Vísir - 11.07.1963, Qupperneq 15

V1 SIR . Föstudagur 12. júlf 1963.
»5
i
— Segðu mér sannleikann, John.
Erum við gislar?
— Dorohty og börnin eru það
víst á vissan hátt. Það var ekki
meiningin í upphafi, en ég var svo
óheppinn að hátt settir menn fengu
andúð á mér — þess vegna van-
treystu þeir mér nú. Þess vegna
verð ég að inna þetta hlutverk af
hendi.
— Þú heldur, að ekkert okkar
geti vænzt miskunnar, ef það mis
heppnast?
— Blanche . . .
— Er það ekki sannleikurinn?
— Jæja, jú, kannske.
— Þá veit ég hvar við stöndum.
Mér finnst það betra en fálma í
myrkri.
— Er engin leið, John? sagði hún
og greip hendur hans og fann, að
þær voru þvalar af svita.
— Nei, kannski aðeins fyrir mig,
en það var áður en þið komuð. Nú
verð ég að hugsa um ykkur.
_ Get ég orðið að liði?
— Reyndu að róa Dorothy. Kann
ski rætist úr öllu
— John, þekktirðu Petrov
ofursta í Moskvu?
— Ég hefi hitt hann nokkrum
sinnum.
Hann sagðist vera ábyrgur fyrir
okkur. Verður hann kyrr hér?
— Nei, hann mun ætla með okk-
ur. Hann - er einn hinna æðstu í
leynilögreglunni og þú skilur betur
mikilvægi hlutverks míns, þar sem
hann er með.
— Hvernig geðjast þér að hon-
um, en hann svaraði ekki og þá
spurði hún: Treystirðu honum?
— Petrov? Hamingjan góða, nei!
— Hann kom kurteislega fram
ég hefi haft á tilfinningunni, að
honum væri að treysta.
Skiptu um skoðun á honum hið
fyrsta. hann er einn af verstu fjand
mönnum mínum.
Þriðji kafli.
I
— 1 kvöld verður þessari ferð
lokið, sagði John Marsden og hall-
aði sér fram á borðstokk skítuga
fljótsbátsins ,sem þau voru far-
þegar á. Þau höfðu siglt upp
Jangtesekiang dögum saman. Hann
sagði þetta við Blanche og þakk-
aði henni enn einu sinni fyrir að
hafa róað Dorothy. Blanche hafði
átt erfitt með að fá hana til þess
að koma vinsamlega fram við Pet-
rov en féllst á það vegna Johns.
Nú var ferðin brátt á enda. Hún
vonaðist til, að i eu-ov Kaíhn til
með að búa annars staðar. Hann
og John myndu án efa starfa sam-
an, svo að þær systurnar gætu
annazt börnin.
— Ég he!dl ég fari niður í ká-
etuna ,sagði John og hjálpi Doro-
thy með tvíburana, sagði John.
Blanche bauðst ekki til þess að
fara í hans stað, því að hún var
]júin að komast að raun um, að
hver stund, sem hann var með tví-
burunum var honum dýrmæt. Hann
var í reyndinni hugulsamur faðir
og Blanche var það ekki sársauka-
Iaust að hugsa til þess, hversu líf
hans hefði orðið allt annað, ef hann
hefði átt konu, sem ekki var eins
sjálfselsk og Dorothy, gerði sömu
kröfur til lífsþæginda sem hún. En
hann dáði hana og var blindur fyrir
göllum hennar — hafði ekki nógu
sterka skapgerð til þess að neita,
er hún kveinaði og kvartaði og
heimtaði. Og til þess að geta orð-
ið við kröfum hennar og kenjum,
til þess að vinna sér inn nóg fé
til þess að verða við þeim, hafði
hann gerzt föðurlandssvikari. Og
Blanche gat gert sér í hugarlund
hvernig honum leið nú er Dorothy
var þangað komin með börnin til
tryggingar fyrir hollustu hans gegn
þeim, sem nú réðu yfir honum.
Hún hafði ekki spurt hann hvort
hann hefði iðrazt gerða sinna, það
var ekki nauðsynlegt. Það var
skráð í hvern andlitsdrátt hans. Hún
var sannfærð um, að -ef fjölskylda
hans hefði getað verið örugg á
Englandi hefði hann barizt gegn
þvi með oddi og egg, er yfirboðar-
ar hans heimtuðu, að hann skrifaði
eftir henni. Hann hefði þá fyrr látið
lífið. Hún var sannfærð um, að
það var óttinn við, að hefndin
mundi ná til þeirra á Englandi, sem
réð þepssum gerðum hans. Og hún
gata lesið í andlitsdráttum hans,
tilliti augnanna, öllum svipnum, að
hann leið nú hinar þyngstu hugar-
kvalir. Honum var sannarlega refs-
að fyrir það sem hann hafði brotið
af sér gagnvart föðurlandi sínu.
Hún hafði hallað sér fram og
studdi hönd á borðstokkinn. Varð
hún þess allt í einu vör, að Petrov
var kominn að hlið hennar. Hann
lagði hönd sína ofan á hennar —
og reyndi að kippa henni til sín.
— Reynið ekki að forðast mig.
Hef ég þannig áhrif á yður, að þér
vilduð helzt ekki þurfa að koma
nálægt mér.
Hana langaði til að kalla já, já,
já, til þess að sannfæra bæði sjálfa
sig og hann um að svo væri, en
hvernig sem á því stóð vildu orðin
ekki koma yfir varir hennar. Hún
reyndi ekki að hörfa frá honum, og
stóð þarna eins og stytta og starði
yfir fljótið, sem var svo breitt að
hún gat ekki greint fljótsbakkann
hinum megin, og það hafði líka
flætt yfir bakka sína.
