Alþýðublaðið - 16.10.1966, Qupperneq 6

18. ofctóber 1966 ■ Sunnudags ALÞÝÐUBLAÐIÐ
— í hrelnskilni sagt, þá er þetta alltof
glansmyndarkennt til aö geta verið satt,
sagði Eleanor Pettigrew við mann sinn.
Þaðan, sem þau stóðu, sáu þau yfir alla
landareignina. Hvítkalkaðir veggirnir,
slútandi hálmþakið og múrsteinareykháf-
arnir litu út eins og á póstkorti af enskri
sveitarsælu.
— Ailtof glansmyndarkennt til að geta
skilað arði, sagði Pettigrew. — Ég sé
ekki betur en túnið sé í niðurníðslu. —
Skyldi búnaðarfélagið ekki geta . . .
— Vertu nú ekki svona jarðbundinn,
Frank! Ég vil skoða þennan dásamlega
stað betur. Heldurðu, að okkur verði
geflð te, ef við biðjum fallega um það?
í>au þurftu ekki að hafa frekari áhyggj-
ur af því efni, eftir að þau voru komin
að hliðinu. Þar var skilti, sem á stóð:
FRÚ BROADMAN. Te til sölu með ekta
Devonshirer j óma!
Þau áttu dálítið erfitt með að fá rúm
fyrir bílinn á bílastæðinu, sem var falið
bak við útihús, vegna þess hve margir
bílar voru þar fyrir.
Testofan var stórt herbergi, sem hafði
bersýnilega verið bætt við húsið í flýti
og reynt að hafa það sem líkast hinum
upprunalega Tudorstíl á húsinu. Þar var
þéttsetið, og þau Frank og Eleanor urðu
að sitja við borð, sem tveir menn aðrir
sátu við. Pettigrew var viss um að hafa
séð annan þeirra áður, roskinn mann
með strengda andlitsdrætti og hvöss, ljós
augu, en hann mundi ekki hvar. Hinn var
með öllu ókunnur. Allt var herbergið of-
hlaðið skrautmunum úr leir og hömruð-
um málmi.
Pettigrew virtist staðurinn vera í örg-
ustu niðurníðslu, en kona hans var komin
til að skemmta sér, og hún hélt gleði
sinni, jafnvel þótt slcruðningar heyrðust
úr eldhúsinu og afgreiðslustúlkan kæmi
síðan og segði, að teinu seinkaði af því
að bakkinn hefði farið um.
— Heldurðu að eitthvað af þessum leir-
munum sé til sölu? spurði hún.
— Áreiðanlega allir, svaraði Pettigrew.
Þessi veitingastaður er rekinn vel, en
jörðin er hneykslanlega vanhirt. Ég væri
til í að tala yfir hausamótunum á bónd-
anum.
— Það væri ekki til neins, sagði mað-
urinn, sem Pettigrew hafði ekki séð áð-
ur. Hann sló fingri á enni sér og hélt
áfram:
— Ilarry Broadman talar ekki við
neinn nema konuna sína. Ekki síðan
hann meiddist á höfði í kappakstri fyrir
30 árum. Ég hef séð hann rölta um túnið
eða sitja yfir í aðalhúsinu, en hann fæst
ekki til að tala. Meðan allt er samt við
sigf er hann blíður eins og lamb, segir
hún, en ef eitthvað breytist, ærist hann
aiveg. Hún lætur hann aldrei vita hvað
hún aðhefst hérna megin í húsinu, en hún
sér' fyrir bonum og borgar öll gjöld með
tekjumim.
— Nú, einmitt, sagði Pettigrew. — Þá
skijlda ég þeim báðum afsökunarbeiðni.
Fru Bi oadman hlýtur að vera dugnaðar-
kona.
— Þú verður að kaupa einn af postu-
línshundunr.m hennar fyrir mig, sagði
Eieanor. — Til að bæta fyrir það.
Skranbúðirnar í þorpinu leggja þetta til
og það er selt í umboðssölu. Forngripir
finnast engir í þessu héraði lengur. Það
er mér kunnugt um, því að ég hef leitað
um allt með logandi ljósi. Það er átak-
anlegt.
