Vísir - 06.07.1963, Síða 15

/VÍSIR . Laugardagur 6. iúlí 1963.
wm
Í5

Konan, sem ekki brást
FRAMHALDSSAGA EFTIR MARY RICHMOND
verð að vera öllu lengur í þessum
fangaklefa. Og, ég er viss um, að
þetta verður mitt síðasta.
Blanche vissi, að það myndi til-
gangslaust að þrefa um þetta við
Dorothy. Hún légði Elaine litlu sof-
andi í rúmið. og fór að leita að
Rússanum, fem kunni dálitið f
ensku. Hann var hár vexti, þrek-
inn og samsvaraði sér vel, senni-
lega um þrítugt- ljóshærður og blá-
eygur.
Pótt hann væri jafnan í þykkri
peysu með gúmmístfgvél á fótum
— nánast klæddur sem fiskimaður,
lagðist það í Blanche, að hann væri
menntaður maður og í ábyrgðar-
starfi. Kannski hafði hann verið
sendur einhverra erinda til Eng-
iands, hafði lokið þeim, og var að
fara heim með þessum hætti. Væri
þessi tilgáta rétt var hann án efa
njösnari. En var verra að vera
niósnari fyrir land sitt en föður-
landssvikari? Vissulega ekki.
Blanche kom auga á hann þar
sem hann var að athuga sjókort
ásamt nokkrum félögum sínum.
Hún gekk til hans og tók létt í
handlegg hans.
— Afsakið, sagði hún og talaði
skýrt og hægt. Ég vil ógjarnan
ónáða yður, en gætuð þér ekki
sagt mér hvenær má gera ráð fyrir,
að við verðym komnar á ákvörð-
unarstað. Systir mín er veik og ég
el áhyggjur hennar vegna.
Hann rétti úr sér og horfði á
hana. Og hún sá, að augu hans
voru blá eins og hafið á sumar-
morgni. Og það var ekkert hrotta-
legt í svip hans. Hann var sól-
brenndur, veðurbarinn, og hún var
viss um, að ef hún hefði kynnzt
honum við aðrar aðstæður hefði
henni fundizt^hann laglegur og að-
laðandi.
— Við munum fara upp á yfir-
borð sjávar eftir tvær stundir,
sagði hann tilbreytingarlausri
röddu, og hún hafði á tilfinning-
unni, að honum væri ekki eðlilegt
' að tala þannig — eins og h'ann
væri að breyta rödd sinni. Svo
varð hann hugsi á svip, eins og
hann væri að leita að orðum:
— Biðjið . . . systur yðar . .
reyna að sofa . . . það, sem eftir
ferðar . . . ekki þægilegt.
— Hvert förum við — verið svo
vinsamlegur að segja mér það, ef
þér megið.
— 'Það má ég ekki, sagði hann
— ekki eins hikandi og áður, og
fjarlægði hönd hennar, ákveðið en
vinsamlega ,og hún roðnaði. Hún
fann, að hún var að gráti komin,
en reyndi að vera róleg.
— Viljið þér vera svo vinsam-
legur að gefa mér dálítið vodka nú?
Það gæti kannski hjálpað systur
minni að sofa.
Hann horfði á hana. Svo brosti
hann.
— En þá — finnur hún á sér,
eins og þið kallið það, sagði hann.
En hún hefði bara gott af því —
bara ágætt, og hann stakk hend-
inni í rassvasa sinn, tók upp vasa-
pela og rétti henni.
— Þakka yður fyrir, flýtti
Blanche sér að segja og hraðaði
sér svo til Dorothy, sem hafði setzt
upp við dogg.
— Jæja, sagði hún, ertu nokkurs
vísari,
— Já, við eigum að fara upp
eftir tvo tíma, og hafi mér skilizt
rétt, verðum við sett á land.
— Guði sé lof, sagði Dorothy,
og ég er viss um, að John verður
þar til þess að taka á móti okkur.
— Vertu ekki viss um það, sagði
Blanche. Ég komst líka að því, að
það sem eftir er ferðarinnar verður
allt annað en þægilegt.
— Kannski við eigum að ferðast
í járnbrautarlest til Moskvu. Ég hef
heyrt að rússnesku lestirnar séu
ekki eins þægilegar og okkar. En
það skiptir engu máli, ef ég losna
við að vera lengur í þessum herj-
ans kafbáti. Þegar ég hugsa um,
að við séum langt niðri í sjávar-
djúpinu, kannski niðri á hafsbotni,
ætia ég alveg að brjálast.
Blanche hafði orðið að bæla nið-
ur slíkar hugsanir og skildi hana
því vel, en hafði ekki orð á, og
leyndi ótta sínum nú sem fyrr.
— Vertu ekki viss um, að John
verði tii staðar til þess að taka á
móti okkur, svo að þú verðir ekki
fyrir nýjum vonbrigðum, sagði hún
í aðvörunartón, en ég er þér sam-
mála, að allt er betra en þetta. Og
það er hvað sem tautar gott til
þess að hugsa, að stíga fótum á
land. Nú vérður þú að safna kröft-
um undir það, sem fyrir höndum
er, og þess vegna vil ég, að þú
dreypir á þessu vodka og reynir
að sofna dálítið.
Um leið og hún sagði þetta tók
hún krús og hellti í hana dálitlu
,úr vasapelanum, og rétti systur
sinni.
