Vísir - 13.02.1964, Qupperneq 15

VÍSIR . Fimmtudagur 13. febrúar 1964.
75
LISTcW T0 ME , MAMBO. SON-OF
WAWA! IP SATUSI SPEAK HARMS
My WOMANsI, TAKZANV •)---
t KILL BATUSI! y—J
AS NUKSE NAOMI KEEPS
BKEATHING PKECIOUS
OXYSEN INTO THE
CHILP'S LUNGS, THE
BATUSl ONLOOKEKS
EP’GE CLOSEK...
¥„/ PON'T WOKRy L
á ABOUTTHEIA.NAOVil,
JUST TRy TO
SAVETHE ®
p^NáCHILF J*
Slæsiiegir
bílar
Bílakjör
Nýir bílar,
Commer Cope St.
BIFREIÐALEIGAN
Bergþórugötu 12 Stmar 1366C
34475 og 36598.
N^WnFjjtoiz '64. Sérstakl.
<"önsiU (^pifea’63. Glæsil.
VoIföí^BgenX’rav Fallegur
bílýVHagstætt verð.
Opel Capitaií ’55, nýinnfl.
1. ffokks bíll.
Pontiac ’56, mjög iallegur.
Mercury ’53, fallegur og
góður bíll.
Fíat 600 ’60. Góður bíll
Rússajeppi ’56. Góður.
Dodge ’5S
eOBLO.TAKZAN! LI5TENTO MAMBO,
SON-OE-WAWA'. IF BATUSI CHIL7 PIES
NOW, WE KILL yOUK WOMAN... ANF yOU!
bluOY
.
tUC Gymiicate, lnc
Meðan Naomi berst fyrir lífi
barnsins, þoka hinir tortryggnu
hermenn sér nær. Hafðu er.gar
áhyggjur af þeim, segir Tarzan,
bjargaðu bara barninu. Síoan
snéri hann sér að foringja villi-
mannanna, hlustaðu á mig,
Mambo, ef s^ót ykkar snerta
konu mína, þá drep ég ykkur.
Hiusta þú á mig, Tarzan, svarar
svertinginn þungur á brún, ef
bamið deyr, þá drepum við bæði
konuna og þig.
v/Miklatorg
Sími 2 3136
Sfærsf úrval bif-
reiðu á esmiift sfeið.
SaLjfcir' örugg hjú
okkur.
SKÚLAGATA 55 — SÍ51115812
Paroii fölnaði dálítið, en
varðveitti ró sína.
— Það var sannarlega heppi
legt, sagði dómarinn og leit á
Cecile, þá getið þér fengið að
vita vissu yðar með erfða-
skrána.
- Látið Leroyer koma inn,
! sagði dómarinn.
Þau stóðu öll á fætur. Cecile
þekkti Leroyer, því að hann
| hafði oft kornið í heimsókn til
i föður hennar.
Paroli hnyklaði brúnir. Hann
þekkti hann líka. Hann var mað
urinn, sem hafði verið með Berni
! er allan daginn þann ellefta f
j Dijon og ekki kvatt hann fyrr
; en að leiksýningunni lokinni. Ef
j Leroyer hafði tekið eftir honum
í leikhússkaffistofunni gat illa
! farið. Hann var í hættu, sem
j hefði getað haft áhrif á hina
j hugrökkustu menn og bíræfn-
| ustu. Paroli stóðst raunina. Hann
lét sér ekki bregða.
Þegar Leroyer kom inn nam
hann sem snöggvast staðar á
þröskuldinum og virti fyrir sér
þá, sem viðstaddir voru, Hann
! kom þegar auga á Cecile, gekk
til hennar, greip um hendur henn
ar, og sagði hrærður.
— Elsku barnið mitt, hvílík
óhamingja. Þér vitið hve djúp
samúð mín er.
Leroyer var af hjarta hrærð-
ur og hafði það sín áhrif á
Cecile, sem brast í grát.