— Á námsárum mínum bjó ég á bónda-
bæ hér nálægt, sagði Pettigrew. Bótíd-
inn sagði mér þá, að maður frá Barnstap-
le hefði borgað sér 17 pund fyrir gamla
fjöl, sem var á veggnum. Þessi fjöl er
nú geymd á safnl, einstæð veggklæðing
frá sextándu öld.
— Sautján pund! sagði Eleanor. Fyrir
grip, sem hlýtur að hafa verið mörg
hundruð punda virði. Það eru svivirðileg
svik!
— Engan veginn, sagði maðurinn. —
Maðurinn frá Barnstaple hefur einfaldlega
notað sér, að hann vissi betur. Hann
hafði fullan rétt til þess. Allir safnarar
hafa fullan rétt til þess. Það eru einu
forréttindi þeirra.
Hann talaði af glóandi áhuga. Og í
þann svip mundi Pettigrew allt um hann.
— Þér heitið Shaw, er það ekki? sagði
hann. — Ég sá yður einu sinni bera vitni
í máli um forngripi. Sérgrein yðar var,
ef ég man rétt ....
— Gamlir Ieirmunir með salthúðun og
Hann þagnaði er afgreiðslustúlkan birt-
ist aftur. Hún valt áfram að borðinu og
lét bakka falla niður á það fyrir framan
Eleanor.
— Þið verölð að afsaka tekönnuna,
sagði hún. — Við eigum ekki nógu marg-
ar, því að þær eru alltaf að brotna. Ég
varð að láta ykkur hafa þessa. Ég er
hrædd um að hún leki örlítið.
Hún flýtti sér burt og dæsti.
Tuttugu mínútum síðar voru Pettigrew
hjónin að Ijúka við teið. Shaw, sem bú-
inn var að borga fyrir talsveiðri stundu,
sat enn við borðið og reykti hvern vindl-
inginn á fætur öðrum. Frú Broadman,
horuð, þreytuleg kona, gekk til' þeirra.
— Viljið þið ekki kaupa minjagrip?
spurði hún. — Postulínshimd kannski?
Pettigrew keypti postulínshund af
þægð, en Shaw sagöi allt í einu ákafur:
Mér lízt betur á tekönnuna. Hún ér öðru-
vísi en flestar aðrar.
— En góði maður! Konunni brá ber-
sýnilega. — Mary átti ekkert með að taka
hana út úr skápnum. Þetta er kanna
húsbóndans og hann vill ekki te úr neinni
annarri könnu. Hafið þið nokkuð á móti
því að ég fari með hana núna?
— Alls ekki, sagði Eleanor, — við er-
um búin.
Shaw fylgdi tekönnunni eftir með aug-
unum, og í andliti hans sást frumstæð
áfergja. Hann þagði um stund, og síðán
tautaði hann: — Þetta er fáránlegt! og
flýtti sér út.
- Ég er enginn sérfræðingur, sagði
Pettigrew, — en um daginn var mynd í
blöðunum af tekönnu, sem seldist fyrir
ofsaupphæð vegna salthúðunar hjá
Christie, og þessi kanna er alveg eins ög
hún var. Hvað ætli gerist núna?
Það, sem gerðist var, að Shaw steig
tómhentur upp í bíl sinn, sem stóð fram-
an við bíl Pettigrews og ók á brott, hrað-
ar en mjór vegurinn þoldi með góðu móti.
— Ég held það væri rétt að vara frú
Broadman við, sagði Pettigrew við konu
sína mörguninn eftir.
— Hvers vegna þá? Hún vill ekki selja
tekönnuna, og það þýðir, að hann verður
að bjóða henni gott verð fyrir hana, ef
hann vill ná í hana.
-- Það er ekki fyrst og fremst verðið,
sem ég hef áhyggjur af því hvað verður,
ef hún neitar með öllu að selja. Shaw
er alls ekki með öllum mjalla, þegar um
sérgrein hans er að ræða, og hann getur
gert allt til að komast yfir verulega góðan
hlut. Og ég meina: ALLT.
