Vísir - 27.01.1962, Blaðsíða 15

Laugardagur 27. janúar 1962
VISIR
15
Forsaga:
— SAGAN gerist á skemmtiferðaskipinu Madrigal, sem lét
úr höfn í Gíbraltar og siglir um Mið.jarðarhaf hafna milli. —
Aðalsöguhctjan, Jane, ung hjúkrunarkona, hefur fengið leyfi
frá starfi sínu í sjúkrahúsi i Boston, til þess að ráðast á skipið
sem hjúkrunarkona í þessari ferð. Jane er glæsileg stúlka, sem
vekur mikla athygli, ekki aðeins fyrir sitt fagurrauða hár,
heldur og fyrir óvanalega hreinskilni og einbeitni, sem stimd-
um leiðir til árekstra. Hún er læknisdóttir og lítur á starf
sitt sem köllun, og viðbrigðin fyrir hana mikil á hinum nýja
vettvangi. Gömul kynni endurnýjast — og ný koma til sög-
unnar — og Amor með örvámæli sinn ekki iangt undan. —
— Nei, ég sá ekki mynd-
ina.
— Datt mér ekki í húg. Þér
hafið verið of ungar til þess
— hún var annars sýnd fyrir
fimm árum.
— Ég var ekki of ung, en
kann að hafa verið önnum
kafin — verið að hjálpa
pabba eða verið að læra
hjúkrun.
— Já, alveg rétt. Þér eruð
hjúknmarkona skipsins.
Hann gerði sér upp undrun.
— Mér vill gleymast þetta
— skiljanlega. Þér eruð nefni-
lega eins og brúðan með tvö-
falda persónuleikann. Þessa
stundina eruð þér ákveðnar
á svip, einbeittar, það er þeg-
ar þér eruð í einkennisbún-
ingnum — og réttið Pétri og
Páli hitamæli, og skipið: Mæl
ið yður, — en hina bara ynd-
isleg stúlka með brún augu
og jarpt hár.
Hann horfði á hana með
aðdáun, en frekjulaust. Hann
hefði eins vel getað verið að
lýsa einhverri fagurri mey,
sem Hómer hafði ort um.
— Kannske söngdís? Var
það ekki söngdís sem freist-
aði Ulyssesar, sem setti met
i að forðast að verða fyrir á-
hrifum fagurrar hafdísar.
— Það liggur við að for-
vitni mín sé vakin. Og hvern-
ig kom þetta fram hjá Ulys-
ses?
— Hann lét sjómenn sína
binda sig við sigluna, svo að
hann stykki ekki fyrir borð
til að aðgæta hvort hafdís-
imar væru eins fagrar og þær
virtust vera.
— Jæja, þér þurfið nú ekki
að grípa til neinna slíkra ör-
þrifaráða til þess að forðast
mig, sagði Jane hlæjandi. —
Það er nefnilega ég, sem ætla
að flýja — og það upp á
stundina. Ég þarf sem sé að
flýta mér að hafa fataskipti,
fara í einkennisbúninginn.
Skyldan kallar.
— Eitthvað um að vera?
Hann var aftur orðinn
háðslegur á svipinn.
— Gleymið því ekki, að ég
er hjúkrunarkona skipsins.
Þér munduð allt í einu eftir
því áðan — andartak.
— Og verið þér nú sælir,
Sky Dawson.
— En þér hafið alls ekki
farið ofan í.
Hann hafði veitt því at-
hygli, að sundfötin hennar
voru skraufþurr.
— Ég ætlaði út í þegar þér
komuð. Svo gleymdi ég því.
— Ég þakka. Þetta getur
maður nú kallað gullhamra.
Hann tók undir hönd henn-
ar, en hún losaði sig.
— Ég starfa hér, sagði
hún og kenndi óþolinmæði í
röddinni. — Það er ætlast til
þess, að ég hagi mér ekki sem
væri ég farþegi. Clayton
lækni mundi mislíka það.
— Þessi Clayton læknir,
sagði Sky af lítilli hrifni. Þau
voru komin að stiganum, sem
lá niður á þilfarið fyrir neð-
an.
— Aðeins andartak, Jane.
Leyfið mér að vera dansfé-
lagi yðar í kvöld. Þér eruð
varla við skyldustörf allt
kvöldið.
— Nei, ekki nema eitthvað
sérstakt komi fyrir .. .“
— Þá höfum við komið okk
ur saman um stefnumót,
unga mær, sagði hann glott-
andi. — Mótmælið nú ekki.
