Vísir - 18.04.1961, Blaðsíða 9

Leikfélag Reykjavíkur:
Stólarnir — Kennslustundin.
Einþáíínngur eftir Engene Ioisc
í Landakotskirkju.
Vinimir í Nashyrningunum
eftir Ionesco, Jón hinn sjálfsá-
nægði, stælti og sterki og Bér-
enger sem er æði þorstlátur og
þykir heldur lítill karl á allan
máta, sitja í samræðum yfir
gangstéttarkaffiborði og segir
Jón vinisínum til syndanna og
leggur honum ráð allt hvað af
tekur.
JÓN: Finnst þér nú ekki nær
að kaupa þér miða leiíkhús og
sjá eitthvert skemmtilegt leik-
rit en að fara með alla þína
vasapeninga í brennivín? Þekk-
irðu leikrit helztu höfundanna,
sem flestir tala um þessa dag-
ana? Hefirðu séð leikritin eftir
Ionesco?
BÉRENGER: Nei, því er nú
ver. Eg hef bara heyrt talað um
þau.
JÓN: Það er einmitt verið að
leika éitt núna. Notaðu tæki-
færið!
BÉRENGER: það væri svei-
mér ágæt byrjun til að kynnast
listinni nú á tímum. Þetta er
hverju orði sannara, þetta er
hverju orði sannara. Eg má til
að fylgjast með tímanum, það
er dagsatt, sem þú segir.
Enda þótt Bérenger sé sögu-
hetjan í Nashymingunum, hef-
ur skáldið vist fyrirgefið hon-1
um, að hann, þrátt fyrir heit-|
strengingar, hafi skotið því á
frest að fara í leikhús að sjá
leikrit eftir Ionesco þá held ég
að sem flestir ættu nú að nota
tækifærið. Hér er ekki aðeins
verið að sýna eitt, heldur þrjú
leikrit: skáldsins, og er mér
næst að halda, að aldrei hafi
skáld verið kynnt svo hressi-
ina (í þýðingu Bjarna Bene-
diktssonar frá Hofteigi) og Stól
lega samtímis á íslandi fyrr. Og r-na Ó þýðingu Ásgeirs Hjartar-
hví ekki að fara og kíkja á ,sonar), og fyrst skemmst af að
þetta, sem „flestir“ eru að tala jsegja, að enginn ami er að ís-
um bessa dagana? lenkunni á þessum stórfurðu-
Það hefur sannazt enn einu
sinni í vor, að við fáum of sjald-
an að hlýða á tónleika í Krists-
kirkju. Að öðrum kirkjum ó-
löstuðum er engin kirkja betur
jfalin eða hátíðlegri til flutnings
helgitónlistar einkum og sér í
lagi en gotneska kirkjan á
Landakotshæð.
1 Við höfum fyrr í vor heyrt
þar einsöng Guðrúnar Tómas-
dóttur og orgelleik Ragnars
Bjarnasonar, þegar þau flúttu
sálma og andleg ljóð, sem hreif
nargan söngelskan manninn.
Dg nú að undanförnu hefir
Pólýfónkórinn sungið þar fyrir
styrktarfélaga og aðra kvöld
íftir kvöld við húsfylli og mikla
pökk og aðdáun, enda eiga
alandaðar raddir fyrst og
fremst heima í kirkju
Pólýfónkórinn er einn yngsti
sór landsins, en stofnanda og
stjórnanda, Ingólfi Guðbrands-
;yni, hefir tekizt að þjálfa hann
;vo prýðilega á þessum stutta
;íma (aðeins rúm fjögur ár
;íðan hann var stofnaður), að
iað er virkileg tilhlökkun tón-
istarunnenda, þegar vorar og
íann lætur til sín heyra. Og
;kki ræðst þessi hópur á garð-
nn, þar sem hann er lægstur,
m yfirleitt reynist söngfólkið
neð stjórnanda sínum vandan-
rm vaxið.
Að þessu sinni voru flutt
Jrjú tónverk, tvö eftir tvö höf-
iðkirkjutónskáld 17. aldar,
Buxtehude og Bach, eitt eftir
j landa þeirra frá þessari öldp
Hugo Distler, er dó snemma á
tsríðsárum síðari tæplega hálf-
fertugur. Byrjað var að flytja
„Magnificat Anima Mea‘ eftir
Buxtehude, og naut 5 radda
kórinn aðstoðar hljóðfæraleik-
ara úr Musica Nova og fleiri
ungra strokhljóðfæraleikara og
Gísli Magnússon lék á sembaló,
sem allt féll mætavel saman
Einnig reis kórinn að miklu
leyti undir túlkun hinnar stór-
kostlegu mótettu „Jesu, meine
Freude" eftir höfuðsnillinginn
Bach, og er það æsku söngfólks
sjálfsagt mikið að þakka, hve
söngurinn varð tær. í nýjasta
verkinu, „Dauðadans' ‘ eftir
Hugo Distler, varð það helzt til
nýlundu, að þar skiptist á kór-
söngur og tal, var ekki sízt að
þakka Lárusi Pássyni leikara,
' er lék Dauðann og stjórnaði
framsögn, hve áhrifamikill sá
flutningur varð. — Þá skal síð-
ast, en ekki sízt„ nefndur nýr
orgelsnillingur, sem nýlega
hefir lokið námi í Hamborg og
þama kom fram. Haukur Guð-
laugsson (frá því mikla músik-
þorpi Eyrarbakka). Hann lék
þarna með heiðri og sóma
„Sálmforleik‘ og Tokkötu og
fúgu í d-moll eftir meistarann
Bach, og er gleðilegt til þess að
I vita, að ungir menn skuli ekki
alveg forsóma þetta hljóðfæri,
sem mörg dýrlegasta tónlistin
er fyrst og fremst samin fyrir
df.h.