— Já, þakka yður fyrir, herra
Leroyer, ég veit hve vænt ykkur
þótti hvorum um annan, föður
mínum og yður.
— Afsakið, sagði Leroycr og
sneri sér að dómaránum, — að
ég fyrst heilsaði þessari veslings
stúlku, sem misst hefir föður
sinn, en hann var æskuvinur
minn og hélzt vinátta okkar alla
tíð síðan. Ég réö ekki yfir til-
finningum mínum.
- Þér þurfið alls ekki að
biðjast afsökunar, sagði dómar-
inn, þar sem þér voruð einka-
vinur hins látna.
— Já, allt frá stúdentsárunum.
— Ég þakka yður fyrir hve
skjótt þér komið, sagði de Gevr-
ey dómari. Við vonum, að nær-
vera yðar verði til þess að varpa
dálitlu Ijósi á þetta sorglega mál.
- Ég er reiðubúinn að svara
þeim spurningum, sem bomar
verða upp, en fyrst vildi ég gjarn
an fá nánari vitneskju um það,
sem gerzt hefir.
De Gevrey kvaðst mundu gera
grein fyrir því og gerði það í
stuttu, skýru máli. Er hann hafði
lokið því sagði Leroyer:
— Hann hefir þannig verið
rændur!
— Já, hafði hann ekki falið
yður að ávaxta þessa 350,000
franka?
— Það gerði hann ekki, og
hann tók út 6000 franka, sem
hann átti inni — tekjumar af
höfuðstól, sem ég ávaxtaði fyrir
hann. Hann undirritaði kvittun
fyrir upphæðinni.
— Hve iengi var vinur yðar
hjá yður?
— Hann kom um kvöldið þann
tíunda og var með mér mestan
hluta dags daginn eftir og um
kvöldið.
— Sagði hann yður, að hann
væri með 350.000 franka?
- Já.
— Og þar við hafa þá bætzt
6000 frankar, sem þér greidduð
honum?
— Alveg rétt.
— Og hann hafði meðferðis
kvittun fyrir mikiili fjárhæð frá
bankastjóra í Marseille?
— Alveg rétt, hann sagði mér
frá því.
- Og þið voruð saman nær
allan daginn?
— Já, við skildum ekki. Við
neyttum morgunverðar á heimili
mínu, fórum út saman og um
kvöldið fórum við í leikhúsið.
Þetta kom ónotalega við þau
bæði Cecile og Paroli, því að báð
um varð hugsað til leikarans
Paul Darnala.
— Hvenær skilduð þér við vin
yðar?
— Klukkan um eitt um nótt-
ina á Leikhústorginu. Þá fór ég
heim og hann í gistihúsið
„Rauða hattinn“, þar sem hann
hafði leigt sér herbergi.
- Urðuð þér nokkurs var,
sem benti til þess, að Bernier
væri veitt sérstök athygli eða
veitt eftirför, meðan hann var í
Dijon?
- Nei, ef svo hefði verið
mundi ég hafa aðvarað hann. Ég
varð ekki neins grunsamlegs
var. En hvernig átti ég raunar
að geta látið mér detta nokkuð
slíkt í hug? Hvernig gat nokkur
haft áhuga á að njósna um
vin minn?
Eftir andartaks þögn hélt de
Gevrey áfram:
— Mér skilst af svarskeyti til
sonar yðar, að þér getið látið
mikilvægar upplýsingar í té.
- Það er rétt, sagði Leroyer.
f fyrsta lagi var gengið frá erfða
skrá Berniers, meðan hann dvald
ist hjá mér.
Þegar hann sagði þetta litu
þau hvort á annað Cecile og
Paroli.
— Gerðuð þér uppkastið að
þessari erfðaskrá? spurði de Ge-
vrey.
— Já, það gerði ég, eftir að
hafa rætt efni hennar við herra
Bernier.
