Vísir - 13.07.1962, Blaðsíða 15

Föstudagur 13. júlí 1962.
VlSIR
)5
SAKAMÁLASAGA ^
►
EFTIR CHARLES WILLIAMS
FJÁRSJÓÐURINN
2.
standa á þessu, hugsaði ég, en
gæti verið, að þótt hún ætti bíl
vildi hún kannske kaupa sér
annan. Það kom henni .einni við.
svo hugsaði ég sem svo, að vel
Hún kom inn, klædd hvítum
kjól með stuttum ermum, með
gyllta sandala á fótum, og.það
var eins og það kæmi svali af
hafi með henni, og hún var fögur
og fíngerð, alveg indæl, það sá
ég enn betur nú.
Við fórum út og hún settist
undir stýrið. Ég lét sem ég væri
að leita að bíllyklinum mínum,
en þá gerði hún einmitt það,
sem ég hafði búizt við, tók sinn
eiginn lykil, stakk honum í, en
áttaði sig svo allt í einu á, að
mér kynni að þykja þetta grun-
samlegt; og horfði á mig rann-
sakandi augum, en ég lét sem
ekkert væri og reyndi að líta út
eins og ég væri farinn að hugsa
um allt annað. Hvers vegna vildi
hún leyna mig því ,að hún atti
bíl fyrir? Það var það, sem ég
var að hugsa um. -
— Hann liggur vel á vegi og
það er gott hljóð í honum, sagði
hún er komið var út úr bænum
og hún hafði aukið hraðann.
— Þér akið vel, sagði ég og
rétti henni sigarettu, sem ég var
búinn að kveikja í.
— Við hvað fáizt þér um þess
ar mundir, herra Scarborough?
— Sölumennsku aðallega, —
seinast fékkst ég við fasteigna-
T
A
R
Z
A
„Setja þennan kjána aftur inn
á svæðið“, öskraði Zatar og náði
í allt fólkið.
AW.V.V.'.V.V.V.V.V.V.V.1
sölu.
—- Þér megið ekki taka það
illa upp fyrir mér, en þér eruð
víst ekki mjög störfum hlaðnir
sem stendur?
— Nei, en ég hefi von um að
komast að í góðu starfi við verk-
legar framkvæmdir í Arabíu —
og þess vegna ætla ég að selja
bílinn.
— Hvenær ætlið þér?
— Einhvern tíma í næsta mán-
uði. /
— Kvæntur?
— Nei.
Hefur yður nokkurn tíma dott
ið í hug, að gaman væri að
vinna sér inn mikið fé?
— Flögrar það ekki að öll-
um? Hví skyldi ég örvænta —
Edison fann upp glóðarlampann
— og ég mun kannske . . . .
— Orðinn svona beiskur í
lund og ekki nema tuttugu og
átta. Rétt til getið?
— Tuttugú Og níu. Er sveim-
hugi og oft ánægður ef ég á
10 cent fyrir kaffi og kleinu-
hring. — Ég var víst skárstur að
sparka':'bólta. — Ætlið þér að
kaupa bílinn.
— Mér líkar hann, svo að
okkur semur kannske.
Þegar við npum staðar fyrir
utan húsið /atlaði hún að renna
lyklinum niður í töskuna sína.
En ég rétti framb hendina eftir
honum og hún yppti öxlum og
lofaði mér að fá hann. Ég horfði
,.V.V.VAW.V,..V.V.V.V.V
á tvo bíla við gangstéttina. Þeg-
j ar ég hafði skoðað lykilinn
spurði ég.
— Er það kadiljákurinn eða
Oldsmobilinn?
I — Minn er í bílskúrnum. Þér
i hafið augun hjá yður!
— Hvað er hér á bak við?
— Þarf eitthvað að liggja á
bak við Kannske ég vilji hafa
tvo bíla.
— Eða yður langar bara út að
aka?
— Nei, sagði ég ekki, að okk-
ur kynni að semja.
Ég fór inn með henni og þeg-
ar hún hafði lokað dyrunum á
eftir sér tók ég utan um hana,
þrýsti henni að mér og kyssti
haxa. En það var eins og að
kyssa vaxbrúðu og hún vék sér
undan.
— Ég átti ekki við þetta, er ég
sagði að okkur mundi semja.
Ég ætla að spjalla um viðskipti
við yður.
Hún kom með tvö glös og
blandaði whisky og sódavatni
saman. Svo settist hún og tók
sér sigarettu og beið greinilega
eftir, að ég kveikti í hjá henni,
en mér hafði gramizt og lét sem
ég væri annars hugar.
— Hvers konar viðskipti?,
spurði ég.
— g er að reyna að átta mig
á yður, sagði hún og kveikti
sjálf í sigarettunni.
— Hvers vegna?
Ég og maðurinn minn höfum
sér eins og honum sýnist helming
eins og ég vil hinn helminginn.
gert samkomulag, hann má hegða
sumarleyfisins, ég má hegða mér
— Ég held, að ég skilji yður
nú. Hetja átján ára — framtíðar
draumurinn í rústum eftir sjö ár.
Yður gekk vel að selja framan
af, því að það var enn ljómi um
yður frá frægðarferlinum, en
svo fóru menn að gleyma yður.
