Vísir - 18.01.1966, Síða 15

V í SIR . Þriðjudagur 18. janúar 1966.
15
Hvað varð af
Eftir
Louis Bromfield !
-x
Önnu Bolton?
— Hann er dásamlegur. Hann
er orðinn svo stór, að þér munuð
vart þekkja hann. Hann sefur
héma í næsta herbergi. Á nótt-
unni sefur hann i svefnherbergi
mfnu. Og ef ég er fjarverandi
sefur ungfrú Godwin í mínu
rúmi.
— Er hann farinn - getur
hann hann sagt nokkuð orð . . .?
Hún brosti aftur.
— Nei, en hann gefur frá
sér hljóð, eins og hann langi
til þess að tala. Það byrjar víst
alltaf svona. Hann er svo ungur,
að það er engin von til þess, að
hann sé byrjaður að tala.
— Ég hefi enga reynslu af
bömum, sagði hann dapurlega.
Það var eins og ómur berg-
máls, sem bar angurværð vitni,
í rödd hans, eins og hann hugs-
aði: Ef ekki hefði brotizt út
styrjöld, ef hún hefði ekki dáið,
ætti ég heimili. Þá hefði ég
þekkt son minn.
— Komið, við skulum líta á
hann, sagði hún kyrrlátlega.
Hún tók lampann í hönd sér
og gekk'á undan honum inn til
drengsins, sem var í vöggu sinni,
klæddur bláa náttkjólnum, sem
ungfrú Godwin hafði lokið við
að bródera f nafnið Jean Pierre.
Hár barnsins, sem lá næstum á
maganum, var mjög dökkt, og
virtist enn dekkra, en það var,
er það hvíldi þama á mjallhvít
um svæflinum.
Mikil viðkvæmni brauzt fram
í svip föðursins og hún fann það
á sér, að hann var að hugsa
um konuna, sem legið hafði á
gólffjölum í borgarstjórahúsinu
í Villiers. Hann rétti varlega
fram hönd sína og hún vissi þeg
ar til hvers hann langaði.
- Langar yður til þess að
halda á hónum sem snöggvast?
- Já, sagði hann og horfði
beint framan í hana og brosti.
Það var óheppilegt að þurfa
að vekja barnið, en hvað um það,
henni fannst ekki um annað að
ræða, er hún hafði séð þrána f
augum föðurs þess. Andartak
fannst henni allt vera, eins og
þegar Tom var nýkominn heim
úr skrifstofunni forðum, og þau
stóðu hlið við hlið hjá vöggu
drengsins þeirra.
Hún tók barnið upp mjúk-
lega og lagði það í arma hans, og
drengurinn opnaði augun og
geispaði og svo vottaði fyrir
brosi á vörum hans.
— Það er engu líkara en að
hann þekki yður. Hann er mjög
góður jafnan.
Hann hélt barninu svo hátt,
að andlit þess snart andlit hans.
Drengurinn greip annarri hend-
inni í hárlokk og togaði í.
Eftir stutta stund sagði hann
og andvarpaði um leið?
38.
- Það er víst bezt að hann
haldi áfram að sofa. Hann sofn-
ar víst fljótt aftur, þegar við
erum farin.
Hann rétti henni drenginn og
hún lagði hann aftur í vögguna.
' Svo tók hún lampann og gekk
á undan honum inn í setustof-
una. Þar lagði hún lampann frá
sér á borð og sagði:
- Ég ætla að ná f vín og
kex. Þér hljótið að vera hress-
ingar þurfi.
— Það væri fyrirtak.
— Setjist þama og hafið fæt-
urna nálægt eldinum. Skórnir
yðar eru gegnvotir.
Hann hlýddi henni eins og
barn og þegar hún kom aftur
sat hann, studdi olnbogum á
kné sér og huldi andlitið í hönd-
um sér. Hún fann, að hann
hafði þungar áhyggjur af ein-
hverju. Andartak virtist hann
ekki verða þess var, að hún var
komin aftur. Svo sneri hann sér
að henni og brosti. Henni fannst
að hún hefði í rauninni aldrei
séð hann brosa fyrr — svo heill
aði þetta bros hans hana.
- Þetta er mjög vinsamlegt
af yður, sagði hann og tók við
vínglasinu, sem hún rétti hon-
um.
Þau lyftu glösum og skáluðu.
Svo sagði hann:
- Haldið þér, að nokkur hafi
veitt athygli komu minni hing-
að?
— Ég tel það fremur ólíklegt.
Það kemur að vísu fyrir, að
menn eru seint á ferli hér í Ger-
bevilliers en yfirleitt hátta menn
snemma - nú, þegar skortur
er á öllu, gasi, rafmagni, olfu.
— Ég hefði komið fyrr, en
ég var smeykur, að það mundi
sjást til mín, ef ég færi hingað.
Hún spurði hann ekki hvers
vegna hann hefði alið þennan
beyg og sagði:
— Ég sá yður á árbakkanum.
Það var að byrja að húma. Af
hverju komuð þér ekki þá?
- Ég vildi að allt væri eins
og vanalega, að ekki kæmi til
neinnar truflunar. Ég er hér hjá
frænda mínum, St. Genis.