— Samkvæmt þessari erfða-
skrá á óskilgetin dóttir hans
Angela Bemier að fá einn þriðja
hluta eigna hans.
— Hvernig vitið þér það?,
spurði Leroyer undrandi.
- Það vill svo til, að ég hefi
uppkastið undir höndum.
— Þá þekkið þér sjálfa erfða
skrána, hér er um að ræða afrit,
sem vinur minn gerði, orði til
orðs. Annars var það ég, sem
réð honum til þess að gera vel til
þessarar dóttur sinnar, sem ber
nafn hans, og dóttur hennar, —
en það veslings barn hefir víst
sloppið naumlega við að verða
líka fórnardýr mo.rðingjans. Mér
fannst það skylda mín, að benda
honum á hvað honum væri skylt
að gera i þessum efnum - ég
vildi, að hann gerði sér ljóst,
hvað honum ber að gera.
- Þekkið þér Angelu Bernier?
— Nei.
— Sá Bernier nokkurn tíma
hina óskilgetnu dóttur sína?
— Hann sagði mér, að hann
hefði séð hana aðeins einu sinni
— þegar hún var 17 ára. Og hann
hélt — en var ekki viss, að hann
hefði séð hana einu sinni síðar.
— Af þessu virðist mega
draga þær ályktanir, að hann
hafi ekki hirt mikið um hana.
- Það er alveg satt, og ég
held ekki, að hún hafi borið
hlýjan hug til hans. En samt bar
honum að koma vel fram við
hana og hann féllst á rök mín.
Leroycr sneri sér að Cecile og
sagði:
— Barnið gott, ég vona, að
þér fyrirgefið mér, að ég varð
jþess valdandi, að nokkur hluti
|eigna yðar fellur ekki til yðar,
YOB'T
en ég er viss um, að þér fallizt
á það með mér, að hér var
um heiðursskuld að ræða.
Hann beið eftir svari. sem
ekki kom. Hún hafði ekki þrek
til þess að ljúga og láta sem hún
væri samþykk gerðum hans.
- Angela Bernier gat þannig
ekki vitað um þessar ákvarðanir,
sem voru henni í hag?, spurði
dómarinn.
- Nei, þau höfðu ekki neitt
saman að sælda, og Bernier vin
ur minn hafði þetta alls ekki
í huga. Það var ég, sem fitjaði
upp á því og minnti hann á skyld
ur hans. Hann vissi það eitt, að
hún bjó í París. Og frá erfða-
skránni var ekki gengið fyrr en
nokkrum klukkustundum fyrir
hinn hræðilega dauðdaga hans.
— Er þetta plagg í Dijon?
— Nei, ég tók það með mér
til þess að afhenda það skipta-
réttinum. og þar sem ungfrú
Cecile ekki er myndug, verður
að skipa fjölskylduráð, er velur
henni fjárhaldsmann, er taki að
sér rekstur fjármála hennar og
gæti hagsmuna hennar allra.
- Leyfist mér að spyrja hvort
gifting geri ekki allar siíkar ráð-
stafanir óþarfar? spurði Cecile.
- Jú, kæra barn, svaraði
Leroyer, en ómyndug stúlka má
bara ekki ganga í hjónaband án
samþykkis foreldra sinna, eða
forráðamanna, sé hún einstæð-
ingur.
— Herra Leroyer, sagði dóm-
arinn, þér voruð aldavinur herra
Berniers, — vilduð þér taka að
yður hlutverkið?
— Ég vildi það gjarnan, en
skilyrði leyfa það ekki.
- Hvers vegna ekki?
i»»-iii —nmrr.nrn-
TWtrhin j."
prcntsmiöj'a & gúmmíslímplagcrö
Einholti 2 - Símí 20960
Tetoron korl-
monnafrakkor
Miklatorgi
BILA m
BÚVÉLA
SALAN