Dagur - 15.05.1999, Side 16

32 - LAUGARDAGUR 15. MAÍ 1999

Fluguveiðar að sumri (117)
Vorverkin
Silungsárnar eru sem óöast að losna úr böndum vetrar.
Enn berast ekki
mildar fréttir af
veiði hingað á
sjúkrabeð. Þeg-
ar barnasjúk-
dómar herja á
fullmynduga
fluguveiðimenn
verður ýmislegt
undan að láta:
svo sem áform
um að heiðra
baráttudag
verkalýðsins með köstum, eða
skreppa eitthvert blíðviðris-
kvöldið hér fyrir sunnan í vinsæl
silungsveiðivötn sem bíða
manns með óþreyju. Fréttir af
köppum í Hlíðarvatni sem fengu
lítið, svo kom meiri háhitamóða
yfir kappann, ennisholur fylltust
af slýi og stórfiskar í draumum
styggðust við ráma rödd og urr-
andi hóstakjöltur, beinverkir
þokuðu öllum veiðidraumum
inn í svitakóf. Þetta er ekkert vit
að vori.
Vorverkin
Skreiddist samt framúr einn
daginn til að kanna flugnaboxin.
Þau koma óvenju rýr undan
annasömum vetri, svo nú þarf
að hnýta inn í eyðurnar af mildu
kappi þangað til alvöru veiðivötn
opna. Sá mér til mikillar gleði
að samt var slatti af góðum vin-
konum hér og þar í boxum og
tautaði fyrir munni mér ýmis
spakleg ummæli meðan ég rað-
aði þeim fyrir átök sumarsins og
skráði bak við eyrað hvað ég
þyrfti að hnýta.
Peacok var í fallegum röðum.
Þessi er sú silungafluga sem ég
mæli eindregið með að byijend-
ur hafi með sér hvert sem þeir
fara. Hún er svo einöld að allri
gerð. Og góð. Eg sá hins vegar
að nú þyrfti ég að hnýta hana á
íbjúgan öngul með bronslitri
kúlu og rauðu stéli. Þannig er
ég farinn að trúa alveg botnlaust
á hana þar sem bleikja svamlar
og má vel egna fyrir urriða líka.
Kúnstugt hvað bleikjan tekur vel
ef maður dregur hana alveg löt-
urhægt með botni.
Eg á alltaf nóg af Zulu, en í
þetta sinn sá ég að mig vantar
tvíkrækjur. Maður er svo skrít-
inn. Venjulega líkar mér best að
veiða með einkrækjur. En ekki
með Zulu. Hún þarf að vera tví-
krækja númer 12eða 14 til að ég
sé alveg sáttur. En þá veit ég líka
að í grundvallaratriðum er ég að
veiða rétt hvar sem von er á sil-
ungi.
Fyrir byrjendur sem nú eru að
kanna boxin sín er rétt að geta
um þá flugu sem ég athugaði
næsta: Peter Ross. Þetta er með
afbrigðum sígild fluga, ef þannig
má að orði komast. Bleikjur og
urriðar falla fyrir henni. Og nú
þarf maður líka að eiga hana
hnýtta sem púpu. Þá reynist vel
að hafa hana jafnvel smáa,
númer 14, og gleyma ekki væng-
húsi úr sömu fjöður og hár-
vængurinn er gerður á henni
klassískri. Eg þarf að gera
nokkrar svona til viðbótar þeim
sem nú skreyta boxið.
Pheasant tail
Af einhveijum ástæðum kem ég
aftur og aftur að þessari flugu í
skrifum mínum fyrir byijendur
og lengra komna. Hún var þarna
í nokkrum afbrigðum hjá mér í
boxinu. Ekki síst smá, númer
14, því þegar silungar liggja í æti
eiga þeir til að velja hana úr
hópi margra umsækjenda. Síðan
þarf maður að eiga hana stærri
og þyngda fyrir straumvatn. Og
nú minni ég á að akureyrsku
stórveiðimennirnir hnýta hana á
íbjúgan (gruber) öngul, og setja
kúluhaus á. Hún er stórvarasöm
þannig hnýtt. Eins og lesendur
vita þreytist ég ekki á að dásama
