Alþýðublaðið - 23.10.1966, Side 6

6
23- október 1966 - Sunnudags AIÞÝÐUBLAÐIÐ
galdur, svartur eða hvítur eftir aðstæð-
um.“
Hann tók eitthvað upp úr vasa sínum
og lagði það á borðið, og ég sá að það
var ódýr reykelsistöng.
„Fyrst þarf að hafa meðaumkun", sagði
hann og brosti þessu sama hræðilega
brosi, ,,ef töfraorðin eiga að hafa áhrif.
Síðan kemur brennifórn og að endingu
orðin!“
Ég hélt að hann væri að rugla, en
ákvað að gera eins og hann sagði. Svo
að ég . .. . Afsakið. herra, ég mætti ekki
biðja yður um eld? Þér þurfið ekki að
láta mig hafa eldspýtu, aðeins að halda
henni upp svo að ég nái með sígarettu_
endanum í lögann. Þetta er ágætt! Kærar
þakkir! Ah, en hvað þetta er gott....
Svo að ég sagði við Davíð frænda:
„Hvaða orð?“
Nú kveikti hann í reykelsinu og reyk-
urinn steig upp á milli okkar. Hann leit
á mig í gegnum reykinn alveg eins og
ég horfi á yður núna. Og þá sagði hann
orðin. Ég skal hvísla þeim að yður. Kom
ið örlítið nær! Svona, já!
Það verkar! Það verkar Töfraorðin
rka ennþá með hjálp hinna ókunnu
og hræðilegu goða. Ég hélt að þau
Framhald á 15. síðu.
AFSAKIÐ, herra minn, ég sé þér reyk-
ið — þér gætuð ekki misst eina síga-
rettu? Við iáum ekki að reykja hérna.
Það er sjálfsagt skynsamleg regla oftast
nær. Það á áldrei að trúa geðsjúkling-
um fyrir eldi.
En trúið mér, ég á ekki heima hér
innan um allt þetta brjálaða fólk. Ég
er alveg eins óvitlaus og þér. En þér
sitjið í bilnum yðar og getið komið og
farið eins og yður lystir. Og ég er hérna
bak við þessa rimla ...
Nei, þé ' megið ekki fara. Akið ekki
í burtu, þótt ég tali við yður. Ég skal
ekki koma yður í nein vandræði. Hreint
ekki. Ég skal ekki einu sinni biðja yð-
ur aftur um sígarettu.
Þér eruð sjálfsagt að bíða eftir ein-
hverjum. Konunni yðar? Eða einhverj
um vini kannski? Einhverjum lækni, sem
vinnur hér á hælinu? Það skiptir engu
máli. Ef ég sé einhvern koma, skal ég
hætta að tala og fara frá glugganum. En
verið svo vænn að vera kyrr þangað til.
Þér vitið ekki, hvaða þýðingu það hef
ur að geta talað við einhvern fyrir ut-
an. Einhvern, sem hlustar og fæst
kannski jafnvel til að trúa ....
Nei, það væri auðvitað of mikið að
búast við því. En segið mér, tala ég
eins og vitfirringur? Er nokkur geð-
veiki í því sem ég segi? Minni mitt er
eins gott og það hefur alltaf verið. Ég
gæti leyst flatarmálsdæmi fyrir yður eða
farið meS eina af sonnettum Shakes-
peares. En þegar ég reyni að segja sann
leikann, fást þeir ekki til að trúa mér!
Þér eruð menntamaður, það sér mað-
ur greinilega. Þér sýnið samúð og um-
burðarlyndi og getið hlustað á mann til
enda. Ég skil þessa eiginleika af eðli-
legum ástæf'Um. Ég er sjájfur mennta-
maður.
Já, ég veit .að þér fáizt ekki til að trúa
því, þegar þi;r horfið á mig, og þér tryð-
uð því ek :i Heldur, ef þér læsuð skýrslu
læknisins um mig. Þar segir að ég heiti
Davíð Greenléa, sé sjómaður á kaup-
skjpaflotar.um og haldinn ólæknandi geð
klofa og þjáist af hinum fáránlegustu
skynvillum. En ég fullvissa yður um það,
að ég er ekki Davíð Greenlea og ég er
ekki geðvaikur.
