Vísir - 29.01.1962, Blaðsíða 15

Mánudagur 29. janúar 1962
VISIR
15
>5><Z>5xZ>£<S>5:<í> ,-<S>5>£>5>=£>5;<S>5>S>5>í>5>£>5>£>5>S>5:<£>C<*>«:<S>t<£>5>S>5sS>5>S>S:
Rauöhæröa hjúknoiarkonan
hugboð sitt við lækninn.
— Kannske henni hafi í
raun og veru liðið illa. Þegar
maður hugsar út í afleiðing-
amar af pönnukökuáti svo
snemma dags —.
— Vitanlega leið henni illa,
sagði læknirinn alvarlega. —
Ég tók hana trúanlega og lét
hana fá það sem hún þurfti
— hægðalyf. Og hún hefur
bara gott af því. Og ég lofaði
að líta inn til hennar, en ef
yður stendur á sama ætla ég
að fela yður að fara í minn
stað. Ég verð að sinna skips-
höfninni mestan hluta dags.
En sofi hún skuluð þér ekki
vekja hana.
— Ég er ekki vön því að ó-
náða sjúklingana að óþörfu,
sagði Jane og reyndi að
brosa, en hún furðaði sig á
því, að læknirinn gat enn far-
ið í taugarnar á henni.
Og þegar Jane kom inn í
hina skrautlegu íbúð hennar
á A-þilfari veitti hún því at-
hygli, að hún var þó ekki eins
íburðarmikil og íbúð frú Pet-
erson, en allt var þar mjög
smekklegt og þægindi mikil
— og í rauninni gat enginn
sem ferðaðist einn búist við
meiri þægindum.
En Marlina Percival leit
svo á, að um hana ættu að
gilda aðrar reglur en aðra far
þega, og kom það meðal ann-
ars fram í því, að hún heimt-
aði að fá að hafa Hildegarde
hjá sér, en ekki í vistarver-
unum, sem ætlaðar voru fyr-
ir hunda farþega. Og vegna
þess að svefnkarfa hundsins
var þarna og matarílát hafði
það þau áhrif á þá, sem inn
komu, að þarna væri allt ann-
ar bragur á en vera ætti. Jane
setti það þó ekki fyrir sig,
enda var hún dýravinur, og
klappaði tíkinni hlýlega, er
hún hljóp á móti henni.
— Góðan daginn, sagði
Jane hressilega og glaðlega
við sjúklinginn.
Ekkjan unga, sem var
klædd silkináttfötum eftir
nýjustu tízku, og lét fara vel
um sig í rúminu, var ekki að
hafa fyrir að taka kveðjunni.
En Jane geðjaðist vel að
svip bláu augnanna, sem voru
vissulega fögur, og hið svarta
hár ekkjunnar var kembt og
burstað svo að það gljáði sem
satin. Hún hafði auðsjáanlega
verið að mála sig og snyrta
og lagt þetta til hliðar í
skyndi. Jane gat ekki varizt
brosi er hún veitti svip ekkj-
unnar athygli, því að hann
bar því vitni, að henni mis-
líkaði að hafa orðið fyrir ó-
næði.
— Ég var að búast við
lækninum, sagði hún hvass-
lega. — Hvers vegna sendi
hann yður ? ,
— Þetta er dagurinn, sem
hann athugar heilsufar skip-
verja, svaraði Jane.
Marlina ygldi sig og svar-
aði kuldalega:
— Farþegar, sem borga
hátt verð fyrir allt verða með
öðrum orðum að sætta sig við
að skipverjarnir sitji fyrir.
En það skiptir svo sem ekki
miklu um mig. Enginn lætur
sér annt um mig síðan hann
elsku Walter minn lézt“.
Og ekkjan unga bar blúndu
vasaklútinn upp að augunum,
og Jane til undrunar var það
ekki tómur leikaraskapur.
Tár höfðu komið fram í augu
hennar og Jane gat ekki ann-
að en viðurkennt með sjálfri
sér, að þessi suðræna kona
var stórfögur.
— Ég er viss um, að lækn-
iripn mundi hafa komið, ef
honum hefði verið það með
nokkru móti unnt, svaraði
Jane og ákvað að beita hygg-
indum. Og um leið og hún
hagræddi svæflinum bætti
hún við:
— Hann hafði vissulega á-
hyggjur af heilsufari yðar.
Og hann vildi vera viss um,
að lyfið sem hann lét yður fá
gerði sitt gagn.
— O, það var svo hræðileg
lykt af því. Auðvitað snerti
ég ekki við því.
Þegar Jane varð undrandi
á svip bætti hún við:
— Það var nú vegna þess,
að mér leið miklu betur, þeg-
ar ég hafði talað við hann. En
fyrst þér eruð nú komnar,
ungfrú — ungfrú . .. ?
— Hamilton.
— Hamilton, vitanlega, ó,
þér væruð hreinasti engill ef
þér vilduð nú fara í smá-
göngu á þilfari með Hilde-
garde. Auðvitað langar mig
til þess að gera það sjálfri —
og geri það þegar mér fer að
skána — en ég treysti mér
ekki til þess enn.
Og nú brosti Marlina Perci
val blíðlega, en Jane hugsaði
með sér, að það væri nú til
lítils að reyna að fá sig til
slíks hlutverks með blíðu-
brosi, og svaraði hún ákveð-
ið en kurteislega:
— Mér þykir það leitt, frú,
en mér er ekki leyft að taka
að mér þilfarsgöngur til
— Ef þér vilduð aðeins segja
mér, hvernig þér hafið farið að
þessu, þá skal ég ekki kæra
yður.

