt að
skera rófuna af kettinum?
Gáfaður drengur:: — Biblían
segir: Það sem Guð hefir sam-
tengt má maðurinn ekki sund-
urskilja.
★
Pabbinn: — Hvað lærðirðu í
skólanum í dag?
Jói litli: — Eg lærði að sgja:
„Já herra og Nei herra“ og
,,Já, frú og Nei frú.“
Pabbinn (regluega ánægður).
— Geriðu það?
Jói litli: — Jam!
★
Frúin hafði spilakvöld og þá
heyrðist fótatak nakinna lítilla
barna uppi við stigagatið.
— Sss, sagði hún lágt. —
Börnin ætla að fara að senda
mér kvöldkveðju sína. Eg verð
alltaf svo meyr þegar þau gera
það.
Nú varð augnabliks þögn og’
allar hlustuðu konurnar gaum-
gæfilega.
Þá heyrðist björt og hávær
rödd ofan af stigagatinu:
— Mamma! Hann Jónsi fann
fló i rúminu!