Hún horfði á hann undrandi.
Hvernig gat hann, upphaflega
rússneskur flóttadrengur, verið
bróður eða systursonur fransks
bakara, sem átti heima í bæ úti
á landi eins og Gerbevilliers.
Henni fannst svo augljóst, að
þetta væri lygi, að hún fylltist
viðbjóði og þess gaetti í svip
hennar.
/ Hann brosti dálítið, eins og
honum væri skemmt.
— auðvitað er hann ekki
frændi minn, en það verður að
líta þannig út. Ég hef mfnar á-
stæður til þess.
Hann hélt áfram eftir stutta
þögn:
— Ég vildi, að menn vendust
mér — að menn yrðu ekkert
hissa á að sjá mig hér. Á þess-
um tímum, ef ókunnugur mað-
ur færi beint inn í eitthvert
hús og hefði á brott með sér
barn, mundi það vekja forvitni,
að ekki sé fastara að orði kveð-
ið, og það boðið heim ótal erf-
iðleikum.
Henni fannst kuldahrollur
fara um sig og köldum svita
sló út á enni hennar.
— Þér eruð þó ekki komnir
til þess að sækja drenginn?
— Það er erindi mitt hingað.
— Það getið þér ekki. Þér
hafið engan samastað handa
honum. Þér munduð ekki geta
fengið handa honum rétta mjólk.
Þér megið ekki fara með hann.
Ég held að það væri ekki gott
fyrir hann.
Hann furðaði sig á hve til-
finningaöldur risu hátt í huga
henni út af þessu og brutust
svona fram.
— En ég hef fundið stað
handa honum, og ég held, að ég
geti séð um, að hann fái þá
mjólk, sem hann er vanur.
— Það er ekki þetta eitt,
sagði hún áköf. Það er svo margt
annað. Hann hefur vanizt mér.
Ég get látið hann njóta svo
margs, sem aðrir geta ekki veitt
honum.
Hann horfði undan. Það var
eins og hann vildi komast hjá
að særa hana.
— Ég hef hugsað út f þetta.
Það er bezt svona.
— En hvers vegna? Hann er
hér sem uppi í sveit. Hér er
gott loft og hann fær nóg að
nærast á.
Andartak var hann þögull.
Hann kveikti sér í vindlingi,
dreypti aftur á glasinu og sagði
svo:
— Þér hafið komið vel fram
við mig og barnið. Ég er þakk-
látur fyrir það. Ég held það
væri betra, fyrir barnið, fyrir
mig og fyrir yður, að gera út
um þetta núna.
- Hvers vegna?
Hún gerði sér ljóst, að það
var annað og meira en það að
hún mundi sakna barnsins, ef
það yrði tekið frá henni — hún
óttaðist, að ef það væri frá
henni tekið mundi hún aldrei sjá
hann aftur. Og nú vissi hún, á
þessari stundu, að hún hafði
orðið ástfangin í honum, án
þess að vita það fyrr, ástfangin
í þessum manni, sem hún hafði
séð aðeins einu sinni áður á ævi
sinni. Og innst inni var eins
og ailt þetta safnaðist saman,
allar tilfinningaöldurnar, sem
sprottnar voru af ást hennar til
ungfrú Godwin, barnsins og föð
ux þess, rynnu saman og mynd-
uðu rót á hafi hugans — og hún
vissi ekki hvert rekandi bát
hennar myndi bera. Hún fann,
að móðursýki var að ná tökum
á henni. Nú hélt maðurinn vindl-
ingnum milli fingra sér alveg
eins og Tom hafði verið vanur
að gera.
Hann tók til máls i alvarleg-
um tón:
— Madame, við stöndum ekki
sömu megin virkisveggjarins.
Ég á enga vini meðal Þjóðverja
eða samstarfsmanna þeirra. Ég
; vil ekki að drengurinn alist upp
við áhrif, sem mundu spilla hon
um. Ég gæti reynzt yður hættu-
legur og þér mér.
Þannig lá þá í þessu, hugsaði
hún.
Og hann bætti við:
— Eins og þér sjáið höfum
við orðið margs vísari.
Hver er þetta pabbi? Sybil og Teddy
heilsið Tarzan og Ito.
/TAKZANJHIS IS JOSSF/tHEY UVE HERE-^
I AN7 MIIJA-THE BOy IS AW7 MV HOíAE
VTHEIK SON,TOSOÍ A AN7 CHILP’KEW... <
---------------- / iV JOLLY WELL BE
V^LOST WITHOUT THEM!
Tarzan þetta eru Josef og Mina. Drengur-
inn er sonur þeirra Togo. Þau búa hérna og
sjá um heimilið og bömin. Ég veit ekki
hvernig ég færi án þeirra.
algemann
alpBQlMP
andlitscreme
aOgjooDQaipyiMi
algemann
aDpiMP
/reyð/fcoð
algemann
andlitsmaski
* ... 1 1 "A
aflpQDSDfyffl
algemamn
aDpDooap
VÍSIR
er
eína
síðdegishlaðið
kemur
út
alla
virka
daga
allan
ársins
hring
Áskriftarsími
1-16-61