Það var engu líkara en honum
væri skemmt og þegar hún fékk
málið sagði hún:
— Petrov ofursti, finnst yður
rétt að spyrja mig slíks? Athugið
að þér eruð eins konar fangavörður
— og ég aðeins einn í hópnum,
sem var svo mikilvægt að lokka
frá Englandi, hvers vegna vitið þér
bezt sjálfur. Og ef ég segði yður
sannleikann munduð þér vafalaust
láta það bitna á vesalings mági
mínum.
— Nei, sagði hann og þrýsti svo
fast á hönd hennar, að hana kenndi
til. Ég er ekki við skyldustörf
allan sólarhringinn, — jafnvel leyni
lögreglumenn eiga sínar frístundir.
Ég hef ekki alltaf verið í lögregl-
unni — stundum þykir mér gott að
geta gleymt því, að ég er lögreglu-
maður, eins og núna — þessa
stund, þegar ég er bara venjulegur
maður, sem leitar sér ánægju við
að tala við konu ,sem honum finnst
til um.
— Verið svo vinsamlegur að
segja ekkert í þessa átt. Enn reyndi
hún að draga höndina til sín en gat
ekki losað hana úr járngreip hans.
— Lítið ekki á framkomu mína
sem móðgun.' Reynið að gleyma því
þessa stund, að ég er Rússi og
leynilögreglumaður. Litið á mig
sem mann, sem þér hafið kynnzt á
ferðalagi. Og — lítið þér nú enn á
það sem móðgun, að ég tala svona
við yður?
— Nei, sagði hún lágt, og hún
ieit ekki heldur ler.gur á það sem
móðgun, þótt hún ætti kannske að
fyrirlíta þennan mann. Hún leit á
hann. Hann var hár, fremur aðlað-
andi, maður sem hvaða koma sem
væri gæti fundizt mikið til um.
Sannast að segja, ef hún gæti
gleymt því alveg hver hann var
og hver væri staða hans, mundi
hún hafa játað hrifni sína með
sjálfrj sér, en þannig mátti hún
ekki hugsa, hún ætti að hugsa um
hanri sem stjórnmálalegan gervi-
mann, sem vann sitt verk eins og
vél. En hún varð að láta næstum
jafnharðan, að hún hafði engum
manni kynnzt, sem virtist eins sjálf
stæður og hann, líklegur til þess
að gera allt sem hann gerði af
frjálsum vilja. Og einnig hugsaði
hún um, að hún hefði verið djúpt
særð fyrr og komizt yfir það —
Hann er byrjaður á dálítið efna-
ríkari fæðu, blýöntum, gúmmídýr-
um og þessháttar.
og kannski gat hún verið Dorothy
þakklát að hafa komizt upp á milli
hennar og John, því að hún vissi
nú, að hann var maður, sem hún
gat ekki elskað og virt.
— Hvernig gat yður dottið í hug
að segja það, sem þér sögðuð áð-
an — um mig? sagði hún þurrlega.
Ég er ekki í flokki þeirra kvenna,
sem vekja aðdáun karlmanna, lítil,
mögur — og ekkert lagleg.
— Nú dæmið þér sjálfa yður
j órétt, sagði hann og færði sig nær
I henni. í þetta skipti vék hún ekki
I undan Þér eruð kannski ekki nein
'* l fegurðardis, en af þeim hef ég
aldrei verið hrifinn. Hann lyfti
hinni hendinni og snart við enni
hennar, kinnum, höku — það er
hérna, sem fegurð yðar er — í and-
litsdráttunum. Og þegar aðrar kon-
ur eru orðnar gamlar og hrukkótt-
ar, verðið þér enn fögur kona. Þér
eigið þessa fegurð, sem deyr ekki.
— Þér eruð bara að reyna að
slá mér gullhamra, sagði hún titr-
andi röddu.
— Þegar þér kynnist mér betur,
munuð þér komast að raun um, að
ég legg ekki slíkt í vana minn ...
Ég hef haft ágæt tækifæri til að
veita yður athygli, og ég hef kom-
izt að raun um, að þér eruð góð og
skilningsrík manneskja. voruð
hræddar, en leynduð þvi — til þess
að létta undir með eigingjarnri syst
ur yðar. Þér hugsið um aðra —
ekki sjálfa yður.
— Æ, ég veit ekki — og þér
hafið ekki neinn rétt til þess að
kalla Dorothy eigingjarna. Það er
eitur f hennar beinum að búa við
þessi skilyrði, en Johns vegna gerir
hún það. sem hún getur til að
sætta sig við allt Johns vegna.
— En það er ekki mikið. Ég
skil ekkert í John Marsden að velja
hana — aðra eins systur og hún á.
— Þau elska hvort annað, en við
skulum ekki tala um þau.
Tarzan flýtir sér niður úr
trénu, til þess að bjarga hjúkr-
unarkonunni. Hann grípur hana
Tarzan 6237 . . . pMvn
í fangið, og ber hana léttilega
í átt til skógarins. Hann sér
Moto-Moto villifólkið dansa :
hinum enda þorpsins, og hugsar
með sér: — Dansið þið bara,
vinir mínir.
| HÚSBVGSJENDUR |
Leigjum skurðgröfur, tökum
að okkur i timavinnu eða á-
Ikvæðisvinnu allskonar gröft og
imokstur. — Uppl. í sfma 14295
ikl. 9-1 f.h. og frá kl. 7-11 á
kvöldin í síma 16493. |
Bílakjör
Nýir bílar,
Commer Cope St.
8IFREIÐALEIGAN,
Bergþórugötu 12. Sfmar 13660,
14475 og 36598.
BÍLA OG
BÚVÉLA
SALAN
v/Miklatorg
Sími 2 3136
Eldhúsborð
kr. 990,00