Vísir - 18.01.1966, Qupperneq 4

4
VlSIR . Þriðjudagur 18. janúar 1966.
íþróttahöllin glæsilegt
stór-
Spjallað v/ð tvo unga ntenn
Þar sem skammt er á milli stórra högga í iþróttaheiminum
þessa dagana, vígsla nýju íþróttahallarinnar í Laugardal og næst-
um daglega leikir við erlend lið, þá datt tíðindamönnum síðunnar
að ræða við tvo áhugamenn um þessi mál.
Sífelld ffárhagsvandræði
íþróttahreyiingarínoar
Það ætti að vera óþarfi að
kynna Hermann Gunnarsson.
Þessi ungi verzlunarskólanemi
hefur þegar unnið sér slíkan orð
stír á leikvelli jafnt í knatt-
spyrnu sem handknattleik, að
allir þeir, sem eitthvað fylgjast
með íþróttum, þekkja nafn
hans. Óhætt mun að fullyrða, að
fátítt sé, að menn nái slíkum
árangri sem Hermann í báðum
þessum greinum íþrótta í senn.
Tíðindamenn síðunnar hittu Her
mann að máli og lögðu fyrir
hann nokkrar spurningar./ •
— Hefur þú ekki stundað í-
þróttir lengi, Hermann?
- Jú, ég byrjaði að æfa knatt
spyrnu sjö ára gamall og hef
verið við þetta síðan, Ég hef
leikið með öllum aldursflokkum
Vals, í meistaraflokki síðan ég
var 16 ára. Handknattleik hef
ég einnig stundað um árabil og
leik núna í meistaraflokki Vals.
— Er ekki erfitt að stunda
tvær greinar fþrótta svona jöfn-
um höndum og ná góðum ár-
angri á báðum vígstöðvum?
— Jú, þetta dregur vissulega
úr, og árangur verður náttúr-
lega ekki sami sem maður legði
aðeins áherzlu á aðra greinina.
En það er erfitt að hætta, þegar
þefað hefur verið af hvoru
tveggja, slíkt uppgjör hefur
reynzt mér ógjörningur fram til
þessa.
— Hverjar telur þú helztu or-
sakir til þess, að íslenzk knatt-
spyrna stendur á svo lágu stigi
sem raun ber vitni?
— Þarna eru margar orsakir
að verki. Allir þjálfarar hafa
þetta aukreytis annari aðalat-
vinnu og geta því ekki lagt við
þetta alúð sem skyldi, á ég þar
við, að þeir geti kynnt sér nýj-
ungar, skipulagt fjölbreyttar
leikaðferðir o. fl. Ég tek fram,
að ég er ekki að lasta einn eða
neinn, því flestir eru þjálfarar
áhugasamir og dugandi menn,
en þeim er of þröngur stakkur
skorinn. Það er áberandi mikið
um, að félög eigi góðum liðum
á að skipa í yngri flokkunum,
l en svo er eins og þessi lið týnist,
1 þegar ofar dregur. Liðsmenn eld
ast, byrja að vinna, nám þyng-
ist og aðrar skemmtanir glepja

Hermann Gunnarsson
fyrir. Sumir halda áfram, kom-
ast viðstöðulaust í meistara-
flokk, tryggja sig þar í sessi, en
láta því miður alltof margirjþar
við sitja. Þetta er að mínum
dómi þverbresturinn. Menn
þurfa lítið að hafa sig við til að
halda stöðum sínum í meistara-
flokki, þegar þeir eru einu sinni
komnir þar. Þetta drepur áhuga
þeirra ungu, sem e. t. v. eru hæf
ari, en fá ekki að reyna hæfni
sína, komast ekki að fyrir þeim
gömlu, þeir minnka æfingar eða
hætta, geta minnkar. Svo þeg-
ar málum er þannig komið, þá
losna stöður í meistaraflokki og
menn með minnkandi getu og
reynslulithr komast að, allt fer
í handaskolum. Það þyrfti að
vera meiri keppni um meistara-
flokksstöður, fleiri eiga að fá
hæfni sína reynda, slíkt mundi
mynda heilbrigða samkeppni,
menn þyrftu að berjast fyrir
stöðum sínum, leggja hart að sér
við æfingar, sem aftur kæmi út
í betri árangri hjá liðunum í
heild.
— Eru ekki meinbugir á tíma
manna vegna mikillar vinnu?
— Þetta er alveg rétt, en þar
hafa allflestir sömu aðstöðu, og
ef verulegur áhugi er fyrir hendi,
þá hafa menn ætíð tíma til að
sinna hugðarefnum sínum.
— Hvað finnst þér um knatt-
spyrnutímabilið hér og skipu-
lagningu móta?
— Ég er þeirrar skoðunar að
lengja eigi knattspyrnutímabilið |
t. d. um tvo mánuði. Þetta mundi [
gera alla skipulagningu viðráð- !
anlegri og rýmri, ég vil einnig i
gera helgar að föstum leikdög- j
um.
- Jæja, svo við víkjum nú
aðeins að handknattleiknum.
Hvaða skýringu gt-fur þú á því,
hversu góðum árangri íslending-
hafa náð-í handknattleik, þrátt
fyrir erfíðar aðstæður og himin-
hrópandi húsnæðisskort?
