Vísir - 13.05.1963, Blaðsíða 3

VÍSIR . Mánudagur 13. maí 1663.
/n
EFTÍR HUNAYOKE
Félagsheimilið á Blönduósi: OAS letrað á aðalvegg hússins tii að minna á uppeldisáhrif
þessara stofnana.
Tjeir fyrir norðan bæta sér
upp Iangan vetur, þegar
komið er undir sumarmál.
Kaþólskir í suðrænum löndum
halda kjötkveðjuhátíð
f i e s t a — vikuna áður en
langafasta byrjar, með þeim
hætti, að biðja verður heilt ár í
öllum klaustrum heims fyrir
sálunum vegna syndanna. Hún-
vetningar og Skagfirðingar
ganga á fund við guði holdsins
(og andans), þegar „nóttlaus
voraldarveröld“ teygir sig um
Norðurland. Þeir ríða inn í birt-
una á Húnavöku og Sæluviku,
þegar enn er krap í Blöndu og
Hér.aðsvötnum.
Laugardagskvöld í fyrstu
viku eftir páska — snjór í fjöll-
um, Holtavörðuheiði úlfgrá með
veðurhljóð, sem maður setur í
samband við útburðarvæl, veg-
urinn ein eðja og rigningin
lemjandi. Á þessum refa- og
rjúpnaslóðum, sem gera skörp
skil milli tveggja ólíkra lands-
hluta, kemur landvætturin —
Og Húnavaka í viku stendur
og vermir ylgeislum hverja sál.
Gleðin er bikar,
I botn skal teyg a,
blessuð lyftið nú hennar skál.
Þar ævintýri og ástir bíða
þar ymur bára við fjörusand.
Og þar er sóiskin og
sunnanþýða,
sólin glitrar um Norðurland.
Og Húnavakar í viku stendur
o. s. frv. . . .
Við drekkjum okkur 1 dansins
öldum,
dýrlegt hnýtist þar tryggðaband.
Þegar aftur svo heim við
höldum,
í huga geymum við Norðurland.
Og Húnavaka í viku stendur
o. s. frv. . . .
Dansinum var slitið kl. 4 um
nóttina. Þaðan barst leikurinn
í einkahús. Háum sem lágum
Framh. á bls. 22.
verndari Norðurlande og athug-
ar komumenn: Sumir eru vel-
komnir og aðrir ekki. Þegar
landvættur hefur skoðað plögg-
in og sannfærzt um þjóðernið,
er aiveg óhætt að halda lengra.
I’ Staðarskála í þjóðbraut, þar
sem tveir bræður annast greiða-
sölu og jafnvel skemmtilegheit
handa þeim, sem það kunna að
meta, var borin fram saðning.
Annar bróðirinn er stríðsfrétta-
ritari Morgunbiaðsins í vestur-
sýslunni og einkavinur Eiríks
Ketilssonar, stórkauprnannsins í
Garðastræti. Hann afgreiðir
trukkekla á viðeigandi hátt;
ofan á húnvetnska stílinn kann
hann og skilur tungumái þess-
ara manngerða.
„Strákarnir eru búnir að
slátra kálfi“. segir bílstjóri —
leit út fyrir að vera kaldur karl.
Kálfurinn var þegar orðinn
kaldur og borðaður ofan á
brauð með eggi. Síðan var far-
ið sem leið liggur í Blönduós.
TZ omið var langt yfir mið-
nætti — förinni hafði
yfirvald þar í sýslunni), sást í
fordyri. Frambjóðandabros lék
um varir hans.
,,Þú hér — hvað kemur til?“
„Ég var hér, ég er að fara í
nótt“, segir hann.
„Ertu hér kannski af tilvilj-
un?“
Brosið dvein. Þögn.
„Ég er að fara í Skagafjörð“,
sagði þessi efsti maður á lista
Alþýðubandalagsins í Norður-
, landskjördæmi vestur. Meðreið-
arsveinn hans, Skagfirðingur,
maður númer tvö á lista, fylgdi
honum eins og lífvörður út á
planið.
J fataafgreiðslunni voru kven-
félagskonur, sem unnu
sjálfboðavinnu. Þær seldu happ-
drættismiða í ágóða fyrir félags-
heimilið og fóru drottningarlega
að.
„Hafið þið annars nokkur
efni á því að kaupa miða,
strákar?" segir ein með Svart-
árdal í augunum.
„Ég tryggi þér vinning, ljúf-
urinn", segir önnur með Holta-
staða-bros í öðru munnvikinu.
Miðatnir flugu út ekki síður
en VW-happdrættismiðar í
Austurstræti.
Eitt andlit, sællar minningar
úr Vatnsdalsrétt frá því í
haust, bauð oð borðinu til sín
— og síðan var alltaf verið að
bjóða að borðum. Síðast var
hafnað hjá Skagfirðingum, sem
óðu um salinn og sýndu falleg-
ar konur, sem þeir þóttust eiga
eins og hesta á sýningu. Sauð-
kræklingur hvislaði í eyru
fjármálahneyksli, glæp aldar-
innar og við eitt borð tóku þeir
lagið til að kæfa Limbórokkið
úr hljómsveitinni, sem þeir
nenntu ekki að hiusta á:
Til Húnabyggða vor hugur
leitar,
hjartað látum nú ráða för,
til okkar indælu æskusveitar,
þar ómar söngur með líf og fjör.
Og svo tóku þeir viðlagið:
Trippi lék sér á árbakkanunt og kom nú riUaiKli *>»in! .4 móti
Ijósmyndavélioni.
—MHU—iJlwwoaflWMWimWiw
Og Húnavaka í viku stendur
og vermir ylgeislum hverja sál.
Gleðin er bikar,
í botn skal teyga
blessuð lyftið nú hennar skál.
seinkað, vegna þess að drif-
skaftið datt niður við Sveins-
staði, tuttugu kílómetra frá
plássinu, en þetta var næstsíð-
asta kvöld Húnavökunnar og
blótað fram á rauðan morgun
Félagsheimilið nýja stendur
hinum megin áriruiar, bákn, sem
kostar tíu milljónir, sagði tii-
tölulega óljúgfróður. Vegir
þorpsins voru sundurgrafnir og
pyttir á planinu fyrir framan
samkunduhúsið.
Allar gáttir voru opnar.
Slæðingur af sveitarlögreglu og
brúnstökkum úr vegaeftirlitinu
vappaði á hlaðinu.
Eitthvert líf virtist bærast í
bílunum.
Þetta söngluðu nokkrir, sem
komu út úr húsinu. í skini bíl-
ljósanna sást OAS letrað risa-
stórum stöfum á aðalvegg húss-
ins eins og til að minna á upp-
eldisáhrif þessara stofnana.
Ungur maður, kominn af
bláaðli (afi hans hafði verið
Blanda var íshröngluð og kyrrlát siðasta dag Húnavökunnar.