— Ég hef bragðað vodka fyrr,
sagði Dorothy, í London. Kannski
var það eftirlíking, ég veit það
ekki.
Hún drakk í einum slurk það
sem var £ krúsinni, og gretti sig
á eftir og var eins og hún stæði
á öndinni.
— Já, það hefur verið eftirlík-
ing. Þetta er eins og eldvatn. Fáðu
þér sopa líka, Blanche.
— Nei, þökk, ég þarf ekki á
þvf að halda. Það er bezt að ég
fari að tína saman dótið okkar
og klæða börnin í önnur föt. Tím-
inn er naumur ...
— Þú hefur þú verið alveg ein-
stök, sagði Dorothy. Maður skyldi
ekki trúa því, að þú værir sjóveik.
— Ég er ekkert sjóveik, — það
er bara það, að ég er veil til heils-
unnar.
— Þú hefur staðið þig eins og
hetja, það má,ttu eiga, ég bjóst
við, að þú yrðir eins veik og ég.
— Og ef ég hefði verið það, hver
hefði þá átt að hugsa um börnin?
— O, það hefði farið einhvern
veginn. Einhver hefði gefið þeim
að borða og komið þeim í rúmið.
Maðurinn, sem þú varst að tala
við, er hann ekki almennilegasti
náungi?
Blanche hefði kannski lýst félaga
Petrov dálítið öðru vísi, og hún gat
ekki hugsað sér hann í hlutverki
barnfóstru. I
— Fáðu þér smásopa til, sagði j
hún, og reyndu að sofa. Ég skal |
annast allt. Hafðu ekki áhyggjur af
neinu.
m. ,
— Hvar erum við? spurði Dorot-
hy móðursýkislega. Tveir kafbáts-
menn höfðu borið hana á land.
Hún starði óttaslegin í kringum sig.
— Þetta "-'‘ur ekki verið Rússland,
revnið ehki að telja mér trú um
það.
Hún greip f handlegg Blanche sér
til stuðnings.
'■'tDítl'' > ’ k' iiiifo-ú'iáfnA
— Þú heldur þó ekki, að þetta
sé Rússland, æptj hún hárri, sker-:
andi röddu.
Blanche leit í kringum sig. Þær
höfðu verið settar á land á fljóts-
bakka. Fram undan voru „drullu-
prammar" í tuga eða hundraða tali,
vatnið var gruggugt, himininn grár,
allt var sviplaust og það rigndi.
Fljótið var breitt og mikil umferð
á því og fjöldi báta á því, flat-
botnaðir, með skitnum, stagbætt-
um seglum. Og í bátunum voru
karlar og konur — með sama höf-
uðlagi og sama svip og mongólinn
á kafbátnum, sem hún hafði verið
svo hrædd við. Og hún vissi þá
hvers konar bátar þetta voru, kín-
verskar skútur, og ein þeirra
stefndi beint til þeirra. f nokkurri
fjarlægð voru nokkrir húsbátar við
fljótsbakkann og fjölda margar kon
um voru að þvo þvott í fljótinu.
— Hvar er John? hrópaði Dorot-
hy í æði. Hvar er maðurinn minn?
Hún sneri sér að tveimur kafbáts-
mönnum, sem stóðu fyrir aftan
hana, annar þeirra var Petrov, hinn
háseti.
HÚS8YGGJENDUR
Leigjum skurðgröfur, tökumí
að okkur í tímavinnu eða á-t
kvæðisvinnu allskonar gröft og;
mokstur. — Uppl. í síma 142951
kl. 9-1 f.h. og frá kl. 7-11
kvöldin f sfma 16493.
Uppáhalds myndastofa litlu
mannanna.
BíSakjör
Nýir bílar,
Commer Cope St.
BIFREIÐALEIGAN,
Bergþórugötu 12. Slmar 13660,
34475 og 36598.
Nýtízku stráhattaframleiðsla
Hásetinn æpti eitthvað, sem hún
ekki skildi, og skók hnefann fram
an f hana, og hún vék undan dauð
hrædd. Blanche sleppti höndum
barnanna andartak og tók utan um
systur sína.
— Gættu þess að reita þá ekki
til reiði, hvfslaði hún. Við erum
algerlega á þeirra valdi og erum
neyddar til þess að fara eftir fyr-
irmælum þeirra ..
Þótt ,hún talaði .lágt, heyrði Pet-
roV það sem hún sagði og mælti:
— Það er ekki nein ástæða til
þess lengur að leyna því hvar þið
eruð. Félagi minn hérna er dálftið
fyrir að beita hnefunum, og það
fer í taugarnar á honum, ef konur
gera uppsteyt.
Seljum í dag Mers-
edes Benz 220 '55
kr. 80 þús. Stað-
greiðsla.
T rúlofunarhringir
Gisrðar OBoffsson
Úrsmiður við Lækjartorg, simi
10081.
AS fAWW COWES TO
TAKZAKlLAklZ, THf
TR.OOPS GATHEK IW
FOR.IAATIONS TO AAAICE
PLANS FOZTHEIR 7AYS
WOEK.. NEARBY A
HAPpy youNs soy
ENJOys THE COIAPAN
OF HIS MEW PETS.
T
A.
SJ
?
A
í birtingu safnast hermenn-
irnir saman og fá dagskipanir
sínar. Og f grennd við þá er

ánægður drengsnáði, sem hleyp-
ur um með hest sinn og hund.
Blake liðsforingi kemur til
Tarzans og segir:
— Jæja, við höfum ákveðið
að reisa tjaldbúðir okkar þarna
á bakkanum. Ég efast um að þú
þekkir staðinn aftur í kvöld.
v/Miklatorg
Sími 2 3136
Eldhúsborð
kr. 990,00

LTII.ÍL. JSt’ ut -