— Það er nú svo, að hand-
knattleikur hefur þróazt hér á
allt annan hátt en í öðrum lönd-
um. Hinn þröngi salur að Há-
logalandi hefur getið af sér
frægar langskyttur, stórskotalið,.
sem erlend lið hafa ekki áttað
sig fyllilega á í byrjun. En þetta
gengur ekki til lengdar, og með
bættri aðstöðu breytist þetta,
handknattleikurinn verður væn-
legri til varanlegs árangurs.
— Hefur fjarlægð okkar frá
öðrum þjóðum ekki ákaflega
mikið að segja i sambandi við
framfarir íþrótta?
— Jú, vissulega er fjarlægðin
mikið vandræðaefni. Við getum
ekki gert okkur jafn góða grein
fyrir raunverulegri getu okkar,
eins og meginlandaþjóðir, sem
sífellt, með sáralitlum kostnaði
og umstangi, geta keppt inn-
byrðis - athugað getu sína og
aðlaðað hana árangri og
reynslu. Hér hamla sífelld fjár-
hagsvandræði íþróttahreyfingar-
innar gegn samskiptum við aðr-
ar þjóðir, ferðir yfir Atlantshafs
ála eru umstangs- og kostnaðar-
miklar, og liðsmenn hafa hvorki
fjármagn né tíma til tíðra slíkra
ferða.
- Finnst þér ekki birta mikið
yfir þessum málum við tilkomu
íþróttahallarinnar?
- Jú, og ég lofa þann stórhug
sem ríkir að baki þeim fram-
■ kvæmdum, sem mér segir svo
Ihugur um, að eigi eftir að verða
nýr hvetjandi aflgjafi íslenzkum
inniíþróttum. Aftur á móti get
ég ekki orða bundist um þá mjög
svo hæpnu ráðstöfun að brjóta
fyrri yfirlýsingar. um það, að ís-
landsmótið í handknattleik
skyldi haldið þar í vetur. Margir
I íþróttamenn hafa lagt á sig
jinikla vinnu til að flýta fram-
kvæmdum, og mikil bjartsýni og
! gleði hefur ríkt þar í herbúðum.
Svo er skyndilega klippt á þráð
inn. Þetta tel ég mjög vítavert
og geta haft mjög slæm áhrif eft
ir þann góða anda og samhug
sem ríkt hefur um að koma
þessu máli í höfn.
Byggfa þorf minni íþrótta-
hús með löglegri salarstærð
Guðjón Magnússon, npmandi
í læknisfræði við Háskóla Is-
lands er mjög mikill áhugamað-
ur um íþróttir og vinnur að í-
þróttamálum í sínum frístund-
um. Guðjón er stjórnarmaður í
K.K.I., hefur réttindi handknatt
leiksdómara og er fyrsti íslenzki
Guðjón Magnússon
milliríkjadómarinn í körfuknatt-
leik. Þegar tíðindamaður náði
tali af Guðjóni var hann einmitt
að fara til að dæma landsleik
milli Pólverja og Islendinga, en
varð þó greiðlega við því að
svara nokkrum spurningum.
, — Þú hefur réttindi milliríkja-
dómara, Guðjón, hvað þarf til
að öðlast þau réttindi?
— Það er fyrst og fremst
reynsla í að dæma leiki, ég hef
dæmt leiki erlendra og íslenzkra
liða bæði hér heima og erlendis,
svo hef ég sótt námskeið t. d.
I nú síðast í Þýzkalandi s.l. sum-
j ar.
— Hvað vilt þú segja um
stöðu körfu- og handknattleiks
hér á íslandi miðað við aðrar
i þjóðir?
I — Körfuknattleikur hefur nú
vart slitið barnsskónum hér á
; íslandi, en stendur nú þegar á
j merkilega háu stigi, þessi í-
íþróttagrein á hér sífellt meiri
og meiri vinsældum að fagna,
og ég geri mér miklar vonir,
að við verðum með bættri að-
stöðu fyllilega sambærilegir öðr-
um þjóðum. Eins og allir vita
stendur handknattleikur hér í
miklum blóma, og íslenzk lið
hafa unnið marga og frækilega
| sigra. Ein staðreynd er nú samt
1 augljós í þessu sambandi, þ. e.
að tiltölulega fáar þjóðir utan
Evrópu leggja stund á hand-
knattleik og því minni sam-
keppni en í öðrum íþróttagrein-
um, auð.veldara að ryðja sér
rúm. Ég vil undirstrika, að ég
sagði ryðja sér rúm, því ég álít,
að það eigi við i bókstaflegri
merkingu þess orðs í sambandi
við handknattleik, sem með á-
framhaldandi þróun er að verða
ruddaleg slagsmál, þar sem þörf
er fyrir sterka harðjaxla en hlut
ur íþróttamannsins er minni.
— Hefur þú ekki trú á því, að
bætt aðstaða við tilkomu íþrótta
hallarinnar verði sterkur meið-
ur til framfara íþróttalífi al-
mennt?
Jú, vissulega .íþróttahöll-
i:. og fyrirhuguð íþróttamiðstöð
Laugardalnum er glæsiiegt
dæmi stórhugs og framsýni í
stjórn borgarinnar. En ég vil
taka fram, að íþróttahöllin leys-
ir ekki allan vandann, langt því
frá. Vandinn í sambandi við
stærri mót og móttöku erlendra
liða er leystur, en hér má ekki
láta staðar numið. Byggjk þarf
minni íþróttahús með löglegri
Framh. á bls. 7