Vísir - 12.10.1966, Blaðsíða 11

Þaö er viss þótti yfir manni,
sem getur sagt: „Þér hafið komið
á slæmum tíma. Ég hef aðeins 25
alfatnaöi í klæöaskápnum vegna
þess að afganginn skildi ég eftir
í Bandaríkjunum.“
Þessi fataríki náungi er Ted
Dawson, hæstlaunaði fatasýning
armaöur Bretlands. Einna helzt
er hægt að líkja klæöaskáp hans
við fatabúð.
Það sem Dawson geymir í fata
skápnum núna eru: 34 alfatnaðir,
13 sportjakkar, 87 skyrtur, 16
peysur, 140 bindi, 35 pör af skóm,
5 frakkar, 73 vasaklútar og fimm
útijakkar.
Það kostar hann meira að halda
fötunum sínum hreinum og þokka
legum en að reka sportbílinn
sinn. Árlega eyðir hann meira en
því sem nemur 100 þúsundum
ísl. króna í föt.
Eyðir 100 þúsund-
um á ári í föt
HANN SLAPP HEILL Á HÚFI
— fífldjarfur fallhfífarstökkvari var 2 metra
frá dauðanum og 300 metra frá óbliÖri og
hættulegri lendingu i Ölpunum
Ungur maöur stóð á tindi hins
2860 metra háa Rotwand-fjalls í
Dolomitfjallgarðinum. Andlitið
var náfölt. Hann hafði ekki fest
blund um nóttina. Hendumar
titruðu. Svo beygöi hann sig í
hnjánum og með örvæntingar-
fullri spymu stökk hann fram af
brúninni.
Ekki til þess að fremja sjálfs
morð. Hinn 21 árs gamli Austur
ríkismaður Wolf Weitzenböck,
sem hafði áunnið sér það til
frægðar að vera Austurríkismeist-
ari í fallhlífarstökki og sem fjall
göngumaöur i sérflokki, vildi'
gjaman lifa áfram eftir að hafa
hlotið frægð að auki sem tvöfald
ur meistari í stökki af fjallstindi.
En titillinn hékk eins og líf
hans á bláþræði. Ef fallhlífin
snerti hið 320 metra háa bjarg
fyrir neöan staöinn, sem hann
ætlaði að stökkva frá, myndi
hann án þess aö nokkuð væri
hægt að gera dragast saman og
Weitzenböck myndi þá tína líf
inu.
í tvær klukkustundir, áður en
hann endanlega ákvað að stökkva
út í óvissuna, höfðu Weitzen-
böck og kvikmyndatökumaður,
sem átti að taka mynd af dauða
stökkinu sem þátt í kvikmynd
um Alpana, kastað smá pappírs
fánum frá fjallsbrúninni. Storm
urinn frá fjallsbrúninni. Storm-
einn einstakan inn £ klettavegg-
inn.
Þegar ofurhuginn stökk loks-
ins, snerti fallhlffin klettavegginn
ein sinni og meðan á stökkinu
stóð vom ekki nema tveir metr
ar á milli hans og dauðans.
En hætta lá í öðm en þessu.
Fallhlífarsérfræöingar höfðu á-
kveðið sagt að ef aðalhlífin brygð
ist, myndi ekki vera nægur tími
fyrir varafallhlífina að taka af
honum hið 320 metra langa fall.
Þegar Weitzenböck stökk fór
hann fram með klettunum með
44 m. hraða á sekúndu. Eftir að
hafa fallið 100 metra leysti hann
eins og af eölishvöt fallhlífina,
sem opnaöist og snerti ekki klett
ana.
Hann lenti á svæði, sem gerði
lendinguna mjög óþægilega, ef
ekki er komizt sterkara að oröi.
Hinn 195 cm. hái skólakennari
lenti milli tveggja oddhvassra
kletta með sama afli og maður
sem stekkur niöur af sex metra
háum vegg. Og hann dróst eftir
hrufóttri klöppinni á þeim ofsa
hraða að leðurjakkinn hans rifn-
aði í tætlur.
En Weitzenböck slapp frá öllu
saman heill á húfi. Hann metur
líf sitt, sem hann hélt svo naum
lega, svo mikils að hann hefur
nú í huga að hætta því enn einu
sinni með því að fara á skfðum
yfir nýtt hyldýpi og enda skfða-
stökkið í fallhlíf.
Bemskubrek hinna
fullorðnu
Nú varð blaðalesendum ær-
lega skemmt, þegar það fréttist,
að Karlakór Reykjavíkur, ásamt
meðreiðarfólki sfnu, hefðj orðið
brennivínslaus eftir tvo daga
um borð í rússneska skemmti-
ferðaskipinu Baltika. Höfðu þá
verið uppdrukknar fimm daga
birgðir miðað við venjulegt/
ferðafólk, en íslendingar eru
ekkert venjulegt fólk að þessu
leyti. Sumir láta sér fátt um
finnast um slíkar fréttir, og
finnst karlagreyin megi lepja
sitt söngvatn, ef þá lystir
því að flest eða allt þetta fólk
•••••••••••••••••••••••
var komið til fullorðinsára og
„viröulegt“ fólk. Sumir vor-
kenndu jafnvel kórfélögum að
þurfa að vera edrú f heila þrjá
daga.
En hvað mundi fólki finnast,
ef þetta hefði verið ungt fólk
á aldur við þann lýð, sem hóp
ast í Þórsmörk hvert sumar.
Þórsmerkurlýðurinn hneykslar
margan, enda þykir ekld efni-
legt, aö æskan skuli flykkjast
árvisst að heiman frá sér til
drykkjudáöa, burt frá nöldrandi
foreldrum. En við hverju má
búast, þegar eldra fólkið, „flýr“
til sjós til að svala þorsta sfn
um, og almenningsálitið er ekki
harðara en það, aö það er bros
að af umburðarlyndi, og sagt
sem svo að karlagreyjunum hafi
verið oröið mál. Það er ekki að
ófyrirsynju, að ísl. ferðamenn
þyki aufúsugestir á helztu bör-
um um noröanverða Evrópu,
enda stóðu Rússar ekki klárir af
því að afgreiða svona stóran,
þyrstan hóp. Yfirleitt hafa ís-
lendingar ferðazt f smáhópum,
svo veru þeirra hefur ekki gætt
á einstökum stööum, þar sem
möguleiki hefur verið á að fá
aðflutt vín i snarheitum frá að
liggjandi stöðum, en þegar ferð-
azt er f svona stórum hópum,
verður annað uppi á teningnum.
Það yrði laglegt, ef allar helztu
hafnarborgir Miðjarðarhafsins
yrðu brennivínslausar eftir
að landar vorir hafa siglt austur
um undir sfnum rauða fána.
Ekki yrði maður undrandl, þó
að það fylgdi næstu fréttum
frá Baltika, að orðið hefði að
aflýsa einhverjum hinna skipu-
lögðu konserta vegna hæsi kór
manna.
Nei góðir hálsar, ef það á
að ala upp heilbrigða og reglu
sama æsku í landinu, verða hin
ir fullórðnu að gefa henni tor-
dæraið, með góðrj hegðun sinni,
og því á almenningsálitið að fyr
irlíta svona fyrirbærL
Þrándur f Gðtu.
ÞRANDUR í GÖTU