Stólarnir: Gamli maðurinn (Þorst. Ö. Stephensen) og gamla
konan (Helga Valtýsdóttir).
Áður hefur verið lítillega
rætt um Nashymingana, eitt
nýjasta leikrit eftir Ionesco,
sem Þjóðleikhúsið hóf sýning-
ar á annan páskadag, og viku
síðar frumsýndi Leikfélag
Reykjavíkur tvö elztu leikrit
hans (þó aðeins tæpra 10 ára),
einþáttungana Kennslustund-
'legu leikritum, sem þrátt fyrir
j sparlega vaxið efni og sáralítið
jinnihald er HkJega samt gætt
þeim neista að halda áfram að
lifa lífi listaverks í hug þeirra,
sem séð hafa, því að fyrst og
fremst eru leikrit Ionescos sjón
leikir, enda þótt margt í þeim
sé ágætar bókmenntir til að
lesa, sökum skarpskyggni og
fyndni höfundar. En það er svo
sem ekki við því að búast,
þetta sé djúpstæður skáldskap-
ur, þar eð höfundur hefur hafn-
að því, að flytja nokkum „boð-
skap“, en túlkar tilfinningar
og vonbrigða og tóm
leika, kryddar leikritin fiiTum
til að leggja áherzlu á þetta.
NYJAR ERLENDAR BÆKUR:
Vergitteres Fenster
eftir Klaus Mann (sonur
Thomasar Mann). Þetta er stutt
bóksaga um andlát Lúðvígs II.
af Bajarlandi, rituð fyrir 25 ár-
um og reyndar birt árið 1937 í
Amsterdam, þar sem höfundur
var þá í útlegð. (S. Fischer.
Frankfurt am Main. DM 5:80.)
Höfuðdrættir Edinborgar-
bátíöarinnar i sumar.
Kennslustundin: Nemandinn (Guðrún Asmundsdóttir)
prófessorinn (Gísli Halldórsson).
Das Gesischt unseres
Jahrhunderts
eftir Milo Dar og Reinhard
Federmann. Bókin segir frá
ílegustu viðburðum á öld-
okkar í stuttu máli með
og 600 myndum. (Forum Verlag.
I Wien. S 220:—.)
Stjómandi Listahátiðarinnar ■
i Edinborg, jarlinn af Hare- (
(wood, hélt nýverið anstur á
bóginn, fyrst og fremst til Rúss-
jlands, til að efna í hátíð'na, cn
gerði þó áður uppskátt um það
helzta, sem þegar er dkveðið,
að verði á borðstólum í Edin-
borg frá 20. ágúst til 9. scptem-
her í ár.
Fyrst ber að telja leikritið,
sem samið hefir verið sérstak-
lega fyrir hátíðina. Það nefn-
ist „August for the People“
eftir Nigel Dennis, hann hæðist
þar að fyrirbæri því, sem er
sérstakt fyrir Englendinga og
; á ekki jafngilt hugtak í öðrum
tungumálum, sem sé „The Esta-
blishment". Það er leikflokkur
frá Royal Court Theatre í Lon-
don, sem flytur vei-kið, og sjálf-l
ur leikhússtjórinn, George Dev-
ine, verður leikstjóri.
Þá kemur liópur frá-The Bri-
stol Old Vic og íiytur eina leik-
ritið, sem írska sagnaskáld-
ið Lawrence Durrell hef- j
ir samið, „Sappho“, með
Margaret Rawlings í aðalhlut-
verkinu. Ennfremur sýnir The
Old Vic sjaldséðan gest nú oro-
ið, „Doktor Faustus“ eftir Mar-
lowe, fyrirrennara Shakespeare,-
Einnig verður leikrit eftir hann,
en ekki enn ákveðið, hvað verð-
ur fyrir valinu.
Frá París kernur hópur frá
Vieux Colombier og sýnir
„Mannhatarann" eftir Möliére
og -ennfremur „Jean de la
Lune“. Nýjasta ieikritið eftir
Friedrich Durrenmatt, „F'rank
V.“, verður þarna frumsýnt
í Bretlandi. Þetta er tónsjón-
leikur (músik eftir Paul Burk-
hard), fjallar um sögu einka-
banka.
Þá er ákveðið kvöld með sí-
giluu.n nútimaleiltjum með
músik: „Salade“ eftir Milhaud
os Flament, „Renard“ eftir
Stravinsky og Ramuz, og loks
ballett með tali, „Dauðasynd-
H iiar sjö“ eftir Brecht og Weill,
með sjálfa Lotte Lenya í aðal-
hlutverki.
Covent Garden óperan syngur
þarna ýmist á ensku, ítölsku
eða frönsku, óperurnar „Jóns-
messunæturdraumur" eftir
Benjamín Britten, „Lucia di
Lammermoor“ eftir Donizetti,
„Iphigénie en Tauride“ eftir
Gluck og „Rakarinn í Sevilla“
eftir Rossini.
Sinfóníuhljómsveit Lundúna
leikur á hátiðinni ýmist undir
stjórn hins gamla meistara
Leopold Stokowsky eða hins
unga Colin Davis, sem er nýtt
nafn. Þeir Ilerbert von Kara-
jan, Rudolf Kempe og Rafael
Kubelik stjórna til skiptis Fil-
harmoníuhljómsveit Berlínar^
en hljómsveitin Philharmonía
leikur undir stjórrí Klemperer
og Carlo Maria Guilini. (