þessa flugu sem er tvímælaust
ein af helstu silungaflugum allra
tíma. Hvorki meira né minna.
Úrval
Ég er ekki mikill flugnahöfðingi
í heildina litið. Þið munuð tæp-
ast finna mig á bakka með meira
en nokkra tugi flugna á mér, og
flestum ofaukið. Ég tek ofan fyr-
ir þeim sem hlaða vestin sín
með öllum litbrigðum jarðar og i
öllum stærðum líka - en ég hef
reynt að ímynda mér að meiru
skipti að breyta oft um aðferð og
herlist í viðleitni til að fá fiska til
að taka, en að skipta ört um
flugur og sýna þær margar. Þess
vegna er ég alveg sáttur með
fáar straumflugur. Mér dytti
ekki í hug að reyna við urriða
daglangt án þess að sýna honum
Rektor. Ég myndi kasta honum
þvert og Iáta sökkva á reki, og
dygði það ekki myndi ég kasta
þvert og láta sökkva og draga
inn með mismunandi tilþrifum.
Það væri skrítinn urriði sem
ekki væri búinn að stofna sér í
hættu eftir þá törn, en þá fengi
hann að sjá Black Ghost, sem
nauðsynlegt er að eiga í stærð-
um 2-10. Svo trúi ég á svartan
nobbler. Maður þarf eiginlega
ekki fleiri straumflugur fyrir eitt
íslenskt sumar. Þó væri sniðugt
að ganga til leiks með appel-
sínugulan nobbler ef von er á
stórri bleikju, Dentist, og
kannski afbrigði af Heimasætu
ef maður vill ekki láta taka sig í
bólinu. Og Flæðarmúsin er slíkt
snilldarverk að hana má aldrei
vanta.
Þurrflugur
Verða að vera með fyrir mestu
sælustundir sumarsins. Fyrir
þær lifir maður veturinn af. Þeg-
ar fískurinn ræðst á þurrfluguna.
Ég er svo forfallinn í trú minni á
innflutta svissneska flugu sem
ég hef sagt ykkur frá áður að ég
er ekki viss um að ég vilji nefna
hana einu sinni enn. Hún er úr
fjöðrum af fitukirtli andarinnar
og veitir mér slíkt og þvílíkt ör-
yggi við ár og vötn að ég þyrfti
tæpast aðra flugu: MP52 eftir
Marc Petitjean er lóðið. En svo
hef ég lika með mér Black Gnat
frá 10-16, maurinn, og nokkrar
aðrar sem sjaldnast komast að -
því þessar þijár slá öllu við í
mínum aðgerðum. En nokkrar
gráar fljóta þó alltaf með upp á
fjörið. Ég var því sæmilega sáttur
eftir einræður mínar við flugna-
boxin en þegar hér var komið
sögu var komið að laxaboxinu og
þar með var ég kominn með 40
stiga hita!
FLUGUR
■ %
Ma
Stefán Jón
Hafstein
skrifar

Krossgáta nr. 137
Lausnarorðið er ........
Nafn
Heimilisfang
Póstnúmer og staður
Helgarkrossgáta 137
í helgarkrossgátunni er gerður skýr greinarmun-
ur á grönnum og breiðum sérhljóðum. Lausnar-
orð gátunnar á að skrifa á lausnarseðilinn og
senda til Dags, Strandgötu 31, 600 Akureyri
merktan: Helgarkrossgáta nr. 137. Einnig er
hægt að senda símbréf í númer 460 6171.
1 verðlaun fyrir helgarkrossgátu 137 er mynda-
sögubókin „Prins Valíant. 12. bindi, Nýi heimur-
inn“ eftir Harold R. Foster í þýðingu Þorsteins
Thorarensen. Fjölvaútgáfan gefur út.
Lausnarorð helgarkrossgátu 135 var „kröfu-
ganga“. Vinningshafi er Friðgeir Rögnvaldsson,
Duggugerði 3 á Kópaskeri og fær senda bókina
„Falsarinn og dómari hans“ eftir Jón Hjaltason.
Lausnarorð krossgátu nr. 136 verður tilkynnt
ásamt nafni vinningshafa þegar helgarkrossgáta
nr. 138 birtist.