Eleanor þurfi að nota bílinn til að fara
í búðir um morguninn, svo að Pettigrew
tók áætlunarvagn og steig úr fáeina kíló-
metra frá veitingastaðnum. Hann var kom-
inn að síðustu beygjunni á veginum, þeg-
ar hann varð að stökkva út á kantinn til
þess að verða ekki undir gömlum grænum
bíl, sem ók alltof hratt. Hann hraðaði för
sinni eins og hann óraði fýrir einhverju.
Dyrnar á húsinu voru opnar og enginn
svaraði, þegar hann hringdi dyraklukk-
unni.
Ekkert hljóð heyrðist í forstofunni,
nema tifið í stórri klukku. Dyrnar inn í
eldhúsið stóðu í hálfa gátt, og eitthvað
dökkleitt rann hægt undir þeim á hrein-
um gólfflísunum. Pettigrew forðaðist að
stiga í þetta, þegar hann opnaði dyrnar
alveg og leit inn í eldhúsið.
Frú Broadman lá á grúfu á eldhúsgólf-
inu. Hún hafði fengið þungt högg á höf-
uðið. Skápur með glerhurð fyrir stóð op-
inn hins vegar í herberginu. Hann var
fullur af allskyns leirmunum, en á miðri
neðstu hillunni var áberandi skarð. Og
Pettigrew tók einnig eftir öðru áður en
hann sneri frá til að ná í aðstoð; á gólf-
inu lá samanvöðlaður bréfmiði. Það
reyndist vera fimmpundaseðill með nafn-
ið á gistihúsinu í nágrenninu stimplað á
bakhliðina.
Pettigrew var ekki lengi að ganga úr
skugga um, að hann var eini lifandi mað-
urinn í húsinu og að enginn sími var þar.
Hann var talsvert lengur að komast í sam-
band við umheiminn.
Loks tókst honum að stanza bíl, sem
átti leið fram hjá, og fá far á lögreglu-
stöðina. Þar tók ungur lögregluvarðstjóri
við málinu, og Pettigrew fékk honum
fimmpundaseðilinn og sagði honum allt,
sem hann vissi um málið.
Lögreglumaðurinn lofaði að láta hann
vita, hvernig rannsókninni miðaði áfram,
og hann stóð við það. Seint um kvöldið
var Pettigrew kallaður í símann í gisti-
húsinu, sem þau hjón bjuggu í.
— Shaw átti seðilinn, var honum sagt.
Hann skipti ávísun í gistihúsinu í gær-
kvöldi. Hann hefur ekki sézt síðan klukk-
an tíu í morgun. Við höfum fengið núm-
erið á bílnum hans og því hefur verið
útvarpað. Meira getum við ekki gert að
svo stöddu.
— Þetta er leiðindamál, sagði Petti-
grew.
— Já, heldur er það, sagði lögreglu-
þjónninn og lagði á.
Kvöldið eftir var aftur kallað á Petti-
grew. En að þessu sinni kom lögreglu-
maðurinn sjálfur.
— Það eru fáein atriði í sögu yðar,
sem ég vildi fá að vita nákvæmar um,
sagði hann.
Pettigrew leysti úr því og lögreglumað-
urinn þakkaði honum kurteislega fyrir.
— Ég geri ekki ráð fyrir að við þurf-
um að ónáða yður aftur, sagði hann. —
Málið er upplýst. Við erum búnir að finna
Shaw. Og bílinn hans. Og tekönnuna,
bætti hann við.
— Guði sé lof, sagði Pettigrew. — Það
fór hrollur um mig að hugsa til þess, að
þessi maður gengi laus. En hann er auð-
vitað vitskertur.
— Alveg geðbiíaður.
— En ætli hann sé brjálaður í lagaleg-
um skilningi.
— Ég er ekki lögfræðingur, en eng-
inn kviödómur hér um slóðir mundi segja
annað en hann væri. brjálaður.
Framhald á 14. sáðu.