Edna Blake hin yfirnáttúr-
lega hefur eitthvað stórfeng-
legt á prjónunum. Egypzkt
kvöld, kallar hún það. Eins-
konar forspil að því sem við
fáum að sjá í landi Faraó-
anna.
Jane hikaði. Hugleiddi í
svip, að það mundi ekki falla
í hennar hlut að skoða sig um
að skemmta sér í landi Faraó
anna — hvorki á morgun eða
síðar. Hún mundi það aðeins
augum líta af þilfari „Madri-
gal“. Hún mundi ekki fara í
land með hinum, en Sky gat
verið skemmtilegur — og það
væri þó alltaf dálítil uppbót
fyrir það, sem hún mundi
fara á mis við, ef hún færi
með honum á „egypzka.
STÓRBROTIÐ VERK. — Það mun vera dómur flestra
leikhúsmanna að „Húsvörðurinn“ eftir Harold Pinter,
sé eitt merkasta og nýstárlegasta leikrit, sem liér hef-
ur verið sviðsett um langan tíma. Leikur og sviðsetn-
ing hefur tekist mjög vel og ættu allir, sem ánægju
hafa af góðum leik að sjá þessa vönduðu sýningu. —
Myndin er af Gunnari Eyjólfssyni og Val Gíslasyni í
hlutverkum sínum.
kvöldið“.
— Jæja, gott og vel. Hitt-
umst þá í danssalnum klukk-
an tíu.
Og svo flýtti hún sér frá
honum.
Clayton læknir leit upp
þurrlegur á svip, er hún kom
inn í sjúkrastofuna.
— Þér komið seint, sagði
hann.
— Það virðist nú ekki vera
nein ósköp að gera, áræddi
hún að segja, en flýtti sér að
bæta við, — vitanlega þykir
Barnasagan Kalli kafteinn * FLJÓTANDI EYJAN
13
Nokkur stund
leið, þar til
Kalli, Stebbi og
Tommi rönk-
uðu við sér, og
gerðu sér grein
fyrir, hvað
hafði hent þá.
Trén, sem
höfðu gripið þá,
er þeir voru á göngu um skóg-
inn, virtust ekki hafa hugsað
sér að sleppa þeim í bráð. Þau
sveifluðu fórnarlömbum sín-
um fram og aftur með hinum
löngu örmum sínum. „Ja, hví-
líkt og annað eins, Kalli", hróp
aði Tommi er þeir hittust á
einum sveiflutúrnum. Kalli
hrópaði eitthvað til baka, sem
Tommi gat ekki heyrt, en það
hafði víst ekki verið neinir
gullhamrar um trén, þvi að
eitt augnablik námu armar
trésins staðar með Kalla í
loftinu og hristu hann dúglega,
svo að hann stóð á öndinni.
Kalli fálmaði eftir vasahnífn-
um sínum, ákveðinn í að losa
sig úr prísundinni, en áður en
hann gat náð hnífnum, hróp-
aði Tommi litli upp yfir sig:
„Kalli, Stebbi frændi. Sjáiði,
sjáið þarna . ..“ Á götunni fyr-
ir neðan þá gat að líta litla
plöntu, sem tri'tlaði fjörlega af
stað á nettum stólparðtarfót-
um.
mér leitt að hafa ekki komið
á réttum tíma.
— Ég haga mér víst eins og
harðstjóri, sagði hann og
brosti allt í einu, næstum ungl
ingslega. Og Jane gladdist yf-
ir því að hann gat þó verið
blátt áfram og alúðlegur.
— Annars skal ég segja yð-
ur, að mér gramdist meira
en lítið við þessa Marlinu Per-
cival í A-408. Hún kom hing-
að og kvartaði yfir sárum
magaverkjum. Og svo raus-
aði hún um, að hún ætti ekki
að borða pönnukökur til
morgunverðar, en einhver
var að gæða sér á þeim, og
þá fallið fyrir freistingunni.
Þetta er í fjórða skipti sem
hún kemur að ástæðulausu.
Ég er alveg viss um að hún
er stálhraust.
Jane furðaði sig á, að lækn-
irinn skyldi hafa komist að
sömu niðurstöðu og hún sjálf
"um Marlinu Percival, — að
þessi að sumu aðlaðandi en
sjálfumglaða unga ekkja liti
á lækninn og hjúkrunarkon-
una sem þjóna, er ættu að
vera reiðubúnir jafnan að
stjana við hana og Hilde-
garde, franska kjölturakk-
ann hennar. Hún hafði nú að
vísu ekki enn farið fram á,
að skrifaður væri lyfseðill
fyrir hundinn, en vafalaust
j myndi hún gera það einhvern
daginn. Ekki fannst Jane þó
I ráðlegt að ræða um þetta