Dagur - 30.12.1998, Qupperneq 1

*
I
Það væri stundum gott að geta verið bam að
eilífu eins og leikritiðPéturPan segirfrá. En oll-
irfullorðnast um síðir og verða úrþví að gægjast
inn í heim bamanna í gegnum leikhúsin og
skáldskapinn.
Þau Friðrik Friðriksson og Edda
Björg Eyjólfsdóttir eru engir ný-
græðingar í því að vinna saman.
„Við útskrifðuðumst saman í vor
og höfðum þá verið síðustu fjögur
ár á undan í leiklistarskólanum og
þar að auki leikið saman í Grease,“
segir Friðrik, sem Ieikur Pétur
sjálfan í Pétri Pan, leikritinu sem
nær allir þekkja á einn eða annan
veg. Edda leikur Vöndu, hitt aðal-
hlutverkið.
Sama dag og upphaflega
„Það vill svo skemmtilega til að
leikritið var frumsýnt sama dag og
fyrsta frumsýningin fór fram, fyrir
94 árum síðan," segir Edda bros-
andi. „Sýningin hefur því gengið
meira og minna óslitið í nær hund-
rað ár, en þó ekki alltaf á sama
stað, heldur hér og þar um heim-
• «
mn.
Leikritið Pétur Pan er samið rétt
eftir aldamótin og ber keim af því.
Tæknibrellur eru margar og var
flugútbúnaðurinn fyrir flug Péturs
og Vöndu fluttur inn frá Bretlandi.
„Það var alveg frábært þegar við
fórum að geta látið leiklistina og
tæknina vinna saman,“ segir Edda
og Friðrik tekur undir það. Þau
segja vel hafa gengið að æfa en
frumsýningu var frestað um
nokkra mánuði vegna velgengni
Grease og því var æfingartími tals-
vert lengri en tíðkast. „Það er nán-
ast eins og að æfa fyrir tvö leikrit
þegar svona Iangur tími h'ður á
milli,“ segir Friðrik.
Smá fiðrildi
Bæði segjast þau hafa verið með
fiðring í maganum, „svona smá
fiðrildi" þegar frumsýningin stóð
fyrir dyrum. „En það hvarf fljótt og
við hara fórum inn í verkið, enda
leikritið mjög skemmtilegt og við-
brpgð áhorfenda frábær," segir
Edda. „Og það var alveg stórkost-
legt að fylgjast með því að meira að
segja Iitlu krakkamir, allt niður í
íjögurra ára aldur lifðu sig inn í
verkið og hlustuðu vel. Dramat-
ísku atriðin „þau sem við höfðum
aðeins haft áhyggjur af að þau
hefðu ekki þolinmæði í, gengu
eins og í sögu.“
Astæðu þess að Ieikritið hefur
ekki verið sett upp hér fyrr telja
þau fyrst og fremst vera þá að hún
er tæknilega flókin og svo það
hversu mannmörg sýningin er, en
um 30 manns þarf í hana.
Friðrik segist hafa uppgötvað
það þegar hann kom heim eftir
fyrstu æfinguna þar sem hann
flaug, að hann var allur marinn á
bakinu. „Eg átti að steypa mér
kollhnís í loftinu og það var svo
gaman að ég fór heldur hraðar en
ég átti að gera og dálítið oftar,“
segir hann ofurlítið skömmustu-
legur. „Svo var það þegar dansar-
inn datt í gegnum leikmyndina,"
grípur Edda frammí. „Já, það var
þannig að við vorum með dans í
handritinu, dans indjánahöfðingja
sem svo var felldur út seinna.
Leikmyndin hafði ekki verið nægj-
anlega fest og allt i einu datt höfð-
inginn í gegn, en meiddist sem
betur fer ekkert.“
Alltaf saman?
Þau Friðrk og Edda eru sammála
um að andinn í Borgarleikhúsinu
sé frábær og finnst afskaplega
gott að vinna þar og að þau beri
takmarkalausa virðingu fyrir leik-
urum eftir að hafa kynnst starf-
inu svo náið. „Þetta er talsvert
ströng vinna og mikil og oft og
tíðum alveg ótrúlegt hvað fólk
Ieggur á sig til að ná árangri í
hlutverkum sínum,“ segir Edda.
„Leiklistarlífið heillar þó marga
og á hverju ári eru nokkrir leikar-
ar útskrifaðir og þurfa að fá
vinnu sem á stundum getur
reynst erfitt í litlu landi og okkur
hefur gengið vel,“ segir Friðrik.“
„Já, við erum svona „team“ skýt-
ur Edda inní. „Það kemur að því
að við neitum að taka hlutverk
nema hitt sé líka... segir hún í
gríni. En vinnan kallar og þau
hlaupa út í snjóinn, tilbúin til
nýrra átaka. -vs