Seinasta árið sem þér voruð í
háskóla lentuð þér í árekstri.
— Það var kona annars manns
í bílnum.
— Jæja, svo að þetta hafið þér
rifjað upp. En það eru til konur
sem freista ungra knattspyrnu-
manna . . . og ,en sleppum því.
— Hafið þér áhuga fyrir því,
sem ég ætla að ræða við yðúr?
Hér er um mikið fé að ræða, en
þarf hugrekki til þess að sækja
þá.
— Á að stela — ræna . . .
— Nei, það er búið að stela
þessum peningum tvisvar. Hér
er um 120,000 dollara að ræða.
II, kapituli.
Ég blístra og svo var þögn
ríkjandi um stund.
— Hvernig líst yður á? spurði
hún.
\ — Ég veit of lítið til að geta
sagt neitt.
v.v.v.v.v.v.v.v.v.v.v.v
*ANF THEN 5K.1NS
POCTH HIS
ILLUSTKIOUS
OF'P’ONENT!//
...LATEK, TKEA\BLINS MONGOLS APf’KOACHEP’
A SAK.KEP7 CAGE. PRO/A WITHIN A VOICE LAUGHER.
HI7E0US ANF WiANIACAL— HERE WAS THE KILLEkI
lO-L2-56gf
Og sækið síðan hinn nafnfræga
andstæðing Síðar, skjálfandi
Mongólar gengu inn í tjald mik-
ið, þar sem brjálæðislegur og
villtur hlátur heyrðist. Þarna var
dráparinn mikli.
.v.v.-.
Barnasagan
Kalls
og
eldurL.
m?* > ív:
ksYv '/vsk ( sjl
mr- ós, -
Slapzky fursti gekk fyrstur afkomanda Slapzkyættarinnar".
land. „Velkominn hingað yðar há- j „Hvað“, æpti Kalli, „hvað mein-
tign. Ég er djúpt snortinn af þei.n ið þér, með síðasta afkomanda"
heiðri að fá að taka á móti síðasta I Greifinn greip sverðið og hélt
frammi fyrir Kalla. „Hvernig dirf-
ist þér að gera athugasemdir við
mín orð. Ég fullvissa hvern sem er
að ég hef ekkert illt í huga, og ég
get svarið við sverð mitt að meðan
furstinn dvelst hjá mér sem gestur
minn, mun ekkert koma fyrir
slapzkyanska eldinn.
— Nú, ég verð að taka á mig
áhættu, eigi ég nokkurn tíma
að komast yfir þennan fjársjóð,
sagði hún. Ég get það ekki á
eigin spýtur og þér eruð líkleg-
astur allra til þess að geta hjálp-
að mér. Það þarf hugrekki til,
gáfur, snarræði — og til hlut-
verksins þarf mann, sem lögregl
an grunar ekki. Yður mundi
verða vel launað.
Hún var köld og ákveðin og
hafði reiknað allt út.
— Hver á þessa peninga?
spurði ég. Hvar eru þeir?
— Ég held að ég viti hvar
þeir eru, svaraði hún, en minnt-
ist ekki á eignaréttinn. Hafið
þér nokkurn tíma heyrt nefndan
á nafn mann, sem heitir J. N.
Butler.
— Nei, hver er hann.
— Andartak.
Hún fór inn í svefnherbergið
og þegar hún kom aftur rétti
hún mér tvær blaðaúrklippur.
Önnur var frá Sanport og var
dagsett 8. jní — eða fyrir tveim-
ur mánuðum:
J. N. Butlers bankastjóra Firts
National Bank í Mount Temple,
sem hvarf með 120.000 dollara
af fé bankans í fórum sínum, er
enn leitað af lögreglunni.
Butler var í miklu áliti í bæn-
um. Hans hefur verið saknað
síðan á laugardag s. I., en að því
er kona hans segir ætlaði hann
þá til stangveiði í Louisiana.
Hann kom ekki heim á sunnu-
dagskvöld og á mánudagskvöld
kom peningahvarfið í ljós.
Hinar úrklippurnar voru úr
blaði, sem kom út þremur dög-
um síðar og var sagt þar, að
bíll Burtlers hefði fundizt í San-
port, og að hans væri leitað um
allt land.
— Þetta var fyrir tveimur
mánuðum, sagði ég og lagði frá
mér úrklippurnar. Hefir hann
fundizt?
— Nei, svaraði hún, og ég
held ekki, að þeir finni hann.
Ég er viss um, að hann fór ekki
frá Mount Temple, — að minsta
kosti að hann hafi ekki komizt
þaðan lifandi.
Ég lagði glasið varlega frá mér
og virti hana fyrir mér og veitti
sérstaklega athygli andlitssvip
hennar. Það þurfti ekki skarp-
skyggni leynilögreglumannsins
til að sjá að hún vissi meira en
lögreglan. Hún brosti.
— Hefi ég vakið áhuga yðar?
— Ekki get ég neitað því.
— Gott og vel, — ég er hjúkr-
unarkona/ ég var átta mánuði í
Mount Temple og stundaði þar
konu, sem var lömuð að hálfu,