■ffS

— Ég cr aðeins að skoða fiska-
safnið.
heilsubótar hundum farþeg-
anna. Þeir sem hafa umsjón
með hundabyrjum kæra sig
sjálfsagt þar að auki lítið um
að ég fari að starfa innan
þeirra verkahrings.
Og svo bætti Jane við bros-
andi og var þess fullviss, að
hún gæti brosað eins fagur-
lega og ekkjan:
— Ég er viss um, að Clay-
ton læknir mun gleðjast inni-
lega yfir hve skjótt yður hef-
ur batnað, og mun ég nú fara
Barnasagan Kalli kafteinn * FLJÓTAIMDI EYJAN
Vinir okkar
néidu lengi
niðri i sér and-
anum og störðu
í þögulli undr-
un inn í skóg-
inn, þar sem
tiin furðulega
sjón hafði horf-
ið þeim Stýri-
maðurinn var fyrstur til að
endurheimta málið. „Kalli, sá-
uð þér þetta líka“, veinaði
hann. „Hm, já,“ tautaði Kalli,
„jah, já, ég er hræddur um að
ég hafi einmitt séð það .. . það
var í hæsta máta furðulegt".
„Hún gekk“, skríkti Tommi af
katinu, „þetta var bar ósköp
venjuleg jurt, sem gekk á
tveimur fótum .. .. Mig langar
til að taka með mér afleggj-
ara heim til mömmu, þá getur
hún látið hana snúast í staðinn
fyrir mig“. „Ósköp venjuleg
planta, ne-hei, það getur hún
ekki kallast, Hún er einmitt
alveg sérlega óvenjuleg". „Ég
vil komast niður, ég vil losna
burt héðan", kveinaði stýri-
maðurinn og spriklaði. En tréð
hélt honum aðeins enn fastar.
Á þessari stundu kom Iítill
skringilegur maður labbandi
eftir stignum. 'Stýrimaðurinn
missti aftur málið. „Afsakið",
sagði litli maðurinn, „afsakið,
ef það var ég, sem ónáðaði yð- VI
ur; en þér hafið líklegast ekki
séð litið Stepparis Vulgaris
fara hér framhjá ?“
/2 2

— Þér hafiö blckkt mig, — þér
sögðuð mér ekki að dökkliærði
maðurinn væri giftur og aétti
fjögur börn.
LOGFRÆÐINGAR
EINAR SIGURÐSSON, hdl.
Málflutningur — Fasteignasala
Ingólfsstræti 4. — Simi 16767.
Páll S. Pálsson
hæstaréttarlögmaður
Bergstaðastræti 14.
Sími 24200.
Málaflutningsskrifstofa
MAGNtíS THORLACIUS
Aðalstræti 9. — Sími 1-1875.
v^fflFÞÓR ÖLMUmsoN
l)esíú>uj<iia. /7:vhw <SúrU 2397o •'
INNHEIMTA
LÖöFf}ÆQ/£TÖ8F
t