Vísir - 05.10.1963, Qupperneq 3

V t S I R . Laugardagur 5. október 1963
aras

/-----------------------------
t
Glatt á hjalla í kaffinu. „Þú
varst langskást, elskan“, seg-
ir Lárus og lætur vel að Krist
björgu. „Ég verð að fá tíma
til að segja, að ég dái konuna
mína“, áminnir Ævar. Frá
vinstri: Rúrik Haraldsson,
Bessi Bjarnason, Ævar R.
Kvaran, Kristbjörg Kjeld,
Lárus Pálsson og Baldvin
Halldórsson. Á bak við sést
vinkona allra, Guðrún, sem
býr til kaffið handa mann-
, skapnum.
v—;--------------------------
FLÓNIÐ
Hver er morðinginn? Flónið
eða frúin, herrann eða þjónn-
inn? Böndin berast að hverjum
á fætur öðrum, flónið gerir
ýmist að sverja sakleysi sitt eða
játa á sig glæpimr, en aldrei er
henni trúað. Spennan eykst í
sífellu, kerskniyrði fljúga á
milli, tilsvörin eru djörf og
fyndin, það er erfitt að ráða
við sig, hvort þetta er harm-
rænn gamanleikur eða gaman-
samur harmleikur, en þannig er
nú lífið sjálft.
Eftir rúmlega tveggja tíma
æfmgu er hlé, og leikararnir
streyma fram í kaffistofu Þjóð-
leikhússins, aftur orðnir þeir
sjálfir, a.m.k. i bili. Og þó.
Enn virðast þeir niðursokknir
í hlutverk sfn og ræða gang
Ieiksins af miklu kappi. Svolít-
ið hraðara þarna, og þessi og
hin setningin kom of seint eða
of snemma. „Ég verð að fá tíma
tii að segja, að ég dái konuna
mína“, segir Ævar Kvaran.
„Þið megið alls ekki taka fram
í fyrir mér þar“.
„Meira tempo, meira tempo“,
segir Ieikstjórinn, Lárus Páls-
son. „Þetta verður að ganga
greitt“. Hann tekur um hálsinn
á Kristbjörgu Kjeld. „Ein af
þeim æfingum, sem eru mar-
tröð hvers leikara — allt þungt
og dautt“.
„Og þá lítur hann á mig!“
verður Kristbjörgu að orði og
finnst víst heimurinn óréttlát-
ur, eins og hún er búin að Ieika
vel.
„Nei, nei, elskan, þú varst
langsk^st“, bætir Lárus fyrir
brot sitt.
„Hvernig megum við hin þá
hafa verið?“ dæsir Róbert Arn-
finnsson. Það er mikið um góð-
látlega ertni í þessum káta
hópi.
En það er elcki til setunnar
boðið; þriðji þátturinn er enn
eftir. Leikararnir standa upp
og verða aftur að dómurum og
sakborningum, vitnum og
morðingja. En hver HANN er,
má ekki segja.
„Þér eruð skítakarakter“. Bessi Bjarnason sem ritarinn.
„Frúin? Hún er lygin eins og rakari“. Guð- ♦ „Þér voruð svo nærri, að ég hélt, að þér
björg Þorbjamardóttir í hlutverki hinnar tignu ætluðuð að fara að kyssa mig“. Kristbjörg
frúar. Kjeld sem „flónið“, Rúrik Haraldsson sem
dómarinn, Ævar R. Kvaran t.h.
■*• „Ég viðurkenni, að það var rangt að handtaka hana“.
Róbert Amfinnsson hefur sínar efasemdir, Rúrik hlustar á.