Ég skal segja yður, hvernig það
vildi til. ')g ég bið yður að dæma mig
ekki af útiitinu. Þetta brotna nef, þessar
hrjúfu hendur eru ekki mínar, þær eru
ekki rn.n; r, segi ég! Davíð Greenlea á
þær, það er rétt! En ég er ekki Davíð
Greenlea, það er ég alls ekki. Alls ekki!
Ég er E: ger' Greenlea, framkvæmda.
stjóri við ítgerðarfélag, á hús við Edge-
water Dri e, konu og tvö indælis börn.
Þér ver Tiö að trúa mér!
En bíði aðeins við. Ég fer oft fljótt
yfir. Ég sé efasemdimar í augum yðar.
Og meðaumkunina. Já, meðaumkun! Ég
áfellist yður ekki. Það geri ég alls ekki.
En ég bið yður að hlusta á mig til enda.
Það tekur ekki nema eina eða tvær mín-
útur. Og það þarf ekki að kosta yður
neitt. Aðeins eina sígarettu kannski! Ef
þér þá viljið!
Það gerðist fyrir einu ári. > Ég var á
skrifstofunni minni eins og venjulega.
Ég var líka í mínum eigin líkama, en
ekki í þessari hörundsflúruðu hörmung,
sem þér sjáið. Jú, ég veit, að þetta er
fjarstæðukennt, en leyfið mér að
skýra það.
Eitt af skipunum okkar, Austurstjarn-
an, hafði komið í höfn þá um morgun-
inn. Um hádegið frétti ég að Davíð
Greenlea hefði farið í land og væri að
drekka frá sér ráð og rænu á hafnar-
knæpu. Davíð Greenlea var elzti bræðr-
ungur minn, sem átti i stöðugum drykkju
skap og slagsmálum og var einatt í vand
tæðum. Ég hafði útvegað honum pláss
á Austurstjörnunni og án áhrifa minna
hefði margsinnis verið búið að reka
hann. En hann sýndi aldrei neitt þakk-
læti. Alls ekki neitt! Raunverulega var
honum illa við mig, af því að ég liafði
komið mér vel áfram og var virtur, var
allt það sem hann vildi vera, en var ekki.
En þótt illt væri við hann að eiga
fannst mér ég bera ábyrgð á honum
vegna frændseminnar, og þess vegna fór
ég niður á knæpuna. Ég fann hann þar
fullan og viðbjóðslegan. Ég fór með
hann í herbergi bak við og pantaði kaffi.
Við vorum einir þarna inni....
Gætuð þér annars ekki gefið mér síg-
arettu, herra? Bara eina. Ég rétti hand-
legginn út á milli rimlanna eins langt og
ég get, svona. Ef þér gætuð látið slga-
rettuna milli fingranna á mér, yrði ég
yður afar þakklátur. Þér vitið ekki hví-
líkt kvalræði það er að sjá annan mann
reykja og geta ekki.... Ó, kærar þakk-
ir! .Þetta var alltof elskulegt af yður!
Ég fékk Davíð til að drekka kaffið.
Það rann að mestu af honum, en hann
hélt áfram að spotta mig. Hann sakaði
mig um' að hata sig og fyrirlíta á bak.
Ég sagði að ég fyrirliti hann ekki, held
ur hefði meðaumkun með honum. Þeg-
ar ég sagði það, leit hann undarlega á
mig. Svo brosti hann. Ég skal segja yð-
ur, herra, ég hef séð það bros þúsund
sinnum fyrir mér í draumum síðan.
„Ég skal sýna þér dálítið, Edgar
frændi," sagði hann, „brellu, sem ég
lærði af söngkonu í Hongkong. Það er
AUTHUR GORDON, höfundur þess-
arar sögu er bandarískur, búsettur
í nágrenni New York. Hann er í
hópi fjölhæfustu höfunda, sem nú
fást við smásagnagerð, o g birtast
sögur hans einkum í tímaritinu
This Week.
>
>
►